Χαχολιστάν.

Στο Ελλαδιστάν, εξακολουθούν να γίνονται "μεγαλειώδεις" πολιτικές, προεκλογικές συγκεντρώσεις. Σε πείσμα όλων των αναπτυγμένων (πολιτικά και κοινωνικά) χωρών, η Ελλάς των φανατικών ή φανατισμένων, επιμένει τόσο να προκαλεί (βλ. πολιτικοί επιτελάρχες), όσο και να παραβρίσκεται στις μαζικές πολιτικές συγκεντρώσεις - ομιλίες, με σκοπό να δείξει μαζικότητα και...παλμό.

Τακτικές σαν κι αυτές, απλά αντανακλούν το πραγματικό πολιτικοκοινωνικό επίπεδο του λαού μας, ο οποίος διαθέτει ριζωμένο το ταπεραμέντο του...χαχόλου (και όχι το μεσογειακό). Είθισται άλλωστε να λέγεται πως ως λαός είμεθα πανηγυρτζήδες, και μάλλον έτσι βλέπει ο κόσμος μια προεκλογική συγκέντρωση, σε χαρά των καντινιέρηδων και των καταστημάτων υγιειονομικού ενδιαφέροντος εν γένει. 

Γιατί άλλωστε, αντικειμενικά δεν θα υπήρχε κανένας λόγος για να παραβρεθεί κάποιος σε μια τέτοιου τύπου συγκέντρωση, αφού είναι σίγουρο πως δε θα ακούσει τίποτα καινούριο, ούτε θα ενημερωθεί πληρέστερα σε σχέση με τα Μ.Μ.Ε. Μάλιστα, στις περισσότερες περιπτώσεις ταλαιπωρείται για να κατέβει στο κέντρο της οποιαδήποτε πόλης, σπρώχνεται και στο τέλος βλαστημάει τη στιγμή που αποφάσισε να παραστεί στο "μεγάλο ραντεβού" με τον πολιτικό αρχηγό του. 

Τα δε μικρότερα κόμματα που κάνουν συνήθως τις συγκεντρώσεις τους σε πλατείες με λιγότερο κόσμο ή σε αίθουσες, μάλλον λοιδορούνται (βλ. τις συγκεντρώσεις της Αριστεράς) από τα μεγαλύτερα κόμματα, ενώ στο  βάθος εύχονται να μεγαλώσουν και αυτά  για να κάνουν τα ίδια και να θρέψουν το υπερεγώ των πολιτικών αρχηγών τους.

Συνεπεία αυτών, τα μεγάλα κόμματα αρνούνται να εγκαταλείψουν τις πολιτικές των χαχολοσυγκεντρώσεων, αφού βλέπουν πως "επηρεάζουν" το πολιτικό σκηνικό, μαζεύουν κόσμο και δημιουργούν εντυπώσεις (κατά τη γνώμη τους). Για να μην αναφέρει κανείς πως δεν φείδονται και εξόδων προκειμένου να παραστεί κόσμος και από τα...Δριμύκλανα 500χλμ μακριά με ναυλωμένα λεωφορεία, ως αυτόχθονες.

Στο τέλος, την όλη ιστορία την πληρώνει η εκάστοτε πόλη και γενικότερα η χώρα, όπου χρειάζεται εβδομάδες ή και μήνες για να αποκατασταθεί η - έτσι και αλλιώς - επίφαση καθαριότητας που τη διακρίνει. Διότι πακετάκι με τις συγκεντρώσεις και τη γενικότερη προεκλογική περίοδο, τα άχρηστα φυλλάδια, σημαίες, πανό, αφίσες στους στύλους και χαρτιά κάθε είδους μας πνίγουν ως βουνό...

Αλήθεια, πιστεύει κανείς ειλικρινά, πως μπορεί την ψήφο κάποιου να τη διαμορφώσει ένα φυλλάδιο, μια συγκέντρωση με "παλμό" και σημαιούλες ή όλες αυτές οι μέθοδοι συμπυκνωμένες; Αν δηλαδή όλα αυτά κάνουν τη διαφορά στον Ελληνικό λαό, τότε καλά να πάθουμε.

Η "στρατηγική" των τριών και οι λίστες.

Σε αυτή την προεκλογική περίοδο, έγινε επιδημία η στρατηγική των τριών: και φυσικά, κανείς δε μιλάει για κόμματα, αλλά για γραφεία. Μέσα στον απύθμενο ζήλο τους να μας πείσουν οι υποψήφιοι βουλευτές για την αναγκαιότητα της εισόδου τους στο κοινοβούλιο, με απώτερο σκοπό (βεβαίως - βεβαίως) να προσφέρουν στον τόπο, το είδαμε και αυτό:

Τα εγκαίνια δηλαδή (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) γραφείων παλιών και καινούριων υποψηφίων βουλευτών μεγάλων κομμάτων,  σε τρείς περιοχές της Θεσσαλονίκης. Κατά κανόνα δηλαδή σε Καλαμαριά, Κέντρο (φυσικά), και Εύοσμο. Γραφεία με αρκετό κομματικό μηχανισμό (βουλευτικό μάλλον), με εξοπλισμό, ενοίκια, λογαριασμούς κλπ κλπ, γεγονός που κάνει ακόμα και τον πιό βλακώδη νού να αναρωτιέται, γιατί ο υποψήφιος βουλευτής ξοδεύει τόσο χρόνο και χρήμα, για να πείσει τους ψηφοφόρους  πως θέλει να προσφέρει. Το δε "πόθεν έσχες" ή ακόμα χειρότερα "πόθεν θα τα ρεφάρεις" όλα αυτά τα χρήματα είναι ακόμα ένα μείζον ερώτημα, το οποίο ωστόσο μάλλον δεν παίρνουν στα σοβαρά οι πολίτες όταν σπεύδουν να σταυρώσουν τον υποψήφιο που τους βομβαρδίζει στα τηλέφωνα, ψηφοδέλτια και έντυπα: 

τα τελευταία (τα έντυπα δηλαδή) είναι ακόμα μια ανοικτή πληγή πρωτίστως για το περιβάλλον, έπονται δε οι συνέπειες για τα νεύρα μας: ειλικρινά, πιστεύει κανείς ότι κάθεται κανείς να διαβάσει τις μεγαλοσχήμονες "σκέψεις" ή προτάσεις ή το "έργο" των εν λόγω υποψηφίων προκειμένου να τους δώσει την "εμπιστοσύνη" του; Πόσο μάλλον το "μαγειρεμένο" βιογραφικό τους, που επισκιάζεται συνήθως από φιλήδονες φωτογραφίες, στην πλειοψηφία τους πεδίο δημιουργικής ενασχολήσεως με τις σύγχρονες μέθοδες βελτίωσης μέσω Η/Υ...

Για τα δε στοιχεία του κάθε πολίτη και πως αυτά χρησιμοποιούνται και περνούν ως ετικέτες στους φακέλους και στα κινητά τηλέφωνα, τι να πεί κανείς. Συνήθως, όταν δε χρησιμοποιούνται λαμογίστικοι τρόποι εξεύρεσης τηλεφώνων και διευθύνσεων, φταίνε οι ίδιοι οι πολίτες που πηγαίνουν έρποντες στα πολιτικά γραφεία προς αναζήτηση ρουσφετιού. Όταν όμως, απλά έχει αγοράσει κανείς το αυτοκίνητό του από κάποια επιχείρηση ή κάνει τη συντήρηση του σε αυτή και προεκλογικά έρχεται ως διά μαγείας το φυλλάδιο σπίτι του με τα ψηφοδέλτια του ιδιοκτήτη της εν λόγω επιχειρήσεως, τότε, παραπάει το πράγμα...

Όπου Θεσσαλονικιός και η μοίρα του...

Αφορμή το άρθρο του Φίλιου Στάγκου στην Καθημερινή της Κυριακής, όπου υπάρχει ένα εκτενές αφιέρωμα στη μοίρα της πόλης μας: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100089_20/09/2009_330104

Η ουσία είναι πως η Θεσσαλονίκη έχει χάσει τα κρίσιμα σταυροδρόμια για την ανάπτυξή της χάριν πολλών παραγόντων,εσωγενών και εξωγενών.

Μέσα σε όλα αυτά, έρχονται και οι αλλαγές κυβερνήσεων για να πάρουν πίσω ή να παραπέμψουν στις καλένδες έργα τα οποία τείνουν να φέρουν την πόλη σε μια καλύτερη μοίρα.

Ωστόσο, ο δρόμος στον οποίο κινείται η Θεσσαλονίκη πάντα χαρακτηριζόταν από λακούβες κάθε είδους: πάντοτε οι αυτόκλητοι πολιτικοί της εσωκομματικά και εξωκομματικά διαγκωνίζονταν για το ποιός θα αναδείξει τη μικρή συμβολή του, βάζοντας ταυτόχρονα τρικλοποδιά στους ανταγωνιστές του, ακυρώνοντας οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια. Αναλόγως, αυτό που ο καθένας αποκαλεί "αθηναϊκό κράτος"  πάντοτε διασφάλιζε τη λήψη των αποφάσεων που αφορούν άλλους στο "κέντρο", αδιαφορώντας για τα τοπικά προβλήματα μικρού και μεγάλου μεγέθους, τα οποία συνήθως κρύβονται πίσω από ένα παραβάν μεγάλου έργου, ανεκπλήρωτου ή μή.

Άν κάτι για το οποίο μπορεί να περηφανεύεται η πόλη, είναι για τη στοίβα χαρτιών - σχεδίων που υπάρχουν στα αζήτητα διαφόρων γραφείων, για τα οποία μάλιστα το "αθηναϊκό" κράτος πλήρωσε αδρά: βλ.π.χ  σχέδια Καλατράβα για την ολική ανάπλαση του κέντρου στο ύψος της ροτόντα ως το παραλιακό μέτωπο...μέχρι και τελεφερίκ προέβλεπαν!

Ένα ανάλογο "έργο" βλέπουμε και τώρα: παραπομπή στις καλένδες της υποθαλάσσιας, ξανά συζήτηση για τη μετεγκατάσταση της ΔΕΘ, μεγαλόπνοες ιδέες αλλά και δεύτερες σκέψεις εν μέσω εκλογών για επαναπροσδιορισμούς αρμοδιοτήτων. Όλα αυτά βέβαια, στις ημέρες της έκθεσης. Μετά, αρχίζει η δικαιολογημένη αλλά και η αδικαιολόγητη γκρίνια: για τη μεταφορά του αεροδρομίου, την εξωτερική περιφερειακή, τα ανιπλημμυρικά, ακόμα και για τις "ταπεινές" βυθίσεις βασικών κόμβων...

Το χειρότερο είναι πως σε ένα τόσο συγκεντρωτικό κράτος (σύμφωνα με τελευταίες έρευνες το πιο συγκεντρωτικό της Ευρώπης), ελπίδα για την περιφέρεια πραγματικά δεν υπάρχει. Γιατί αυτό που ζεί η πόλη μας τα τελευταία χρόνια (με τεράστια υπαιτιότητα και του κόσμου της και των εκπροσώπων του),  είναι το ίδιο με αυτό που ζούν και οι υπόλοιποι εκτός λεκανοπεδίου: την εγκατάλειψη και το "κρέμασμα" από αυτούς που υποτίθεται πως έχουν τη διάθεση να γλείψουν στα υπουργεία και να βοηθήσουν, για να προβληθούν με τη σειρά τους ως όψιμοι σωτήρες...

Εν τέλει, είναι διατεθειμένος κανένας πρωθυπουργός να κάνει πράξη την αποκέντρωση και τα ευέλικτα σχήματα;

Η ελπίδα πεθαίνει, με τους μικρότερους.

Κατά γενική ομολογία, με τις επερχόμενες εκλογές ασχολείται (εκ του asshole - ασχολούμαι) ελάχιστος κόσμος, τόσο μάλιστα ορισμένες φορές αισθάνομαι... τύψεις που γράφω κάτω από την ετικέτα "πολιτική".

Ωστόσο, κάτι πρέπει να πει κανείς και γι' αυτούς, ίσως για να αναδείξει τη γενικότερη έκταση της απείθειας του κόσμου ως προς το πολιτικό σκηνικό και όχι για την πολιτική σαν έννοια γενικότερα, αφού ο καθένας μας έχει κάτι "πολιτικό" στο μυαλό του.

Αν εξαιρέσει λοιπόν κανείς το τραγικό/χιλιοδοκιμασμένο δίπολο των μεγάλων κομμάτων, ίσως για πρώτη φορά ο σκεπτόμενος ψηφοφόρος έρχεται μπροστά στην περαιτέρω απόδειξη του πολιτικού γκρεμού που υπάρχει στη χώρα: πραγματικά, δεν υπάρχει κάτι από τα μικρότερα κόμματα που να αξίζει καθαρά την ψήφο του, γεγονός που επιτείνει το αδιέξοδο όσων θελήσουν να πάνε να κάνουν το απονενοημένο διάβημα: να ψηφίσουν δηλαδή κάτι και να είναι καλά με τη συνείδησή τους, πέρα από τον κανόνα του "λιγότερο χειρότερου" ή της "χαλαρής" ψήφου.

Και εξηγούμαι: Αρχίζοντας δημοσκοπικά από το Κ.Κ.Ε, τείνω να γίνω πιο γραφικός και από τους ίδιους (μια και έχω ασχοληθεί αρκετές φορές με τις μπαρούφες τους σε αυτό το blog). Αρτηριοσκληρωτικοί και αιθεροβάμονες, μιλούν ακόμη για "κομμουνισμό". Δεν θα έπρεπε να βρίσκονται κάν στη βουλή.

Ο ΛΑΟΣ εξέπληξε αρκετούς που έσπευσαν να του προσκολλήσουν πολλές ετικέτες, όμως αυτό το συνονθύλευμα παλιών στελεχών απο διάφορα κόμματα,γραφικών, εκκλησιολάτρων και αρχαιολάτρων με ελάχιστες εξαιρέσεις τελικά έχει πολύ δρόμο για να αποκτήσει αξιοπιστία. Ακόμα και αν με κάποιες από τις -σωστές- προτάσεις τους, κουνάει κρυφά το κεφάλι και ο χειρότερος πολέμιός τους.

Ο Σύριζα από την άλλη, παραπαίει ως έρμαιο της σύνθεσής του και των επιλογών τους σε κοινωνικό αλλά και πολιτικό επίπεδο: χωρίς προτάσεις και επίπεδο, ακροβατούν ακόμα χαϊδεύοντας τους αντιεξουσιαστές μήπως και πάρουν τους κρίσιμους ψήφους για να εισέλθουν και αυτοί στο κοινοβούλιο για να μπορούν να "τρώγονται" με κρατική επιχορήγηση.

Τέλος, το νέο "αστέρι" της πολιτικής μας ζωής ακούει στο όνομα των οικολόγων πράσινων: η Ελλάδα άλλωστε τείνει να ακολουθεί τις εξελίξεις στις πολιτισμένες Ευρωπαϊκές χώρες 20 χρόνια αργότερα. Το οικολογικό κίνημα της Ευρώπης τώρα φυσικά έχει ξεφουσκώσει, αφού οι κυβερνήσεις έτσι κι αλλιώς τείνουν να υιοθετούν φιλικά προς το περιβάλλον μέτρα. Η θέση της οικολογίας είναι σε Μ.Κ.Ο και όχι στο κοινοβούλιο, γιατί απλά το παράδειγμα της παρουσίας τους σε άλλα κράτη ήταν παταγωδώς αποτυχημένο. Λαμβάνοντας έτσι υπόψη και την Ελληνική πραγματικότητα, μπορεί να φανταστεί κανείς σε τι μπορούν να βοηθήσουν οι "οικολόγοι" στη βουλή.

Έτσι, κατά την ταπεινή μου γνώμη απομένουν οι επιλογές της αποχής, του άκυρου, του λευκού και του κόμματος ανέκδοτου (όπως συνηθίζω να αποκαλώ κόμματα σαν του Λεβέντη, κυνηγών κλπ κλπ: όχι και άσχημα.

Οι διάσημοι και τα "τζάκια": ή και τα δύο.

Αν η Ελλάδα υποφέρει τελικώς, είναι από τους ψηφοφόρους της, σε πολύ μεγάλο ποσοστό: αυτό δείχνουν για ακόμα μία φορά οι επιλογές των κομμάτων για την κατάρτιση των ψηφοδελτίων τους.

Οι Έλληνες έτσι, σπεύδουν να "σταυρώσουν" γόνους διάσημων πολιτικών οικογενειών, αλλά και "διάσημους" σκέτους, χωρίς να αναλογίζονται αν πραγματικά οι άνθρωποι αυτοί δύνανται να προσφέρουν στον τόπο.

