99 χρόνια μετά, η πιο γοητευτική, πολυπολιτισμική ιστορικά, η πιο ζωντανή πόλη της χώρας "γιορτάζει" την επέτειο της απελευθέρωσής της στη χειρότερη ίσως, φάση της ιστορίας της.
Η Θεσσαλονίκη άλλωστε, ακόμα και στην περίοδο των ισχνών αγελάδων, ήταν έτσι κι αλλιώς παραμελημένη. Θύμα των αδηφάγων και ανεύθυνων πολιτικών που παρήγαγε, των μακεδονομάχων κάθε είδους, θύμα του υδροκέφαλου κρατιδίου των Αθηνών, αλλά κυρίως θύμα των ίδιων των γκρινιάρηδων και ανάδελφων πολιτών της που σε κάθε ευκαιρία κατηγορούσαν για τις αδυναμίες τους πάντα τους άλλους.
Τελικά, η πεφιλημένη μας πόλη έχασε το τρένο της ανάπτυξης και των μεγάλων έργων χρόνια πριν, με την ταφόπλακά της να μπαίνει απλά σε αυτή την περίοδο της κρίσης, όπου τη μαστίζει (συν τοις άλλοις) η ανεργία, η ανέχεια και η στασιμότητα. Της έμειναν μόνο οι - αναμνήσεις πλέον - της "ερωτικής πόλης" της διασκέδασης και ο τίτλος της φραπεδούπολης του 1 καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος ανά 150 κατοίκους.
Η Θεσσαλονίκη της τέχνης, της πολυπολιτισμικότητας και της δημιουργίας, των μεγάλων έργων υποδομής (έχουμε να τα δούμε από την εποχή του Καραμανλή του πρεσβύτερου), η πόλη των ευκαιριών, της βιοτεχνίας και της βιομηχανίας, πνέει πλέον τα λοίσθια.
Ως μόνη ελπίδα φαντάζει η επανάληψη της ιστορίας που μας έχει δείξει πως σε περιόδους μεγάλων κρίσεων ξεπετάγονται κινήματα και άνθρωποι, τρόποι ζωής εντέλει, που αλλάζουν τα δεδομένα και δίνουν προοπτική στον τόπο. Το πρώτο βήμα έγινε με τη σημερινή εικόνα των πολιτικάντηδων και των σφουγγοκωλάριών τους να αποδοκιμάζονται κατά την προσέλευσή τους στον Άγιο Δημήτριο: όσων τόλμησαν δηλαδή να μπουν κανονικά και όχι από την πίσω πόρτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου