Φαρμακοτρίφτες.

Είναι η σειρά τους να αντιδράσουν στις προωθούμενες ρυθμίσεις για τα κλειστά επαγγέλματα: το πάλαι ποτέ φαρμακείο που πήγαινε από πάππου σε γιο και εγγονό, τείνει να χάσει τα σκήπτρα της γειτονιάς.

Οι φαρμακοποιοί πάντα ήταν διχασμένοι ως κλάδος. Από τη μια μεριά επιστήμονες και από την άλλη έμποροι σε ένα "θανατηφόρο" συνδυασμό. Πολλοί από αυτούς τώρα, νοιώθουν σαν το Βέγγο στην ταινία "πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης". Πέρα από το ό,τι δίνουν από τη μέση και πάνω ασπιρίνη και από τη μέση και κάτω υπόθετο μαζί με αρκετά παραφαρμακευτικά που έχουν πάντοτε διαθέσημα στο ράφι τους ελέω κέρδους) έρχονται σε πλήρη σύγχυση  με τα μέτρα εναντίον τους.

Πράγματι τα ταμεία τους χρωστούν παπάδες, αλλά επίσης είναι αλήθεια και πως είναι ίσως τα μόνα "μαγαζιά" που τηρούν το ωράριό τους ευλαβικά (φωτιά και τσεκούρι σ' αυτόν που θέλει ν' ανοίγει Σάββατο όπως τα υπόλοιπα μαγαζιά), και δια νόμου έχουν σταθερό κέρδος (παχυλό μάλιστα) στο φάρμακο.

Για να πάρουμε δε τα πράγματα ανάποδα, αν δεν υπήρχε χώρος για "άνοιγμα" του επαγγέλματος, δε θα υπήρχαν τόσα πολλά φαρμακεία στις πόλεις: κάθε τετράγωνο και ένας φαρμακοτρίφτης που είτε έτσι, είτε αλλιώς, όχι μόνο επιζεί, αλλά πολλές φορές θησαυρίζει κιόλας χάρη στην φαρμακολαγνεία του Έλληνα και την ασυδοσία των αθρόα συνταγογραφούντων ιατρών - έρμαιων των φαρμακευτικών εταιριών.

Η "συνταγή" του εν λόγω κλάδου δε διαφέρει από των υπολοίπων: ταλαιπωρούν με τη σειρά τους το κοινωνικό σύνολο, αρκεί να μη δουν πολυεθνικές εταιρίες να ανοίγουν μαγαζιά δίπλα τους. Αντί να ποντάρουν στην ειδική σχέση που έχουν με τη θείτσα της γειτονιάς (δώστο μου και θα το γράψω), τρέμουν μήπως κανείς κοντά τους αρχίσει να πουλάει με έκπτωση. Είναι άλλωστε ηλίθιοι στην Ευρώπη και σ' αυτόν τον τομέα.