Η ιστορία πάντως έχει δείξει πως μάλλον οι "ταπεινοί θνητοί" πρόσφεραν πραγματικά, σε αντίθεση με τους επίγονους τους οι οποίοι τις περισσότερες φορές έμειναν στη σκιά του διάσημου πολιτικού μπαμπά, παππού, θείου κλπ.

Όσο για τους διάσημους, γίναμε πολλές φορές μάρτυρες περασμάτων αστεροειδών (τόσο για την καριέρα, όσο και για την πολιτική τους διαδρομή και συνεισφορά), ανθρώπων δηλαδή που κινούνταν απο άριστα ως μέτρια στον χώρο τους, να μένουν εκνευριστικά ανύπαρκτοι στα βουλευτικά έδρανα.

Όσο για τα επαίσχυντα κλισέ τόσο των μέν (γόνων), όσο και των δε (διασήμων), ότι ναι μέν τους ξέρει ο κόσμος, αλλά έπρεπε να αποδείξουν την αξία τους ή ότι την απέδειξαν στον χώρο που κινούνταν, αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις: απλά πατούν στο "όνομά" τους και οι μεν κρατάνε τους γραφικούς μαζί με τον "μηχανισμό" του πολιτικού γραφείου του συγγενή τους το οποίο κατά γενική ομολογία τους "βγάζει" βουλευτάδες/συμβούλους αβρόχοις ποσί, οι δε ξοδεύουν ελάχιστα σε χρήματα και χρόνο για την προώθηση της υποψηφιότητάς τους, μια και είναι προβεβλημένοι συνήθως αρκετά από τα Μ.Μ.Ε στην προηγούμενή τους σταδιοδρομία. Άνετα.

Τα πράγματα όμως, δεν είναι καλύτερα και όσον αφορά στην κατάρτιση των ψηφοδελτίων (επομένως και στη σύνθεση της βουλής μετά): η πλειοψηφία των υποψηφίων βρίσκει τις ρίζες της στον χώρο της δικηγορίας ή της νομικής γενικότερα, δηλαδή των παρασίτων που ζούν μεγαλοπάροχα απο τη δικομανία του Έλληνα. Ακολουθούν μεγαλογιατροί ή μεγαλοελεύθεροι επαγγελματίες, γραφικοί (το άλλο άκρο που επέλεξαν τα κόμματα της αριστεράς), άνθρωπο δηλαδή που δεν έχουν καμία σχέση με την καθημερινότητα, αφού οι περισσότεροι δε χρειάστηκε να δουλέψουν σοβαρά, ποτέ στη ζωή τους. Μια βόλτα στα πραγματικά βιογραφικά των εκπροσώπων μας, θα μας πείσει. Λογικό είναι, μια και για να βγει κανείς βουλευτής πχ στη Φλώρινα, θέλει τουλάχιστον 30.000€. Και λίγα είναι.

Ένας φίλος έγραψε την άνοιξη στο blog του ένα σχετικό αρθράκι επί του τελευταίου θέματος όπου αναρωτιέται: "Βουλευτές: αντιπρόσωποι του λαού ή της άρχουσας τάξης;" βλ. http://sotiristsib.blogspot.com/2009/04/blog-post_27.html.

Αντιπροσωπευτικό δείγμα της βλακείας που μας δέρνει, είναι μάλλον η απάντηση, όταν πραγματικά αξιόλογα άτομα δεν αξιοποιούνται σε θέσεις κλειδιά (με όλη τη σημασία της λέξης) είτε είναι βουλευτές, είτε όχι. Για τους πραγματικούς τεχνοκράτες, τους υπαλλήλους ή και τους επιχειρηματίες με εμπειρία στην πραγματική διοίκηση και αντιμετώπιση των προβλημάτων, ούτε λόγος: προτιμούνται οι δημοσιογράοι (ίσκοι), οι μαίτρ της λούφας εργατοπατέρες και συνδικαλιστάδες, οι "καλλιτεχνικοί" και αθλητικοί αστέρες (κάθε μεγέθους), οι υιοί και οι θυγατέρες, οι ανιψιοί και τα ανίψια. Ας μην ξεχνάμε βέβαια και τους "δεινόσαυρους", που ούτε με κλάρκ δεν σηκώνονται από την έδρα τους, προκειμένου με την "εμπειρία τους να βοηθήσουν το κόμμα": να εξαργυρώσουν δηλαδή ως εκεί που δεν πάει τη ζωή του κομματάρχη.

Αρκεί όλοι αυτοί, να φέρουν κανένα ψηφαλάκι παραπάνω.

Γιωργάκης!

Για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, τα είπαμε και τα συμφωνήσαμε. Ατολμία, ελλιπής συντονισμός και έλεγχος των κύκλων των υπουργών και των ημέτερων κλπ κλπ.

Στην Ελλάδα όμως, είθισται τα κόμματα να είναι προσωποπαγή, με αποτέλεσμα ο κόσμος (και ο υπόκοσμος) να ψηφίζει βασικά πρόσωπο και λιγότερο "κόμμα".

Έτσι, αναντίρρητα έχουμε με δύο κύριες επιλογές: του πρωθυπουργού και του Γ. Παπανδρέου. Ίσως ακουστεί λίγο κλισέ, αλλά το βέβαιον είναι πως η οικογενειοκρατία πρέπει κάποτε να τελειώνει σε αυτή τη χώρα. Τα "τζάκια" τελικά κάνουν κακό στον τόπο και ίσως θα πρέπει να "δοκιμαστεί" και ο Γιωργάκης στη θέση του πρωθυπουργού για να πειστεί ο κόσμος πως το όνομα δεν κάνει τον ηγέτη.

Χωρίς να αμφισβητεί κανείς τις αγαθές προθέσεις του Παπανδρέου, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς πως ηγείται ενός κόμματος που κουβαλάει τεράστιες αμαρτίες για τον τόπο, τις οποίες όμως δεν έχει αποποιηθεί. Επίσης, παρά τον "καθαρισμό" των εκσυγχρονιστών, ορισμένα αιματοδιψή στελέχη του "κινήματος" περιμένουν στη γωνία για βγάλουν το παλιό - καλό αλαζονικό πρόσωπο του κόμματος στην επιφάνεια. Από την άλλη πλευρά, οι μέχρι τώρα περγαμηνές του εν λόγω υποψηφίου πρωθυπουργού έχουν μόνο να επιδείξουν γκάφες, απραξία και ένα γλυκανάλατο ύφος, εκτός από την περίοδο που "καθάρισε" το αντίπαλο δέος (βλ. Βενιζέλο).

Μ' αυτά και μ' αυτά, οι δηλώσεις του Γ.Π για σχέδιο για έξοδο από την κρίση, κοινωνικό κράτος, πάταξη της διαφθοράς κλπ, λίγο συγκινούν τον γράφοντα (τουλάχιστον). Έτσι, όλα αυτά περί του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του, κάνουν το έργο των (λίγων) σκεπτόμενων ψηφοφόρων ακόμα πιο δύσκολο. Από τις δηλώσεις δηλαδή της εμπράγματης αναγνώρισης των λαθών τους ως κυβερνήσεις 20 ετών, παραμένοντας στην αντιπολίτευση και μετά τις αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, πως έμαθαν και άλλαξαν, άραγε θα το πίστευε κανένας; Έξις δεύτερη φύσις γάρ.

Γιατί λοιπόν;

Είθισται να αναφέρονται οι ευρωεκλογές ως εκείνες όπου η ψήφος του πολίτη είναι και πιό "χαλαρή", με την έννοια του ότι μπορεί να πάει και σε κάποιο δευτερεύον κόμμα ή απλά να μην δοθεί καθόλου.

Μέσα στις παρούσες συγκυρίες όμως, είναι γνώμη του γράφοντος πως και η ερχόμενη εκλογή πρέπει να δώσει ένα μάθημα στο σύσσωμο πολιτικό κόσμο, ο οποίος πιο πολύ από κάθε φορά φαίνεται αποκομμένος απο την καθημερινότητα:

Η κυβέρνηση επικαλείται το έργο που θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και κάτι χρόνια.

Η αντιπολίτευση τις αλλαγές που θα έπρεπε να έχει κάνει όταν ήταν κυβέρνηση.

Για τα υπόλοιπα κόμματα που καρκινοβατούν στις ουτοπικές τους επί το πλείστον θέσεις, ουδείς λόγος.

Και, άν το επιχείρημα για ακόμα μιά φορά είναι το "γιατί να αφήσεις να αποφασίσει άλλος για σένα":η απάντηση είναι πως δεν θέλω να αποφασίσω όταν έχω μπροστά μου τέτοιες επιλογές ανίκανων, αναποφάσιστων, ουτοπιστών, δοσίλογων, ετερόφωτων, ρουσφετολάγνων πολιτικών που στρατοπεδεύουν - πολλές φορές κρεμάμενοι απο τα νύχια - στα κόμματα και τρέφονται από τα απομεινάρια της βλακώδους πολιτικής κουλτούρας του Έλληνα... Γιατί τελικά, ούτε τις εξαιρέσεις δεν έχω δικαίωμα να επιλέξω.

Το δίπολο της απογοήτευσης.

Δεν μπορεί να υποθέσει κανείς, τί συμβαίνει στην τριτοκοσμικού τύπου πολιτική ζωή αυτής της χώρας: άν δηλαδή οι φημολογίες για εκλογές και ανασχηματισμούς προέρχονται εκ των "έσω", ή άν απλά είναι ευρήματα των Μ.Μ.Ε για να κρατούν ζεστό όσο απο τον κόσμο και τους γραφικούς ασχολούνται με τα πολιτικά δρώμενα.

Το σίγουρο είναι πως, ξεκινώντας απο τον ανασχηματισμό, εφόσον γίνει κάτι τέτοιο, θα δούμε για ακόμα μία φορά ένα ανακάτεμα της τράπουλας χωρίς ουσία: κάποιο "ριγμένοι" θα αποκατασταθούν έστω και για λίγους μήνες, κάποιοι που "δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους" θα φύγουν και μέχρι να λειτουργήσει το σύστημα πάλι (όχι πως πρίν λειτουργούσε), θα νυχτώσουμε. Οι μεταρρυθμίσεις και η επανίδρυση του κράτους του χρόνου. Αντιθέτως, οι "παρέες" των υπουργών και των δελφίνων θα αλωνίζουν και πάλι, προωθώντας τα προσωπικά τους συμφέροντα και μόνο. Άντε και κανενός παρατρεχάμενου.

Δυστυχώς, το ίδιο θα ισχύσει και σε περίπτωση εκλογών: πάλι υπουργοί (του ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά) θα γίνουν βουλευτές και το πρώτο πράγμα που θα θελήσουν να εξασφαλίσουν θα είναι η θέση τους (και μάλιστα με την μήνιν της πολύχρονης αντιπολίτευσης), οι τεχνοκράτες θα μπούν στο ντουλάπι και η νέα κυβέρνηση θα κληθεί να αντιμετωπίσει τα φλέγοντα θέματα της χώρας που "παρέλαβε καμμένη γή", όπως όλες οι κυβερνήσεις που αναλαμβάνουν άλλωστε...(τί να έλεγε και ο Καποδίστριας). Για να δώσει...ελπίδα στον τόπο.

Ωστόσο, απ' ότι φαίνεται και απο τα ευρήματα των πιό διάτρητων δημοσκοπήσεων, στον κόσμο είναι πλέον παγερά αδιάφορο το ποιός (πλέον) θα αναλάβει τις "τύχες" της χώρας, αφού άν τη διακυβέρνηση δεν αναλάβουν σοβαροί τεχνοκράτες, η χώρα δεν έχει απλά καμία τύχη. Σε αυτόν τον κόσμο όμως, αυτοί οι πολιτικοί αξίζουν εντέλει. Εκτός άν επιλέξει να τοποθετήσει τα δύο μεγάλα κόμματα σε μια συνκυβέρνηση, όπου αναγκαστικά ο ένας θα ελέγχει τον άλλο. Μόνο έτσι τα υπερμεγέθη "εγώ" των πολιτικών μας μπορούν να βοηθήσουν τη χώρα. Εξασφαλίζοντας δηλαδή ότι ο αντίπαλος δεν θα "φάει" σε βάρος του! Αλληλοεξόντωση, έστω και άν απέχουμε πολύ ως νοοτροπία σε σχέση με τη γερμανικού τύπου κυβέρνηση.

Γιατί τελικά, άν κάτι κρατάει τους αδηφάγους πολιτικούς μας σε κάποια πλαίσια υποτυπώδους διαχείρισης, αυτή είναι η Ε.Ε. Καλύτερα ίσως να παραχωρούνταν τα δικαιώματα διακυβέρνησης της χώρας μας στην ένωση...