Τους τα είπαμε.

Χρόνια Πολλά και ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος. Ένα σχόλιο ενός φίλου στο Facebook προέτρεψε τον γράφοντα να ασχοληθεί με το ολοένα και αυξανόμενο κίνημα της άρνησης πληρωμής διοδίων στις εθνικές οδούς.

Παρά το γεγονός ό,τι πολλοί ακόμα φοβούνται και πληρώνουν, μια μεγάλη μερίδα οδηγών, αγανακτισμένη από τις δοσιλογικές συμβάσεις παραχώρησης των εθνικών οδών, απλά σηκώνει τις μπάρες και προχωρά ακάθεκτος.

Αυτό που επίσης πολύ σωστά επεσήμανε ο φίλος είναι πως στα μεγάλα κανάλια τουλάχιστον, τηρείται σιγή ιχθύος για το όλο και κίνημα που γίνεται κύμα. Άλλωστε είναι γνωστό πως οι ιδιοκτήτες των μεγάλων καναλιών είναι ταυτοχρόνως και μεγαλοεργολάβοι/διαπλεκόμενοι.

Η όλη φάβα της υπόθεσης είναι βέβαια πως το κίνημα αυτό της δικαιολογημένης αγανάκτησης των πολιτών καπελώνεται από τις γνωστές κουφαλίτσες της πολιτικής (βλ. Κ.Κ.Ε, αναρχοαριστεροί και ΠΑ.Μ.Ε). Όλοι αυτοί ερίζουν για να μετουσιώσουν την οργή του οικογενειάρχη σε στήριξη των βλακωδών ιδεών τους.

Όπως και να είναι, η όλη υπόθεση των διοδίων βρωμάει ως το κόκαλο και καλά θα κάνουν οι πολίτες που σέβονται τον εαυτό τους να προβούν στην ανάλογη άρνηση. Μέχρι τουλάχιστον η κατάσταση στις εθνικές οδούς να επανέλθει στη νομιμότητα. 

Για την ώρα, όλοι όσοι δε βαρέθηκαν να βγουν από το αυτοκίνητο, τους τα είπαν...

Τις μάζεψε!

Ακόμα και ο πιο ανυποψίαστος πολίτης (πόσο μάλλον πολιτικός) θα το σκεφτόταν διπλά να εμφανιστεί εμπρός στο πλήθος της συγκέντρωσης της απεργίας.

Μάλλον ο Κ. Χατζηδάκης είχε υπερβολική σιγουριά ή υπερβολική βλακεία για να το κάνει αυτό. Παλαιότερα (χωρίς τα αίματα) συνέβη κάτι ανάλογο στον Α. Κακλαμάνη, ο οποίος κλείστηκε στην τουαλέτα μιας στοάς.

Εδώ και μήνες έχει φανεί η αποστροφή των πολιτών προς τους πολιτικούς στο σύνολό τους. Οπότε μάλλον κανείς δεν σκέφτηκε να δείρει τον πρώην (αποτυχημένο) υπουργό και δελφίνο πρώτο τη τάξει στη Ν.Δ, γιατί την περίοδο της υπουργίας του έδωσε τα κονδύλια που προορίζονταν για την αγορά σε εντελώς άχρηστους τομείς της οικονομίας (βλ. συμβολαιογράφους, τράπεζες και τέτοια ωραία), αλλά στο πρόσωπό του είδε την πολιτική την ίδια.

Οι πολιτικοί έχουν λάβει εδώ και καιρό προειδοποιήσεις, αλλά φαίνεται πως ακόμα και μετά τέτοιο φτύσιμο στις αυτοδιοικητικές εκλογές, νομίζουν πως βρέχει. Το κακό γι' αυτούς είναι πως σε λίγο θα αρχίσει να βρέχει φάπες για τους ίδιους και τους οσφυοκάμπτες τους, αν εξακολουθήσουν να σφυρίζουν ανέμελοι στους διαδρόμους της Βουλής. Έτσι κι αλλιώς μόνο στους διαδρόμους του κωλοχανείου τους θα μπορούν να κυκλοφορούν ανέμελοι πλέον.

Γιατί στο δρόμο δυσκολεύουν συνέχεια τα πράγματα. Ακόμα και ο φιλησυχέστερος των πολιτών τουλάχιστον θα μπει στον πειρασμό να εκστομίσει ένα μπινελίκι στη θέα και του πιο ασήμαντου πολιτικού. Σειρά τώρα έχουν οι εργατοπατέρες και πάει λέγοντας...

Μικροπρεπές τάπωμα.

Ο Γ.Α.Π έχει έναν περίεργο τρόπο μερικές φορές να επισημαίνει αυτό  που θέλει με εύστοχα και πραγματικά  παραδείγματα. Αυτό έπραξε σήμερα απέναντι στην πριγκίπισσα της ουτοπίας σε συζήτηση στη Βουλή.

Ενώ λοιπόν οι χαμέρποντες λαϊκιστές του Κ.Κ.Ε φωνασκούσαν για το καινούριο νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, απειλούσαν με εκσφενδονισμό των μαριονετών του Π.Α.Μ.Ε προς πάσαν κατεύθυνσιν και τα γνωστά γραφικά, ο πρωθυπουργός τους έφερε μπροστά στο αυτονόητο:

τη διασφάλιση των υπαρχουσών θέσεων εργασίας έναντι του οριστικού χαμού τους λόγω της κρίσης.

Σα να μην έφτανε αυτό όμως, εξαπέλυσε (γλυκά και απαλά όπως συνήθως πράττει) και την παντόφλα: επεσήμανε στους σταλινικούς στην ιδεολογία και δεξιούς στην τσέπη Κ.Κ.Εδες μπρούκληδες πως οι ίδιοι στις επιχειρήσεις τους (τυποεκδοτική και 902) προέβησαν σε μειώσεις μισθών και απολύσεις, ενώ κηρύττουν μετά αληθοφανούς παρρησίας τον αποτροπιασμό τους σε τέτοιες πρακτικές.

Η ταπωμένη Αλέκα σε προφανή σύγχυση απάντησε στον Γιώργο πως όλα αυτά είναι μικροπρέπειες και δεν απαντά. Μάλλον δεν το περίμενε, καθώς μάλλον θα πίστευε πως μια τέτοια αναφορά στις επιχειρηματικές δραστηριότητες του κόμματος θα ήταν χτύπημα κάτω απ' τη ζώνη. Κρίμα βρε. 

Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

Μέχρι τον πρόεδρο της Δημοκρατίας έφτασε το φλέγον θέμα: η κρίση στα εργασιακά και γενικότερα στα Μ.Μ.Ε.

Οι δημοσιογράφοι απήργησαν για να διεκδικήσουν τις ρεαλιστικές συμβάσεις τους (κατώτερος μισθός 1900 €), εφημερίδες και μέσα ενημέρωσης κλείνουν. 

Έτσι οι κολλητοί τους (ακόμα και ο πρόεδρος) πολιτικοί, έσκυψαν βαθιά να συζητήσουν το ζήτημα.

Μερικά από αυτά  που δεν μας είπαν τόσο καιρό, τόσο οι μεν εξαρτώμενοι πολιτικοί, όσο και οι εξαρτηθέντες δημοσιογράφοι μαζί τη θλιβερή τους συντεχνία είναι τα εξής:

Χωράνε άραγε στην Μπανανία οι τριπλάσιες και βάλε εφημερίδες από τις αντίστοιχες στη Γαλλία; Ή μήπως η Ελλάδα, όπως υποστηρίζουν "προστατεύει" όπως καμία άλλη χώρα το "αγαθό της ενημέρωσης" συντηρώντας στρατούς ατάλαντων;

Γιατί το ταμείο των δημοσιογράφων πέρασε εξ απαλών ονύχων από την ασφαλιστική μεταρρύθμιση;

Οι δημοσιογράφοι είναι μια ειδική κάστα εργαζομένων που απολαμβάνουν την εύνοια όλων, έναντι των υπόλοιπων εργαζομένων που απολύονται ή υφίστανται μειώσεις αποδοχών;

Τελικά πόσα λεφτά χρωστούν στο δημόσιο και τα ταμεία τα Μ.Μ.Ε;

Είναι τουλάχιστον προκλητικό να βομβαρδίζεται η χώρα με οδυρμούς από τους πρίγκιπες των εργαζομένων (ακόμα και τους "μικρούς" δημοσιογράφους) τη στιγμή που η αγορά τους είναι εδώ και χρόνια τουλάχιστον φυτοζωούσα, υπερπλήρης και γεμάτη σκοτεινές σχέσεις με πολιτικούς και οικονομικά συμφέροντα. Ακόμα και εν μέσω μνημονίου βλέπουμε νέες εφημερίδες και σταθμούς να φυτρώνουν, τη στιγμή που μια τέτοια επένδυση και από τον πιο τρελό επιχειρηματία θα φάνταζε ισοδύναμη με χρεωκοπία με μαθηματική ακρίβεια. 

Ο λαός έβγαλε τυχαία το σύνθημα "αλήτες- ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι" άραγε; Ή θα πρέπει να προσθέσει μαζί και το "καναλάρχες";

Τι να της είπε άραγε;

Η εικόνα συνόδευε τη γραπτή δήλωση της υπουργού για τη συνάντησή της με τον Γιάννη Μπουτάρη. Άλλωστε η κυρία υπουργός έχει συνηθίσει όλους τους εκπαιδευτικούς που έχουν λογαριασμό mail στο σχολικό δίκτυο, σε βομβαρδισμό ενημέρωσης για τις δραστηριότητες της. 

Το σχολικό δίκτυο έγινε έτσι  ένα ιδιότυπο, νεότευκτο τσιφλίκι του εκάστοτε υπουργού για προπαγάνδα έναντι των υφισταμένων της.

Μέσα σε αυτή τη γραπτή δήλωση της υπουργού λοιπόν, η οποία μάλιστα είναι και σε πρώτο πρόσωπο -για περισσότερη αμεσότητα- η τελευταία ενημερώνει πως έδωσε στο νέο δήμαρχο Θεσσαλονίκης φάκελο με το θέμα της σχολικής στέγης, το θέμα της δια βίου μάθησης και τέλος πληροφορίες για το διάλογο με τις υπόλοιπες θρησκευτικές μειονότητες της πόλης.

Καμία αντίρρηση. Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι γιατί το υπουργείο της πολιτικής μηχανικού (και ειδικής πλέον στα εκπαιδευτικά θέματα) έβλεπε μέχρι τώρα με το σταγονόμετρο τους δημάρχους και νομάρχες της πόλης;

Τι έκανε άραγε με το φλέγον θέμα της σχολικής στέγης στο νομό; Σταμάτησε τη βλακώδη εξάρτηση της περιφέρειας γενικότερα από την αδηφάγο υδροκέφαλη   Αθηνοκρατούμενη τακτική του Ο.Σ.Κ; Απελευθέρωσε καμιά -έστω πενιχρή- χρηματοδότηση για τις ανάγκες της παιδείας (λειτουργικές και υποδομής);

Ή μήπως και αυτή η συνάντηση με τον Μπουτάρη ήταν προς χάριν των εντυπώσεων; Γιατί από εντυπώσεις (και mail με δηλώσεις) οι εκπαιδευτικοί και οι πολίτες του νομού Θεσσαλονίκης έχουν χορτάσει. Έργα επιθυμούν να δουν. Όχι χαριεντισμούς και επινίκιες φανφάρες.

Η μομφή του δανειστή.

Αργήσαμε να το χωνέψουμε. Μερικοί θορυβήθηκαν πολύ από τα λόγια του σοφού... προέδρου. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μίλησε και εμέμφθη τους πολίτες για την άρνηση συμμετοχής τους στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές.

Όπως όλοι οι πρόεδροι μέχρι τώρα, έτσι και ο υποφαινόμενος μπροστά στις ευθύνες τους για την γενικότερη κατάσταση της χώρας, κάθησε στ' αυγά του.

Το μόνο "όπλο" που δίνεται άλλωστε στον εκάστοτε πρόεδρο της δημοκρατίας για να προλάβει καταστάσεις ή και να θεραπεύσει ενδεχομένως διαφαινόμενες εξελίξεις, είναι η παραίτηση. Κανείς εκ των μέχρι τώρα προέδρων δεν το χρησιμοποίησε προκειμένου να αποδείξει στην πράξη τις ανησυχίες του για τη χώρα.

Έτσι και ο Παπούλιας: με οσμή αγέρωχου σοφού συμβουλάτορα, έσπευσε να αποδώσει μομφή στους πολίτες για την αποχή τους στις εκλογές. Αποχή για την οποία ευθύνεται το σύστημα του οποίου ο ίδιος υπήρξε αναπόσπαστο μέλος για πολλά χρόνια. 

Και όχι μόνον αυτό: ο Πρόεδρος ποντάρει στην αλήστου λήθης-μνήμη του λειτουργικά αναλφάβητου Έλληνα πολίτη. Ο ίδιος έσπευσε να σώσει από τον λάκκο τον αρχηγό του Ανδρέα, όταν εγέρθηκαν σοβαρές υποψίες για το πόθεν έσχες της ροζ βίλας της Εκάλης. "Για το κωλόσπιτο που θα χάναμε την εξουσία", όπως είχε πεί ο έτερος παλλήκαρος Γιαννόπουλος. Για όποιον θυμάται καλά, ο Κάρολος Παπούλιας εμφανίσθη ως δανειστής του Ανδρέα Παπανδρέου, αντάμα μάλιστα με έναν έμπορο όπλων της εποχής. Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογήθηκαν τα αστρονομικά -για την εποχή- μεγέθη της βίλας.

Κύριε Πρόεδρε, στη σημερινή εποχή κανείς από εσάς τους πολιτικούς δεν είναι δυνατόν να μείνει απυρόβλητος. Πόσο μάλλον όταν και η δική του φωλιά βρίθει...οσμών πολιτικής φαυλότητας. Άλλωστε η Προεδρία δεν είναι πολιτικό εξαγνιστήριο...

Η άχρηστη γενιά (του Πολυτεχνείου).

Είναι η γενιά που κατάφερε να μετατρέψει την  διεκδίκηση της ελευθερίας σε ασυδοσία. Ναί. Είναι η σημερινή γενιά των 50άρηδων (και κάτι) που κυβερνά την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.  

Είναι αυτοί που έμαθαν τις υπόλοιπες γενιές που ακολούθησαν, όχι να πολεμούν για τα ιδανικά τους, αλλά μόλις βολεύονται να ποιούν την νήσσαν και μόνο να θεωρητικολογούν (ιδίως όταν εκλεγούν σε αξιώματα).Είναι αριστεροί από πεποίθηση (και δεξιοί στην τσέπη πλέον). Τους χαρακτήρισε η γενιά τους στην πλειοψηφία τους, αυτοί που εξεγέρθηκαν στο Πολυτεχνείο το ' 73. Βρίσκονται και ζουν ανάμεσά μας διοικώντας οργανισμούς, δημόσιες υπηρεσίες, κόμματα, φορείς και πολλά άλλα. Με τεράστια αποτυχία.Όσοι ήταν έξυπνοι έφυγαν στο εξωτερικό, ενώ όσοι έμειναν έπεισαν τους υπόλοιπους πως είναι "ντεμοντέ" να ανήκεις οπουδήποτε αλλού από την ευρύτερη αριστερά (ή έστω στο κέντρο) και οι ιδέες τους λυμαίνονται ακόμα και σήμερα τα δημόσια πανεπιστήμια. Οι θαυμαστές τους ακόμα αποκαλούν "φασίστες" όποιον έχει το θράσος να διατηρεί διαφορετική γνώμη για τα πράγματα. Η βλακώδης ιδεολογία τους εισχώρησε τόσο βαθιά στη νοοτροπία του Έλληνα, που αλλοίωσε τα χαρακτηριστικά του, αποθέωσε το μέτριο και έθαψε το καλό.

Η ουσία είναι πως σε πραγματική βάση, αυτή η γενιά πρόσφερε (και δυστυχώς κάνει πως προσπαθεί να προσφέρει) τα ελάχιστα στη χώρα. Για να μην πούμε τίποτα απολύτως πέραν φανφαρολογιών και ετεροχρονισμένων ιδεών. Το καλύτερο θα ήταν να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα από τα πράγματα, μήπως και ο τόπος μπορέσει ν' αναπνεύσει...

Ψήφοι αναλφάβητων, ερμηνείες ανόητων.

Και σε αυτές τις εκλογές, ο λειτουργικά αναλφάβητος Έλλην πολίτης, έδωσε το μήνυμα: το κακό είναι πως αυτό είναι τόσο διφορούμενο, που δεν το αποκωδικοποίησε κανένας. Τουλάχιστον κανένας από τους πολιτικούς αρχηγούς, ακολουθούμενους από την πλειοψηφία των δημοσιογράφων.

Έτσι, έσπευσαν όλοι να επιχαίρουν των αποτελεσμάτων.

Ο μεν πρωθυπουργός πήρες πίσω τις δηλώσεις του περί πρόωρων εκλογών χάνοντας ακόμα ένα τεράστιο κομμάτι της (έτσι κι αλλιώς ελάχιστης) αξιοπιστίας του. Είχε πραγματικά δεμένο το χαρταετό του στο συρματόπλεγμα μέχρι να γυρίσει και να συνεχίσει το θεάρεστο έργο της κυβέρνησής του, η οποία βγήκε αλώβητη -κατά τα λεγόμενά του- από την εκλογική διαδικασία.

Ο Σαμαράς επιχαίρει με τη σειρά του διότι είδε τη θητεία του να παίρνει μια μικρή ανάσα: το κόμμα του θα συνεχίσει να υπάρχει και να πείθει τους απελπιστικά ανόητους πως άλλαξε. 

Τελευταίο το πολιτικό μορμολύκειο και το κόμμα της: ερμήνευσε φυσικά την ψήφο  σαν σαρωτική νίκη και "αντεπίθεση" (πού άραγε;) των πολιτών στο πολιτικό σύστημα. Μόνο που το ίδιο το κόμμα της είναι το χειρότερο κομμάτι του. 

Οι δημοσιογράφοι, αφού με αυτά τα αποτελέσματα θα πορευθούν για να έχουν αν λένε, αφού προσπέρασαν με δύο κουβέντες παραπάνω τη συγκλονιστική αποχή και τα λευκά, κάνουν τη δουλειά τους σαν να μη συνέβη τίποτα.

Για όλα αυτά φυσικά και είναι υπεύθυνοι οι πολίτες: όχι όλοι, αλλά αυτοί που ψήφισαν έναν από όλους αυτούς.Ακόμα και τους μικρότερους. Γιατί τους έδωσαν δικαίωμα να ελπίζουν στη διατήρηση του  αποσαθρωμένου πολιτικού συστήματος το οποίο φυτοζωεί χάρη σε αυτούς που πήγαν να ψηφίσουν με οποιοδήποτε κριτήριο, πόσο μάλλον πολιτικό.

Όσο γι' αυτούς που έκαναν αυτό που έπρεπε (αποχή): είναι καιρός να πείσουν και τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο. Γιατί, ακόμα και τώρα που οι μισοί πολίτες τουλάχιστον έφτυσαν  τους πολιτικούς,  αυτοί νομίζουν πως βρέχει.Εως ότου να αρχίσει να βρέχει φάπες...

Έριδες αχρήστων, διλήμματα για μπούφους, πολιτικοί (ή) του μηδενός.

Κάπως έτσι έχει καταντήσει το πράμα: Να μας "απειλούν" ό,τι θα  προσφύγουν στη "λαϊκή ετυμηγορία" με σκοπό να "εκφοβίσουν" τον κόσμο ώστε να ψηφίσει τους ανάλογους δημάρχους και περιφερειάρχες. 

Η δε αντιπολίτευση δράττεται της ευκαιρίας και προβαίνει σε αναλόγου βλακώδους ύφους φανφάρες, σαν να μην ήταν ποτέ αυτή που κυβερνούσε μέχρι πριν ένα χρόνο. Οι δε αριστεροί αναλίσκονται στο μόνο πράγμα που ξέρουν, δηλαδή στο να μαλώνουν μεταξύ τους για ιδεολογήματα που δε θα συγκινούσαν ούτε το Στάλιν πια, ορεγόμενοι δε ψήφους διαμαρτυρίας, ασχέτου (και ασχέτων) προέλευσης.

Ειλικρινά, όποιος πολιτικός ποντάρει στην αλήστου μνήμης -λήθη- του Έλληνα, δεν έχει χάσει μέχρι τώρα. Γιατί απλά, αυτοί οι πολιτικοί αξίζουν στον Έλληνα πολίτη.

Φυσικά και  οι τοπικοί (με τους  λίγο πιο διευρυμένους, ελέω Καλλικράτη) άρχοντες  κινούνται σε παράλληλες γραμμές με τους αχρήστους της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Σκοτεινές υποψηφιότητες, μαύρο χρήμα που ρέει άφθονο προκειμένου να  πείσουν πως νοιάζονται για τον τόπο τους, πολιτικές συγγένειες/οικογένειες και χρίσματα, άφθονα βολάν, sms και φυλλάδια με την τρομερή τους μέχρι τώρα δράση (βιογραφικά πλουσιότατα σε παράλληλες δράσεις επιπέδου τίρα - μόλα) και πολλά άλλα ευτράπελα, όπως οι φλογερές αναρτήσεις στα ιστολόγια/ιστοσελίδες/σελίδες κοινωνικής δικτύωσης τους που δίνουν την επίφαση της προσωπικότερης επαφής.

Απίστευτα πολυέξοδοι και μακροσκελείς προεκλογικοί "αγώνες" τοπικών ηρώων ακόμα και για την κατάληψη μιας θέσης τοπικού κοινοτικού ή διαμερισματικού συμβούλου. Με τι χρήματα άραγε; 

Μικρότερου αλλά όχι ευκαταφρόνητου βεληνεκούς παπάντζα εκπέμπουν και οι συνδικαλιστές παντός είδους. Είναι όλοι τους ή νέοι με διάθεση να "προσφέρουν" ή  "δοκιμασμένοι στα μετερίζια των αγώνων του κλάδου" και ζητούν ψήφους μπούφων. Μεταχειρίζονται δε μικρότερης κλίμακας μέθοδες όπως οι άνω αναφερόμενοι. Στο βάθος οι περισσότεροι ονειρεύονται την κεντρική (η τοπική) πολιτική σκηνή, τουλάχιστον δε κάποιο κεντρικότερο όργανο του φορέα ή κόμματός τους. Σε μερικές περιπτώσεις, τα κινητρά τους είναι και βλακωδέστερα των ίδιων των πολιτικών μεντόρων τους, ενώ στην καλύτερη περίπτωση αποτελούν Δον Κιχώτες, σε μια χώρα που σίγουρα δε χρειάζεται άλλους...

Τελικά, ίσως ένα νομοσχέδιο χρειάζεται μόνον η χώρα: αυτό που θα απαγορεύει στους πάσης φύσεως πολιτικούς και συνδικάλες να έχουν πάνω από δύο θητείες (αυτοί και οι συγγενείς τους μαζί) σε οποιονδήποτε θώκο. Έτσι τουλάχιστον θα γλιτώσουμε από τις ίδιες φάτσες. Οι δε ολίγοι εναπομείναντες καλοί των τριών κατηγοριών, ας θυσιαστούν για το πραγματικά κοινό καλό: το ξεφόρτωμα του 99% των άχρηστων.

Επιφάσεις σοβαρότητας, με highlights κοροϊδίας.

Ακόμα ένα "επεισόδιο" στη Βουλή των Ελλήνων. Πράξη πρώτη: ο Αλέξης της καρδιάς μας καλωσόρισε τον πρωθυπουργό στη "χώρα των διεφθαρμένων" και το κοινοβούλιό της, προκαλώντας την επίπλαστη μήνιν του Πετσάλνικα: "σας παρακαλώ προσέχετε πως μιλάτε στο κοινοβούλιο " κλπ κλπ.

Πράξη δεύτερη: ο πρωθυπουργός κατηγορεί τον Αλέξη και το κόμμα του, πως κουρελιάζει τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Πράξη τρίτη και καλύτερη: ο πρωθυπουργός ανακοινώνει πως η περίοδος της ατιμωρησίας τελείωσε, οι πολίτες θέλουν να δουν αποτελέσματα (μια και μέχρι τώρα δεν ήθελαν) και πως η εξεταστική επιτροπή για την οικονομία, θα ασχοληθεί μόνο με την περίοδο 2007 - 2009, οπόταν και παραποιήθηκαν τα στατιστικά στοιχεία της χώρας, με αποτέλεσμα η Ελλάς να παρουσιάσει έλλειμμα αξιοπιστίας και να γίνουμε διεθνώς ρεζίλι.

Και στον πιο λειτουργικά αναλφάβητο πολίτη, όλα αυτά φαντάζουν τραγελαφικά, στέλνοντας και την τελευταία ελπίδα για πολιτική ανάρρωση του τόπου στον Καιάδα της ανυποληψίας.

Αναλυτικότερα:

Είναι τουλάχιστον φαιδρό, να περιμένει ο πρωθυπουργός να παρεξηγηθεί για μια ειρωνική  αναφορά που - ορθώς - έκανε για τη χώρα, και ιδίως από τον ηγέτη του τίποτα. Άλλωστε ακόμα και οι πέτρες ξέρουν πως πράγματι είμαστε μια διεφθαρμένη χώρα, συμπεριλαμβανομένων πρώτιστα των εαυτών τους. Και, εν τέλει, το κ(υ)νοβούλιο θα έπρεπε να το σέβονται κάνοντας πράξεις, όχι αναλισκόμενοι σε έπη βλακείας.
Οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν περίμεναν τον ΣΥΡΙΖΑ για να δυναμιτιστούν και να κουρελιαστούν: αυτό το έχει πετύχει συλλήβδην ο πολιτικός κόσμος εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα δε προσπαθούν ανεπιτυχώς να πείσουν τους πολίτες πως έσωσαν την καρδάρα με το γάλα, η οποία δεν έσπασε, αλλά ράγισε.
Όσο για το τελευταίο ανέκδοτο: σε λίγο καιρό, όπως φημολογείται, ακόμα και ο ταπεινότερος πολιτευτής θα ντρέπεται να κυκλοφορήσει στο δρόμο. Ο κόσμος ακούει πάλι για επιτροπές επί επιτροπών που το μόνο πράγμα που κάνουν είναι να αναπληρώνουν τις χαμένες (ελέω κρίσης) βουλευτικές αποζημιώσεις. Και μάλιστα για επιτροπές κατά παραγγελίαν που θα ελέγξουν το έργο των παλαιότερων κυβερνήσεων που συμφέρει τις τωρινές. Μια και τα "στοιχεία" παραποιούνταν μόνο κατά την τελευταία διετία, το οικονομικό πρόβλημα και η κρίση δανεισμού προέκυψε εξ ουρανού και οι τωρινοί εθνοσωτήρες κόπτονται για την τιμωρία των (εσχάτων) ενόχων.
Ειλικρινά, πιστεύει κανείς πως με όλα αυτά τα δείγματα, από όλες τις πολιτικές "δυνάμεις", υπάρχει περίπτωση να κάνει ο τόπος έστω και μισό βήμα εμπρός;

Blog action day 2010.

Ας μιλήσουμε και λίγο σοβαρά: Την Παρασκευή 15 Οκτωβρίου, οι bloggers ανά τον κόσμο αποφάσισαν όπως κάθε χρόνο, να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο για ένα διεθνές πρόβλημα. Πρόπερσι ασχολήθηκαν με τη φτώχεια, πέρσι με την κλιματική αλλαγή.

Αυτή τη χρονιά, η μέρα δράσης των ιστολογίων αφορά στο νερό. Χιλιάδες ιστολόγια και εκατομμύρια αναγνώστες θα ευαισθητοποιηθούν και θα ευαισθητοποιήσουν τους άλλους  για το τεράστιο θέμα του νερού στον κόσμο. Είτε αυτό είναι το νερό που στερούνται οι άνθρωποι στον Τρίτο κόσμο, είτε το νερό των ωκεανών που μολύνεται, είτε το πόσιμο νερό που λιγοστεύει, τη στιγμή μάλιστα που στις αναπτυγμένες χώρες η πώληση του εμφιαλωμένου (ή νερού κονσέρβα) κάνει άλματα... 

Πρόσφατες καταστροφές όπως αυτή της Ουγγαρίας στο Δούναβη και της BP στον Κόλπο του Μεξικού, υπογραμμίζουν την αναγκαιότητα της πίεσης των πολιτών στις κυβερνήσεις τους να λάβουν επιτέλους σοβαρά μέτρα για το απαραίτητο αυτό στοιχείο της ζωής μας.

Εκλογική φενάκη.

Μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες του πολίτη, μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα δυσμενών εξελίξεων για τη χώρα, θα ήταν η αλλαγή νοοτροπίας και η επιλογή νέων δρόμων των πολιτικών και της πολιτικής, προκειμένου να φανεί -επιτέλους- μια ελπίδα στο βάθος του πηγαδιού.

Και αυτή η ελπίδα ενδεχομένως θα μπορούσε να φανεί μέσα από τις επερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές: το πολιτικό μας σύστημα όμως, αντί να πρωτοπορήσει μέσω της επιλογής πραγματικά άφθαρτων προσώπων κυρίως, προσπαθεί για ακόμα μια φορά να εξαπατήσει (και σε μεγάλο βαθμό θα τα καταφέρει) τους πολίτες και να μετατρέψει τις εκλογές αυτές σε ένα ακόμα δεκανίκι που θα στηρίξει την σάπια του ύπαρξη.

Από τη μια κρυμμένοι πίσω από τα σοβαρότερα προβλήματα της χώρας και από την άλλη διατεινόμενοι επιφανειακά για την ανάγκη εκσυγχρονισμού της περιφερειακής διοίκησης της χώρας έξω από κομματικές αποχρώσεις, όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας στο βάθος έχουν ένα πράγμα στο  επαίσχυντό  τους μυαλό: τη διατήρηση της θλιβερής τους επιρροής, είτε μέσω κομματικών ανδρείκελων, είτε μέσω "απολιτίκ" αχυρανθρώπων που επιδεικνύουν όψιμο ζήλο για την τοπική αυτοδιοίκηση. Τα ποσά που πέφτουν στο τραπέζι των αυτοδιοικητικών σωτήρων είναι ανάλογα με αυτά των βουλευτών που λυμαίνονται τόσα χρόνια τον τόπο και αυτό από μόνο του είναι απόδειξη της τροχοπέδης στην οποία βρίσκονται τα πράγματα.

Οι ολίγες εξαιρέσεις που έχουν δώσει κάποιες εξετάσεις και πραγματικά ενδιαφέρονται για τον αποκεφαλισμό του υδροκέφαλου αθηναϊκού κρατιδίου, είναι ανίσχυρες -ακόμα- και πολύ απομονωμένες  για να ανατρέψουν τους συσχετισμούς.

Η πολιτική βούληση των ολίγων που σχεδίασαν το ιδεατό δε φτάνει: μόνο η βούληση των πολιτών να ανατρέψουν συθέμελα το σύστημα μπορεί να δώσει μια αμυδρή υπόσχεση...

Οι μουσικές καρέκλες του πρωθυπουργού.

Έτσι χαρακτήρισε -εύστοχα- το Reuters τον πρόσφατο ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Όσο έπαιζε η μουσική και περνούσε η νύχτα, οι καρέκλες και οι υπουργοί άλλαζαν συνεχώς, μέχρι να φανεί τελικώς πως -αντίθετα με το παιχνίδι- οι καρέκλες πλήθυναν κατά 12.

Κόντρα στους χαλεπούς καιρούς, ακόμα ένας πρωθυπουργός αποφάσισε να αναστήσει υπουργεία ("Θαλάσσιας πολιτικής"), να ιδρύσει  υπουργεία-ανέκδοτα ("Υγείας, διατροφής και άσκησης"), αλλά κυρίως, να φορτώσει τον πολίτη με μερικούς ακόμα "σωτήρες", φτιάχνοντας έτσι μια από τις πολυπληθέστερες κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Ευελιξία πάνω απ' όλα. 

Σαν να μην έφτανε αυτό, το μεγάλο αστείο ήταν ο διορισμός του Κ. Σκανδαλίδη, βουλευτή Αθηνών (!) (και "τιμωρημένου" για το "σκάνδαλο" με το γραφείο του συνδυασμού του στο Δήμο Αθηναίων), ως υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και της επίσης βουλευτού Αθηνών Μιλένας Αποστολάκη ως υφυπουργού του. Ένα ακόμα βήμα προς την αποκέντρωση την οποία όλοι επιθυμούν διακαώς.

Παράλληλα, ο πρωθυπουργός - ανέκδοτο, στον οποίο ο κάθε πικραμένος είχε εναποθέσει τις ελπίδες του για ανάκαμψη της χώρας με άλλες νοοτροπίες και πολιτικές, έσπευσε να κατευνάσει τις εσωκομματικές του έριδες, αλλά και τα ηχηρά χαστούκια που έλαβε για τις υποψηφιότητες στις Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές. 

Ενώ δηλαδή το κόμμα του διατεινόταν πως η τοπική αυτοδιοίκηση ήταν και είναι το πρώτο τους μέλημα (και θα έπρεπε τουλάχιστον να δώσουν το παράδειγμα), τα πρόσωπα που επιλέχθηκαν να στηριχθούν είναι τουλάχιστον άσημα και φαιδρά στην πλειοψηφία τους: καθαρό δείγμα της έλλειψης πολιτικής βούλησης (και από αυτήν την κυβέρνηση) για πραγματική εκχώρηση αρμοδιοτήτων και αποκέντρωση εξουσιών.

Έτσι, καθώς οι δεινόσαυροι όλων των κομμάτων δε φαίνεται να ενδιαφέρονται για την τοπική αυτοδιοίκηση, η ταφόπλακα στην περιφέρεια θα παραμείνει εσαεί, ταΐζοντας το υδροκέφαλο κρατίδιο των Αθηνών.

Δυστυχώς,νωρίς επτωχεύσαμεν και από τις λιγοστές ελπίδες που τρέφαμε (και) γι' αυτόν τον πρωθυπουργό.

Η Ελλάδα έχει "λίπος" τελικά.

Αυτό απεφάνθη γνωστός  δημοσιογράφος σε οικονομικά θέματα πριν από δύο μήνες περίπου σε συζήτηση στην τηλεόραση σχετικά με τα επώδυνα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση, εννοώντας πως το μαύρο χρήμα που κυκλοφορεί, αλλά και οι "τέχνες" που απεργάζονται οι πολίτες θα τους κάνουν να επιπλεύσουν πολύ πιο εύκολα απ' ότι φαντάζεται κανένας, χωρίς να μειώσουν και πολύ τον γνωστό -πανηγυρτζίδικο και φιγουρατζίδικο- τρόπο ζωής τους.

Όλοι αυτοί λοιπόν που έσπευσαν να στρέψουν τα βέλη τους στον εν λόγω δημοσιογράφο για την άτοπη και προσβλητική κουβέντα που ξεστόμισε, θα πρέπει να το ξανασκεφτούν βλέποντας μάλιστα πως τελειώνει αυτό το καλοκαίρι:

Οι παραλίες και τα beach bars ήταν και παρέμειναν γεμάτες μέχρι τέλους, όπως και τα κοσμοπολίτικα νησιά (και όχι μόνο), τα οποία μάλιστα δε δέησαν να ρίξουν τις τιμές τους ζητώντας εξωφρενικά ποσά προκειμένου να παρέχουν στέγη στους Έλληνες που -για μια ακόμα φορά- ήταν διατεθειμένοι να τα πληρώσουν, έστω και για μια βραδιά. 

Οι γνωστοί αοιδοί είδαν τα τραπέζια στις πρεμιέρες τους να είναι ασφυκτικά γεμάτα: μέχρι και 1500 ρεζερβέ σε "καλλιτέχνη" μετρίου αναστήματος, με 150 (και βάλε) ευρώ τη φιάλη.

Οι δρόμοι πεισματικά - παρά το κόστος της βενζίνης- παρέμειναν γεμάτοι κίνηση και ουρές χιλιομέτρων (βλ. Χαλκιδική) από και προς τους τουριστικούς προορισμούς, ενώ τα πλοία των (ακριβών) γραμμών τον 15αύγουστο χτύπησαν πληρότητες 100%.

Γι όλα αυτά οι ρομαντικοί δηλώνουν πως "αφού δεν έχει δουλειά ο κόσμος, κάνει διακοπές" και άλλα τέτοια ευτράπελα, τη στιγμή που συνεχίζει να ταΐζει τους ιδιοκτήτες των γνωστών cafe με 5 € το ρόφημα.

Αν για τα παραπάνω ισχύει γνωστό ρητό που λέει πως η φτώχεια θέλει καλοπέραση, τότε μάλλον κοροϊδευόμαστε...

Κατ' εικόνα και ομοίωση. (Ιδέα για εκδίκηση)

Τουλάχιστον δεν μπορεί να πει κανείς πως τα κόμματα δεν κατάντησαν τους εαυτούς τους όπως τη χώρα: η τελευταία συζήτηση στα Μ.Μ.Ε για την επιχορήγηση των κομμάτων κατέληξε σε ένα γαϊτανάκι δηλώσεων εκατέρωθεν των μέσων και του υπουργείου το οποίο φρόντισε με τη σειρά του να μαγειρέψει σωστά τα νούμερα, ώστε να φαίνεται τελικά πως η επιχορήγηση των απο- κομμάτων είναι μειωμένη φέτος κατά 10% φέτος και περίπου 29% συνολικά.

Το σύστημα φυσικά δεν μπορεί παρά να τροφοδοτήσεις το νοσηρό εαυτό του. Με εξαίρεση τον Καρατζαφύρερ (και μπράβο του σε αυτό), τα κόμματα εμφανίζονται  -παρά τις παχυλές επιχορηγήσεις και τις "δωρεές" μέσω κουπονιών κλπ- να έχουν υποθηκεύσει τις μελλοντικές τους επιχορηγήσεις για να λάβουν δάνεια από τις τράπεζες. Φυσικά, ακόμα και ο πιο ανυποψίαστος πολίτης θα αναρωτηθεί μετά πως είναι δυνατόν οι ίδιοι οι δανειολήπτες να λάβουν μέτρα που να περιορίζουν τους τοκογλυφικούς οργανισμούς που τους δάνεισαν. Τους πιστωτές τους δηλαδή.

Έτσι, ακόμα και το κραδαίνον τη ρομφαία του προλεταριάτου Κ.Κ.Ε, εμφανίζεται με χρέη περίπου 4,5 εκατομμυρίων €, ενώ φυσικά για τα κόμματα εξουσίας, που διατείνονται τόσον καιρό πως θα σώσουν τη χώρα, τα δάνεια φτάνουν περίπου στα 120 εκατ. € για έκαστο.

Τι θα γινόταν δηλαδή, αν τα υπάρχοντα κόμματα δεν έμπαιναν στη βουλή στις επερχόμενες εκλογές; Μήπως οι "υποθήκες" έναντι μελλοντικών επιχορηγήσεων θα εξέπιπταν; Ίσως μάλιστα και οι πιστωτές τους τότε, να έκαναν άμεσα απαιτητέα τα ποσά που τους δάνεισαν. Υπέροχη ιδέα...

Οι αλαλάζοντες αλαζόνες του 5%.

Τα πολιτικά μορμολύκεια του Κ.Κ.Ε, φαίνεται πως έχουν μια περίεργη άποψη για την κριτική: θεωρούν πως οι ίδιοι μπορούν να επικρίνουν και να κατακρίνουν τον οποιονδήποτε και οτιδήποτε, ενώ όταν η κριτική ασκείται σε αυτούς και την επιχείρηση που αποκαλούν "κόμμα", σπεύδουν να χαρακτηρίσουν αυτούς που τόλμησαν να τους πιάσουν στο στόμα τους με διάφορους, πρωτόγνωρους χαρακτηρισμούς, όπως "ουρακοτάγκους" και "γκέμπελς".

Το Κ.Κ.Ε απολάμβανε μέχρι τώρα μια ιδιότυπη ασυλία στις πρακτικές και τα αστεία λεγόμενά τους, καθώς ουδείς νοήμων  ασχολείτο με τις θέσεις τους. Ακόμα και όταν δήλωσαν πέρσι, μετά από ενδελεχείς εργασίες στο συνέδριό τους, πως η βάση για το σοσιαλιστικό σύστημα της Σοβιετικής Ένωσης, δηλαδή "η καλή αρχή" συντελέστηκε μετά το θάνατο του Λένιν και την ανάληψη της εξουσίας από τον "πατερούλη" Στάλιν και μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ασυλία αυτή τελείωσε μόλις τα πολιτικά ραμολιμέντα του Περισσού αποφάσισαν να στείλουν τους αφισοκολλητές του ΠΑ.Μ.Ε και τους σφουγγοκολάριούς τους ανάμικτους με τους αναρχοκομμούνες του Τσίπρα, να κάνουν επεισόδια στις πορείες (με τραγικά αποτελέσματα), αλλά και να ζημιώσουν σε πραγματική βάση τη χώρα με αψυχολόγητες ενέργειες όπως αυτές του κλεισίματος των λιμανιών από καμιά 10αριά πιθήκους (όχι ουρακοτάγκους).

Εκεί, αντίθετα με τις ελπίδες τους πως ο κόσμος θα σιχαθεί τον "καπιταλισμό", οι πολίτες εξέφρασαν και συνεχίζουν να εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τις πρακτικές της γιάφκας του Περισσού, βλέποντας μάλιστα την άρνησή τους να δεχθούν  οποιονδήποτε έλεγχο στις επιχειρήσεις και τα οικονομικά τους. Με μπροστάρηδες όψιμους αριστερόφρονες γυρολόγους όπως η Λιάνα (που δημοκρατικά δεν αφήνει ποτέ τους άλλους να μιλήσουν), το Κ.Κ.Ε επιβεβαιώνει διαχρονικά τις ρήσεις των μεγάλων πολιτικών ηγετών όπως ο Ε.Βενιζέλος και ο Γ.Παπανδρέου (ο γέρος φυσικά) εναντίον τους: άλλωστε η πλάστιγγα της πατρίδας και του κόμματος - σκοτεινής οργάνωσης για αυτούς έκλινε πάντα προς το δεύτερο.

Καλό θα ήταν, ακόμα και αυτοί που -ελαφρώς σκεπτόμενοι- τους ψηφίζουν έστω για αντίδραση, να τους στείλουν μια και καλή εκεί που ανήκουν, μαζί με τα σφυροδρέπανά τους: στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Τα είχαμε ανάγκη, είναι αλήθεια.

 Άλλα δύο κόμματα, έρχονται στο ταλαιπωρημένο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας. Και μάλιστα, από αγαπημένα παιδιά της παράταξής τους, οι οποίοι διαφώνησαν, όρθωσαν το ανάστημά τους και αποφάσισαν πως ήλθε η ώρα να δώσουν το δικό τους πολιτικό στίγμα, με το οποίο θα βοηθήσουν και αυτοί με τη σειρά τους να σωθεί το πολιτικό σύστημα. Επομένως και η χώρα.

Σειρά είχαν οι εταιρίες δημοσκοπήσεων, που έσπευσαν να δώσουν και ποσοστά στα νεογέννητα: γύρω στο 5% στον Φώτη και στο 10% για την Ντόρα.

Κι όμως, υπάρχουν ακόμα πολίτες που σπεύδουν σε συνέδρια και πιστεύουν πως με μονολόγους και πηγαδάκια στα φουαγιέ γίνεται πολιτική και παίρνονται συλλογικές αποφάσεις, πως με αλλαγές ονομάτων και συμβόλων λύνονται τα εσωκομματικά προβλήματα και τέλος, πως τα αποτυχημένα διαφωνούντα στελέχη των μεγαλύτερων (πόσο μάλλον των μικρότερων) κομμάτων, αποτελούν ενδεδειγμένες λύσεις για τη χώρα. Έτσι, ερωτώμενοι, απαντούν πως θα ψήφιζαν τα εν λόγω κόμματα, ακόμα και αν δεν άκουσαν ποτέ την ιδρυτική τους διακήρυξη. Η φενάκη της  προσωπολαγνείας σε όλο της το μεγαλείο.

Με λίγα λόγια, το πρόβλημα της κοροϊδίας και της αναξιοπιστίας (με τις γνωστές συνέπειες) της πολιτικής ζωής, έγκειται στην ίδια του τη βάση: τον πολίτη που πιστεύει πως ο λύκος που φεύγει από την  αγέλη, γίνεται  πρόβατο. Αυτό αρχικά. Στη συνέχεια,  (όπως έχουν δείξει άπειρα παραδείγματα) ο Έλλην ψηφοφόρος όταν έρθει η ώρα της κάλπης αποφασίζει πως είναι καλύτερα να μην υπερβεί τα εσκαμμένα και να ψηφίσει κάποιο κόμμα που έχει "σίγουρες" πιθανότητες να κυβερνήσει ή να εισέλθει στο κυνοβούλιο. Τελικά, είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς ποιο από τα δύο σκεπτικά είναι το χειρότερο...

Ο φαύλος κύκλος του πολιτικοκοινωνικού συστήματος της φαιδράς πορτοκαλέας έτσι, ακόμα και σε αυτή την περίοδο κρίσης καλά κρατεί. Με τη συνδρομή μάλιστα των πολιτικοδίαιτων διαπλεκόμενων εκδοτών και δημοσιογράφων. Όσο  οι επίδοξοι νέοι και παλιοί μεσσίες βρίσκουν χειροκροτητές σε συνέδρια και διακηρύξεις, η χώρα δεν θα έχει καμία ελπίδα. 

Το χαμένο γκολ της 20ης Ιουνίου 1978.

Αναδημοσιεύω ένα υπέροχο κείμενο παλιού μου συμμαθητή με αφορμή την περασμένη επέτειο του σεισμού του        78 στη Θεσσαλονίκη.

Σε όσους μεγάλωσαν στο κέντρο της εποχής εκείνης, σίγουρα θα προκαλέσει ιδιαίτερα συναισθήματα.

Οι άλλοι μπορούν απλά να το απολαύσουν.

Ευχαριστώ Κωστή, που μου ξύπνησες θύμησες...

Φωτογραφία τραβηγμένη από τα σκαλάκια της πόρτας του ιερού του Αγίου Κωνσταντίνου,

από τον Καθηγητή του ΑΠΘ Κωνσταντίνο Σολδάτο. 

Η Είσοδος του σχολείου μας και ο εκσκαφέας στα δεξιά να προχωρεί στην άρση των ερειπίων.

" Έχει μια βδομάδα που ΄χει τελειώσει το σχολείο. Θυμάμαι ακόμα τη γιορτή στη τάξη της κυρίας Λόλας στο υπόγειο νηπιαγωγείο του Ιωαννίδειου: θυμάμαι το ποιηματάκι που έμαθα απέξω για την περίσταση, θυμάμαι τους φίλους να καθόμαστε στους ξύλινους πάγκους μπροστά στο κουκλοθέατρο και τους γονείς απέναντι, θυμάμαι την κυρία Άννα να μας βάζει πάλι τις φωνές γιατί βρεχόμαστε στις βρύσες, θυμάμαι να κυνηγιόμαστε με χρωματιστές ζελατίνες στα μάτια απ' αυτές που τύλιγαν τα ζαχαρωτά "ευζωνάκια" του σχολικού κυλικείου. Του χρόνου η αδερφή μου θα πάει γυμνάσιο και γι' αυτό της έδωσαν "απολυτήριο", χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι την έδιωξαν από το σχολείο και σε αντίθεση με τον πατέρα μου, ο οποίος μας είχε συνηθίσει μέχρι τότε σε πιο κοινές και πιο στενάχωρες χρήσεις της λέξης "απόλυση". Διακοπές δε θα πάμε φέτος στη Καψόχωρα γιατί ο μπαμπάς μου δεν έχει άδεια και θα τη βγάλουμε μάλλον με μπάνια τα σαββατοκύριακα στην Επανομή. Έχει και Μουντιάλ στη τηλεόραση, που είναι όταν "παίζουν ποδόσφαιρο μεγάλοι, κι όχι ο ΠΑΟΚ, κάπου μακρυά".

"Στην Αργεντινή!", λέει ο ξάδερφος μου που μόλις τελείωσε την πρώτη γυμνασίου και έχει μανία με τη γεωγραφία αλλά και το ποδόσφαιρο.Προσπαθεί να μου εξηγήσει πού είναι η Αμερική αλλά σκοντάφτει στο πεντάχρονο μυαλό μου. Βέβαια είναι Άρης, αλλά ο πατέρας μου, που είναι και νουνός του, τον αντιμετωπίζει με κατανόηση. Αντίθετα με μένα που όποτε τολμήσω να φωνάξω ο "ΠΑΟΚ είναι κουρέλα", προκειμένου να κερδίσω το πατρικό ενδιαφέρον, καταλήγω με τρόπο συστηματικό τιμωρία κλειδωμένος στο μπάνιο, με κλειστό το φως. Ο πατέρας μου είχε από πάντα "αρχές"! Στο "τέλος" είχε όμως δυσκολίες κι αν δεν ήταν η μάνα μου να ανακαλύπτει ότι το μπάνιο ήταν πάλι κλειδωμένο, είμαι σίγουρος ότι θα είχα αφήσει προ πολλού τα παιδικά μου κόκαλα στη μπανιέρα.

*

Ο ξάδερφος μένει στη Βέροια, αλλά από Σεπτέμβρη θα μετακομίσουν οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη και θα μένουν ακριβώς από πάνω μας, στον τρίτο, και ακριβώς κάτω από τη γιαγιά τη Δήμητρα και τη θεία που μένουν στον τέταρτο. Λένε ότι εκείνη τη Τρίτη είχε ζέστη, αλλά εγώ δε θυμάμαι. Έχω πάει βόλτα στη παραλία με τον "Ντιντίνια" -έτσι φωνάζω τον ξάδερφο- και έχει υποσχεθεί ότι θα με γυρίσει σπίτι με το που ανάψουν τα φώτα του Δήμου στη Γούναρη, δηλαδή γύρω στις οκτώ, οκτώμισι. Έτσι κι αλλιώς έχει ματς το βράδυ, Ιταλία-Αυστρία και βιάζεται να το δει παρέα με τον πατέρα μου στο σαλόνι. Το μάτς θα τελειώσει 1-0, με γκολ του Ρόσσι στο 14', αλλά κανείς ακόμα δεν μπορεί να φανταστεί εκείνο το απόγευμα ότι κανείς Σαλονικιός δεν θα δει και δε θα θυμάται αυτό το ορφανό γκολ. Στο γυρισμό, θυμάμαι ότι ο ξάδερφος μου αγόρασε από το περίπτερο στα Ηλύσια ένα Μίκυ Μάους και υποσχέθηκε να μου το διαβάσει. Εγώ πάλι υποσχέθηκα, για να τον ευχαριστήσω, να φωνάξω "ζήτω ο Άρης" με το που φτάσουμε στο σπίτι. Έχει πέσει το σούρουπο, είμαστε στη Γούναρη με Τσιμισκή και στρίβουμε την Ισαύρων που είναι ακόμη ένα μικροσκοπικό σκοτεινό δρομάκι. Φτάνουμε στο σπίτι. Όλοι τους είναι στο μπαλκόνι και πίνουν καφέ. Μαζί και οι θειες μου. Μιλάνε για το γυμνάσιο που θα πάει η αδερφή μου που δεν το λένε πια "1ο Θηλέων" γιατί είναι πλέον "μεικτό". Δεν καταλαβαίνω Χριστό από τη συζήτηση κι έτσι προτιμώ να παίζω με κάτι πασχαλίτσες που μάλλον έχουν κάνει φωλιά πίσω από τη γλάστρα, στην υδρορροή του μπαλκονιού. Τις μαζεύω μία-μία στη χούφτα μου με προσοχή. Κάποια στιγμή, πλησιάζω την αδερφή μου, σηκώνω τον γιακά της στο σβέρκο κι αφήνω να γλιστρήσουν οι πασχαλίτσες στη πλάτη της. Με μιας ο χρόνος αρχίζει να τρέχει ξέφρενα. Η αδερφή μου βάζει τις φωνές. Μου χώνει ένα χαστούκι. Πονάω και μπήγω τα κλάματα. Οι μεγάλοι προσπαθούν να καταλάβουν τι έγινε. Η αδερφή μου φωνάζει. Εγώ αρπάζω τη μικρή σχάρα της υδρορροής του μπαλκονιού και χτυπώ την αδερφή μου στο χέρι. Το πουκάμισο της σκίζεται και ματώνει. Οι μεγάλοι προσπαθούν ακόμη να καταλάβουν τι έγινε κι εγώ είμαι πλέον σίγουρος ότι όποιος και να κερδίσει απόψε στο Ιταλία-Αυστρία, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει τη μοίρα μου: θα φάω πολύ, μα πάρα πολύ ξύλο απόψε!

*

Έχει πάνω από ώρα που κλαίω ασταμάτητα. Οι θειες έχουν φύγει, και η μητέρα μου, μου έχει φορέσει κάτι χάλια ροζ πιτζάμες και με κρατά στην κρεβατοκάμαρα. Απ' έξω παραμονεύει η αδερφή μου και ο πατέρας μου που συναγωνίζονται για το ποιος θα με τσακίσει πρώτος. Κάποια στιγμή η μητέρα μου πετάγεται σαν ελατήριο κι αρχίζει να γρυλίζει. Ορμά στη πόρτα κι αρχίζει να μαλώνει τον πατέρα μου. "Τον έχετε τρομάξει το μικρό, με τα καμώματα σας! Τώρα θα κοιμηθεί και μη τολμήσει να τον πειράξει κανείς σας". Φωνάζουν και οι δύο πολύ. Τσακώνονται για την πάρτη μου. Κατεβαίνω από το κρεββάτι και βγαίνω στο διάδρομο. Η αδερφή μου με βλέπει. Έχει ένα τσιρότο στο αριστερό χέρι. Κάνει να ορμήσει να με πιάσει. Τρέχω και κρύβομαι πίσω από τη φούστα της μάνας μου. Φωνάζουν και οι δύο πολύ. Πάρα πολύ κι είμαι βέβαιος ότι σε λίγο θα καταφτάσει η γιαγιά η Δήμητρα από τον τέταρτο να μας κατσαδιάσει όλους ανεξαιρέτως, κατά ύψος και ηλικιακή σειρά. Αλλά όχι...

*

Η ώρα είναι 23:02 ακριβώς. Το ματς έχει μόλις αρχίσει, αλλά τελικά δε θα το δει ο πατέρας μου και δεν θα φταίω εγώ. Δεν είναι τίποτα το μαγικό και κανείς δεν μπορεί να το ξέρει, αλλά σε ένα λεπτό από τώρα θα είμαστε και πάλι όλοι μιαν αγκαλιά, όλοι αγαπημένοι. Η αδερφή μου θα έχει ξεχάσει με μιας το τσιρότο στο χέρι της, η μητέρα μου θα ξεφωνίζει με έναν γλυκό πανικό "Γιώργο, τα παιδιά", κι εγώ θα βρεθώ κρεμασμένος από τον λαιμό του πατέρα μου χωρίς να φοβάμαι ότι θα τις φάω. Τρέμοντας και τρέχοντας θα κατεβαίνουνε τα 36 σκαλοπάτια που οδηγούν από τον δεύτερο όροφο στη Πλατεία Ναυαρίνου και που μόνο γι΄αυτήν τη νύχτα, θα μοιάζουν χιλιάδες . Σε 1 μόνο, ελάχιστο, λεπτό. Δεν είναι μαγικό... Είναι ένας θόρυβος μεγάλος, ένα βουητό, που ποτέ δεν ξανάκουσα. Είναι μια βία στη κίνηση των πάντων κι ένα χάσιμο σε όλα τα βλέμματα που ποτέ δεν ξανάνιωσα. Είναι μια μεγάλη κίτρινη σκόνη που θα μας τυλίξει όλους. Σε λίγο... Τώρα!


Στις 20 Ιουνίου 1978, στις 23 και 3 λεπτά και 58 δευτερόλεπτα γινόταν ο μεγάλος σεισμός στη Θεσσαλονίκη. 6,5 ρίχτερ, 49 νεκροί, 220 τραυματίες και σκόνη... σκόνη παντού. Όλος ο κόσμος στη πλατεία. Φωνές παντού. Κλάματα. Κλάματα. Είμαι ξυπόλυτος στη πλατεία. Σειρήνες. Σκόνη, σκόνη παντού. Η θεια μου με ντύνει βιαστικά στο παρκάκι με κάτι ρούχα που άρπαξε κατεβαίνοντας.

*

"Παιδιά έπεσε... έπεσε σας λέω... πάνε οι άνθρωποι! Έπεσε!"

*

Ένα μήνα νωρίτερα, του Αγίου Κωνσταντίνου, γιορτάζαμε οι τρεις μας: Ο Κώστας ο Κ., ο Κώστας ο Β. κι εγώ. Η κυρία Λόλα είχε συνήθεια να βάζει τα παιδιά που γιορτάζουν να κάθονται χωριστά κι εμείς είχαμε φροντίσει με τις μανάδες μας να πάρουμε γλυκά για να κεράσουμε τους συμμαθητές. Φορούσα τα καλά μου και ήμασταν απογευματινοί στη βάρδια. Στον Άγιο Κωνσταντίνο, στη Ιπποδρομίου, απέναντι από το σχολείο είχε πανηγύρι και πάγκους που πουλούσαν παιχνίδια και γλυκά. Η μάνα μου είχε φύγει νωρίτερα από το γραφείο για να με ντύσει και να περάσουμε από τον "Νίκο", το ζαχαροπλαστείο. Θυμάμαι να της ζητώ να πάρουμε παγωτά κι αυτή να μου λέει ''όχι", γιατί θα κρύωναν, τάχατες,τα λαιμά μας. Ψέματα, ψέματα της μάνας μου, και στο φινάλε, 2 κιλά σιχαμερές καριόκες!

*

Όταν γύρισε μετά από ώρα ο πατέρας μου, είπε ότι είχε πέσει η πολυκατοικία του "Νίκου" του ζαχαροπλαστείου, δίπλα από το σχολείο. Δεν μπορούσες να αναπνεύσεις από τη σκόνη και οι πυροσβέστες είχαν φέρει προβολείς από το Κρατικό Θέατρο για να φωτίσουν τα συντρίμμια. Δεν είχα καταλάβει τι μπορεί να σήμαιναν όλα αυτά. Η αδερφή μου πάλι, μάλλον ναι, κι έτσι έβαλε τα κλάματα και είδαν και πάθανε για να τη συνεφέρουν. Στη πλατεία δεν έπεφτε καρφίτσα και όλα τα ραδιόφωνα ήταν συντονισμένα στον ραδιοφωνικό σταθμό Μακεδονίας. Κάποιες θείτσες ψέλνανε τροπάρια, κι εγώ έκοβα βόλτες από τη μια άκρη της πλατείας στην άλλη, όντας περήφανος που δεν νύσταζα καθόλου, πράγμα που μπορεί και να σήμαινε ότι μεγαλώνω κιόλας. Τα καλοκαίρια οι νύχτες είναι μικρές, αλλά εγώ δεν το ήξερα ακόμα. Πρώτη φορά ξαγρυπνούσα κι όταν άρχισαν τα ξημερώματα, θυμάμαι εκείνο το μπλε της αυγής που δεν είχα ξαναζήσει και που θύμιζε ξανάστροφο σούρουπο. Εκείνη την ώρα ο πατέρας μου με πήρε να πάμε βόλτα και μου εξήγησε, με το που βγήκαμε προς την Παλαιών Πατρών Γερμανού, ότι θα φεύγαμε εγώ και η αδερφή μαζί με τις θειάδες για τη Βέροια. Η μαμά έπρεπε να μείνει στη Σαλονίκη γιατί όλοι οι υπάλληλοι του δήμου θα επιστρατεύονταν, πράγμα που σήμαινε ότι θα ήταν κάτι σαν φαντάροι, αλλά χωρίς στολές.



*

Στη πολυκατοικία του "Νίκου" σκοτώθηκαν 29 άνθρωποι. Ανάμεσα τους και παιδιά που, τα περισσότερα, πήγαιναν στο σχολείο μας. Ήταν και μια καλή φίλη της αδερφής μου, που η μνήμη της δεν την άφηνε σε ησυχία για μήνες κι ίσως για χρόνια. Εμένα δεν μου λέγαν τίποτα οι δικοί μου, γιατί ήμουνα μικρός. Δεν χρειάστηκε όμως να περάσει χρόνος μέχρι να 'ρθει ξανά του Αγίου Κωνσταντίνου για να καταλάβω τι έγινε. Δεν ξαναείδα ποτέ τον Κώστα Β. Αυτός και η οικογένεια του χάθηκαν κάτω από τα ερείπια της οικοδομής στο Ιπποδρόμιο.

*

Όταν το 2007 ξαναπάτησα το πόδι μου μετά από πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, βρήκα ευκαιρία να μαζέψω παλιές φωτογραφίες: ανάμεσα τους κι αυτή εκείνης της γιορτής στα νήπια. Ο Κώστας στέκει στα αριστερά. Μπροστά στο κουκλοθέατρο. Κι ολόγυρα εμείς. Η Νάσια, που ό,τι και να κάνει, πάντα θα την έχω στο μυαλό μου με εκείνο το φορεματάκι με τα τρενάκια, ο Νίκος, που είναι πια ο λατρεμένος "ελαφροχέρης" οδοντίατρος της Θώμης, ο "άτακτος" Αλέξης, κι ένα σωρό άλλοι φίλοι που ούτε που ξέρω που βρίσκονται και τι κάνουν, αλλά ας είναι καλά.

*

Προχθές η γαλλική τηλεόραση είχε αφιέρωμα στην ιστορία του Μουντιάλ. Παικταράς ο Ρόσι στην Ισπανία το '82, με την Ιταλία πρωταθλήτρια, κάποια στιγμή έδειξαν και το γκολ του στο ματς με την Αυστρία στο Μουντιάλ της Αργεντινής. Χρειάστηκε ώρα για να συνειδητοποιήσω ότι ήταν το "χαμένο" γκολ του μεγάλου σεισμού. Έψαξα να τσεκάρω τις ημερομηνίες και στην αρχή δεν έβγαιναν, μέχρι που ο Γ.Κ., καλός φίλος και κυρίως μεγαλύτερος, μου επισήμανε ότι ο αγώνας είχε γίνει την προηγούμενη μέρα και ήταν μαγνητοσκοπημένη μετάδοση λόγω διαφοράς ώρας! Μετά άρχιζαν να σκάνε όλα μαζί και αλυσιδωτά στο κεφάλι μου... μνήμες-καραμπόλες, μνήμες με κάθε λεπτομέρεια.

*

Χρειάστηκε να περάσουν 32 χρόνια για να κλάψω κι εγώ για ένα γκολ χωρίς να ντρέπομαι! Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, νιώθω ότι αυτό το μουντιάλ, έχει από προχθές τελειώσει για μένα. Είναι που θυμάμαι τους φίλους μου, είναι που οι νύχτες είναι και πάλι μικρές και οι αυγές μοιάζουν και πάλι με ξανάστροφα σούρουπα, αλλά μπορεί να σημαίνει ότι μεγαλώνω κιόλας."

Ουδεμία (προ)νόησις.

Ο λόγος για το κέντρο διάδοσης επιστημών και τεχνολογίας στη Θέρμη. Το γνωστό "Νόησις", που φιλοξενεί το πλανητάριο, κινηματογράφους, θεματικές δραστηριότητες και εκθέσεις σε θέματα ιστορίας, έρευνας και τεχνολογίας.

Στη δίνη της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, μάλλον εγχειρήματα σαν και αυτό (που κόστισαν μάλιστα 25 εκατ. €) θεωρούνται πολυτέλειες.

Το αποτέλεσμα είναι ότι το μουσείο στερείται διοίκησης εδώ και λίγους μήνες, ενώ για κρατική επιχορήγηση ούτε λόγος γίνεται, σύμφωνα με δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας. Σημειωτέον πως το "Νόησις" είναι από τα περισσότερο επισκέψιμα μέρη της Θεσσαλονίκης. Ο αριθμός των επισκεπτών του φτάνει τους 180.000 τον χρόνο.

Σε μια Ελλάδα που χρειάζεται αυτή τη στιγμή, όσο ποτέ άλλοτε τον τουρισμό, την έρευνα και την εφαρμοσμένη τεχνολογία αλλά και τις "ατραξιόν", η επίσημη πολιτεία κάνει πάλι το θαύμα της: πόσο μάλλον σε μία Θεσσαλονίκη  αδικημένη σε σχέση με τον υδροκέφαλο κρατίδιο των Αθηνών που παραδοσιακά κρίνει την τύχη ζώντων και νεκρών, είτε τους αφορούν είτε όχι.

Σαν να μη φτάνει αυτό, η Ε.Ε θα ζητήσει ευθύνες εφόσον το μουσείο δε συνεχίσει να λειτουργεί, μια και η όλη επένδυση έφερε τη σφραγίδα της με τον όρο να χρηματοδοτεί το κράτος τη συντήρησή του για 10 χρόνια.

Στην Κολομβία του Βαλκανικού Νότου όμως, (όπως λέει ο Τράγκας)  ένα τέτοιο εγχείρημα ούτε για 6 χρόνια δεν μπορεί να αντέξει. Αντιθέτως τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών και άλλες "ατραξιόν" αμφιβόλου χρηστικότητας καλά κρατούν. Χωρίς μάλιστα να κόβουν και εισιτήρια.

Πράσινη ανάπτυξη (με πετρέλαιο).

Ημέρες καύσωνα. Κλασσικός πονοκέφαλος για τη φίλτατη Δ.Ε.Η. Ο προγραμματισμός, τόσο της εταιρίας, όσο και των Ελληνικών κυβερνήσεων γενικώς, δρέπει δάφνες, για ακόμα μία φορά. 

Έτσι, η ηλεκτρική εταιρία ανακοίνωσε πως θέτει σε λειτουργία τους σταθμούς σε Λαύριο και Αλιβέρι για να καλύψει τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας.

Ως γνωστόν, οι δύο αυτοί σταθμοί καίνε παραδοσιακό, ακριβό και ρυπογόνο πετρέλαιο για να παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα, το οποίο με τη σειρά τους χρεώνονται όλοι οι γραφικοί καταναλωτές του κρατικού μονοπωλίου, με το καπέλο της ρήτρας καυσίμου μάλιστα. Οι πολίτες, πάλι, πληρώνουν την απρονοησία και την αχρηστία των διοικούντων.

Ο γράφων δε διεκδικεί σκήπτρα ενεργειακού σπεσιαλίστα, ωστόσο μόνο και μόνο το γεγονός πως η Ελλάς ακόμα καίει πετρέλαιο για να παράξει ηλεκτρικό ρεύμα ως είδηση είναι εξοργιστικό, σε μια εποχή που όλες οι χώρες (που διαθέτουν πολιτικούς με διορατικότητα) προσπαθούν να απεμπλακούν από το μαύρο διάολο. Σε έναν τόπο που πανθομολογούμενα οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι πολλαπλές και  ανεξάντλητες, όπου  η ηλιακή τεχνολογία στις αρχές της δεκαετίας του '80 ήταν πρωτοποριακή,  η γραφειοκρατία και οι αρτηριοσκληρωτικοί ιθύνοντες καταδίκασαν την Ελλάδα στην ενεργειακή εξάρτηση από τον λιγνίτη και το πετρέλαιο. 
Δυστυχώς, έχουμε αργήσει πολύ (και σε αυτό), με τις  -έστω καθυστερημένες- προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης για επιτάχυνση των διαδικασιών ανάπτυξης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας να αφήνουν λίγο φως να περάσει από τη κλειδαρότρυπα...

Ο γύφτος εφοπλιστής και το κοιμισμένο Γ.Ε.Ν.

Πραγματικά, σε αυτή την περίπτωση τα κόκαλα του Αβέρωφ πρέπει να έτριξαν. Το κατάστρωμα του ένδοξου θωρηκτού, το οποίο παραγγέλθηκε με προκαταβολή από τη διαθήκη του, έγινε θέατρο γκλαμουροντιριντάχτας με αφορμή τη γαμήλια δεξίωση εφοπλιστή με "μοντέλα". (είναι η μοντέλα της μοντέλας), (που όπως όλες τον αγάπησε για την ομορφάδα του).

Το τελευταίο κακεντρεχές σχόλιο βέβαια καμία σχέση δεν έχει με ακόμα μια τραγική ιστορία ξεφτίλας:

Στην πραγματικότητα, όλα θα περνούσαν στα "ψιλά", μια και ο εν λόγω εφοπλιστής είχε ζητήσει το θωρηκτό για εκδήλωση για τα 100 χρόνια από την καθέλκυσή του, και όπως είναι φυσικό, έλαβε την αρμόδια έγκριση από το Γ.Ε.Ν. Ο νεόνυμφος δε, μετά την έγκριση για την "εκδήλωση", θεώρησε σκόπιμο να κάνει μια δωρεά της τάξης των 5.000€ στο πολεμικό ναυτικό για την καλή του διάθεση.

Ως εδώ καλά: αυτό που δεν υπολόγισαν οι εμπλεκόμενοι, ήταν κάποια από τα - κατά τα άλλα ενοχλητικότατα κουτσομπολοΜΜΕ, τα οποία "κάλυψαν" την τελετή: η μόνη καθέλκυση που γιορτάστηκε άλλωστε, ήταν αυτή των Moet στον πάγο. Ιδού λοιπόν και μια χρήσιμη πλευρά των παπαράτσι, οι οποίοι μάλιστα απαθανάτισαν και τον καπετάνιο - υπεύθυνο του πλωτού μουσείου εναγκαλισμένο με δροσερές υπάρξεις...

Εν προκειμένω, μόλις έγινε βούκινο η υπόθεση, άρχισαν οι γνωστές κατηγορίες και ΕΔΕ εκατέρωθεν από ΥΠΕΘΑ και ΓΕΝ για το πως τελικά το κατάστρωμα του θωρηκτού έγινε εναλλακτικό "κτήμα" - μόδα για νεόνυμφους του Ελληνικού τζέτ σετ. Και μάλιστα έναντι του πενιχρού ποσού των 5.000€, οικειοθελώς. 

Το μόνο που θα δεχόταν ενδεχομένως κάποιος έχων σώας τας φρένας, θα ήταν τουλάχιστον εν μέσω κρίσης ο εφοπλιστής να πλήρωνε κανένα εκατομμύριο ευρώ για τη χρήση του πλοίου, μια και όλα - σχεδόν - στην εποχή μας έχουν την τιμή τους. Ίσως δηλαδή ένα αξιοσέβαστο ποσό υπέρ του Ελληνικού δημοσίου να "ξέπλενε" το βαθύ ύπνο του Γ.Ε.Ν, που άφησε το πολεμικό πλοίο που απελευθέρωσε τα μισά Ελληνικά νησιά το '12 - 13, να πέσει στα νύχια των γκλαμουράκηδων.

Ή μήπως είναι ώρα τα κανόνια του Αβέρωφ να αρχίσουν να στρέφονται εναντίον ορισμένων προκλητικών (κυριολεκτικά και μεταφορικά) οπισθίων; (μήπως και σωθεί ένα δράμι ιστορίας σε αυτόν τον τόπο)...

Ουδεμία Ελπίδα. Μόνο βρεγμένη σανίδα.

Ένα από τα μαθήματα που υποτίθεται πως θα  έδινε στο μέσο πολίτη η γενικότερη κοινωνικοοικονομική κρίση, ήταν η αλλαγή νοοτροπίας και πρακτικών στην καθημερινότητά του.

Στα Βαλκάνια όμως και στη χώρα των λειτουργικά αναλφάβητων, η τάξη των χαχόλων είναι "παντοδύναμη". Για την ακρίβεια, η βλακεία τους είναι παντοδύναμη. Τρανή απόδειξη η αποτύπωση της ηλιθιότητάς τους στο σύμβολο της Θεσσαλονίκης.

Πράξεις που θα εξόργιζαν και τον πιο φιλήσυχο πολίτη αυτής της χώρας, στο βαθμό που θα τοποθετούσε το σπρέι του γράφοντος στον Πύργο άπειρα  απόκρυφα σημεία.

Η αυτόματη ερώτηση είναι γιατί δεν επενέβη πραγματικά κάποιος ιθύνων τη στιγμή της βεβήλωσης του Λευκού Πύργου, κάποιος δηλαδή από αυτούς τους αστυνομικούς που είθισται να παραβρίσκονται έμπροσθεν του, κουνώντας αδιάφορα το κεφάλι στην - έτσι κι αλλιώς - ρέουσα κυκλοφορία.

Τα αυτονόητα όμως στη φαιδρά πορτοκαλέα είναι τα πιο δύσκολα. Πόσο μάλλον η πρόληψη έναντι της καταστολής. 

Τουλάχιστον ας γίνει να μη χρειαστεί χρονοβόρα διαδικασία μέσω της εφορίας βυζαντινών αρχαιοτήτων για να καθαριστούν οι "επιγραφές". Γιατί ο υπερβάλλων ζήλος των γραφειοκρατών, μπορεί να αφήσει και τον πύργο με τα κουσούρια που απέκτησε για καμιά δεκαετία έτσι. Ικανοί είναι.

Ο μπουρδολόγος και τα μάρμαρα. (όχι του Παρθενώνα!)

Μια τέτοια φάτσα, σαν του Άκη, αναμφισβήτητα εξόργιζε (τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια) κάθε - έστω και ελάχιστα - σκεπτόμενο πολίτη.

Έπρεπε να έρθει όμως το πλήρωμα του χρόνου και ν' ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου για να δεήσουν οι εισαγγελείς και ο πολιτικός κόσμος να πράξουν το αυτονόητο: να ελέγξουν δηλαδή το πόθεν έσχες του χρυσού σοσιαληστή.

Φυσικά δεν είναι ο μόνος, ούτε από το ΠΑΣΟΚ, ούτε από όλους τους χώρους. Ωστόσο ο Άκης έχει ένα ειδικό βάρος, ως παρατρίχα πρόεδρος και πρωθυπουργός, υποστηριζόμενος από τους παλαιού τύπου χαχόλους και αφισοκολλητές.

Ειδικά στην περίπτωση Τσοχατζόπουλου , ο κόσμος είχε βουήξει για τους πριγκιπικού τύπου γάμους του εις Παρισίους, τους οποίους δικαιολόγησε εξ απαλών ονύχων βασιζόμενος στη γνωστή μπουρδολογία, με την οποία για πολλά χρόνια ταλαιπώρησε την πολιτική ζωή του τόπου. Τα τσιτάτα των δηλώσεών του, κυκλοφορούσαν ως ανέκδοτα στις αντιπολιτευόμενες εφημερίδες, παίζονταν  ως βαρύγδουπες δε στις συμπολιτευόμενες.  Το τραγικό της υπόθεσης είναι πως δε βρέθηκε και κάποιος να τον γιαουρτώσει τόσα χρόνια και μετά από τόσες προκλήσεις. 

Η πολιτική απομόνωση (στην οποία έτσι και αλλιώς τον έθεσε ο πολίτης της περιφέρειάς του - επιτέλους -) για τέτοια υποκείμενα δεν αρκεί. Γιατί ακόμα και ο πιο καλόβολος πασόκος θα αρνηθεί να πιστέψει πως τα μάρμαρα αργεντινής των 3.000 € ανά τ.μ  που έβαλε ο μπούρδας στο αρχοντικό της Αρεοπαγίτου προέρχονται από τους μισθούς που λάμβανε τα χρόνια υπηρέτησε τον Ελληνικό λαό στη βουλή και τα υπουργεία. 

Τέλος εποχής σημαίνει ένα πράγμα: κανένα έλεος για οποιονδήποτε: οι δοσίλογοι (ανάμεσά τους και οι πρώην πρωθυπουργοί) πρέπει να αντιμετωπίζουν κατηγορίες εσχάτης προδοσίας αν θέλουμε να γίνουμε επιτέλους σοβαρό κράτος. 

Δείτε σχετ:http://troktiko.blogspot.com/2010/06/blog-post_9426.html   http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_02/06/2010_403114

Το παστέλι του Μαντέλη.

Ακόμα και έτσι, έγινε ένα βηματάκι. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί πως αναγκάστηκε ο πρώην υπουργός να καταθέσει πως "παστελώθηκε" από τη Siemens για τις ανάγκες της προεκλογικής του εκστρατείας. Ελέω υποψηφιότητας στη Β' Αθήνας που χρειάζεται κανένα εκατομμύριο ευρώ για τον υποψήφιο βουλευτή που θέλει να πείσει πως θα υπηρετήσει το λαό.

Εν τέλει, δε νοιάζει το μέσο πολίτη για ποιους λόγους το έκανε αυτό ο Μαντέλης: μπορεί γιατί τα αδικήματα παραγράφηκαν, μπορεί γιατί του έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό. Η ουσία είναι μία: πως έχουμε τη δεύτερη παραδοχή, σε μια χώρα όπου τελικά όλα συγκαλύπτονται και όλα συνομολογούνται.

Δεν είναι όμως και η πρώτη φορά. Στη χώρα των πάσχοντων  με αλτσχάιμερ πολιτών, αυτό έχει ξανασυμβεί. Υπενθυμίζεται η παραδοχή της αμοιβής Κουτσόγιωργα για τον "κουτσονόμο" που πληρώθηκε από τον Κοσκωτά 2 εκατ. $.  Στη συνέχεια μετά την "κάθαρση", ο Έλλην αποφάσισε  να ξαναφέρει το κόμμα του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης Α.Παπανδρέου στην εξουσία, 3 χρόνια αργότερα. Ελέω μνήμης χρυσόψαρου, συνωμοσιών και καλής καρδιάς. 

Οι συνθήκες και η συγκυρία όμως  έχουν αλλάξει πλέον (;). Ο λειτουργικά αναλφάβητος ψηφοφόρος πονάει γιατί τελείωσαν τα δανεικά και ξαφνικά ζητά τη παραδειγματική τιμωρία των επίορκων δοσίλογων. Γιατί έχασε τη μαρμίτα.  Θα διατηρήσει ο πολίτης τη "μνήμη" των τελευταίων κυβερνήσεων που έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση με ίσα μερίδια ευθύνης με το δικό του  αυτή τη φορά; Ή θα καταπιεί  το παστέλι (του Μαντέλη και των άλλων) με τη μούχλα;

Πολιτική του τίποτα.

Η αλλιώς, πολιτική για το τίποτα. Για να μην πούμε πολιτικοί του τίποτα. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς τη συνάντηση (εκ του πουθενά) Σαμαρά - Τσίπρα.

Θυμίζει τον κλασικό υπάλληλο της Ελληνικής ταινίας που τον πιάνει το φιλότιμο να δουλέψει (ή μπαίνει ξαφνικά το αφεντικό) και βυθίζεται στα χαρτιά του κουνώντας μόνο τα χέρια του, για να δείξει πως δουλεύει πυρετωδώς.

Αλλιώς δεν εξηγείται η ζέση του Α. Σαμαρά να συναντήσει τον αδέξιο πρίγκηπα της Ελληνικής αριστεράς, για να καταλήξουν πως μπορεί να διαφωνούν, όμως η συνάντησή τους ήταν ένα δημοκρατικό βήμα. 

Με λίγα λόγια, μια τρύπα στο νερό. Μπορεί κανείς να αντιτάξει πως οι συναντήσεις δεν είναι απαραίτητο να βγάλουν κάποιο συμπέρασμα ή λύση πάντα, αλλά σε αυτήν την καινοφανή (και κενή) συνάντηση, μάλλον οι δύο πολιτικοί  κοροϊδεύουν τον κόσμο ή είχαν πολύ άχρηστο χρόνο να γεμίσουν. Μόνο και μόνο η εικόνα των δύο αντιπροσωπειών στο τραπέζι των συσκέψεων προκαλεί θυμηδία. 

Ενδεχομένως  όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί θα βρουν  τρόπους για να δείξουν πως κάτι κάνουν στην παρούσα φάση όπου η πολιτική πέρασε σε δεύτερη μοίρα λόγω της οικονομίας, αλλά και των εξωτερικών επιταγών. Το σίγουρο είναι όμως πως κανείς δε θα τους πιστέψει. Πόσο μάλλον όταν προσπαθήσουν να βρουν την ψήφο τους, ποντάροντας στη μνήμη χρυσόψαρου του Έλληνα. Άραγε ο τελευταίος θα τους δικαιώσει;

Βαστάτε (Έλληνες) τ' άρματα (;).

Τα αντανακλαστικά του Έλληνα λειτούργησαν και πάλι: στριμωγμένος όπως είναι, βιάστηκε να κολάσει την επίσκεψη Ερντογάν:  πολυμελής (αλλαζονική/ ηγεμονική) συνοδεία έχει, μας "ξεβρακώνει" τώρα που είμαστε αδύναμοι, ο πρωθυπουργός θα τα δώσει όλα κλπ κλπ κλπ.

Όπως και με τα οικονομικά, για ένα Σαββατοκύριακο, ο Έλλην οικονομικός αναλυτής  μετετράπη αιφνιδίως (και με την αμέριστη υποστήριξη των Μ.Μ.Ε) σε διπλωματικό ακόλουθο για να προβλέψει τα αποτελέσματα της επίσκεψης.

Κι όμως, ο Τούρκος πρωθυπουργός, παρά την εκδήλωση ορισμένων βασικών θέσεων που χαρακτηρίστηκαν ως προκλητικές, έδωσε νέα πνοή στις διμερείς σχέσεις. 

Η πολιτική (και πόσον μάλλον η εξωτερική) είναι άλλωστε η τέχνη του εφικτού. Και για την Ελλάδα το εφικτό είναι πολύ προσγειωμένο έτσι κι αλλιώς, είτε εν μέσω οικονομικής κρίσεως, είτε όχι. Μάλιστα, αν οι πολιτικοί μας ήταν έξυπνοι, θα ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να μάθουν από την Τουρκία σε πολλούς τομείς:  σταθερή εξωτερική πολιτική, ανάπτυξη και Δ.Ν.Τ, τουρισμός και πολλά άλλα. Γιατί αν ο Ερντογάν και ο κάθε Ερντογάν ήθελε να "θωπεύσει" τα Ελληνικά κεκτημένα, δε θα το έκανε με επίσημη επίσκεψη.

Αντιθέτως, ήταν έκδηλη η διάθεση των άσπονδων γειτόνων να βοηθήσουν την κατάσταση, έστω και αν δεν έγιναν εντυπωσιακά βήματα. Τα μικρά βήματα όμως που έγιναν είναι αναμφισβήτητα στη σωστή κατεύθυνση, με 21 διμερείς συμφωνίες που υπεγράφησαν, οι οποίες μείναν στα "ψιλά".

Η όλη στάση του μέσου Έλληνα πάντως θυμίζει αυτή του μέρμηγκα με τον ελέφαντα: το "πνίξτον Μήτσο πνίξτον" δεν αρμόζει στην πολιτική: γιατί η ουσία των διμερών σχέσεων ανάμεσα στους λαούς, τον 21ο αιώνα παραμένει η ίδια: με τους Τούρκους μας ενώνουν περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. 

Γιατί η ιστορία, όσο σημαντική και αν είναι ως εργαλείο αυτογνωσίας,  διαφέρει από τους άμεσους στόχους που μπορεί να έχει η χώρα για να κερδίσει τελικά στο ταμείο. Άλλωστε η επαφίεση της ιστορικής μνήμης στον ανιστόρητο μέσο Έλληνα, μοιάζει με ανέκδοτο...

Η κρεατομηχανή μπήκε μπρος.

Μόλις σήμερα μπήκε μπρος. Για να αλέσει πρώτα τους μαθητές και στη συνέχεια όλους όσους συμμερίζονται την αγωνία των πανελλαδικών εξετάσεων.

Εξετάσεις οι οποίες όσον αφορά στο σύστημά τους, ίσως είναι και ο μόνος θεσμός που λειτουργεί αδιάβλητα στη χώρα. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η άψογη διαδικαστική λειτουργία των πανελλαδικών, αλλά το πριν και το μετά.

Η κρεατομηχανή των εξετάσεων αποτελειώνει το ταξίδι των νέων σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που χωλαίνει από τότε που το  σχεδίασαν  οι βαυαροί αντιβασιλείς και το βίασαν κατ' εξακολούθηση οι υπουργοί ανά εποχή.

Με τη σχεδίαση όμως της κρεατομηχανής για την εισαγωγή των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, το σύστημα άρχισε να περιστρέφεται γύρω από το τελευταίο ("άντε ένα κουράγιο να τελειώνουμε") χρόνο της τρίτης λυκείου και πόσο μάλλον αυτών των ημερών. Ο Έλληνας  γονέας βέβαια με το βλακώδες ταμπεραμέντο που τον διακρίνει, δεν είναι άμοιρος ευθυνών: "κλάνω σιωπηλά, γιατί διαβάζει το παιδί", "δε σηκώνουμε τηλέφωνα", "κρίνεται το μέλλον σου από μια χρονιά" και άλλα τέτοια χαρακτηρίζουν την εμμονή του για την εισαγωγή των παιδιών του σε ένα απαξιωμένο πανεπιστήμιο ή Τ.Ε.Ι. Σε τμήματα του τύπου "Μπλα μπλα μπλα επιστημών" ή "Τεχνικών μπλα μπλα μπλα" που παράγουν στην ουσία άνεργους πολυτελείας, μια και απέχουν παρασάγκας από τις κοινωνικές/οικονομικές ανάγκες.

Δε πειράζει "κανείς δε χάνεται" οι γνωστές ρήσεις - πιπίλες. "Αρκεί που το παιδί μπήκε"... Στη συνέχεια οι ίδιοι γονείς οικτίρουν το Ελληνικό κράτος για την έλλειψη προσανατολισμού, προγραμματισμού και συνθηκών προς διευθέτηση των πτυχιούχων και εύρεση εργασίας. Δε φείδονται δε καθόλου χρημάτων προς εξυπηρέτηση των στόχων της "δωρεάν" παιδείας. "Αρκεί να περάσει κάπου το παιδί". Ένα παιδί που στη πλειοψηφία του σύρεται ως ανδρείκελο τη τελευταία χρονιά του λυκείου, για το μεγάλο "στόχο". 

Είναι οι ίδιοι οι γονείς και αργότερα οι φοιτητές που εναντιώνονται στη θεσμοθέτηση ενός σοβαρού πλαισίου για την ίδρυση ιδιωτικών έγκριτων ιδρυμάτων πανεπιστημιακής εκπαίδευσης προκειμένου να μη στείλουν τους "αποτυχημένους" γόνους τους στο εξωτερικό. Ίσως και να μην έχουν άδικο, αφού οι παλινωδίες της πολιτείας ως προς την ίδρυση κολεγίων ακόμα προκαλούν γέλια. Έτσι οι λίγο πιο "ψαγμένοι" φεύγουν (και μένουν) στο εξωτερικό, γλιτώνοντας μάλιστα και τα φροντιστήρια του  θανάτου, τη ψυχολογική φθορά και τη φενάκη της Ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Το σίγουρο είναι πως με λίγη καλή σκέψη από πολιτεία και πολίτη θα έπρεπε η κρεατομηχανή να πάψει κάποια στιγμή να δουλεύει. Αυτό που παράγει άλλωστε (σχετικά αξιοκρατικά βέβαια) είναι καμμένα μυαλά, μελλοντικούς αιώνιους φοιτητές και ανέργους, πολλούς δε ματαιόδοξους γονείς.

Ίσως όμως να είναι πολύ ρομαντικό να μιλάει κανείς για παιδεία τη στιγμή που η χώρα έχει το πιστόλι στον κρόταφο...