Αναδρομικά μ(όνοι).

    Ο λόγος για τους 121 βο(υ)λευτές που έκριναν πως είναι η σωστή περίοδος να διεκδικήσουν κάτι εκατομμύρια ευρώ για πάρτη τους, αναδρομικά, μια και στο παρελθόν αδικήθηκαν και δεν πήραν τις αυξήσεις που τους αντιστοιχούσαν.

   Η κίνηση αυτή των πρώην εθνοπατέρων, σίγουρα είναι η ταφόπλακα της πολιτικής και των πολιτικών στη χώρα μας. Οι πολίτες πλέον είναι τόσο εξαγριωμένοι, που  όσους αναγνωρίσουν από τη λίστα των...αιτούντων θα τους περιποιηθούν καταλλήλως στους δρόμους. Αν δηλαδή οι τελευταίοι τολμήσουν και βγουν.

   Η δημοκρατία στην Ελλάδα, έτσι τουλάχιστον όπως την ξέρουμε, πνέει τα λοίσθια. Είτε με γιαουρτώματα είτε με άλλες "μέθοδες" αυτοί που θα θελήσουν να κατέβουν "μετά από πιέσεις" όπως λένε για να σώσουν τη χώρα, θα πρέπει να το σκεφτούν διπλά και τρίδιπλα: γιατί τα περιθώρια για  προκλήσεις τέτοιου είδους, ακόμα και από απόμαχους της πολιτικής είναι εξαιρετικά στενά. Καλά που έσπευσε και ο Πετσάλνικας να διευκρινίσει πως δε θα υπογράψει για τέτοια εκταμίευση εφόσον δικαιωθούν οι προσφυγόντες. Δεν παρέλειψε να  μας θυμίσει ωστόσο πως οι βουλευτές έχουν υποστεί μειώσεις της τάξης του 45% την τελευταία διετία...(χωρίς τις επιτροπές). Κλαψ.

Τα βιβλία του Αϊ Βασίλη

Είναι πλέον επίσημο αίτημα προς το φίλτατο Άγιο: Εκπαιδευτικοί και μαθητές, σίγουρα θα του ζητήσουν ως δώρο να τους φέρει τα υπόλοιπα των σχολικών εγχειριδίων που τους χρωστάει το υπουργείο.

            Ας συνοψίσουμε την κατάσταση: στην αρχή, οι ανάγκες των μαθητών τακτοποιήθηκαν με διάφορους τρόπους, τουλάχιστον στα βασικά μαθήματα: ξεσκονίστηκαν οι αποθήκες και οι βιβλιοθήκες (πράγμα καλό επί τη ευκαιρία), οι προηγούμενοι έφεραν τα παλιά και γραμμένα, οι ανυπόμονοι αγόρασαν ότι βρήκαν, ενώ οι υπόλοιποι βολεύτηκαν με φωτοτυπίες των πρώτων κεφαλαίων τουλάχιστον.

            Έτσι, οι σχολικές επιτροπές στέγνωσαν από ρευστό με αποτέλεσμα να μην έχουν σε πολλές περιπτώσεις χρήματα να βάλουν πετρέλαιο, ενώ κάποια στιγμή, οι φωτοτυπίες τελείωσαν και οι δάσκαλοι αναγκάζονται να κάνουν μαγικά για να «σπρώξουν» την ύλη λίγο παραπάνω.

            Πατριδογνωσία λοιπόν: οι παλαιοί άλλωστε θυμούνται. Αντιγραφούλα από τον πίνακα για εξοικονόμηση χαρτιού, τόνερ και νεύρων του διευθυντή του σχολείου που βλέπει τους συναδέλφους να συνωστίζονται έμπροσθεν του πολυπόθητου μηχανήματος (που θα θέλει οσονούπω γενική επισκευή και πέταμα), απλά για να βγάλουν φωτοτυπία τα βασικά από την επόμενη ενότητα. Μάλλον η κυρία υπουργός ζει σε μία χώρα όπου σε όλες τις αίθουσες των δημοτικών σχολείων υπάρχουν μόνιμα εγκαταστημένοι υπολογιστές, προτζέκτορες και διαδραστικοί πίνακες,  οι δε μαθητές έχουν τους δικούς τους υπολογιστές με ευρυζωνική σύνδεση στο σπίτι και έτσι δε χρειάζονται αμάν και καλά τα σχολικά βιβλία.

            Ζητεί δε (η κυρία υπουργός πάντα) και τη πραγματοποίηση καινοτόμων προγραμμάτων, αγνοώντας φυσικά (άντε να μην πει κανείς πως ο νεοδιόριστος εκπαιδευτικός πλέον παίρνει 650 €) και την παντελή έλλειψη βασικών υποδομών… Είναι άλλωστε ίδιον των Ελλήνων να προσπαθούν με…αερισμούς να βάψουν αυγά. Καμιά φορά μάλιστα, κάνουν θαύματα. Για παραίτηση όμως των υπευθύνων σχετικά με το φιάσκο των σχολικών βιβλίων, ούτε λόγος. Μόνο, ακόμα μία κατάσταση  για καταγραφή των ελλείψεων ξανακυκλοφόρησε στα γραφεία των συλλόγων διδασκόντων, με αποτέλεσμα αυτή τη φορά να ξεκοιλιαστούν όλοι από τα γέλια…

Το...πνίγεις το Κουβέλι;

     Δύσκολο το ερώτημα. Καταρχάς φαίνεται πως πραγματικά με τον Κουβέλη η αριστερά βρήκε επιτέλους έναν άξιο εκπρόσωπο: 

     Απαλλαγμένο από τις αρτηριοσκληρωτικές αντιλήψεις των παλιών συντρόφων του, άκρως ευρωπαϊστής και πραγματιστής, δείχνει πραγματικά να αξίζει την ψήφο και εμπιστοσύνη των πολιτών. Αυτό δείχνουν άλλωστε και οι δημοσκοπήσεις.

     Το σκοτεινό σημείο είναι η συμμετοχή του στην καινούρια κυβέρνηση: άραγε αρνήθηκε τη στήριξη για το γεγονός ότι κανείς (βλ. ΓΑΠ) δεν τον κάλεσε, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος και τα στελέχη του ή "ζήλεψε" τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες σφυγμομετρήσεις και τη στιγμή που θα τη στήριζε έκανε κωλοτούμπα; Γιατί στις μέχρι τότε δηλώσεις του έδειχνε πως  ήταν υπέρ μιας τέτοιας λύσης κυβέρνησης συνεργασίας.

     Πάντως, το σίγουρο είναι πως χαίρεται κανείς να ακούει σε συνεντεύξεις ανθρώπους που πήγαν μαζί του στο νέο κόμμα, όπως ο Γ. Ψαριανός: στους "πρωταγωνιστές" του Θεοδωράκη χθες (20/11), ήταν πραγματικά υπέροχος. Ίσως τελικά μια ψήφος στη δημοκρατική αριστερά του Κουβέλη, δεν είναι μια χαμένη υπόθεση. Εκφράζει την υγιή πλευρά μιας ελληνικής αριστεράς που πραγματικά χρειάζεται ο τόπος.

   

Το είδατε. Το παίξατε;

  Μετά τα σημερινά γεγονότα στις παρελάσεις, αναρωτιέται κανείς, για ποια πλειοψηφία πολιτών που καταδικάζει τα γεγονότα μιλάνε οι πολιτικοί. Πραγματικά, φαίνεται πως τελικά, ακόμα δεν έχουν την παραμικρή εικόνα της κοινωνίας.

Η παραλία της Θεσσαλονίκης γέμισε από απλό κόσμο κατά τη διάρκεια των γεγονότων, τόσο μάλιστα, που θα ζήλευε και ο Μπιρσίμ, ο σκηνοθέτης των μεγαλειωδών συγκεντρώσεων του μέγα λαοπλάνου Αντρέα. Φυσικά, κανείς δεν αρνείται πως αριστερίζοντες κατά κύριο λόγο έκαναν την αρχή, μαζί με βέβαια και άλλους αγανακτισμένους. Οι πολίτες όμως που συμμετείχαν στην ακύρωση της παρέλασης ήταν πέρα για πέρα πραγματικοί και κάθε πολιτικής απόχρωσης.

     Τη σημερινή μέρα λοιπόν, εγείρονται αφορμές για πολλές σκέψεις: καταρχάς, η κύρια σκέψη είναι πως οι πολιτικοί στο σύνολό τους, παίρνουν τώρα πραγματικά αυτό που τους αξίζει. Ακόμα και ο Παπούλιας (βλ. http://panagiotio.blogspot.com/2010/11/blog-post_19.html ). Δέχονται λοιπόν τις συνέπειες των πράξεων ή της απραξίας τους  όλα αυτά τα χρόνια και μάλιστα είδαν την μπάλα να έρχεται εδώ και πολύ καιρό προς το μέρος τους. (βλ. http://panagiotio.blogspot.com/2010/05/blog-post_02.html ).

   Το θέμα είναι από ποιους δέχονται τη μομφή και την αποδοκιμασία: στην πλειοψηφία τους από τους ίδιους πολίτες που φοροδιαφεύγουν ακόμα, από τους ίδιους τους μπαμπάδες, παππούδες και θείους που έτρεχαν στα πολιτικά γραφεία για το διορισμό ή την απόσπαση του γιου τους, εντέλει από τους ίδιους ανθρώπους που τους ψήφισαν. Απομένει λοιπόν να δούμε κατά πόσο πραγματικά ισχύει πως ο Έλλην κλασσικός μπαγλαμάς έχει τη μνήμη χρυσόψαρου και τους ξαναψηφίσει στις επερχόμενες εκλογές.

  Κατά τα άλλα, παρακάμπτοντας της φανφαρολογίες περί "φασιστικών" νοοτροπιών κλπ, μπορούμε να πούμε πως οι εκδηλώσεις αντίδρασης ήταν ειρηνικότατες και καθωσπρέπει, ακριβώς γιατί έγιναν από απλούς ανθρώπους και όχι από ακραία στοιχεία. Πολύ θα το ήθελαν οι πολιτικοί να είχαν γίνει από "μειοψηφίες" ,αλλά αυτό δε συνέβη. Στις δε περιπτώσεις των μαθητών που μάλιστα σηκώνουν και τις συνέπειες των βλακωδών ψήφων των γονέων τους, οι αντιδράσεις αποστροφής της κεφαλής  ήταν ό,τι έπρεπε. Γιατί αυτό που πραγματικά δεν αντέχουν οι πολιτικοί, είναι η αδιαφορία. Μπράβο και στη μπάντα του Δήμου Αθηναίων για τη διαμαρτυρία με τις κορδέλες εις μήνιν μάλιστα του δημάρχου - σκιάχτρου.

      Όσο για το αν θα έπρεπε με αυτό τον τρόπο να "αμαυρωθεί" τοιουτοτρόπως η εθνική επέτειος, παραπέμπουμε στις απόψεις το Μανώλη Γλέζου για τα γεγονότα.

Χρόνια Πολλά, ταλαίπωρη!

    99 χρόνια μετά, η πιο γοητευτική, πολυπολιτισμική ιστορικά, η πιο ζωντανή πόλη της χώρας "γιορτάζει" την επέτειο της απελευθέρωσής της στη χειρότερη ίσως, φάση της ιστορίας της.

       Η Θεσσαλονίκη άλλωστε, ακόμα και στην περίοδο των ισχνών αγελάδων, ήταν έτσι κι αλλιώς παραμελημένη. Θύμα των αδηφάγων και ανεύθυνων πολιτικών που παρήγαγε, των μακεδονομάχων κάθε είδους, θύμα του υδροκέφαλου κρατιδίου των Αθηνών, αλλά κυρίως θύμα των ίδιων των γκρινιάρηδων και ανάδελφων πολιτών της που σε κάθε ευκαιρία κατηγορούσαν για τις αδυναμίες τους πάντα τους άλλους.

    Τελικά, η πεφιλημένη μας πόλη έχασε το τρένο της ανάπτυξης και των μεγάλων έργων χρόνια πριν, με την ταφόπλακά της να μπαίνει απλά σε αυτή την περίοδο της κρίσης, όπου τη μαστίζει (συν τοις άλλοις) η ανεργία, η ανέχεια και η στασιμότητα. Της έμειναν μόνο οι - αναμνήσεις πλέον - της "ερωτικής πόλης" της διασκέδασης και ο τίτλος της φραπεδούπολης του 1 καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος ανά 150 κατοίκους.

   Η Θεσσαλονίκη της τέχνης, της πολυπολιτισμικότητας και της δημιουργίας, των μεγάλων έργων υποδομής (έχουμε να τα δούμε από την εποχή του Καραμανλή του πρεσβύτερου), η πόλη των ευκαιριών, της βιοτεχνίας και της βιομηχανίας, πνέει πλέον τα λοίσθια.

   Ως μόνη ελπίδα φαντάζει η επανάληψη της ιστορίας που μας έχει δείξει πως σε περιόδους μεγάλων κρίσεων ξεπετάγονται κινήματα και άνθρωποι, τρόποι ζωής εντέλει, που αλλάζουν τα δεδομένα και δίνουν προοπτική στον τόπο. Το πρώτο βήμα έγινε με τη σημερινή εικόνα των πολιτικάντηδων και των σφουγγοκωλάριών τους να αποδοκιμάζονται κατά την προσέλευσή τους στον Άγιο Δημήτριο: όσων τόλμησαν δηλαδή να μπουν κανονικά και όχι από την πίσω πόρτα...

(Σ)καταλήψεις...ξανά.

Είναι κι αυτές κομμάτι της ζοφερής – οργουελικής ίσως – πραγματικότητας που ζούμε στις μέρες μας. Όχι πως δε βλέπαμε καταλήψεις παλαιότερα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια: η βλακώδης αυτή πρακτική γιγαντώθηκε στα χρόνια της  ανεμελιάς.

            ‘Ισως , αν ξεκινούσαν κάποια στιγμή οι καταλήψεις κάθε είδους στη χώρα μας, αυτά τα χρόνια να ήταν τα πιο ενδεδειγμένα, μια και τα αιτήματα των μαθητών και των φοιτητών είναι μάλλον πιο σοβαρά πλέον. Στο παρελθόν άλλωστε είδαμε καταλήψεις στα σχολεία με αιτήματα όπως «να μην υπάρχουν τριγωνικές τυρόπιτες στο κυλικείο». Χαρακτηριστικά δείγματα της τεμπέλικης, προκλητικής και ανεύθυνης μενταλιτέ του λαού μας που σπεύδει να επιβεβαιώσει τον εαυτό του από τα άγουρα νιάτα του.

            Σε τελική ανάλυση όμως, παρά τη σοβαρότητα των αιτημάτων, οι καταστάσεις μέσα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια δεν άλλαξαν καθόλου: ελάχιστοι βλέπουν την κατάληψη ως ένα μέσο πίεσης που μπορεί να καταφέρει κάτι σε επίπεδο αλλαγών στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Αντίθετα, η όλη πρακτική  λειτουργεί ως καθρέπτης ολόκληρης της παιδείας του λαού μας. Γιατί άλλο παιδεία και άλλο εκπαίδευση.   

Οι καταλήψεις λοιπόν αποφασίζονται από ισχνές (συχνότατα αναρχοαριστερές) μειοψηφίες, κάτω από τη μύτη καθηγητών που ωχαδερφίζουν με πρόσχημα τις μειώσεις των μισθών τους  και γύρω – γύρω από την αδιαφορία των συλλόγων γονέων που αδυνατούν να επηρεάσουν τα παιδιά τους προς το σωστό δρόμο. Τα αποτελέσματα δε είναι γνωστά τοις πάσι: βανδαλισμοί, εισροή εξωσχολικών, τελέσεις ποινικά κολάσιμων αδικημάτων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και άλλα αλγεινά.

Κι όμως, ο σωστός δρόμος – και μάλιστα σε περιόδους τέτοιων βαθέων κρίσεων – είναι μόνο τα ανοικτά σχολεία και πανεπιστήμια. Τα σχολικά και πανεπιστημιακά δηλαδή ιδρύματα που θα παρέχουν επιπλέον μόρφωση και παιδεία ακριβώς προς τη πλευρά της εξισορρόπησης των αιτίων που μας έφεραν σε αυτή τη κρίση, ώστε αυτή να μην έλθει ξανά στο μέλλον. Δηλαδή μιλάμε για ενημέρωση, δράση καθηγητών, μαθητών και φοιτητών σε όλα τα επίπεδα με ομιλίες – παρεμβάσεις και προτάσεις για αλλαγή νοοτροπίας πλέον και όχι μόνον  ενός ξερού συστήματος σπουδών.

 Γιατί ανάμεσα στα «σοβαρά» αιτήματα μαθητών είδαμε φέτος και τέτοια του τύπου: «να γίνεται καλύτερο μάθημα». Ποιος άραγε θα μπορούσε να ορίσει τι σημαίνει το «να γίνεται καλύτερο μάθημα»; Πόσο αόριστα να είναι αυτό; Με λίγα λόγια η σημερινή νεολαία, αγόμενη και φερόμενη από τον καθένα, δεν έχει ούτε τη στοιχειώδη λογική να εκφράσει αυτό που θέλει σε σωστά και εμπεριστατωμένα ελληνικά, με επιχειρήματα.

Το ελπιδοφόρο στοιχείο της υπόθεσης είναι το κίνημα των φοιτητών που οργανώθηκε μέσω διαδικτύου και – επιτέλους - διεκδίκησε ανοικτά πανεπιστήμια, κόντρα στις ορέξεις των γραφικών, προβάλλοντας μάλιστα αξιόλογα επιχειρήματα.

Ας ελπίσουμε λοιπόν, πως η στιγμή που η χώρα μας αποφασίσει πως οι καταλήψεις δεν αποτελούν δικαίωμα αλλά αδίκημα, όπως στις χώρες της Ευρώπης (και όχι μόνο) δεν είναι μακριά. Για το καλό όλων.

Απελπισμένα απολιθώματα.

Όσο και να μη θέλει κανείς ν' ασχοληθεί μαζί τους, ορισμένες φορές οι αριστεροί και αριστερίζοντες στη χώρα μας, πραγματικά σκάνε γάιδαρο.

Κορυφαίοι και με διαφορά οι έγκλειστοι στο χρονοντούλαπο της ιστορίας Κ.Κέδες: είναι ταυτόχρονα στο πλάι των ταξιτζήδων, των φορτηγατζήδων, των πρυτάνεων, των φοιτητών, των δασκάλων και γενικώς όλων των αναξιοπαθούντων, χωρίς καμία διάκριση. Αρκεί να αλιεύσουν οιαδήποτε ψήφο διαμαρτυρίας ή βλακείας.

Οι ίδιοι όμως, ενώ δια του τηλεαπολιθώματος τους (βλ. Μεντρέκα) "κατακεραυνώνουν" τις άλλες πολιτικές και προτρέπουν το λαό σε επανάσταση, απολύουν στις επιχειρήσεις τους αβέρτα! (σχετ: ttp://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/26418).

Οι δε Τσίπρες κρύβουν την ανυπαρξία τους πίσω από φανφαρολογίες και γενικότητες ανεφάρμοστες, όταν δεν προκαλούν λέγοντας πως θα πολεμήσουν την εφαρμογή νόμων όπως αυτού για τα Α.Ε.Ι που ψήφισε η βουλή με αυξημένη πλειοψηφία. Άραγε είναι τρομερό θάρρος ή απύθμενη βλακεία το να διαφωνεί κανείς με ένα νόμο που επιτέλους συσπείρωσε τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις;

Μόνος που ίσως διασωθεί είναι ο Κουβέλης που φαίνεται να ξέρει γιατί πήδηξε από το άρμα του Συνασπισμού, αρνούμενος να καλύψει τους αναρχοκουμμούνες.

Δυστυχώς για όλο το πολιτικό σύστημα, ο μόνος που φαίνεται να λειτουργεί "σοβαρά" είναι ο Καρατζαφέρης. Και για να συμβαίνει αυτό, πραγματικά το πολιτικό σύστημα πάσχει άσχημα. Όταν μάλιστα οι αριστερές "δυνάμεις" κινούνται από την ουτοπολογία μέχρι την αστειότητα, ενώ κανείς θα περίμενε ουσιαστικότερη στάση, τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο.

Καινά κενά.

Κατά γενική ομολογία (και από πηγές του υπουργείου μάλιστα) η χρονιά αυτή που ξεκινάει στα σχολεία θα είναι η «δυσκολότερη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο». Οι λόγοι είναι απλοί: ελέω μνημονίου – μεσοπρόθεσμου κλπ, οι διορισμοί των εκπαιδευτικών σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση θα γίνουν με το σταγονόμετρο. Μόλις 600 μόνιμοι σε σχέση με τις αρκετές χιλιάδες των προηγούμενων ετών και  οι μισοί  αναπληρωτές. Σε συνδυασμό μάλιστα με το κύμα φυγής των παλιών (11.000 αιτήσεις) που τρέχουν να προλάβουν τη σύνταξη και το εφάπαξ, οι συνθήκες δυσκολεύουν ακόμα πιο πολύ.

            Σαν να μην έφτανε αυτό, υπάρχει πρόβλημα και στα σχολικά εγχειρίδια, αφού αυτά θα δοθούν με…δόσεις, αραιά και πού. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, χωρίς «εργαλεία» και σταθερό πρόγραμμα τουλάχιστον ως το Νοέμβριο.

            Αν μάλιστα οι «αλχημείες» του υπουργείου με τις θέσεις των εκπαιδευτικών και των ειδικοτήτων (μουσική, θέατρο κλπ)     δεν αποδώσουν (δηλαδή διορισμοί μέσω ΕΣΠΑ), τότε ίσως φέτος να βρεθούμε μπροστά σε μία πρωτόγνωρη κατάσταση, όπου η χρονιά θα τελειώσει με αρκετές ελλείψεις και πολλή γκρίνια.

            Ας μην περιοριζόμαστε όμως μόνο στα προφανή: σίγουρα η έλλειψη υποδομών, εκπαιδευτικών και εγχειριδίων είναι βασική, ωστόσο το εκπαιδευτικό σύστημα, ως καθρέπτης της κοινωνίας έχει προφανές πρόβλημα νοοτροπίας: τα όργανα που στελεχώνουν το μηχανισμό ακόμα κομματοκρατούνται. Άγονται και φέρονται από «δασκαλοπατέρες» που αναλόγως της αλλαγής κυβέρνησης είτε σιωπούν είτε εξεγείρονται κατά το συμφέρον της παράταξής τους και της ψηφολάγνας διάθεσής τους. Οι κρίσεις των διευθυντών και των υπολοίπων στελεχών γίνονται κάτω από συνθήκες καχυποψίας, ακόμα και αν το σύστημα των μορίων δίνει μερικές ελπίδες αξιοκρατίας, ενώ παράλληλα πολλοί εκπαιδευτικοί κρύβονται πίσω από την επιδρομή στο μισθό τους προκειμένου να δικαιολογήσουν την ήσσονα προσπάθεια που καταβάλλουν στην τάξη. Ακολουθούν γονείς και μαθητές που βλέποντας όλα αυτά απαξιώνουν το σύστημα και τους εκπαιδευτικούς, βάζοντάς τους όλους στο ίδιο τσουβάλι. Συνεπώς, ο κύκλος της φθοράς συνεχίζεται: παραπαιδεία, καυγάδες, διαδηλώσεις κ.α.

             Οι εποχές κρίσεων αποτελούν όμως και μεγάλες ευκαιρίες για αλλαγές προς το καλύτερο. Έτσι, αν συνειδητοποιήσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι στην παιδεία πως ο σκοπός για τον οποίο δουλεύουν είναι ιερός, π.χ  πως το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι λειτούργημα, πως ο γονέας πρέπει να είναι στην ουσία αρωγός του σχολείου, ακόμα και το υπουργείο να μην κάνει απολύτως τίποτα,  το «κουτσό» Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να κάνει θαύματα: το έχει αποδείξει άλλωστε πολλάκις,  χάρη στη λίγη καλή θέληση του έμψυχου υλικού του.

"Θερινά" Α.Ε.Ι και Τ.Ε.Ι

Η κίνηση της υπουργού ήταν αν μη τι άλλο, ευφυέστατη. Μετά από – αρκούντως εκτενή είναι η αλήθεια- διάλογο, ανακοίνωσε μέσα στο καλοκαίρι τις αλλαγές στον τρόπο διοίκησης και λειτουργίας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Έτσι, για αντιδράσεις (κυρίως των φοιτητών) ραντεβού το Σεπτέμβριο, οπότε και θα ισχύσει το νέο νομοσχέδιο.

            Εδώ όμως θα πρέπει να επισημάνει κανείς κάποια πράγματα: Καταρχάς, οι αλλαγές στη τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι εμπνευσμένες στην πλειοψηφία τους από τα ξένα μοντέλα διοίκησης τέτοιων ιδρυμάτων. Αυτό  δεν είναι απαραίτητα κακό, εκτός και αν συνεχίζουμε να πιστεύουμε ως Έλληνες πως μόνο εμείς ως τώρα κάναμε το σωστό. Δεύτερον, με την απαξίωση που μαστίζει τα Ελληνικά Ανώτερα και Ανώτατα ιδρύματα, οποιαδήποτε αλλαγή θα είναι προς το καλύτερο, μια και αν κοιτάξει κανείς τα στοιχεία θα φρίξει: 40 ανώτατα ιδρύματα, 40% ανενεργοί φοιτητές, μαύρες τρύπες στα οικονομικά των ιδρυμάτων, παντελής απουσία αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, «σκοτεινές» σχέσεις μεταξύ φοιτητών - παρατάξεων, καθηγητών και πρυτάνεων με ανταλλάγματα ψήφους, μαθήματα και βαθμολογικές εξελίξεις, επιτροπές ερευνών χωρίς αντικείμενα με σκοπό το βόλεμα ημετέρων,  άδεια Τ.Ε.Ι που παρακμάζουν σε επαρχιακές πόλεις γιατί έτσι το θέλουν τοπικοί κοτζαμπάσηδες, σχολές που παράγουν εντέλει νέους, άνεργους «πολυτελείας» είτε με πτυχία αμφιβόλου αξίας, είτε με γνώσεις καθομολογουμένως άχρηστες για τις σύγχρονες ανάγκες της αγοράς εργασίας και πολλά άλλα αλγεινά.

            Εν προκειμένω λοιπόν οι τομές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν κάτι παραπάνω από επιτακτικές και κατά πάσα πιθανότητα (για όποιον μελέτησε το νομοσχέδιο) στο σωστό δρόμο. Κυρίως αυτές που έχουν να κάνουν με τη διοίκηση των ιδρυμάτων μάλιστα. Οι δε φωνές αντίδρασης της πλειοψηφίας των πρυτάνεων φαντάζουν στα αυτιά του  κάθε ψιλιασμένου πολίτη τουλάχιστον κωμικές. Γιατί απλά για τόσα χρόνια που το Ελληνικό πανεπιστήμιο καταβαραθρώνεται, οι Πρυτάνεις περιορίζονταν στο να αφήνουν τους αναρχικούς να καίνε την περιουσία του δημοσίου κρυμμένοι πίσω από το παρεξηγημένο θεσμό του ασύλου και τις φωνασκίες της αριστεράς, έχοντας δε παράλληλα ως κύριο αίτημα τους την περαιτέρω -χωρίς έλεγχο- χρηματοδότηση του «μαγαζιού» τους.

