Έριδες αχρήστων, διλήμματα για μπούφους, πολιτικοί (ή) του μηδενός.

Κάπως έτσι έχει καταντήσει το πράμα: Να μας "απειλούν" ό,τι θα  προσφύγουν στη "λαϊκή ετυμηγορία" με σκοπό να "εκφοβίσουν" τον κόσμο ώστε να ψηφίσει τους ανάλογους δημάρχους και περιφερειάρχες. 

Η δε αντιπολίτευση δράττεται της ευκαιρίας και προβαίνει σε αναλόγου βλακώδους ύφους φανφάρες, σαν να μην ήταν ποτέ αυτή που κυβερνούσε μέχρι πριν ένα χρόνο. Οι δε αριστεροί αναλίσκονται στο μόνο πράγμα που ξέρουν, δηλαδή στο να μαλώνουν μεταξύ τους για ιδεολογήματα που δε θα συγκινούσαν ούτε το Στάλιν πια, ορεγόμενοι δε ψήφους διαμαρτυρίας, ασχέτου (και ασχέτων) προέλευσης.

Ειλικρινά, όποιος πολιτικός ποντάρει στην αλήστου μνήμης -λήθη- του Έλληνα, δεν έχει χάσει μέχρι τώρα. Γιατί απλά, αυτοί οι πολιτικοί αξίζουν στον Έλληνα πολίτη.

Φυσικά και  οι τοπικοί (με τους  λίγο πιο διευρυμένους, ελέω Καλλικράτη) άρχοντες  κινούνται σε παράλληλες γραμμές με τους αχρήστους της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Σκοτεινές υποψηφιότητες, μαύρο χρήμα που ρέει άφθονο προκειμένου να  πείσουν πως νοιάζονται για τον τόπο τους, πολιτικές συγγένειες/οικογένειες και χρίσματα, άφθονα βολάν, sms και φυλλάδια με την τρομερή τους μέχρι τώρα δράση (βιογραφικά πλουσιότατα σε παράλληλες δράσεις επιπέδου τίρα - μόλα) και πολλά άλλα ευτράπελα, όπως οι φλογερές αναρτήσεις στα ιστολόγια/ιστοσελίδες/σελίδες κοινωνικής δικτύωσης τους που δίνουν την επίφαση της προσωπικότερης επαφής.

Απίστευτα πολυέξοδοι και μακροσκελείς προεκλογικοί "αγώνες" τοπικών ηρώων ακόμα και για την κατάληψη μιας θέσης τοπικού κοινοτικού ή διαμερισματικού συμβούλου. Με τι χρήματα άραγε; 

Μικρότερου αλλά όχι ευκαταφρόνητου βεληνεκούς παπάντζα εκπέμπουν και οι συνδικαλιστές παντός είδους. Είναι όλοι τους ή νέοι με διάθεση να "προσφέρουν" ή  "δοκιμασμένοι στα μετερίζια των αγώνων του κλάδου" και ζητούν ψήφους μπούφων. Μεταχειρίζονται δε μικρότερης κλίμακας μέθοδες όπως οι άνω αναφερόμενοι. Στο βάθος οι περισσότεροι ονειρεύονται την κεντρική (η τοπική) πολιτική σκηνή, τουλάχιστον δε κάποιο κεντρικότερο όργανο του φορέα ή κόμματός τους. Σε μερικές περιπτώσεις, τα κινητρά τους είναι και βλακωδέστερα των ίδιων των πολιτικών μεντόρων τους, ενώ στην καλύτερη περίπτωση αποτελούν Δον Κιχώτες, σε μια χώρα που σίγουρα δε χρειάζεται άλλους...

Τελικά, ίσως ένα νομοσχέδιο χρειάζεται μόνον η χώρα: αυτό που θα απαγορεύει στους πάσης φύσεως πολιτικούς και συνδικάλες να έχουν πάνω από δύο θητείες (αυτοί και οι συγγενείς τους μαζί) σε οποιονδήποτε θώκο. Έτσι τουλάχιστον θα γλιτώσουμε από τις ίδιες φάτσες. Οι δε ολίγοι εναπομείναντες καλοί των τριών κατηγοριών, ας θυσιαστούν για το πραγματικά κοινό καλό: το ξεφόρτωμα του 99% των άχρηστων.