Πολιτική του τίποτα.

Η αλλιώς, πολιτική για το τίποτα. Για να μην πούμε πολιτικοί του τίποτα. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς τη συνάντηση (εκ του πουθενά) Σαμαρά - Τσίπρα.

Θυμίζει τον κλασικό υπάλληλο της Ελληνικής ταινίας που τον πιάνει το φιλότιμο να δουλέψει (ή μπαίνει ξαφνικά το αφεντικό) και βυθίζεται στα χαρτιά του κουνώντας μόνο τα χέρια του, για να δείξει πως δουλεύει πυρετωδώς.

Αλλιώς δεν εξηγείται η ζέση του Α. Σαμαρά να συναντήσει τον αδέξιο πρίγκηπα της Ελληνικής αριστεράς, για να καταλήξουν πως μπορεί να διαφωνούν, όμως η συνάντησή τους ήταν ένα δημοκρατικό βήμα. 

Με λίγα λόγια, μια τρύπα στο νερό. Μπορεί κανείς να αντιτάξει πως οι συναντήσεις δεν είναι απαραίτητο να βγάλουν κάποιο συμπέρασμα ή λύση πάντα, αλλά σε αυτήν την καινοφανή (και κενή) συνάντηση, μάλλον οι δύο πολιτικοί  κοροϊδεύουν τον κόσμο ή είχαν πολύ άχρηστο χρόνο να γεμίσουν. Μόνο και μόνο η εικόνα των δύο αντιπροσωπειών στο τραπέζι των συσκέψεων προκαλεί θυμηδία. 

Ενδεχομένως  όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί θα βρουν  τρόπους για να δείξουν πως κάτι κάνουν στην παρούσα φάση όπου η πολιτική πέρασε σε δεύτερη μοίρα λόγω της οικονομίας, αλλά και των εξωτερικών επιταγών. Το σίγουρο είναι όμως πως κανείς δε θα τους πιστέψει. Πόσο μάλλον όταν προσπαθήσουν να βρουν την ψήφο τους, ποντάροντας στη μνήμη χρυσόψαρου του Έλληνα. Άραγε ο τελευταίος θα τους δικαιώσει;