Παιδεία και εκπαίδευση εν μέσω κρίσεως.

Αρθράκι που δημοσιεύτηκε στη μηνιαία  τοπική εφημερίδα που κυκλοφορεί στο Δήμο Θέρμης,  "Άποψη":

Το να μιλά κανείς για παιδεία σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, σε καθιστά τουλάχιστον γραφικό στη χώρα μας.

Ναι μεν, θεωρητικά όλοι ενδιαφέρονται για το καλύτερο για τους απογόνους του, αλλά μπροστά στο κύμα των περικοπών και της πτώσης του βιοτικού του επιπέδου, το θέμα της παιδείας στην Ελλάδα έρχεται μάλλον τελευταίο. Άμα μάλιστα δεν μπορεί κανείς να πάρει πλέον διακοποδάνειο και καινούριο κινητό, ακόμα χειρότερα.

            Στις υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες – αντίθετα – έχουν συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό πως η επένδυση στην παιδεία – ακόμα και σε καιρούς κρίσεως πάσης φύσεως – είναι η πιο σίγουρη και αποδοτική μεσο/μακροπρόθεσμη επένδυση που μπορεί να κάνει ένα κράτος προκειμένου να εξασφαλίσει την ευδαιμονία του.

            Έτσι, στη μεταπολεμική Αμερική του ’50, όταν οι Ρώσοι έστειλαν πρώτοι το δορυφόρο «Σπουτνικ» στο διάστημα, οι ιθύνοντες Αμερικανοί έσπευσαν να αναμορφώσουν το εκπαιδευτικό τους σύστημα, μια και θεώρησαν πως ήταν πολύ οπισθοδρομικό και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μείνουν πίσω στην έρευνα. Αυτό έμεινε στην Αμερικάνικη ιστορία ως “Sputnik shock”.

            Στην Ολλανδία, το «κίνημα των ρεαλιστικών μαθηματικών» ήλθε να αλλάξει όλη τη φιλοσοφία της διδασκαλίας των θετικών επιστημών, ενώ στις Βόρειες χώρες με πρωτοστατούσα τη Φινλανδία, η εκπαίδευση είναι ιεραρχημένη ψηλά στις προτεραιότητες του κράτους: υποδομές, χρηματοδότηση αλλά και σχέδιο με έμπνευση.

            Στην Ελλάδα εξακολουθούμε να βλέπουμε σχολικές μονάδες να λειτουργούν υποχρηματοδοτούμενες, τις υποδομές ανύπαρκτες και τους υπουργούς να παρελαύνουν κάνοντας «τομές» χωρίς ουσία: το σύστημα έτσι παράγει και αναπαράγει πολίτες χωρίς καμία κριτική ικανότητα, με κύριο αυτοσκοπό τη φοίτηση στο – εξίσου υποβαθμισμένο – κρατικό πανεπιστήμιο, περνώντας μέσα από τη κρεατομηχανή των πανελλαδικών. Η  δε παραπαιδεία ανθεί, αντλώντας μπόλικο αίμα από τις αδυναμίες του συστήματος, αλλά και από τη ματαιοδοξία του Έλληνα γονέα.

            Σε ένα σεμινάριο, πριν από 4 χρόνια είχε  έρθει στη Θεσσαλονίκη η Έλενα – Γλύκατζη Αρβελέρ. Ερωτώμενη αν δέχτηκε ποτέ πρόταση για να γίνει υπουργός παιδείας απάντησε πως υπήρξαν προτάσεις, αλλά θα γινόταν μόνο με έναν όρο: να υπηρετούσε στο υπουργείο μόνο για μία μέρα, έτσι ώστε να ψηφίσει ένα νόμο που να απαγορεύει στον εκάστοτε υπουργό να κάνει οποιαδήποτε αλλαγή!

            Αναλογιζόμενοι μάλιστα και τον προϋπολογισμό – ανέκδοτο του υπουργείου Παιδείας (πρόσφατα έγιναν και περικοπές στη δεύτερη ξένη γλώσσα στα δημοτικά, αλλά και στον αριθμό ολοημέρων προκειμένου να γλιτώσουν εκπαιδευτικούς), οι οποιαδήποτε βαθυστόχαστες «τομές» της  σημερινής υπουργού (αλλά και αυτές των παλαιότερων)  δικαιώνουν τη ρήση της Αρβελέρ περισσότερο από ποτέ.