Κατά γενική ομολογία (και από πηγές του υπουργείου μάλιστα) η χρονιά αυτή που ξεκινάει στα σχολεία θα είναι η «δυσκολότερη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο». Οι λόγοι είναι απλοί: ελέω μνημονίου – μεσοπρόθεσμου κλπ, οι διορισμοί των εκπαιδευτικών σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση θα γίνουν με το σταγονόμετρο. Μόλις 600 μόνιμοι σε σχέση με τις αρκετές χιλιάδες των προηγούμενων ετών και οι μισοί αναπληρωτές. Σε συνδυασμό μάλιστα με το κύμα φυγής των παλιών (11.000 αιτήσεις) που τρέχουν να προλάβουν τη σύνταξη και το εφάπαξ, οι συνθήκες δυσκολεύουν ακόμα πιο πολύ.
Σαν να μην έφτανε αυτό, υπάρχει πρόβλημα και στα σχολικά εγχειρίδια, αφού αυτά θα δοθούν με…δόσεις, αραιά και πού. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, χωρίς «εργαλεία» και σταθερό πρόγραμμα τουλάχιστον ως το Νοέμβριο.
Αν μάλιστα οι «αλχημείες» του υπουργείου με τις θέσεις των εκπαιδευτικών και των ειδικοτήτων (μουσική, θέατρο κλπ) δεν αποδώσουν (δηλαδή διορισμοί μέσω ΕΣΠΑ), τότε ίσως φέτος να βρεθούμε μπροστά σε μία πρωτόγνωρη κατάσταση, όπου η χρονιά θα τελειώσει με αρκετές ελλείψεις και πολλή γκρίνια.
Ας μην περιοριζόμαστε όμως μόνο στα προφανή: σίγουρα η έλλειψη υποδομών, εκπαιδευτικών και εγχειριδίων είναι βασική, ωστόσο το εκπαιδευτικό σύστημα, ως καθρέπτης της κοινωνίας έχει προφανές πρόβλημα νοοτροπίας: τα όργανα που στελεχώνουν το μηχανισμό ακόμα κομματοκρατούνται. Άγονται και φέρονται από «δασκαλοπατέρες» που αναλόγως της αλλαγής κυβέρνησης είτε σιωπούν είτε εξεγείρονται κατά το συμφέρον της παράταξής τους και της ψηφολάγνας διάθεσής τους. Οι κρίσεις των διευθυντών και των υπολοίπων στελεχών γίνονται κάτω από συνθήκες καχυποψίας, ακόμα και αν το σύστημα των μορίων δίνει μερικές ελπίδες αξιοκρατίας, ενώ παράλληλα πολλοί εκπαιδευτικοί κρύβονται πίσω από την επιδρομή στο μισθό τους προκειμένου να δικαιολογήσουν την ήσσονα προσπάθεια που καταβάλλουν στην τάξη. Ακολουθούν γονείς και μαθητές που βλέποντας όλα αυτά απαξιώνουν το σύστημα και τους εκπαιδευτικούς, βάζοντάς τους όλους στο ίδιο τσουβάλι. Συνεπώς, ο κύκλος της φθοράς συνεχίζεται: παραπαιδεία, καυγάδες, διαδηλώσεις κ.α.
Οι εποχές κρίσεων αποτελούν όμως και μεγάλες ευκαιρίες για αλλαγές προς το καλύτερο. Έτσι, αν συνειδητοποιήσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι στην παιδεία πως ο σκοπός για τον οποίο δουλεύουν είναι ιερός, π.χ πως το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι λειτούργημα, πως ο γονέας πρέπει να είναι στην ουσία αρωγός του σχολείου, ακόμα και το υπουργείο να μην κάνει απολύτως τίποτα, το «κουτσό» Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να κάνει θαύματα: το έχει αποδείξει άλλωστε πολλάκις, χάρη στη λίγη καλή θέληση του έμψυχου υλικού του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου