Τουλάχιστον αυτοί πέθαναν στην ψάθα.

Η σημερινή κατάσταση που βιώνει η χώρα, δεν επιδέχεται και πολλές φανφάρες "δημοκρατικού" τύπου και ιδεολογιών, των κλασσικών υπέρμαχων της "ελευθερίας" (ή της ασυδοσίας;). Αφορμή η σημερινή επέτειος, που, αν μη τι άλλο, προσφέρεται για αυτοκριτική και κριτική του πολιτικού συστήματος γενικότερα.

Για τους "δημοκράτες" αριστερούς και τους πάσης φύσης πολιτικούς που παρασιτοζωούν επειδή ο Ελληνικός λαός έχει πλέον την ελευθερία να εκφράζεται και να τους ψηφίζει, η 7 ετία αποτελεί ταμπού. Παράδειγμα προς κολασμόν.

Στην Ελλάδα είμαστε των άκρων όμως. Οτιδήποτε αρνητικό το απορρίπτουμε συλλήβδην, βάζοντάς του μια ετικέτα (στην περίπτωση αυτή "χούντα" ) και δεν κρατούμε τα καλά. Το "ουδέν κακόν αμιγές καλού" δεν ισχύει σε τέτοιες περιπτώσεις.

Έτσι, περνάει στα ψιλά  (ή πανθομολογείται σιωπηρά) ότι στη διάρκεια της 7ετίας η δραχμή ήταν το σκληρότερο νόμισμα,  το δημόσιο χρέος εκμηδενίστηκε, έγινε άθλος στις υποδομές υγείας παιδείας και δημοσίων έργων (όχι μόνο ποσοτικά αλλά και ποιοτικά), ενώ οι προδότες του έθνους έφτασαν και στο "τραγικό" σημείο να χαρίσουν χρέη στους αγρότες! Αυτά και πολλά άλλα, σε μια επταετία όπου απαγορευόταν η έξοδος κεφαλαίων σε τράπεζες του εξωτερικού. (Πόσο μάλλον οι off shore). Ενώ η διαφθορά ήταν σχεδόν ανύπαρκτη μια και οι πολίτες ζούσαν υπό καθεστώς βίας και φόβου.

Το ισχυρότερο τεκμήριο για το ποιόν των χουντικών όμως είναι άλλο: πέθαναν στην ψάθα μολονότι  μπορούσαν επί της εξουσίας τους να κολυμπήσουν στο χρήμα στο εξωτερικό όπως άλλοι δικτάτορες παγκοσμίως.  Αντίθετως, οι τροφαντοί (κυριολεκτικά και μη) πολιτικοί μας, στήνουν και (μέχρι εσχάτως) επιδοτούμενα ιδρύματα (απραξίας), ενώ μετά την αποστρατεία τους λαμβάνουν παχυλές συντάξεις επειδή είχαν την καλοσύνη να μας υπηρετήσουν.

Τα θετικά όμως, που σε κάθε περίπτωση πρέπει να αξιοποιούνται, θάφτηκαν κάτω από τη συνομωσία των πολιτικών για να παραμένουν στην εξουσία και να λυμαίνονται το δημόσιο βίο και (κυρίως) χρήμα: αρκεί να υπάρχουν οι εξυπηρετούμενοι χαχόλοι/χειροκροτητές/αφισοκολλητές για να τους ψηφίζουν. Άντε και μερικοί ρομαντικοί που δεν την έχουν "ψιλιαστεί" ακόμα. 

Αυτό όμως που πρέπει να επαναπροσδιοριστεί είναι ο ορισμός του προδότη για τη χώρα, σε κάθε περίοδο: δημοκρατίας ή δικτατορίας. Και το πρώτο βήμα είναι η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών που προβλέπει (και) την παραγραφή. Γιατί οι μεν προδότες πήγαν φυλακή. Οι δε προδότες όχι.

Πολυτέλειες;

Ο λόγος για το αντικείμενο που "διχάζει" τη Θεσσαλονίκη τις τελευταίες μέρες. Για το αν δηλαδή και πότε (και πού φυσικά) θα στηθεί(;) ο ανδριάντας του Κ. Καραμανλή.

Το εγχείρημα αποφασίστηκε 12 χρόνια πριν, όταν και οι εποχές ήταν σαφώς "ευκολότερες" για τη χώρα. Όταν τα δανεικά έρεαν άφθονα. Η γραφειοκρατία και οι αντιδράσεις έφεραν το θέμα να συζητείται εν μέσω σοβαρής κρίσης, με αποτέλεσμα να θεωρείται πως πράγματι εδώ μιλάμε για πολυτέλειες. 

Αυτό που θα θεωρούσε κανείς επιβεβλημένο σίγουρα, θα ήταν να μάθαιναν οι πολιτικοί που ακολούθησαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (και ιδίως οι συγγενείς του), κάτι από τις πράξεις και την αποφασιστικότητά του. 

Σίγουρα κατά την άποψη του γράφοντα, ο ανδριάντας δε θα έβλαπτε κανέναν, αλλά η ουσία βρίσκεται πίσω από το άγαλμα: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής - παρά τα μεγάλα του λάθη -  έβαλε τη χώρα στη σωστή τροχιά σε κρίσιμες περιόδους της ιστορίας της. Ιδιαίτερα στην πόλη της Θεσσαλονίκης δημιούργησε υποδομές, τις οποίες θα ζήλευαν όλες οι υπόλοιπες κυβερνήσεις που τον ακολούθησαν. Έβαλε θεμέλια και έφτιαξε θεσμούς που είναι άγνωστοι στον μέσο πολίτη.  

Όλα αυτά όμως, ένα άγαλμα δεν μπορεί να τα πει, πόσο μάλλον να παραδειγματίσει τους σύγχρονούς του. Για την ώρα, ακόμα και γι'  αυτούς που θα ήταν σύμφωνοι με την τοποθέτησή του, το άγαλμα συζητείται σε λάθος στιγμή: κρίσιμη για σοβαρές αποφάσεις και όχι για φανφάρες.

Η Ελληνική τηλεοπτική κόλαση (συνεχίζεται)

Παρά τις δύσκολες μέρες που ζούμε, ήλθε η ανακοίνωση της Forthnet - Nova να προβληματίσει: η συνδρομητική τηλεόραση έχει εντυπωσιακή αύξηση νέων συνδρομητών.

Και όλα αυτά, παρά το (μειωμένο ωστόσο) μονοπωλιακό/ληστρικό κόστος συνδρομής. Βοήθησε βέβαια και η επανακωδικοποίηση του σήματος που έστειλε στον κάλαθο των αχρήστων τις "σπασμένες" κάρτες που τους χαλούσαν τη "σούπα" και τα έσοδα.

Αυτό το γεγονός δεν μπορεί παρά να σημαίνει το εξής απλό: οι έχοντες έστω και τα ολίγα περισσεύοντα, προτιμούν να τα διαθέσουν για να βάλουν συνδρομητική τηλεόραση, παρά να βλέπουν τη σαβούρα που διέπει για πολλοστή χρονιά την Ελληνική Τηλεόραση: reality εφιάλτες, shows με "αστέρες", ειδήσεις για βραδύνοες, σίριαλ αμφιβόλου αισθητικής και προέλευσης, ανάμικτα με τηλεπαίγνια για καθυστερημένους, δεν αφήνουν και μεγάλες επιλογές στον μέσο τηλεθεατή που σέβεται τη νοημοσύνη του. Οι λιγοστές εκπομπές που αξίζουν τον κόπο, τόσο στην ιδιωτική όσο και στην κρατική τηλεόραση θάβονται κάτω από την τηλεσαβούρα της ζώνης υψηλής τηλεθέασης: είναι δηλαδή λίγες και συνήθως πολύ αργά. 

Η δε πιθανότερη πρόβλεψη για το μέλλον είναι πως όσο η κρίση χτυπάει τις πόρτες όλων και μαζί των media, τόσο επίπεδο των εκπομπών και των τηλεθεατών θα πέφτει κατακόρυφα. Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις όπως ο ΣΚΑϊ, ο οποίος επιμένει να μη δημοσιεύει μετρήσεις τηλεθέασης της εξίσου μονοπωλιακής AGB, προφανώς για το καλό όσων εκπομπών απέμειναν προς τέρψιν των ολίγων που δεν έχουν ή δε θέλουν να διαθέσουν τη συνδρομή...

Παλούκωμα!

Ο Βλάντ Τσέπες, τοπικός άρχοντας, τα χρόνια της εισβολής των Τούρκων στα Ρουμανικά εδάφη και ειδικότερα στα Καρπάθια, είχε έναν ιδιότυπο τρόπο να φοβίσει τους εισβολείς: τους παλούκωνε ζωντανούς στο δρόμο από τον οποίο περνούσαν οι συμπολεμιστές τους, έτσι ώστε να βλέπουν τι θα πάθουν αν πέσουν στα χέρια του. Από αυτή μάλιστα τη συνήθειά του, ο Βλάντ αργότερα χαρακτηρίστηκε ως "δράκουλας". Οι Τούρκοι πάντως φύγαν από τα Καρπάθια και δεν ξαναγύρισαν.

Μερικές φορές, το επιχείρημα πως  "η βία φέρνει βία" δεν αρμόζει σε περιπτώσεις άνανδρων τρομοκρατών και άλλων εγκληματιών, οι οποίοι σε ισλαμικές χώρες τιμωρούνται με τέτοιο τρόπο, τόσο αποτρεπτικό, που κάνει τον κάθε σκεπτόμενο πολίτη να ζηλεύει τους κατά τόπους νόμους που επιτρέπουν τιμωρίες όπως ο λιθοβολισμός, το κόψιμο του χεριού και των γεννητικών οργάνων (σε εγκλήματα όπως αυτό της παιδεραστίας).

Σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως αυτή των τρομοκρατών και των συμπαθούντων αυτών, η δημοκρατία περισσεύει. Τους φέρεται με το γάντι, ενώ θα έπρεπε μέσω ενός Ελληνικού Γκουαντάναμο, να τους φερθεί με τον ίδιο - αν όχι χειρότερο - τρόπο με τον οποίο φέρθηκαν αυτοί στο κοινωνικό σύνολο. Η δικαιοσύνη ανέχεται δηλώσεις περί "πολιτικής δίωξης", ενώ θα έπρεπε να τους αφαιρείται το ίδιο το δικαίωμα της απολογίας. Γιατί οι ίδιοι όταν δικάζουν με τα όπλα, δεν δίνουν σε κανένα το δικαίωμα να απολογηθεί.

Αλλά η δημοκρατία και η δικαιοσύνη δεν ενεργεί από μόνη της εν προκειμένω: ανάμεσα στους "συμπάθοντας αυτούς" βρίσκονται τα εσωκοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά κόμματα της αριστεράς, τα οποία όχι μόνο στηρίζουν σιωπηλά και μή, αλλά πολλές φορές υποθάλπουν την τρομοκρατία, αρκεί αυτή να συμπορεύεται έστω και ελάχιστα με την παρωχημένη αριστερίστικη ιδεολογία τους. Σε δε περιπτώσεις εκδήλωσης ακροδεξιών φαινομένων (φυσικά ακροδεξιά τρομοκρατία υπό τύπον οργάνωσης δεν υπάρχει), σπεύδουν να καταδικάσουν τα συμβάντα υπογραμμίζοντας τους κινδύνους που διατρέχει η δημοκρατία μας. Γιατί απλά οι "γνωστοί άγνωστοι" θρασύδειλοι των επεισοδίων τρέπονται σε φυγή (όσοι και αν είναι) από καμιά 10αριά Χρυσαυγίτες. 

Προφανώς έχουν πείσει μερίδα ανεγκέφαλων πολιτών, πως ό,τι πορεύεται αριστερόθεν είναι δίκαιο και ό,τι δεξιόθεν χουντικό. Ακόμα και αν αυτό είναι η πάσης φύσεως τρομοκρατική δράση, εν προκειμένω για τον επαναστατικό αγώνα οι δολοφονίες αστυνομικών και οι βόμβες στην περιουσία του Έλληνα πολίτη. 

Αν όμως οι τρομοκράτες είχαν μυαλό, στα πρώτα σημεία που θα έπρεπε να βάλουν εκρηκτικούς μηχανισμούς, θα ήταν στον Περισσό και την Κουμουνδούρου. Έτσι για ν' αρχίσουν και σωστά, μια και εκτός από τον Τσε που είναι ο γενικά παραδεκτός ημίθεος των αριστερών, τους χωρίζουν τόσα πολλά στην κατεψυγμένη ιδεολογία τους...

Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Το "παλούκωμα" είναι ενδεδειγμένο για όλες τις περιπτώσεις και ιδεολογίες, όταν αυτές βλάπτουν με τη βία τον μέσο πολίτη.

Με τ΄ αυγό στον κώλο.

Η λαϊκή ρήση δε θα ταίριαζε όσο τίποτα άλλο αναφορικά σε αυτά που καλείται να κάνει η κυβέρνηση, αλλά και ο ίδιος ο Έλλην πολίτης μέσα σε λίγους μήνες. Όσα δηλαδή δεν έγιναν μέσα σε πολλά - πολλά χρόνια, προκειμένου η χώρα να αποκτήσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και επομένως, αναπτυξιακή προοπτική χωρίς - επιτέλους - να βασίζεται σε δανεικά. Η έστω, τα δανεικά για μια φορά να πηγαίνουν εκεί που πρέπει για όσο χρειάζονται.

Όλα αυτά που έπρεπε να κάνουν οι πεφωτισμένες κυβερνήσεις των ένδοξων ολυμπιακών αγώνων τόσα χρόνια, τώρα πρέπει να γίνουν άρδην, μήπως και σωθεί την παρτίδα. Μιλάμε για αρτηριοσκληρωτικές ρυθμίσεις που πρέπει να καταργηθούν (π.χ κλειστά επαγγέλματα), κρατικές επιχειρήσεις που ρουφάν το αίμα του πολίτη και πρέπει να πουληθούν ή να κλείσουν (βλ. ΟΣΕ) και πολλά άλλα. 

Η κυβέρνηση αυτή όμως, παρά το γεγονός πως έχει τη στήριξη του μέσου Έλληνα , ελλείψει μάλιστα και άλλης εναλλακτικής, ήδη κάνει σημαντικά λάθη και καθυστερήσεις: το πρώτο και σημαντικότερο ήταν πως προσπάθησε να κάνει το ίδιο "λάθος" που έκανε και ο Αλογοσκούφης με την απογραφή, μόνο που τα αποτελέσματά της ήταν μη αναμενόμενα και μας έβαλαν στον κυκεώνα των κερδοσκόπων: η προσαρμογή έτσι απέκτησε βίαιο χαρακτήρα, με τα γνωστά μέτρα να επακολουθούν.

Σε δεύτερη ανάγνωση, η κυβέρνηση δεν δείχνει να αντιγράφει, έστω και στο ελάχιστο πετυχημένα παραδείγματα εξόδου από την κρίση από άλλες χώρες (βλ. Τουρκία). Αντιθέτως, στην κυβέρνηση αυτή κατά το Ελληνικό έθος, μιλούν πολλοί και πολύ, χωρίς μάλιστα την ανάλογη συνεννόηση. Το χθεσινό παράδειγμα "υψηλού αξιωματούχου" που εκτόξευσε το spread, είναι άριστο δείγμα της έλλειψης συντονισμού. Εδώ πλέον δεν τίθεται θέμα πολιτικού κόστους, αλλά ταχύτητας και κοινού μετώπου.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε όλοι, πως δια της μεθόδου "πονάει κεφάλι" - "κόβω κεφάλι" πρέπει να γίνουν όλα από εδώ και πέρα. Οι διαρθρωτικές αλλαγές, τόσο στη νομοθεσία, όσο και στη κουτοπονηρίστικη νοοτροπία μας πρέπει αν γίνουν τόσο γρήγορα, όσο ποτέ. Αν θέλουμε να λέμε και στο μέλλον πως "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει".