Η κίνηση της υπουργού ήταν αν μη τι άλλο, ευφυέστατη. Μετά από – αρκούντως εκτενή είναι η αλήθεια- διάλογο, ανακοίνωσε μέσα στο καλοκαίρι τις αλλαγές στον τρόπο διοίκησης και λειτουργίας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Έτσι, για αντιδράσεις (κυρίως των φοιτητών) ραντεβού το Σεπτέμβριο, οπότε και θα ισχύσει το νέο νομοσχέδιο.
Εδώ όμως θα πρέπει να επισημάνει κανείς κάποια πράγματα: Καταρχάς, οι αλλαγές στη τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι εμπνευσμένες στην πλειοψηφία τους από τα ξένα μοντέλα διοίκησης τέτοιων ιδρυμάτων. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, εκτός και αν συνεχίζουμε να πιστεύουμε ως Έλληνες πως μόνο εμείς ως τώρα κάναμε το σωστό. Δεύτερον, με την απαξίωση που μαστίζει τα Ελληνικά Ανώτερα και Ανώτατα ιδρύματα, οποιαδήποτε αλλαγή θα είναι προς το καλύτερο, μια και αν κοιτάξει κανείς τα στοιχεία θα φρίξει: 40 ανώτατα ιδρύματα, 40% ανενεργοί φοιτητές, μαύρες τρύπες στα οικονομικά των ιδρυμάτων, παντελής απουσία αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, «σκοτεινές» σχέσεις μεταξύ φοιτητών - παρατάξεων, καθηγητών και πρυτάνεων με ανταλλάγματα ψήφους, μαθήματα και βαθμολογικές εξελίξεις, επιτροπές ερευνών χωρίς αντικείμενα με σκοπό το βόλεμα ημετέρων, άδεια Τ.Ε.Ι που παρακμάζουν σε επαρχιακές πόλεις γιατί έτσι το θέλουν τοπικοί κοτζαμπάσηδες, σχολές που παράγουν εντέλει νέους, άνεργους «πολυτελείας» είτε με πτυχία αμφιβόλου αξίας, είτε με γνώσεις καθομολογουμένως άχρηστες για τις σύγχρονες ανάγκες της αγοράς εργασίας και πολλά άλλα αλγεινά.
Εν προκειμένω λοιπόν οι τομές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν κάτι παραπάνω από επιτακτικές και κατά πάσα πιθανότητα (για όποιον μελέτησε το νομοσχέδιο) στο σωστό δρόμο. Κυρίως αυτές που έχουν να κάνουν με τη διοίκηση των ιδρυμάτων μάλιστα. Οι δε φωνές αντίδρασης της πλειοψηφίας των πρυτάνεων φαντάζουν στα αυτιά του κάθε ψιλιασμένου πολίτη τουλάχιστον κωμικές. Γιατί απλά για τόσα χρόνια που το Ελληνικό πανεπιστήμιο καταβαραθρώνεται, οι Πρυτάνεις περιορίζονταν στο να αφήνουν τους αναρχικούς να καίνε την περιουσία του δημοσίου κρυμμένοι πίσω από το παρεξηγημένο θεσμό του ασύλου και τις φωνασκίες της αριστεράς, έχοντας δε παράλληλα ως κύριο αίτημα τους την περαιτέρω -χωρίς έλεγχο- χρηματοδότηση του «μαγαζιού» τους.
Το μόνο που θα μπορούσε κανείς – ορθά – να αντιτάξει ως επιχείρημα για το νέο εγχείρημα της κυβέρνησης είναι το εξής: πως κανονικά, στα πολιτισμένα κράτη, οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν ξεκινούν από «πάνω». Από το νηπιαγωγείο ξεκινούν και «ανεβαίνουν» με σκοπό την εύρυθμη λειτουργία όλου του οικοδομήματος. Εκεί που φτάσαμε όμως, κάθε προσφορά, έστω και με ένα ψήγμα εκσυγχρονισμού, ευπρόσδεκτο είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου