Τα αντανακλαστικά του Έλληνα λειτούργησαν και πάλι: στριμωγμένος όπως είναι, βιάστηκε να κολάσει την επίσκεψη Ερντογάν: πολυμελής (αλλαζονική/ ηγεμονική) συνοδεία έχει, μας "ξεβρακώνει" τώρα που είμαστε αδύναμοι, ο πρωθυπουργός θα τα δώσει όλα κλπ κλπ κλπ.
Όπως και με τα οικονομικά, για ένα Σαββατοκύριακο, ο Έλλην οικονομικός αναλυτής μετετράπη αιφνιδίως (και με την αμέριστη υποστήριξη των Μ.Μ.Ε) σε διπλωματικό ακόλουθο για να προβλέψει τα αποτελέσματα της επίσκεψης.
Κι όμως, ο Τούρκος πρωθυπουργός, παρά την εκδήλωση ορισμένων βασικών θέσεων που χαρακτηρίστηκαν ως προκλητικές, έδωσε νέα πνοή στις διμερείς σχέσεις.
Η πολιτική (και πόσον μάλλον η εξωτερική) είναι άλλωστε η τέχνη του εφικτού. Και για την Ελλάδα το εφικτό είναι πολύ προσγειωμένο έτσι κι αλλιώς, είτε εν μέσω οικονομικής κρίσεως, είτε όχι. Μάλιστα, αν οι πολιτικοί μας ήταν έξυπνοι, θα ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να μάθουν από την Τουρκία σε πολλούς τομείς: σταθερή εξωτερική πολιτική, ανάπτυξη και Δ.Ν.Τ, τουρισμός και πολλά άλλα. Γιατί αν ο Ερντογάν και ο κάθε Ερντογάν ήθελε να "θωπεύσει" τα Ελληνικά κεκτημένα, δε θα το έκανε με επίσημη επίσκεψη.
Αντιθέτως, ήταν έκδηλη η διάθεση των άσπονδων γειτόνων να βοηθήσουν την κατάσταση, έστω και αν δεν έγιναν εντυπωσιακά βήματα. Τα μικρά βήματα όμως που έγιναν είναι αναμφισβήτητα στη σωστή κατεύθυνση, με 21 διμερείς συμφωνίες που υπεγράφησαν, οι οποίες μείναν στα "ψιλά".
Η όλη στάση του μέσου Έλληνα πάντως θυμίζει αυτή του μέρμηγκα με τον ελέφαντα: το "πνίξτον Μήτσο πνίξτον" δεν αρμόζει στην πολιτική: γιατί η ουσία των διμερών σχέσεων ανάμεσα στους λαούς, τον 21ο αιώνα παραμένει η ίδια: με τους Τούρκους μας ενώνουν περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.
Γιατί η ιστορία, όσο σημαντική και αν είναι ως εργαλείο αυτογνωσίας, διαφέρει από τους άμεσους στόχους που μπορεί να έχει η χώρα για να κερδίσει τελικά στο ταμείο. Άλλωστε η επαφίεση της ιστορικής μνήμης στον ανιστόρητο μέσο Έλληνα, μοιάζει με ανέκδοτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου