Το παστέλι του Μαντέλη.

Ακόμα και έτσι, έγινε ένα βηματάκι. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί πως αναγκάστηκε ο πρώην υπουργός να καταθέσει πως "παστελώθηκε" από τη Siemens για τις ανάγκες της προεκλογικής του εκστρατείας. Ελέω υποψηφιότητας στη Β' Αθήνας που χρειάζεται κανένα εκατομμύριο ευρώ για τον υποψήφιο βουλευτή που θέλει να πείσει πως θα υπηρετήσει το λαό.

Εν τέλει, δε νοιάζει το μέσο πολίτη για ποιους λόγους το έκανε αυτό ο Μαντέλης: μπορεί γιατί τα αδικήματα παραγράφηκαν, μπορεί γιατί του έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό. Η ουσία είναι μία: πως έχουμε τη δεύτερη παραδοχή, σε μια χώρα όπου τελικά όλα συγκαλύπτονται και όλα συνομολογούνται.

Δεν είναι όμως και η πρώτη φορά. Στη χώρα των πάσχοντων  με αλτσχάιμερ πολιτών, αυτό έχει ξανασυμβεί. Υπενθυμίζεται η παραδοχή της αμοιβής Κουτσόγιωργα για τον "κουτσονόμο" που πληρώθηκε από τον Κοσκωτά 2 εκατ. $.  Στη συνέχεια μετά την "κάθαρση", ο Έλλην αποφάσισε  να ξαναφέρει το κόμμα του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης Α.Παπανδρέου στην εξουσία, 3 χρόνια αργότερα. Ελέω μνήμης χρυσόψαρου, συνωμοσιών και καλής καρδιάς. 

Οι συνθήκες και η συγκυρία όμως  έχουν αλλάξει πλέον (;). Ο λειτουργικά αναλφάβητος ψηφοφόρος πονάει γιατί τελείωσαν τα δανεικά και ξαφνικά ζητά τη παραδειγματική τιμωρία των επίορκων δοσίλογων. Γιατί έχασε τη μαρμίτα.  Θα διατηρήσει ο πολίτης τη "μνήμη" των τελευταίων κυβερνήσεων που έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση με ίσα μερίδια ευθύνης με το δικό του  αυτή τη φορά; Ή θα καταπιεί  το παστέλι (του Μαντέλη και των άλλων) με τη μούχλα;