(Σ)καταλήψεις...ξανά.

Είναι κι αυτές κομμάτι της ζοφερής – οργουελικής ίσως – πραγματικότητας που ζούμε στις μέρες μας. Όχι πως δε βλέπαμε καταλήψεις παλαιότερα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια: η βλακώδης αυτή πρακτική γιγαντώθηκε στα χρόνια της  ανεμελιάς.

            ‘Ισως , αν ξεκινούσαν κάποια στιγμή οι καταλήψεις κάθε είδους στη χώρα μας, αυτά τα χρόνια να ήταν τα πιο ενδεδειγμένα, μια και τα αιτήματα των μαθητών και των φοιτητών είναι μάλλον πιο σοβαρά πλέον. Στο παρελθόν άλλωστε είδαμε καταλήψεις στα σχολεία με αιτήματα όπως «να μην υπάρχουν τριγωνικές τυρόπιτες στο κυλικείο». Χαρακτηριστικά δείγματα της τεμπέλικης, προκλητικής και ανεύθυνης μενταλιτέ του λαού μας που σπεύδει να επιβεβαιώσει τον εαυτό του από τα άγουρα νιάτα του.

            Σε τελική ανάλυση όμως, παρά τη σοβαρότητα των αιτημάτων, οι καταστάσεις μέσα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια δεν άλλαξαν καθόλου: ελάχιστοι βλέπουν την κατάληψη ως ένα μέσο πίεσης που μπορεί να καταφέρει κάτι σε επίπεδο αλλαγών στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Αντίθετα, η όλη πρακτική  λειτουργεί ως καθρέπτης ολόκληρης της παιδείας του λαού μας. Γιατί άλλο παιδεία και άλλο εκπαίδευση.   

Οι καταλήψεις λοιπόν αποφασίζονται από ισχνές (συχνότατα αναρχοαριστερές) μειοψηφίες, κάτω από τη μύτη καθηγητών που ωχαδερφίζουν με πρόσχημα τις μειώσεις των μισθών τους  και γύρω – γύρω από την αδιαφορία των συλλόγων γονέων που αδυνατούν να επηρεάσουν τα παιδιά τους προς το σωστό δρόμο. Τα αποτελέσματα δε είναι γνωστά τοις πάσι: βανδαλισμοί, εισροή εξωσχολικών, τελέσεις ποινικά κολάσιμων αδικημάτων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και άλλα αλγεινά.

Κι όμως, ο σωστός δρόμος – και μάλιστα σε περιόδους τέτοιων βαθέων κρίσεων – είναι μόνο τα ανοικτά σχολεία και πανεπιστήμια. Τα σχολικά και πανεπιστημιακά δηλαδή ιδρύματα που θα παρέχουν επιπλέον μόρφωση και παιδεία ακριβώς προς τη πλευρά της εξισορρόπησης των αιτίων που μας έφεραν σε αυτή τη κρίση, ώστε αυτή να μην έλθει ξανά στο μέλλον. Δηλαδή μιλάμε για ενημέρωση, δράση καθηγητών, μαθητών και φοιτητών σε όλα τα επίπεδα με ομιλίες – παρεμβάσεις και προτάσεις για αλλαγή νοοτροπίας πλέον και όχι μόνον  ενός ξερού συστήματος σπουδών.

 Γιατί ανάμεσα στα «σοβαρά» αιτήματα μαθητών είδαμε φέτος και τέτοια του τύπου: «να γίνεται καλύτερο μάθημα». Ποιος άραγε θα μπορούσε να ορίσει τι σημαίνει το «να γίνεται καλύτερο μάθημα»; Πόσο αόριστα να είναι αυτό; Με λίγα λόγια η σημερινή νεολαία, αγόμενη και φερόμενη από τον καθένα, δεν έχει ούτε τη στοιχειώδη λογική να εκφράσει αυτό που θέλει σε σωστά και εμπεριστατωμένα ελληνικά, με επιχειρήματα.

Το ελπιδοφόρο στοιχείο της υπόθεσης είναι το κίνημα των φοιτητών που οργανώθηκε μέσω διαδικτύου και – επιτέλους - διεκδίκησε ανοικτά πανεπιστήμια, κόντρα στις ορέξεις των γραφικών, προβάλλοντας μάλιστα αξιόλογα επιχειρήματα.

Ας ελπίσουμε λοιπόν, πως η στιγμή που η χώρα μας αποφασίσει πως οι καταλήψεις δεν αποτελούν δικαίωμα αλλά αδίκημα, όπως στις χώρες της Ευρώπης (και όχι μόνο) δεν είναι μακριά. Για το καλό όλων.