            Το μόνο που θα μπορούσε κανείς – ορθά – να αντιτάξει ως επιχείρημα για το νέο εγχείρημα της κυβέρνησης είναι το εξής: πως κανονικά, στα πολιτισμένα κράτη, οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν ξεκινούν από «πάνω». Από το νηπιαγωγείο ξεκινούν και «ανεβαίνουν» με σκοπό την εύρυθμη λειτουργία όλου του οικοδομήματος. Εκεί που φτάσαμε όμως, κάθε προσφορά, έστω και με ένα ψήγμα εκσυγχρονισμού, ευπρόσδεκτο είναι. 

Τάνκς και άλλα αλγεινά.

Μερικές φορές πρέπει να κάτσει να σκεφτεί κανείς αυτά που λέει ο Πάγκαλος. Εξ' ού και η "καθυστερημένη" αντίδραση. Κι όμως, ο αντιπρόεδρος που σπεύδουν όλοι να φτύσουν, έχει τα δίκια του: ποιος δε θυμάται άραγε τις ακραίες αντιδράσεις των βλαχοελλήνων σε ανάλογες καταστάσεις πανικού όπως π.χ το Τσέρνομπιλ όπου σκουντιόνταν οι θείες εμπρός στα ράφια με τα εβαπορέ γάλατα;

Είναι απλό να φανταστεί κάποιος την ίδια σκηνή με την Ελληνική οικονομία σε πτώχευση και τα ευτράπελα που θα γίνουν μπρος στις τράπεζες. Όχι τάνκς, αλλά μπουλντόζες θα χρειαστούν για να απομακρύνουν τους καταθέτες να πάρουν τα (χαμένα πλέον) λεφτά τους.

Άλλωστε οι πιο προνοητικοί, φοροφυγάδες και μη έχουν φροντίσει να στείλουν τις καταθέσεις τους έξω. Καλό θα ήταν τέλος πάντων, να αφήσουν τον Πάγκαλο να πεί κι άλλα. Όπως π.χ πως εξέθρεψε το κόμμα του όλους τους συνδικαλιστάδες του τύπου Φωτόπουλου της ΓΕΝΟΠ, δίνοντάς τους προνόμια πρωθυπουργού. Επίσης θεάρεστο θα ήταν να μας πει πως τον αντιμετωπίζουν στο εξωτερικό όταν τους λέει πως οι εργατοπατέρες αυτού του τύπου αποφασίζουν και σταματούν τη ροή ενέργειας με το έτσι θέλω σε μια "αναπτυγμένη" χώρα. Μπορεί και να τα έχει πει όλα αυτά άλλωστε.

Και μάλλον άτομα σαν τον Πάγκαλο, αν είχαν πραγματική ευχέρεια θα έλεγαν κι άλλα. Ίσως έπρατταν κιόλας. Γιατί απλά, όταν τα ακούμε από το στόμα του, του χρεώνουμε πως είναι μέρος του συστήματος, οι δημοσιογράφοι παραφράζουν και βάζουν τα κομμάτια που τους συμφέρει για να πουλήσουν, ενώ το νόημα των λόγων του μένει ασχολίαστο. Καλά είναι μερικές φορές να κοιτάει κανείς την ουσία των λόγων που τον πειράζουν. Ειδικά ο Έλλην λειτουργικά αναλφάβητος, ενώ ξέρει πως έχει καμπούρα, τον εξοργίζει να του το λένε ανοιχτά...

Παιδεία και εκπαίδευση εν μέσω κρίσεως.

Αρθράκι που δημοσιεύτηκε στη μηνιαία  τοπική εφημερίδα που κυκλοφορεί στο Δήμο Θέρμης,  "Άποψη":

Το να μιλά κανείς για παιδεία σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, σε καθιστά τουλάχιστον γραφικό στη χώρα μας.

Ναι μεν, θεωρητικά όλοι ενδιαφέρονται για το καλύτερο για τους απογόνους του, αλλά μπροστά στο κύμα των περικοπών και της πτώσης του βιοτικού του επιπέδου, το θέμα της παιδείας στην Ελλάδα έρχεται μάλλον τελευταίο. Άμα μάλιστα δεν μπορεί κανείς να πάρει πλέον διακοποδάνειο και καινούριο κινητό, ακόμα χειρότερα.

            Στις υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες – αντίθετα – έχουν συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό πως η επένδυση στην παιδεία – ακόμα και σε καιρούς κρίσεως πάσης φύσεως – είναι η πιο σίγουρη και αποδοτική μεσο/μακροπρόθεσμη επένδυση που μπορεί να κάνει ένα κράτος προκειμένου να εξασφαλίσει την ευδαιμονία του.

            Έτσι, στη μεταπολεμική Αμερική του ’50, όταν οι Ρώσοι έστειλαν πρώτοι το δορυφόρο «Σπουτνικ» στο διάστημα, οι ιθύνοντες Αμερικανοί έσπευσαν να αναμορφώσουν το εκπαιδευτικό τους σύστημα, μια και θεώρησαν πως ήταν πολύ οπισθοδρομικό και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μείνουν πίσω στην έρευνα. Αυτό έμεινε στην Αμερικάνικη ιστορία ως “Sputnik shock”.

            Στην Ολλανδία, το «κίνημα των ρεαλιστικών μαθηματικών» ήλθε να αλλάξει όλη τη φιλοσοφία της διδασκαλίας των θετικών επιστημών, ενώ στις Βόρειες χώρες με πρωτοστατούσα τη Φινλανδία, η εκπαίδευση είναι ιεραρχημένη ψηλά στις προτεραιότητες του κράτους: υποδομές, χρηματοδότηση αλλά και σχέδιο με έμπνευση.

            Στην Ελλάδα εξακολουθούμε να βλέπουμε σχολικές μονάδες να λειτουργούν υποχρηματοδοτούμενες, τις υποδομές ανύπαρκτες και τους υπουργούς να παρελαύνουν κάνοντας «τομές» χωρίς ουσία: το σύστημα έτσι παράγει και αναπαράγει πολίτες χωρίς καμία κριτική ικανότητα, με κύριο αυτοσκοπό τη φοίτηση στο – εξίσου υποβαθμισμένο – κρατικό πανεπιστήμιο, περνώντας μέσα από τη κρεατομηχανή των πανελλαδικών. Η  δε παραπαιδεία ανθεί, αντλώντας μπόλικο αίμα από τις αδυναμίες του συστήματος, αλλά και από τη ματαιοδοξία του Έλληνα γονέα.

            Σε ένα σεμινάριο, πριν από 4 χρόνια είχε  έρθει στη Θεσσαλονίκη η Έλενα – Γλύκατζη Αρβελέρ. Ερωτώμενη αν δέχτηκε ποτέ πρόταση για να γίνει υπουργός παιδείας απάντησε πως υπήρξαν προτάσεις, αλλά θα γινόταν μόνο με έναν όρο: να υπηρετούσε στο υπουργείο μόνο για μία μέρα, έτσι ώστε να ψηφίσει ένα νόμο που να απαγορεύει στον εκάστοτε υπουργό να κάνει οποιαδήποτε αλλαγή!

            Αναλογιζόμενοι μάλιστα και τον προϋπολογισμό – ανέκδοτο του υπουργείου Παιδείας (πρόσφατα έγιναν και περικοπές στη δεύτερη ξένη γλώσσα στα δημοτικά, αλλά και στον αριθμό ολοημέρων προκειμένου να γλιτώσουν εκπαιδευτικούς), οι οποιαδήποτε βαθυστόχαστες «τομές» της  σημερινής υπουργού (αλλά και αυτές των παλαιότερων)  δικαιώνουν τη ρήση της Αρβελέρ περισσότερο από ποτέ.

Συγκάτοικοι στην ανευθυνότητα.

Οι δύο αρχηγοί μας έκαναν για λίγο να πιστέψουμε πως ίσως τους έχει μείνει λίγη τσίπα, λίγο αίσθημα ευθύνης για την κατάσταση της χώρας.

Όχι πως μια ευρύτερη κυβέρνηση θα έλυνε όλα τα προβλήματα. Τουλάχιστον όμως θα έδινε στον κόσμο την εντύπωση πως κανένας δε θα σκεφτεί την καρέκλα του προκειμένου να κάνει ένα βήμα παραπάνω για τη χώρα.

Η ανάλυση των ευθυνών για το τις πταίει που δεν έγινε η συμφωνία απλά δεν απασχολεί κανέναν πια: το δια ταύτα είναι πως καταλήξαμε σε ένα ακόμα ναυάγιο της πολιτικής ζωής.

Οι εκλογές φαίνεται πως δεν είναι μακριά: σίγουρα τότε και οι δύο πολιτικοί αρχηγοί που θα ψάχνουν την ψήφο τους (αφαιρώ την ψήφο των κομματόσκυλων και  των μπαζουκοκέφαλων πολιτών), θα εύχονταν να είχαν συνεννοηθεί τώρα. Ίσως έτσι θα είχαν σώσει ένα μίνιμουμ αξιοπιστίας. 

Ούτε φυσικά τα υπόλοιπα κόμματα βοηθούν: η Μπακογιάννη μετά Χριστόν προφήτης, ο Καρατζαφέρης παρά το direct λόγο του παίζει επικοινωνιακά παιχνίδια, ενώ τα κόμματα της αριστεράς αποδεικνύουν για ακόμα μία φορά γιατί θα έπρεπε να επιστρέψουν πάλι στην εκτός νόμου κατάστασή τους.

Το κίνημα των αγανακτισμένων δεν  είπε σε κανέναν από τους πολιτικούς τελικά τίποτα αξιοποιήσιμο. Καταλήξαμε πάλι σε ανακατέματα τράπουλας με τους υπουργούς και φανφαρονισμούς της αντιπολίτευσης χωρίς τη παραμικρή ένδειξη βιώσιμης λύσης. Χωρίς πολιτική βούληση να ληφθούν αποφάσεις που έπρεπε να έχουν ληφθεί χρόνια τώρα.

Ίσως τελικά θα πρέπει να επισπεύσουν την έλευση των Ευρωπαίων επιτρόπων στα υπουργεία: μήπως εν μια νυκτί γίνουμε Βέλγιο και λειτουργήσουμε ρολόι χωρίς κυβέρνηση.

Ποιός είναι ο εχθρός άραγε;

Νυχτερινές βόλτες στον εθνικό κήπο, βαρκάδες, "αρμένικες βίζιτες" σε εκδηλώσεις και προσκλήσεις χωρίς ανταπόκριση έγινε η ζωή των πολιτικών (μας;).

Όλοι το είχαν προβλέψει, αλλά αυτοί ενώ τους έφτυναν, νόμιζαν πως βρέχει.

Αντί να τα μαζέψουν και να απαντήσουν με πράξεις στις εκδηλώσεις περιφρόνησης και απέχθειας, οι περισσότεροι, με πρωτεργάτες μάλιστα κάτι σκύμβαλα όπως ο Πετσάλινκος, ο Πρωτόπαππας κ.α μιλούν για κίνδυνο της δημοκρατίας. (Ποιάς;).

Ως νέοι Παλαιολόγοι, οι έγκλειστοι στο Κυνοβούλιο έχρισαν τον εαυτό τους υπερασπιστές του πολιτεύματος και εχθρούς αυτούς που τους εμπόδιζαν ειρηνικά να φύγουν.

Και πού είμαστε ακόμα: σε λίγο καιρό οι απλές εκδηλώσεις περιφρόνησης και απέχθειας θα γίνουν γιαούρτια και τα γιαούρτια, φάπες τουλάχιστον. Όχι βέβαια μολότωφ, γιατί το κίνημα των αγανακτισμένων ευτυχώς μέχρι τώρα καπελώματα από ιεράρχες και αριστερά απολιθώματα δε δέχτηκε.

Φαίνεται μάλιστα πως ούτε θα δεχθεί πατρονάρισμα από κανέναν, και ας μη βρεί "πολιτική έκφραση" όπως λέει ο Πάγκαλος, αλλά ούτε και θα "εκτονωθεί" εύκολα.
Η εποχή των παχέων αγελάδων, κύριοι, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Οι εχθροί της δημοκρατίας είστε εσείς οι ίδιοι που την καταντήσατε έτσι.
Σειρά τώρα έχουν οι συνδικάλες και οι έτεροι σφουγγοκωλάριοι.

Δείχνουν το δρόμο.

Το ντόμινο της Ευρώπης ξεκίνησε. Από το "φτωχό" Νότο φυσικά. Ο νέος κόσμος στην Ισπανία που κουράστηκε από τους φανφαρολόγους πολιτικούς ξεκίνησε τις διαδηλώσεις για να αλλάξει το σύστημα, υπογράφοντας ένα μανιφέστο το οποίο θα προσυπέγραφε  ο καθένας.

Συνήθως από περιόδους κρίσεων ξεπηδούν καταστάσεις που δείχνουν ελπιδοφόρες.

Δε μένει παρά χώρες όπως η δική μας να ακολουθήσουν, μια και το μόνο που μας μένει είναι να "αντιγράψουμε" πραγματικά κινήματα όπως αυτό.

Φυσικά να αντιγράψουμε και όχι να προσαρμόσουμε στα ελληνικά δεδομένα: γιατί απλά, αν πούμε πως το ντόμινο φτάσει εδώ και το "προσαρμόσουμε", τότε το σίγουρο είναι πως οι αναρχοκομμούνες και γενικότερα οι αριστερίζοντες μπαγλαμάδες θα σπεύσουν να καπελώσουν τις κινητοποιήσεις. Οι γνωστοί άγνωστοι θα σπάσουν και θα ρημάξουν την περιουσία του κράτους και των άλλων, ενώ στο τέλος (γιατί θα υπάρξει τέλος σύντομα) οι πολίτες που θα ήθελαν πραγματικά να συμμετέχουν, θα μείνουν στο σπίτι τους.

Είναι καιρός λοιπόν να λάβουμε ακόμα ένα μάθημα δημοκρατίας, έστω και αργά. Οι Ισπανοί δείχνουν το δρόμο.

Γαλάζοαίματες ονειρώξεις.

Η ροπή προς τη ματαιοδοξία και την κατινιά δεν είναι τελικά μόνον Ελληνικόν ίδιον. Ο κόσμος ανά τον κόσμο, ασχολήθηκε όσο τίποτα άλλο με το βασιλικό γάμο, ξεχνώντας ότι (ας πούμε) γύρω τους αυτή τη στιγμή κυμαίνονται τουλάχιστον 4 πόλεμοι.

Η γνωστή δικαιολογία βέβαια είναι πως "ο κόσμος θέλει να ξεχαστεί κλπ κλπ και να σχολιάσει κάτι ευχάριστο". 

Στη πατρίδα του κουτσομπολιού όμως, την Ελλάδα, κανένα, μα κανένα σχεδόν κανάλι δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να συνδεθεί για να καλύψει το "μεγάλο γεγονός". Σαν να μη φτάνουν αυτά, ήρθε και από τ' αποδυτήρια το Κ.Κ.Ε και έβγαλε ανακοίνωση! 

Αν μάλιστα δεν προερχόταν από αυτούς, πολύς κόσμος θα έσπευδε να προσυπογράψει: με λίγα λόγια το κόμμα αναφέρει πως σε εποχή που ο κόσμος πεινάει, οι βασιλιάδες παντρεύονται και  προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και πως ο λαός θα πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει μ' αυτούς. Βέβαια, επειδή οι φίλοι μας τα κομμούνια (πως λέμε οι φίλοι μας τα ζώα) έχουν επιλεκτική μνήμη, ξεχνούν τη χλιδή (σε αντίθεση με το λαό τους) που ζούσαν και ζούν οι σύντροφοι Τσαουσέσκου, Κιμ γιονκ Ιλ, Κάστρο κλπ κλπ.

Εν πάσει περιπτώσει, σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, που έκανε αμάν να διώξει τη βασιλεία, βλέπεις ακόμα ανθρώπους να συγκλονίζονται, να παρακολουθούν και να σχολιάζουν απομεινάρια του μεσαίωνα (πετυχημένη έκφραση του "κόμματος") με τέτοιον ζήλο, που μόνο μια γερή σφαλιάρα θα τους συνέφερε (και αν). Ξεχνούν δε στην πλειοψηφία τους τη λαϊκή ρήση περί του κόσμου που καίγεται και του αιδοίου που περιποιείται την κώμη του, που θα ταίριαζε στην περίπτωση του γεγονότος.

Αν μη τι άλλο ευτυχώς, πέρασε κι αυτό.

Βρε Δε(Η) ΓεΝοΠάτε στο διάολο!

Τα αγαπημένα παιδιά του πρωθυπουργού και του "κινήματος" σήκωσαν μπαϊράκι. Άλλωστε, όσο η σημερινή κυβέρνηση ήταν στην αντιπολίτευση, οι δηλώσεις περί του "δημοσίου χαρακτήρα της Δ.Ε.Η" και του "φθηνού ρεύματος για το λαό", έδιναν και έπαιρναν, βρίθοντας δε συνδικαλιστικής αγανακτήσεως εναντίον των σχεδίων ιδιωτικοποίησης της εταιρίας.

Τώρα όμως, το παιδί στρέφεται εναντίον του κηδεμόνα που  θώπευε για τόσο καιρό, αλιεύοντας ψήφους και κατά παραγγελίαν αγανάκτηση: για να θέσει και πάλι τα ίδια διλήμματα. Δυστυχώς όμως τους  πρόλαβε το γενικό ξεβράκωμα του συνδικαλιστικού τους οργάνου: ταξιδάκια, υπεργολαβίες, ρεμούλες, επιχορηγήσεις κλπ κλπ, με αυτονόητο αποτέλεσμα: ακόμα και ο πλέον ανυποψίαστος πολίτης που θα πίστευε τους ηλεκτροεργατοπατέρες πως μάχονται για το δημόσιο συμφέρον, τώρα τους φτύνει στα μούτρα, τοποθετώντας τους στην ίδια (αν όχι χειρότερη) κλίμακα εκτίμησης με αυτή των πολιτικών.

Το μόνο που έμεινε στους Φωτοπουλαίους της Δ.Ε.Η πλέον είναι η διεκδίκηση του "κεφαλαίου" (τους!) που έχει επενδύσει το σωματείο  στην εταιρία...εκτιμηθέν κάπου στα 12 δις € μόνο. Και πατώντας σε αυτές τις "χρωστούμενες" εισφορές του δημοσίου στο αμαρτωλό συνδικάτο τους, τώρα επισείουν την κλασσική και δοκιμασμένη απειλή του blackout επάνω στους υπόλοιπους - μη προνομιούχους - πολίτες που δεν είχαν την τύχη να έχουν δίπλωμα δημοτικού και καλή γνωριμία για να χωθούν στα σπλάχνα της ηλεκτρικής εταιρίας και να αμείβονται με μισθούς και παροχές που ακόμα και καθηγητές πανεπιστημίου θα ζήλευαν. Πόσο μάλλον ένας δασκαλάκος.

Τελικά, μήπως θα πρέπει η μπάλα, μαζί με τους πολιτικούς να πάρει και καμιά δεκαριά χιλιάδες συνδικάλες για να έχουμε ποικιλία; Ίσως ένας νόμος που να όριζε τη συνδικαλιστική θητεία του οποιουδήποτε οπουδήποτε για μία διετία μόνον, θα ήταν άριστη αρχή...

Η μεγάλη τους βδομάδα, η τελευταία τους χρονιά;

Ο λόγος για τους εθνοπατέρες φυσικά, αλλά κυρίως για τα κωλοχανεία που σήμερα αποκαλούνται ακόμα κόμματα.

Οι αναλυτές (τουλάχιστον αυτοί που μιλούν ακόμα για πολιτική), μιλούν πλέον για πρωτοφανή δεδομένα σε σχέση με τη στάση των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς, από την μεταπολίτευση και δώθε.

Χρειαζόταν τελικά οι Έλληνες πολίτες να χάσουν τη κότα με το χρυσό αυγό, τη βολή τους και όλα τα σχετικά, ώστε να αποφασίσουν πως ήταν ζώα τόσο καιρό που ψήφιζαν τους ίδιους και τους ίδιους.

Τα τελευταία στατιστικά δεδομένα μάλιστα μιλούν για καταβαράθρωση του δικομματισμού. Το τραγικό της υπόθεσης ωστόσο είναι πως δε φαίνεται στον ορίζοντα καμιά, μα καμιά πολιτική πρόταση να εγείρεται με προοπτικές να δώσει πρακτικές λύσεις.

Η κυβέρνηση παραπαίει, η αξιωματική αντιπολίτευση αναλώνεται σε βλακώδεις ρήσεις, ο Καρατζαφέρης σε φανφαρολογίες και οι αριστεροί σε ουτοπίες, ενώ οι βουλευτές σπεύδουν να αναπληρώσουν τις χαμένες αποζημιώσεις με περισσότερες επιτροπές, οι τέως υπουργοί υπεκφεύγουν των κατηγοριών με πολιτικές κορώνες και να ποντάρουν στην αλήστου λήθης- μνήμη του Έλλην λειτουργικά αναλφάβητου.

Τα κόμματα θα ψάχνουν τις ψήφους τους στις επόμενες εκλογές, όμως μάλλον για τους λάθος λόγους.

Αλλά κάτι είναι και αυτό.

Καλό Πάσχα.

190 Χρόνια Φαγούρας.

Τόσα χρόνια πέρασαν και οι απόγονοι (;) των αρχαίων Ελλήνων παραμένουν αμαθείς ή το λιγότερο ημιμαθείς.

Εξακολουθούν να τρώγονται μεταξύ τους, να εκλέγουν άχρηστους πολιτικούς στην πλειονότητά τους και τέλος, να βρίζουν τις ξένες χώρες γιατί επιβουλεύονται των συμφερόντων του Ελληνικού Έθνους.

Όσο μάλιστα τα πράγματα τα τελευταία χρόνια κυλούσαν με αθρόα δανεικά, όσο οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί κάλυπταν τη χασούρα με δανεικά, έστω και με "χαμηλά" επιτόκια, οι Έλληνες κολυμπούσαν ήσυχα στη θάλασσα της άγνοιας και της αυταρέσκειας.

Τα πράγματα στην ουσία δεν άλλαξαν και τόσο από τότε που το Ελληνικό κράτος έκανε τα πρώτα δειλά του βήματα: οι Έλληνες παραμένουν παλιοτόμαρα του κερατά και  λειτουργικά αναλφάβητοι στην πλειοψηφία τους, πλήρεις δε κομπορρημοσύνης. Λάτρεις της αρχής της ήσσονος προσπάθειας και ημίθεοι της μετριότητας (εντός συνόρων). Έτσι απλά ούτε τότε από μόνοι τους δεν ήταν ικανοί να ιδρύσουν και να τρέξουν ένα νέο κράτος, ούτε σήμερα να το συντηρήσουν.

Τόσο οι πολίτες, όσο και οι πολιτικοί όμως είναι άριστοι στο να ρίχνουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον, αλλά και να τις σκορπίζουν στο υπερπέραν.

Η νοοτροπία "μακριά απ΄τον κώλο μας κι όπου θέλει ας μπει" παραμένει η επικρατούσα και τότε και τώρα.

Όπως η Βαυαρική εποπτεία, που ήλθε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: τότε ο Όθων και οι Βαυαροί του, τώρα η οικονομική επιτήρηση των Ευρωπαίων.

Μόνο που τώρα, κανένας πραγματικά νοήμων πολίτης δε θα πρέπει να φέρει αντίρρηση σε ρυθμίσεις όπως η συνταγματική ρήτρα του 3%  για τους προκομμένους πολιτικούς μας. Μήπως και το σώσουμε τελικά, αφού το σκανταλιάρικο παιδάκι που λέγεται Ελλάς, εμφάνισε εδώ και χρόνια συμπτώματα αυτισμού και το ίδρυμα είναι το μόνο που του αρμόζει!

Κατά τα άλλα το πρόβλημά μας είναι η φανφαρολογίες περί υπάρξεως της Αγίας Λαύρας και του κρυφού σχολείου...

Οι 300 της συμφοράς και ο κασιδιάρης.

Ο λόγος φυσικά για τους 300 που έφερε η μοίρα στην ψωροκώσταινα και ποντάρουν στις ανθρωπιστικές ανησυχίες των γραφικών, κάνοντας απεργία πείνας, προκειμένου να διεκδικήσουν δικαιώματα. (από πού άραγε;).

Αυτό  που δεν έχουν ενδεχομένως καταλάβει οι πολιτικοί πάσης άποψης επί του θέματος, είναι πως το ζήτημα πλέον στη μείζονα πλειοψηφία του ελληνικού λαού, είναι παγερά αδιάφορο:

Ο Έλληνας πολίτης αυτή τη στιγμή έχει πολύ σοβαρότερα πράγματα να σκεφτεί και δεν μπορεί ν' ασχοληθεί με σκεπτικά περί των δικαιωμάτων των μεταναστών, που μάλλον ανήκουν αυτή τη στιγμή σε προβληματισμούς...Ελβετών. Σίγουρα αυτοί οι προβληματισμοί για τα...δικαιώματα των μεταναστών δεν απασχολούν ιδιαίτερα τους συνταξιούχους που γεμίζουν τα μπετονάκια στα βενζινάδικα με πετρέλαιο θέρμανσης. Μάλλον δε, άν υπήρχε ένα κουμπί που θα εξαφάνιζε όλους αυτούς τους τύπους στο υπερπέραν, 9 στους 10 Έλληνες, θα το πατούσε, χωρίς τύψεις μάλιστα. Απλά αυτή η χώρα που φυτοζωεί δεν έχει την πολυτέλεια ν' αντέξει τέτοια προβλήματα. Έχει αρκετά δικά της.

Γιατί άλλωστε να μιλάμε για δικαιώματα σε ανθρώπους που ήρθαν με το έτσι θέλω σε μια χώρα που γνώριζαν πως δε θα κάνουν ρούπι; Και από που και ως πού διαπραγματεύονται - με σκληρούς μάλιστα όρους - με μια  κυβέρνηση που δεν έχει καν τις δυνατότητες να εξυπηρετήσει τους ίδιους της τους πολίτες;

Ο θυμόσοφος λαός  έλεγε: τι του λείπει το κασιδιάρη; (η ασημένια σκούφια των τριακοσίων;)

Χέστες.

Είναι ίσως η επιεικέστερη έκφραση που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς για να περιγράψει την κίνηση της κυβέρνησης να ποινικοποιήσει την άρνηση πληρωμής διοδίων και την καταστολή του κινήματος "δεν πληρώνω". 

Κάτω από το -κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους- λάβαρο της προάσπισης της ευνομίας, οι κυβερνώντες - ορντινάντσες των μεγαλοεργολάβων θέσπισαν πρόστιμο 200 ευρώ για την άρνηση πληρωμής διοδίων. Με άμεση επιβολή μάλιστα, από τις αστυνομικές αρχές. Για μια διαφορά που θα λυνόταν σε οποιαδήποτε περίπτωση στα αστικά δικαστήρια, μια και είναι ανάμεσα σε ιδιώτες.

Οι κυβερνώντες έβαλαν στο ίδιο καζάνι όλες τις αντιδράσεις των πολιτών για διαφορετικές όμως περιπτώσεις. Ενώ λοιπόν οι αυξήσεις στα Μ.Μ.Μ της Αττικής (και όχι μόνο) φαίνονται γενικώς σωστές (αλλά και τα πρόστιμα τους τσαμπατζήδες), η θέσπιση προστίμου για άρνηση πληρωμής διοδίων έρχεται σε αντίθεση με την κοινή λογική: είναι τουλάχιστον προδοτικό, το να ζητάει κανείς από τον κόσμο να πληρώσει διόδια για δρόμου οι οποίοι δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί ή να χρηματοδοτήσει άλλους δρόμους με τον ίδιο τρόπο. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις (που δε συμβαίνουν πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο), όπως αυτή των Τεμπών και του Πλαταμώνα, οι οδηγοί πρέπει να νοιώθουν τουλάχιστον ηλίθιοι να πληρώνουν τα υπέρογκα χαράτσια για ένα δρόμο του 1960, με "προοπτική" πως θα γίνει καινούργιος, κάποτε. 

Αντί λοιπόν οι ανευθυνουπεύθυνοι  να επαναδιαπραγματευτούν τις δοσιλογικού χαρακτήρα συμβάσεις, αγνοώντας ευρωπαϊκή νομοθεσία, χρεώσεις ανά χλμ, και άλλα "ήσσονος σημασίας", έσπευσαν ως συνεπείς φιλιπινέζες να ικανοποιήσουν τις ορέξεις των εταιριών/ εργολάβων/ ιδιοκτητών Μ.Μ.Ε (ω τι σύμπτωσις) που έχαναν λεφτά καθημερινά από το όλο και διογκούμενο κίνημα των πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης (άλλο αν οι γραφικοί της αριστεράς δεν έχασαν την ευκαιρία να προσπαθούν να το διευρύνουν σε άλλες πρακτικές και να το καπελώσουν). 

Εδώ μιλάμε για πραγματική σκλαβιά: ολόκληρης της Ελλάδας έναντι του κράτους των Αθηνών, ίσως και χειρότερη από την οθωμανική. Ως πότε παλληκάρια;

Και κωλόγιατροι.

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου, το έτερον ήμισυ του αμαρτωλού κλάδου της υγείας, ήλθε για να συμπληρώσει το παζλ της αγανάκτησης και να δώσει την τελική κλωτσιά στ' αχαμνά των ασφαλισμένων.

Αυτοί οι μισάνθρωποι (στην πλειοψηφία τους) επαγγελματίες, τους οποίους καρπαζώναμε πιο πολύ απ' όλους όταν ήταν συμμαθητές μας, αποφάσισαν πως είτε θίγονται τα συμφέροντά τους (οι του Ι.Κ.Α), είτε πως δεν ενημερώθηκαν για τις αλλαγές (οι υπόλοιποι των διάφορων ταμείων/ νοσοκομείων). Με λίγα λόγια οι -έτσι κι αλλιώς- ταλαίπωροι ασφαλισμένοι του Ι.Κ.Α δεν έχουν που να εξεταστούν, κι ας περίμεναν για ένα καταραμένο ραντεβού στα πολυ-σκατο-ιατρεία του ιδρύματος κάτι μήνες.

Τελικά σε αυτή τη χώρα, πρέπει  ή δεν πρέπει να επιδιώκεται (έστω και σε βάθος χρόνου) η ίση μεταχείριση των ασφαλισμένων  έναντι οιασδήποτε νόσου; Γιατί άραγε τόσα χρόνια οι ασφαλισμένοι του Ι.Κ.Α να θεωρούνται ως η πλέμπα των εργαζομένων/συνταξιούχων έναντι των υπολοίπων συγκλητικών του δημοσίου και των άλλων;

Άραγε, οι εν λόγω κωλόγιατροι/χασάπηδες/φακελάκηδες αναρωτήθηκαν αν οι κινήσεις της κυβέρνησης για επιλογή περισσότερων ιατρών προς εξυπηρέτηση των ασφαλισμένων είναι προς όφελος του όλου συστήματος, μια και τριπλασιάζονται οι επιλογές; 

Μάλλον οι έμποροι συνταγών (και πουλέν των φαρμακευτικών), όπως άλλωστε πράττουν τόσα χρόνια, εξαργυρώνοντας το κόστος των σπουδών και των χρόνων τους στην πλάτη μας, κοιτούν την πάρτη τους. Και όχι τον όρκο του Ιπποκράτη. (ποιος είναι αυτός είπαμε;)

Φαρμακοτρίφτες.

Είναι η σειρά τους να αντιδράσουν στις προωθούμενες ρυθμίσεις για τα κλειστά επαγγέλματα: το πάλαι ποτέ φαρμακείο που πήγαινε από πάππου σε γιο και εγγονό, τείνει να χάσει τα σκήπτρα της γειτονιάς.

Οι φαρμακοποιοί πάντα ήταν διχασμένοι ως κλάδος. Από τη μια μεριά επιστήμονες και από την άλλη έμποροι σε ένα "θανατηφόρο" συνδυασμό. Πολλοί από αυτούς τώρα, νοιώθουν σαν το Βέγγο στην ταινία "πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης". Πέρα από το ό,τι δίνουν από τη μέση και πάνω ασπιρίνη και από τη μέση και κάτω υπόθετο μαζί με αρκετά παραφαρμακευτικά που έχουν πάντοτε διαθέσημα στο ράφι τους ελέω κέρδους) έρχονται σε πλήρη σύγχυση  με τα μέτρα εναντίον τους.

Πράγματι τα ταμεία τους χρωστούν παπάδες, αλλά επίσης είναι αλήθεια και πως είναι ίσως τα μόνα "μαγαζιά" που τηρούν το ωράριό τους ευλαβικά (φωτιά και τσεκούρι σ' αυτόν που θέλει ν' ανοίγει Σάββατο όπως τα υπόλοιπα μαγαζιά), και δια νόμου έχουν σταθερό κέρδος (παχυλό μάλιστα) στο φάρμακο.

Για να πάρουμε δε τα πράγματα ανάποδα, αν δεν υπήρχε χώρος για "άνοιγμα" του επαγγέλματος, δε θα υπήρχαν τόσα πολλά φαρμακεία στις πόλεις: κάθε τετράγωνο και ένας φαρμακοτρίφτης που είτε έτσι, είτε αλλιώς, όχι μόνο επιζεί, αλλά πολλές φορές θησαυρίζει κιόλας χάρη στην φαρμακολαγνεία του Έλληνα και την ασυδοσία των αθρόα συνταγογραφούντων ιατρών - έρμαιων των φαρμακευτικών εταιριών.

Η "συνταγή" του εν λόγω κλάδου δε διαφέρει από των υπολοίπων: ταλαιπωρούν με τη σειρά τους το κοινωνικό σύνολο, αρκεί να μη δουν πολυεθνικές εταιρίες να ανοίγουν μαγαζιά δίπλα τους. Αντί να ποντάρουν στην ειδική σχέση που έχουν με τη θείτσα της γειτονιάς (δώστο μου και θα το γράψω), τρέμουν μήπως κανείς κοντά τους αρχίσει να πουλάει με έκπτωση. Είναι άλλωστε ηλίθιοι στην Ευρώπη και σ' αυτόν τον τομέα.

1821

Τελευταία τείνει να γίνει μόδα η συζήτηση για την εθνική παλιγγενεσία. Πρώτα ο Πάγκαλος και οι απόψεις του για τους "αναλφάβητους" που δεν ήξεραν τι έκαναν, μετά η καταπληκτική σειρά του ΣΚΑϊ, και μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων που κάνει συζήτηση για το θέμα, με καθυστέρηση 200 χρόνων.

Μέχρι τώρα άλλωστε, οι περισσότεροι ζούσαν στην ψευδαίσθηση πως όλα τότε έγιναν καλά και άγια, στη δίνη των μύθων του κρυφού σχολείου και της Αγίας Λαύρας. Ενδεικτικά  τα σχόλια του συμπαθή πλην άσχετου εν προκειμένω θείου Τράγκα που ωρύεται πως η σειρά του ΣΚΑΙ είναι κατάπτυστη γιατί του καταρρίπτει όλα όσα ήξερε ως τώρα.(βλ:http://www.youtube.com/watch?v=xudkqaZORFs&feature=player_embedded#)

Η χώρα αυτή είχε πάντα μια τάση να ακολουθεί τις εξελίξεις - πόσο μάλλον να κάνει αυτοκριτική - πολλά χρόνια αργότερα: και εδώ λοιπόν, το θέμα είναι  πως ακόμα δεν μπορεί να χειριστεί ιστορικές αλήθειες/διαπιστώσεις μολονότι έχουν περάσει τόσα χρόνια και η ιστορική έρευνα έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο. 

Κάθε προσπάθεια σαν αυτήν του ΣΚΑΙ είναι όμως καλοδεχούμενη και χρήσιμη. Ιδίως όταν οι πολίτες κάνουν την έκπληξη και της δίνουν αναπάντεχα ποσοστά τηλεθέασης. 

Έμπαινε Γιούτσο (φυσικά και στη Νομική).

Θέμα χρόνου ήταν. Ίσως και της κατάλληλης πολιτικής υποκίνησης από τα γνωστά υποχείρια της Αριστεράς. Πάντως, το σίγουρο είναι πως όποιος θέλει να δημιουργήσει ακόμα μια χαβούζα  στην Μπανανία που ζούμε, παίζει με τον χώρο του πανεπιστημίου (και με τα νεύρα μας).

Όχι φυσικά με το ίδιο το πανεπιστήμιο σε βάθος, αλλά βάζει τους θεσμούς και τους ανευθυνο - υπεύθυνους να ερίζουν για άλλη μια φορά σχετικά με το άσυλο.

Γι' αυτό και - τι καλύτερο - για τους μουλάδες από τις Αφρικανικές χώρες ή όπου αλλού, παρά να την αράξουν στη Νομική, αιτούμενοι μάλιστα   νομιμοποίηση όλων των λαθρομεταναστών που η μοίρα (και οι κατάλληλες κλωτσιές) τους έφεραν στην Ψαροκώσταινα.

Το έχουν πιάσει το νόημα: εν μέσω διαφωνιών και αντεγκλήσεων, πατριδολάγνων και ψευτουποστηρικτών της "ανθρώπινης αξιοπρέπειας", οι καταληψίες του ελέους κάνουν τη δουλειά τους μια χαρά. Γιατί για να παρέμβει κάποιος απλά, πρέπει να αντιμετωπίσει στο σύνολό της τη λαθεμένη νοοτροπία και νομικό πλαίσιο που κρατάει το δημόσιο πανεπιστήμιο εκεί που είναι: στον πάτο. Για να μην αναφέρουμε τη συνεπικουρία των φοιτητικών παρατάξεων στην κατηφόρα .

Μ' αυτά και μ' αυτά ο απλός (ακόμα και ο λειτουργικά αναλφάβητος) πολίτης φρίττει: ακόμα και ο βοσκός με το απλό μυαλό που έχει, θα έβαζε τα σκυλιά του να πετάξουν έξω τους παρείσακτους. Τουλάχιστον ας τους έστελναν στη Βουλή ή στην Εκάλη.

Ίσως έτσι, αμα αρχίσουν να λύνονται έτσι τα πιο απλά των θεμάτων δηλαδή, προχωρήσει και μια πιο ουσιαστική συζήτηση για τα υπόλοιπα δεινά που μαστίζουν το δημόσιο πανεπιστήμιο. Για να καλλωπίσεις την κώμη σου όμως, πρώτα πρέπει να ξεφορτωθείς τις ψείρες.

Η ελεεινή συντεχνιακή τεχνική της συγκάλυψης.

Οι Έλληνες πολιτικοί προσέφυγαν και πάλι σε αυτό που μας έχουν συνηθίσει να κάνουν: με άχρηστα πορίσματα, υπεκφυγές, συντεχνιακές λογικές μη άρσης ασυλιών, παραγραφές και τυπολατρικές ανούσιες διαδικασίες,  κουκούλωσαν τις ευθύνες τους και ετοιμάζονται για νέες περιπέτειες.

Έτσι έγινε καταφανέστατα και με την περίπτωση της Siemens, με τη συνεννόηση μάλιστα των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Αυτά που έλαβαν κατά γενική ομολογία γενναιόδωρες "προσφορές" από τα μαύρα ταμεία του Γερμανικού κολοσσού.

Άραγε αυτοί που μας κυβερνούν, δεν έχουν καταλάβει τελικά πως το μόνο που καταφέρνουν είναι να προκαλούν όλο και μεγαλύτερη οργή; 

Είναι αδύνατον να φανταστεί κανείς πως θα αντιδράσουν οι πολίτες, προτού μάλιστα να προκηρυχθούν οι επόμενες εκλογές. Το σίγουρο είναι πως οι πολιτικοί στο εγγύς χρονικό διάστημα, δύσκολα  θα τολμούν να κάνουν "εξόδους", ακόμα και αν αυτές θα είναι σε φαινομενικά ήρεμες γειτονιές...πόσο μάλλον δε θα σκέφτονται  ούτε κατά διάνοια περιπάτους σαν του Χατζηδάκη εν μέσω διαδηλώσεων.

Γιατί οι προπηλακισμοί θα είναι μάλλον το λιγότερο που θα δεχθούν. Και μάλλον όχι άδικα.

Τα κοπριτοχρυσόψαρα.

Οι παρεξηγιάρηδες συμπολίτες μας τα έβαλαν πάλι με τον Θόδωρο. Τα Μ.Μ.Ε βέβαια συνετέλεσαν στο να κρατήσουν μόνο το κομμάτι των δηλώσεών του που "έβγαζε" μάτια και έτσι το όλο πράγμα έγινε μύλος. 

Μετά το "τα φάγαμε μαζί", ήλθαν οι "κοπρίτες" που διορίστηκαν με πολιτικό μέσο: πιο συγκεκριμένα, οι οσφυοκάμπτες που τριγυρίζουν στα πολιτικά γραφεία και κάνουν deals με τους πολιτικούς της περιοχής τους προκειμένου οι μεν να εξασφαλίσουν θέση στο δημόσιο και οι δε την ψήφο των οικογενειών και των φίλων τους.

Και πράγματι ποιος θα είχε αντίρρηση γι' αυτή τη συνομοταξία των πολιτών πως πρόκειται για κοπρίτες. Είναι μάλιστα αυτοί οι ίδιοι που βρίσκονται πίσω από τα γκισέ των διάφορων οργανισμών και κοιτούν τους υπόλοιπους ταλαίπωρους με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Είναι οι ίδιοι που μεταχειρίστηκαν οποιονδήποτε και οτιδήποτε προκειμένου να λουφάξουν σε κάποιο υπολειτουργών τομέα του δημοσίου που να αμείβεται μάλιστα και πλουσιοπάροχα ει δυνατόν.

Απλά όλα αυτά τα χρυσόψαρα (οι υπόλοιποι λειτουργικά αναλφάβητοι Έλληνες) τα έχουν ξεχάσει. Ας έχουν και κάποιον που αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα στο ευρύτερο ή στενότερο περιβάλλον τους. 

Τα χρυσόψαρα επίσης ξέχασαν τις υπόλοιπες αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο, το "τσοβόλα δώστα όλα" , τις ασύλληπτες νόμιμες ρεμούλες των αγροτών κλπ, τις υπέρογκες αυξήσεις μισθών στις ΔΕΚΟ, ενώ παράλληλα έψεγαν τον Μητσοτάκη όταν ήταν ο μόνος που κατά την περίοδο διακυβέρνησής του είχε μηδενικό έλλειμμα στους προϋπολογισμούς του. Χωρίς  σε καμία περίπτωση να πλέκει κανείς το εγκώμιο του γκαντέμη, πρέπει να ειπωθεί πως ήταν και ο πρώτος που προσπάθησε να βάλει χέρι στις δημόσιες συγκοινωνίες των Αθηνών, βρίσκοντας το τοίχος των τότε γραφικών εργατοπατέρων. Για να μην αναφερθεί πως τώρα παρακαλούμε να είχαμε τη λύση του για τα Σκόπια.

Αυτά και πολλά άλλα θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούν τα κοπριτοχρυσόψαρα. Γιατί και όλοι μαζί τα φάγαμε (ίσως όχι δίκαια μοιρασμένα) και ποιούσαμε την νήσσαν όταν διακεκριμένοι οικονομολόγοι όπως ο Μαρίνος έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου 10ετίες πριν για την εθνική κατρακύλα της οικονομίας.

Πρέπει να θυμηθεί και να πράξει πολλά ο κάθε Έλλην κοπρίτης: κυρίως να σταματήσει τις βόλτες από τα γραφεία αυτών που εκλέγει. Γιατί το πολιτικό σύστημα χάρη στους κοπρίτες αυτούς επιβιώνει. Όχι μόνο να ζητά να μπουν οι υπαίτιοι στη φυλακή.

Η απλή λογική της (περί)φραξης.

Η καινούργια χρονιά ξεκίνησε με μία απόφαση - θρίαμβο- της απλής λογικής: 

Ο κάθε χωριάτης (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ξέρει πως για να εμποδίσει τη φυγή των ζώων του και την κλοπή της σοδειάς του, πρέπει να κάνει μια απλή κίνηση:  περιφράσσει το κτήμα του. 

Αν δεχτεί λοιπόν κάποιος το γεγονός πως η Ελλάς τα τελευταία χρόνια είναι ξέφραγο αμπέλι, με κύρια πληγή τους τελευταίους μήνες τα μήκους περίπου 12 χλμ χερσαία σύνορα της στον Έβρο, τότε πολύ καλά έκανε ο αρμόδιος υπουργός και πήρε την απόφαση να τα φράξει.

Από το σημείο αυτό περνούν περί τους 250 κακομοίρηδες κάθε μέρα, υπό το βλέμμα των Τούρκων που σφυρίζουν αδιάφορα, συνοδεύοντας τη μελωδία των υπόλοιπων Ευρωπαίων που λειτουργούν με τη λογική "μακριά απ΄τον κώλο μας κι όπου θέλει  ας μπει".

Οι 250 κακομοίρηδες μας κάνουν περίπου 125.000 το χρόνο στην Ελλάδα, χωρίς δημιουργική λογιστική. Ακόμα και αν ο φράκτης (προτείνεται ο ηλεκτροφόρος) "κόψει" τους μισούς, κέρδος θα είναι για τη χώρα που έτσι κι αλλιώς καρκινοβατεί στο μεταναστευτικό.

Κανείς δεν λέει πως με ασπιρίνες καταπολεμάται η αιμορραγία: ωστόσο τα - έστω και προσωρινά- μέτρα, είναι καλύτερα από το τίποτα, ιδίως όταν συμβαδίζουν με την κοινή λογική.

Οι δε  αριστερόστροφοι γραφικοί πολέμιοι τέτοιων μεθόδων και κίνσορες της ηθικής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καλά θα ήταν να πρότειναν και καμιά δραστικότερη λύση ανάμεσα στις φωνασκίες τους. Όχι φανφάρες ιδεολογικοπολιτικού τύπου που είναι για λαϊκή κατανάλωση...