Μόλις σήμερα μπήκε μπρος. Για να αλέσει πρώτα τους μαθητές και στη συνέχεια όλους όσους συμμερίζονται την αγωνία των πανελλαδικών εξετάσεων.
Εξετάσεις οι οποίες όσον αφορά στο σύστημά τους, ίσως είναι και ο μόνος θεσμός που λειτουργεί αδιάβλητα στη χώρα. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η άψογη διαδικαστική λειτουργία των πανελλαδικών, αλλά το πριν και το μετά.
Η κρεατομηχανή των εξετάσεων αποτελειώνει το ταξίδι των νέων σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που χωλαίνει από τότε που το σχεδίασαν οι βαυαροί αντιβασιλείς και το βίασαν κατ' εξακολούθηση οι υπουργοί ανά εποχή.
Με τη σχεδίαση όμως της κρεατομηχανής για την εισαγωγή των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, το σύστημα άρχισε να περιστρέφεται γύρω από το τελευταίο ("άντε ένα κουράγιο να τελειώνουμε") χρόνο της τρίτης λυκείου και πόσο μάλλον αυτών των ημερών. Ο Έλληνας γονέας βέβαια με το βλακώδες ταμπεραμέντο που τον διακρίνει, δεν είναι άμοιρος ευθυνών: "κλάνω σιωπηλά, γιατί διαβάζει το παιδί", "δε σηκώνουμε τηλέφωνα", "κρίνεται το μέλλον σου από μια χρονιά" και άλλα τέτοια χαρακτηρίζουν την εμμονή του για την εισαγωγή των παιδιών του σε ένα απαξιωμένο πανεπιστήμιο ή Τ.Ε.Ι. Σε τμήματα του τύπου "Μπλα μπλα μπλα επιστημών" ή "Τεχνικών μπλα μπλα μπλα" που παράγουν στην ουσία άνεργους πολυτελείας, μια και απέχουν παρασάγκας από τις κοινωνικές/οικονομικές ανάγκες.
Δε πειράζει "κανείς δε χάνεται" οι γνωστές ρήσεις - πιπίλες. "Αρκεί που το παιδί μπήκε"... Στη συνέχεια οι ίδιοι γονείς οικτίρουν το Ελληνικό κράτος για την έλλειψη προσανατολισμού, προγραμματισμού και συνθηκών προς διευθέτηση των πτυχιούχων και εύρεση εργασίας. Δε φείδονται δε καθόλου χρημάτων προς εξυπηρέτηση των στόχων της "δωρεάν" παιδείας. "Αρκεί να περάσει κάπου το παιδί". Ένα παιδί που στη πλειοψηφία του σύρεται ως ανδρείκελο τη τελευταία χρονιά του λυκείου, για το μεγάλο "στόχο".
Είναι οι ίδιοι οι γονείς και αργότερα οι φοιτητές που εναντιώνονται στη θεσμοθέτηση ενός σοβαρού πλαισίου για την ίδρυση ιδιωτικών έγκριτων ιδρυμάτων πανεπιστημιακής εκπαίδευσης προκειμένου να μη στείλουν τους "αποτυχημένους" γόνους τους στο εξωτερικό. Ίσως και να μην έχουν άδικο, αφού οι παλινωδίες της πολιτείας ως προς την ίδρυση κολεγίων ακόμα προκαλούν γέλια. Έτσι οι λίγο πιο "ψαγμένοι" φεύγουν (και μένουν) στο εξωτερικό, γλιτώνοντας μάλιστα και τα φροντιστήρια του θανάτου, τη ψυχολογική φθορά και τη φενάκη της Ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Το σίγουρο είναι πως με λίγη καλή σκέψη από πολιτεία και πολίτη θα έπρεπε η κρεατομηχανή να πάψει κάποια στιγμή να δουλεύει. Αυτό που παράγει άλλωστε (σχετικά αξιοκρατικά βέβαια) είναι καμμένα μυαλά, μελλοντικούς αιώνιους φοιτητές και ανέργους, πολλούς δε ματαιόδοξους γονείς.
Ίσως όμως να είναι πολύ ρομαντικό να μιλάει κανείς για παιδεία τη στιγμή που η χώρα έχει το πιστόλι στον κρόταφο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου