Τώρα καβαλήστε, το στέγαστρο.

Είναι καιρός τώρα, που ο γράφων γκρινιάζει για την τριτοκοσμική κατάσταση στους Ελληνικούς δρόμους με ακρογωνιαίο λίθο το οδικό τμήμα των Τεμπών, σε συνάρτηση με την ιεράρχηση των επιλογών των πολιτικών μας. 

Αφορμή, για ακόμα μία φορά, ένας θάνατος αθώου ανθρώπου στα Τέμπη από κατολισθήσεις (ναί, εν έτει 2010 και σε "εθνική οδό") και το κόψιμο της χώρας μας στα δύο. Όχι από αγρότες, αλλά από βράχους "εξαιτίας των καιρικών συνθηκών". Σε μιά "Ευρωπαϊκή" χώρα, που επέλεξε να κάνει Ολυμπιακούς Αγώνες, την ίδια ώρα που διατηρεί δρόμους στρατηγικής σημασίας υπό την μορφή των Τεμπών και του Μαλιακού. Κατόπιν εορτής (μάλλον πανηγυριού καλύτερα γιατί μιλάμε για τους Έλληνες πανηγυρτζήδες)  βέβαια, οι δρόμοι φτιάχνονται, με καμιά 30αριά χρόνια καθυστέρηση. Και με διόδια για ένα δρόμο που ΘΑ φτιαχθεί. 

Έχουμε όμως έργα όπως το ταέ κβον ντό και τα στέγαστρα να μας θυμίζουν πόσο άστοχες και ματαιόδοξες επιλογές έχουν γίνει από τους πολιτικούς μας. Αλλά και από μπούφους πολίτες που τους στήριξαν. Πολιτικοί, που εκτός από την ματαιοδοξία τους, επηρεάζονταν πάντα από ντόπιους γραφικούς παράγοντες που επέμεναν οι δρόμοι να περνούν από το κωλοχώρι ή το "αγίασμά" τους.

Με οποιοδήποτε κόστος: ακόμα και  ανθρώπινων ζωών. 

Τώρα, λοιπόν, καβαλήστε το στέγαστρο Καλατράβα  και κάντε το γύρο του θριάμβου μέσω Ελασσόνας - Στομίου κλπ για να ανεβείτε στη Βόρειο Ελλάδα. Ανοίγουμε σε 1 μήνα και σας περιμένουμε.

Ανακαλύψαμε τον τροχό!

Πράγματι. Ήλθε η ώρα μετά την λήθη των προηγούμενων κυβερνήσεων, να λυθεί και το πρόβλημα της διαφθοράς. Οι πολιτικοί μας αρχηγοί μάλιστα, με πρωτεργάτη τον πρωθυπουργό, ανακάλυψαν και πως το πρόβλημα της διαφθοράς, είναι άμεσα συνδεδεμένο με την οικονομική κρίση.

Κάλλιο αργά, παρά ποτέ. Μόνο που στην περίπτωση της Ελλάδας, (που στο σχετικό διεθνή κατάλογο για τη διαφθορά βρίσκεται σε επίπεδα Αφρικανικής "δημοκρατίας"), είμαστε αρκετά μετά το ποτέ, και ότι έπρεπε να γίνει, έπρεπε να γίνει προχτές. Όχι σήμερα.

Αλλά για να μην είμαστε μοιρολάτρες, σίγουρα η κίνηση του ΓΑΠ για συνάντηση ενώπιον του προέδρου της Δημοκρατίας ήταν μια (αργοπορημένη), αλλά σωστή κίνηση.

Μέσα μάλιστα σε ένα τόσο καλό κλίμα, που θα έλεγε κανείς πως ήταν σίγουρο ότι θα εκδοθεί και ένα κοινό ανακοινωθέν, μιά και σύμφωνα με τις δηλώσεις τους, οι πολιτικοί αρχηγοί συμφώνησαν σε πληθώρα τρόπων αντιμετώπισης του εν λόγω προβλήματος.

Ωστόσο, το κοινό ανακοινωθέν δεν βγήκε ποτέ, αλλά και όπως φάνηκε ο καθένας από τους 5 πήγε στη συνάντηση τόσο με δική του ατζέντα, όσο και χωρίς πραγματικά να έχει ξεκαθαρίσει στο μυαλό του για ποιό θέμα και παραμέτρους θα συζητούσαν. Έτσι (μετά και ξεχωριστά) άλλοι μίλησαν για διαπλοκή, άλλοι για κρίση,για πολιτικό σύστημα και ένα σωρό άλλες θεματικές, για τις οποίες όσο αδύνατο είναι κανείς να συζητήσει σε 2 ώρες, άλλο τόσο ουτοπικό να προχωρήσει σε άμεσα μέτρα. 

Με λίγα λόγια και σε αυτό το θέμα που ταλανίζει, ανασκολοπεύει και εξοντώνει το μέσο πολίτη, οι πράξεις - επιτέλους - είναι επιβεβλημένες. 

Και το πρώτο που περιμένει να δει ο μέσος πολίτης, είναι ένας πρώην υπουργός να παίρνει την άγουσα για τη φυλακή. Αγκαζέ με τον εφοριακό της ΔΟΥ του, ο οποίος ζήτησε μερικά χιλιάρικα για να του κλείσει τη χρήση των τελευταίων ετών. Το ίδιο είναι.

Τώρα μας φταίει και η...Fitch.

Το μυστικό που οι κυβερνήσεις μας ως τώρα είχαν...καλά κρυμμένο, βγήκε στη φόρα ελέω (και της) οικονομικής κρίσης. Τα κορόιδα μας κατάλαβαν και τώρα η χώρα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής.  Αυτό που δεν έχει καταλάβει καλά όμως ο - έτσι και αλλιώς - οικονομικά (και όχι μόνο) λειτουργικά  αναλφάβητος Έλλην πολίτης, είναι πως οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης και οι γκουρού της οικονομίας, μας είχαν προειδοποιήσει από καιρό.

Η Ελληνική οικονομική πολιτική ωστόσο, από τα τέλη της δεκαετίας του '70, έμεινε προσκολλημένη στην ίδια τραγική οδό του ακατάσχετου δανεισμού και των ψευδών προϋπολογισμών. Όταν τα υπόλοιπα κράτη επένδυαν στις υποδομές και στη παιδεία, η Ελλάς έδινε αυξήσεις στους μισθούς και έκανε άχρηστους ολυμπιακούς αγώνες.

Η ουσία εδώ που φτάσαμε, είναι να βρισκόμαστε σε μια διελκυστίνδα δικαιολογημένης αμφισβήτησης από τη μία και σωσίβιων δηλώσεων από τους εταίρους μας στην ένωση από την άλλη. Και άν κάτι μας "σώζει" είναι η διάθεση των υπολοίπων να διασώσουν - όχι την Ελλάδα - αλλά το κύρος της Ε.Ε, απομακρύνοντας το Δ.Ν.Τ και τις υποψίες από τα ελληνικά ομόλογα που σε λίγο καιρό και άν δεν γίνουν οι σωστές κινήσεις, θα έχουν την ίδια αξία με αυτά της Αϊτής.

Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, ήλθαν και οι αριστερογκουρού της κομμουνιστικής οικονομίας, να κατακεραυνώσουν τους διεθνείς οίκους και τους εταίρους, λέγοντας πως όλα αυτά είναι σχέδια των καπιταλιστών για να περάσουν τα "αντιλαϊκά μέτρα" που είχαν "προαποφασιστεί". Εμπνευσμένο. Όπως και η πρόταση του Τσίπρα για τα λαϊκά ομόλογα. 

Το κακό είναι, πως δυστυχώς τα σωστά μέτρα και οι σωστές κινήσεις για να μην βρεθεί η οικονομία στο σημείο που είναι τώρα θα έπρεπε να έχουν προαποφασιστεί πρίν 30 χρόνια.

Όταν δηλαδή το "φάντασμα" του μονοπωλίου κατοικούσε ακόμα στα σπίρτα, για να μας θυμίζει τί θα επέλθει. 

Αλλά είναι ίδιον του φτωχού συγγενή της Ευρώπης, του εξυπνάκια Έλληνα πολίτη να τα ρίχνει όλα στην καμπούρα των άλλων. Μας πολεμούν από παντού, όπως πάντα άδικα. Γιατί οι άλλοι είναι χειρότεροι από την χώρα μας, χρωστούν πιο πολλά αλλά δεν τους "πειράζουν" ενώ είναι μικρότερες (ή μεγαλύτερες) χώρες κλπ. Φταίνε οι Άγγλοι που δε μας χωνεύουν, οι Αμερικάνοι που  αγοράζουμε όπλα, οι Γερμανοί που μας "θάβουν", οι κερδοσκόποι κλπ. Δικαιολογίες άπειρες, σε τέτοιο βαθμό, που μέχρι τώρα τις χρησιμοποιούσαν κατά  βούληση και συνθήκη  οι πολιτικοί μας. 

Θα υπάρξει άραγε σοβαρή οικονομική πολιτική ποτέ σε αυτή τη χώρα; Ή θα πρέπει - επιτέλους - να προσλάβουμε Γερμανό διαχειριστή και στο υπουργείο για να γλιτώσει  στα σίγουρα το κατακρεουργημένο - μισοπεθαμένο - κορμί της Ελληνικής οικονομίας από τα όρνεα;

Ού μπλέξεις, με τον Αλέξη.

Μετά από την επέτειο του Πολυτεχνείου, η οποία φυσικά κατάντησε θέατρο ανούσιων καταστροφών στο χώρο του πανεπιστημίου και όχι μόνο, η Ελλάδα, μια και στερούνταν επετείων, απέκτησε εσχάτως και την 6η Δεκεμβρίου ως ημέρα μνήμης του αδικοχαμένου - τω όντι - 15χρονου μαθητή.

Έτσι, τις ημέρες αυτές, έσπευσαν όλοι οι εκ του προχείρου κοινωνιολόγοι και αμπελοφιλόσοφοι να προτρέψουν τον κόσμο να σκεφθεί για τα αίτια της περσινής "εξέγερσης", ενώ αντιεξουσιαστές σε εκπομπές όπως αυτή του Σταύρου Θεοδωράκη δήλωναν πως νοιώθουν άτομα κατώτερης τάξης και αδικημένοι κλπ κλπ γι' αυτό σπάνε βιτρίνες και πανεπιστήμια, έχοντας μάλιστα  backup ιδεολογία.

Μετά λοιπόν το Πολυτεχνείο, οι γνωστοί (όχι άγνωστοι) έκαναν πάλι το θαύμα τους: έδειραν τον Πρύτανη, έκαψαν, έσπασαν, ευτυχώς αυτή τη φορά χωρίς την ανοχή της Αστυνομίας. Ο Υπουργός προστασίας του Πολίτη όμως κατάλαβε πως ο κόσμος είναι αγανακτισμένος με την  όλη κατάσταση. Πλήν βέβαια των συνασπιστών του άλλου Αλέξη. Οι εν λόγω συγκαλυμμένοι αναρχοαριστεροί επιμένουν να υποθάλπουν και να στηρίζουν τους υπαιτίους των επεισοδίων, μπας και πάρουν κανένα ψήφο από τους έτσι και αλλιώς "χαμένους" του χώρου. Δεν έχουν καταλάβει όμως κάτι: πως οι πολίτες, αν συνεχίσουν έτσι, την άλλη φορά δεν θα τους στείλει ούτε στο προαύλιο της βουλής. 

Αντιθέτως, η κοινή λογική και πρακτική ζωής διδάσκει άλλα: μπροστά και πριν τον κάθε Αλέξη, με χωριστές (βλέπε τους φτωχούς συγγενείς του ΠΑΜΕ) ή μαζικές συγκεντρώσεις, οι πολίτες έχουν πολύ σημαντικότερα θέματα να διαμαρτυρηθούν έντονα: π.χ τις ελλείψεις στις κλίνες εντατικής θεραπείας, τους κακοτράχαλους δρόμους χωρίς φωτισμούς και προστατευτικά στους οποίους σκοτώνονται εκατοντάδες Αλέξηδες κάθε χρόνο με την ανοχή της πολιτείας, και πολλά άλλα, "πεζά". 

Γιατί, ποιός αναρχοαριστερός που "αισθάνεται" την αδικία μπορεί να πείσει τον νεαρό από το χωριό για το δίκαιο των "αιτημάτων" του; Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά χωρίς τις "υψηλές ανησυχίες" των "αδικημένων" παιδιών των γκέτο της πόλης, κοιτούν μπροστά και με σκληρή δουλειά από το χωράφι μέχρι το σχολείο (και χωρίς φροντιστήριο), καταφέρνουν κάθε χρόνο να περάσουν στο πανεπιστήμιο που οι βλαμμένοι θεωρούν σκόπιμο κάθε χρόνο να καίνε. Γιατί μόνο με αυτό τον τρόπο και αυτό το σκοπό μπορούν να το πλησιάσουν. Η άδικη κοινωνία τους "εμπόδισε" για οτιδήποτε άλλο. Α! και οι τράπεζες, η αστυνομία, το εκπαιδευτικό σύστημα κλπ κλπ.

Μέχρι τώρα όμως, κανείς στα βιολάγνα κανάλια δεν έσπευσε να πεί τα πράγματα με το όνομά τους και να αναδείξει το άσκοπο και το κενό του πράγματος που περιστρέφεται γύρω από επετείους τέτοιου είδους: Ού μπλέξεις με τον Αλέξη. Καίει (νομίζουν). 

Τα τζάκια σβήσαν (;)

Εδώ έχουμε να κάνουμε μια μία πρόταση (αυτή του Αβραμό), που κυριολεκτικά ανέτρεψε τις εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μιλάμε για την εκλογή του νέου αρχηγού της Ν.Δ από τη βάση. Μετά το επιτυχημένο πείραμα του ΠΑΣΟΚ, στη Νέα Δημοκρατία ο κόσμος έφερε την πλήρη ανατροπή.

Στο κυβερνών κόμμα όμως, ήταν σχεδόν βέβαιο πως είτε ο λαός ψήφιζε τότε, είτε το κόμμα, τον ίδιο πρόεδρο θα εξέλεγαν. Στη περίπτωση της Ν.Δ ωστόσο, τα πράγματα έγιναν εντελώς διαφορετικά. Ενώ φαινόταν πως μέσα από τις εσωκομματικές διαδικασίες, ακόμα και με διευρυμένο συνέδριο, η Ν. Μπακογιάννη θα εκλεγόταν νέος πρόεδρος, η πρόταση για εκλογή από τη βάση, άλλαξε ριζικά τα δεδομένα.

Ο κόσμος προέκρινε τον Α. Σαμαρά ως καλύτερο, δείχνοντας πως θέλει πραγματικά μια αλλαγή ιδεών, νοοτροπίας αλλά κυρίως: προέλευσης. Με άλλα λόγια ο ψηφοφόρος της κεντροδεξιάς παράταξης (ίσως και των υπολοίπων κομμάτων εν γένει) σιχάθηκε τα "τζάκια" και τις προδιαγεγραμμένες πορείες. Και αυτό είναι θετικό για το μέλλον της χώρας. Η Ντόρα Μπακογιάννη πλήρωσε την ατολμία και την ανυπαρξία της, παίρνοντας λάθος μηνύματα και υπολογίζοντας στον ισχυρό μεν, όχι αρκετό δε μηχανισμό που είχε αναπτύξει λάθρα τόσα χρόνια κάτω από τη μύτη του -τότε- πρωθυπουργού, περιμένοντας την πτώση του και συνάμα την ηρωική της άνοδο ως σωτήρα της παράταξης. Πόνταρε λάθος, και μάλιστα απέναντι σε έναν αντίπαλο που πολιτικά είχε τρομερά "βαρίδια" να σύρει πίσω του από το παρελθόν. Το κόμπλεξ του νεοδημοκράτη για το '93 και το '95 της πολιτικής άνοιξης δεν φάνηκε αρκετά ισχυρό για να απορρίψει έναν άνθρωπο που - θα φανεί στο μέλλον - τουλάχιστον φάνηκε πολιτικά πιό τολμηρός και μαχητής από την κόρη/σύζυγο πολιτικών που την είχαν υπό την σκέπη τους.

Αρκεί - για το καλό της χώρας πρώτιστα- ο νέος αρχηγός να αποτινάξει τις παρωχημένες ιδέες και πρακτικές και να κοιτάξει μπροστά χωρίς σύνδρομα.

Η Ελλάς των σαράβαλων.

Εν μέσω οικονομικής κρίσης, η προηγούμενη κυβέρνηση αποφάσισε - προκειμένου και να κάνει τη χάρη στη Γαλλία και τη Γερμανία) - να φέρει το μέτρο της απόσυρσης των "παλαιών" οχημάτων. Προκειμένου να "κινηθεί" και η αγορά του αυτοκινήτου στη χώρα. Αυτό το ξέρουν όλοι. 

Η τωρινή κυβέρνηση, αποφάσισε εν μία νυκτί να το αποσύρει ελέω  μεγάλου κόστους για την εθνική οικονομία. Το συμπέρασμα: σε αυτή τη χώρα ΚΑΙ σε αυτό τον τομέα, ισχύει το πονάει κεφάλι - κόβω κεφάλι. Εξετάζεται δε άλλος τρόπος που θα μπορέσει στο κοντινό μέλλον να ισχύσει το μέτρο, με αρκετές αλλαγές.

Έτσι, στην προχειρότητα της προηγούμενης κυβέρνησης, ήλθε η αναποφασιστικότητα της τωρινής. Και εξηγούμαι: το θέμα δεν είναι μόνο περιβαλλοντικό, ούτε μόνο οικονομικό. Είναι και θέμα βασικής ασφάλειας όλων των ανθρώπων που έχουν την ατυχία να βγαίνουν στους - έτσι και αλλιώς - τριτοκοσμικής κατασκευής ελληνικούς δρόμους. Κάποτε οι πολιτικοί θα πρέπει να μάθουν ό,τι - επιτέλους - υπάρχει και η μέση λύση, η οποία συνήθως είναι μπροστά τους.

Με άλλα λόγια, καλό θα ήταν να ξεκινούσε ένα τέτοιο μέτρο για απόσυρση οχημάτων με βάση τη δεκαετία κατασκευής τους, ξεκινώντας από τη δεκαετία του ' 70 και σταδιακά να επεκτεινόταν μέχρι και τη δεκαετία του '90. Έτσι, αρχικά θα γλιτώναμε από τους "χάρους" χωρίς φρένα και φώτα που οδηγούν οι παππούδες και άλλοι γραφικοί, αλλά και από τους ρύπους τους. Επίσης το οικονομικό κόστος θα επιμεριζόταν κατά πολύ και δε θα έσπευδαν όλοι οι κάτοχοι αυτοκινήτων "γενικά παλιάς" τεχνολογίας να αποσύρουν αυτοκίνητα όπως αυτά της δεκαετίας του ' 90, τα οποία τουλάχιστον διαθέτουν καταλύτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία και σίγουρα είναι λιγότερα ρυπογόνα από αυτά του 70 και του 80. Για να μη μιλήσουμε για παθητική και ενεργητική ασφάλεια. 

Δε χρειάζεται δε και πολύ φαντασία για τους ιθύνοντες υπουργούς να καταλάβουν τελικά πως η πετρελαιοκίνηση στις πόλεις θα πρέπει να επιτραπεί - επιτέλους - ΧΩΡΙΣ διαβούλευση. Όπως σε όλο τον κόσμο. Γιατί ειλικρινά, κανείς νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει πως - νόμιμα - κυκλοφορεί το ντάτσουν του 75 της βενζίνης σκορπίζοντας μπλέ καπνό μέσα στην πόλη και δεν μπορεί να κυκλοφορήσει νόμιμα ένα καινούργιο πετρελαιοκίνητο αυτοκίνητο...

Όλα αυτά όμως ανήκουν στις υπόλοιπες Ελληνικές πρωτοτυπίες, όπου ακόμα και το κράνος ανήκει στα είδη πολυτελείας και φορολογείται με 19% συντελεστή Φ.Π.Α. 

Πολλοί λένε πως η "οδική"   παιδεία  και οι υποδομές ενός κράτους δείχνουν το επίπεδο της πραγματικής του ανάπτυξης και προοπτικής. Ας ελπίσουμε πως η τωρινή κυβέρνηση θα καταλάβει πως τα σαραβαλάκια θα πρέπει να φορολογηθούν τόσο αυστηρά, όσο να αναγκαστούν οι ταλαίπωροι πτωχοί ιδιοκτήτες τους να τα κάνουν ή αντίκες ή παλιοσίδερα για τη δική μας ασφάλεια . Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος.

Πληρώστεεε.

Το "πράγμα" φάνηκε από τα μούτρα του Άνθιμου στην ομιλία του Παπανδρέου στη Δ.Ε.Θ, όταν και είπε δημοσία πως θα φορολογήσει την εκκλησιαστική περιουσία.

Ο Αρχιεπίσκοπος ωστόσο, ών πιο χαμηλών τόνων ιεράρχης δήλωσε  πως η εκκλησία είναι έτοιμη για να συνεισφέρει για το κοινό καλό, αρκεί αυτή η εισφορά να μη γίνει μόνιμη. Αμήηηην.

Ένα από τα μεγάλα λάθη της προηγούμενης κυβέρνησης είναι πως δεν υπολόγισε το γεγονός, πως μέσα στην οικονομική δυσπραγία,  ούτε η εκκλησία δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο στα μάτια (αλλά και πλέον στην καρδιά) του σκεπτόμενου πολίτη και έτσι, εξαιρουμένων των σκανδάλων του Βατοπεδίου που ήλθαν ως κερασάκι στην τούρτα, ψήφισε και δύο νόμους (2004/5) που απάλλαξαν την εκκλησία από τους φόρους που μέχρι τότε πλήρωνε. Φυσικά, όπως έχει επισημανθεί από τον γράφοντα παλαιότερα, πέτρα του σκανδάλου για την ευνοϊκή μεταχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι οι παλαιοκομματικοί κάθε παράταξης, που εισπράττουν την ψήφο των κληρικών και των απροσδιορίστου επιπέδου ευφυίας συμπαθούντων αυτών. Ακόμα δε, κάποιοι πολιτικοί συνεχίζουν να πιστεύουν πως η εκκλησία δεν είναι κάποια μορφή επιχείρησης για να φορολογηθεί, ενώ ξέρουν πως το κράτος συνεχίζει να πληρώνει τους κληρικούς με περίπου 320 εκατομμύρια € το χρόνο. Η εκκλησία δε παραμένει ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων στη χώρα.

Η σημαντική διαπίστωση είναι όμως η εξής: πως η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών απαιτεί να πληρώσει η εκκλησία αυτά που της αναλογούν μια και, εντέλει, μπορεί να μην είναι, αλλά λειτουργεί σαν επιχείριση και μάλιστα πολύ επικερδής, από γεννήσεώς της εκμεταλλευόμενη άριστα διαχρονικά πολιτικές, πολιτικούς, πολίτες, συγκυρίες και άλλες γκρίζες καταστάσεις. Ακόμα και το αν τελικά προσέφερε ουσιαστικά (ιστορικά ή μη)  είναι ερευνητέο, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. 

Απομένει μόνον να δούμε αν πραγματικά η αφορολόγητη γυάλα που ζουν  οι εκλεκτοί του θεού στη γή  θα σπάσει για τα καλά.

(Σ)καταλήψεις.

Ξαναβλέπουμε το ίδιο έργο, την ίδια μάλιστα εποχή. Κάθε χρόνο, οι "ανήσυχοι" μαθητές (ή "ήσυχα" εξωσχολικά ρεμάλια), αποφασίζουν να κάνουν κατάληψη στο σχολείο τους με σοβαρά αιτήματα, τα οποία συνήθως έρχονται με φαξ από τα γραφεία των αριστερών εργατοπατέρων, μια και τα παιδιά χρειάζονται βοήθεια στην εξεύρεση και διατύπωση αιτημάτων, αντιθέτως με τους φοιτητές, οι οποίοι έχουν κάνει αρκετή εξάσκηση και τώρα πιά τους έρχονται αυθόρμητα.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τη γελοιότητα του όλου σκηνικού, ιδίως άμα έχει ζήσει στο παρελθόν τις καταλήψεις αυτού του τύπου: άλλωστε από μόνη της, μια κατάληψη εκπαιδευτικού ιδρύματος είναι έγκλημα. Ωστόσο, η ιστορία του πράγματος δεν άλλαξε και πολύ διαμέσου των ετών, εννοώντας τις καταλήψεις που πρωτοξεκίνησαν τη δεκαετία του '90 στα σχολεία.

Δύο - τρία "τσακαλάκια" δηλαδή, που έχουν τη στοιχειώδη επιρροή στα μυαλά των μαθητών που σε αυτή την ηλικία είναι κάτι από σούπα στην πλειοψηφία τους, μερικά αιτήματα αυτονόητα ή και αστεία, και νά το λουκέτο στο σχολείο. Η συνέχεια δεδομένη: χαρτοπαιξία, αλκοόλ (ή και ναρκωτικά) τα βράδια γι' αυτούς που μένουν μέσα στο σχολείο (μιά και οι γονείς τους είναι απόντες ή πολύ φιλελεύθεροι), συνελεύσεις παρωδίες χωρίς ψηφοφορίες και καθηγητές ανήμποροι ( και ωχαδερφιστές μερικές φορές) να αντιδράσουν σε αυτόν τον παραλογισμό, που φυσικά σπάνια θα συναντούσε κανείς σε οποιαδήποτε χώρα.

Μάταια οι εισαγγελείς και ορισμένοι ευσυνείδητοι καθηγητές και διευθυντές προσπαθούν να αποτρέψουν τις υλικές καταστροφές και το χάσιμο διδακτικών ωρών: εκτός από την αναποφασιστικότητα της πολιτείας να λύσει το θέμα, βρίσκουν μπροστά τους και τους γνωστούς γραφικούς που "σέβονται και είναι μαζί στον αγώνα των μαθητών για τα δίκαια αιτήματά τους" και "χαίρονται που η νεολαία διεκδικεί και αντιδρά". 

Επειδή όμως ο Έλληνας φημίζεται πάνω απ' όλα για την καχυποψία και την κουτοπονηριά του, καλό θα ήταν να μπούν  σε εφαρμογή οι προτάσεις του Γ. Μπαμπινιώτη και των επιτροπών διαλόγου για την παιδεία, για άμεση σύνδεση της βαθμολογίας του σχολείου με την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ίσως αυτό να γίνει ένα καλό πρώτο βήμα για το τέλος της απαξίωσης του δημόσιου σχολείου, το οποίο πεισματικά τα τελευταία χρόνια "δίνει" και τη συντριπτική πλειονότητα των επιτυχιών των μαθητών του σε πολλά επίπεδα.

Και ο Λάκης, τον Αλέξη του.

Τελικά, ο γράφων νομίζει ό,τι βρίσκεται στη δεινή θέση να βλέπει τον Ι(5) μόνο και μόνο για να έχει να κρίνει τα λογίδρια που λέει και "επηρεάζει" το -σχεδόν- 60% των τηλεθεατών που του δίνει η -μονοπωλιακή- AGB.

Μέσα σε όλα αυτά, σε ένα αντιεξουσιαστικό κρεσέντο, "έκραξε" τον Καρατζαφέρη με ύφος σαν της γιαγιάς μας, για το τρομερό παράπτωμα του   οτι  δεν θυμόταν το όνομα του 16χρονου που σκοτώθηκε πέρσι. Αλλά και τον Πάγκαλο και οποιονδήποτε άλλο δεν του κάνει τη χάρη να συμβαδίζει με την παρανοϊκή του λογική, που ανάμεσα στα γέλια φαντάζει ως πανάκεια για όλα τα δεινά της χώρας.

Αναρωτιέται δε κανείς τί θα πεί ο δεξιά τσέπη - αναρχοαριστερή ιδεολογία για το συμβάν στο αστυνομικό τμήμα και τους 6 τραυματίες: άραγε θα λιβανίζει το περιστατικό όπως το "κουφάρι" της ανάμνησης του Αλέξη για αρκετά χρόνια ακόμα; Θα θυμάται και θα αναφέρει τα άτυχα θύματα - αστυνομικούς - που έχασαν τη ζωή τους ή τραυματίστηκαν από τέτοιες ενέργειες τύπου Αλ Καπόνε;

Δεν είναι μόνο ότι ο εν λόγω παλιάτσος προσπαθεί να διορθώσει τα "κακώς κείμενα" της χώρας μέσα από μελιστάλαχτους μονολόγους, συνοδεία λυπητερής μουσικής, με ύφος ανάμεσα σε αυτό της Κάλας και του Βασιλάκη Καϊλα, αλλά επιπλέον σταθερά -σχεδόν- υποστηρίζει κάθε ευφυϊολογηματική μπαρούφα ξεστομίζουν οι Τσιπροπαπαρηγάδες. 

Έδωσε όμως και τη συμβουλή του: άλλο αστυνόμευση και άλλο αστυνομοκρατία. Ευφυέστατο και πρωτότυπο, ενώ το αποχαυνωθέν ακροατήριο σπεύδει να χειροκροτήσει  όποτε και άν ο Λάκης της καρδιάς τους μιλήσει στην "ψυχή"  του κόσμου με τη γνωστή συμβουλευτική, απόμακρη χαμηλή φωνή, πρίν τους οδηγήσει σε ένα ακόμα κρεσέντο γέλιου με κάποιο άσχετο βιντεάκι που οι ηλεκτρονικά αλφαβητισμένοι έχουν ήδη δεί 15 μέρες πρίν στο διαδίκτυο.

Το βέβαιο πάντως είναι το εξής: άν όλοι οι σκεπτόμενοι είχαν για συμβουλάτορα αυτόν τον παλιάτσο, η χώρα μας μάλλον θα βρισκόταν σε ακόμη χειρότερη κατάσταση. 

Ο νεοαριστερός φασισμός, αλά Γαλατικά.

Αναδημοσιεύω μια ευφάνταστη ανάρτηση, για μια έκφανση ενός φαινομένου που ταλανίζει την Ελλάδα, εδώ και χρόνια τώρα: 
Πραγματικά, ο άνθρωπος που το έγραψε, δεν θα μπορούσε να θέσει το πρόβλημα καλύτερα. Ευχαριστώ και το φίλο (και σειρά) που το μοιράστηκε μαζί μας στο facebook. Απολαύστε:
http://liberalcreta.pblogs.gr/2009/10/530221.html

Βρισκόμαστε στο 2009 μχ σε μία Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα.

Μία πεζή περιπολία αστυνομικών δέχεται επίθεση με πέτρες και τούβλα. Οι αστυνομικοί καταδιώκουν τους δράστες οι οποίοι μπαίνουν σε ένα βιβλιοχώρο όπου γίνεται η παρουσίαση ενός βιβλίου.

Οι αστυνομικοί λογικά θα πρέπει να μπουν στον χώρο αυτό και να συλλάβουν αυτούς που τους επιτέθηκαν, καθώς και όποιον τους εμποδίσει. Εάν δεν το κάνουν θα πρέπει να τιμωρηθούν για παράβαση καθήκοντος.

Σε ολόκληρη της Ευρώπη υπάρχει το κράτος δικαίου που καθορίζει τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Οι πολίτες έχουν δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις.

Σε ολόκληρη είπα;

Ψέματα

Μία φυλή ανυπόταχτων ΝοτιοΒαλκάνιων δεν το έβαλε και δεν θα το βάλει ποτέ κάτω.

Είναι το χωριό του Νεοαριστερού Φασισμού. Εδώ τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις χρήζουν ιδιαίτερης νεοαριστερής ερμηνείας από τους ανυπόταχτους νεοαριστεροφασίστες.

Εδώ κάποιοι έχουν το δικαίωμα να πλιατσικολογούν σε καταστήματα, να τραυματίζουν και να σκοτώνουν ΄΄μπάτσους΄΄/΄΄γουρούνια΄΄ επειδή έτσι γουστάρουν.

Και αν οι τελευταίοι κάνουν το λάθος να κυνηγήσουν τους πρώτους επειδή τους χρησιμοποιούν ως κινούμενο στόχο επαναστατικής γυμναστικής, αυτοί θα κρυφτούν ανάμεσα σε άλλους φίλους νεοαριστερούς οι οποίοι θα σπεύσουν να τους υποθάλψουν.

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1066738&lngDtrID=244

Κάποιοι όπως ο Παπαχρηστίξ θα προσπαθήσουν μάλιστα να ξεσκεπάσουν το πρόσωπο των ΄΄γουρουνιών΄΄, ώστε να είναι αναγνωρίσιμη λεία για τους ανυπόταχτους νεοαριστερούς στα καρτέρια κυνηγιού που στήνουν στο δάσος των Εξαρχείων.

http://www.youtube.com/watch?v=JI6TkUPIRbQ

Και αν πάλι τα ΄΄γουρούνια΄΄ κάνουν το λάθος να φερθούν Ευρωπαϊκά και συλλάβουν τον Παπαχρηστίξ, ε κακό του κεφαλιού τους. Οι νεοαριστεροί αντιεξουσιαστές και αναρχικοί έχουν τον φίλο τους στην ηγεσία των ΄΄γουρουνιών΄΄, τον Χρυσοχοϊδίξ. Ο οποίος, με τον πιο αυθαίρετο τρόπο θα κάνει κάτι που στην ΄΄υποταγμένη΄΄ Ευρώπη θα ήταν σκάνδαλο. Θα απελευθερώσει τους νεοαριστερούς φασίστες και τους προστάτες τους και θα τιμωρήσει όποιον τόλμησε να τα βάλει μαζί τους. Γιατί οι νεοαριστεροί φασίστες δεν υπακούουν στο νόμο, γιατί αυτοί είναι ο νόμος ...;

Θα βγει και ο αρχηγός των νεαριστερών ο Τσιπρίξ να ΄΄καταγγείλει΄΄ το απαράδεχτο θράσος των ΄΄γουρουνιών΄΄ που διανοήθηκαν να κάνουν αυτό που έπρεπε να κάνουν.

Και στο τέλος τα Νοτιοβαλκανικά ΜΜΕ, του ανυπόταχτου αυτού χωριού, θα κάνουν ατελείωτα πάρτυ, όπου διάφοροι πληρωμένοι Κακοφονίξ θα λένε ποιηματάκια για το πόσο περήφανο πρέπει να είναι το χωριό που αντιστέκεται στον Ευρωπαϊκό ΄΄φασισμό΄΄

Και όσο οι κάτοικοι αυτού του χωριού θα αποδέχονται αυτό το νεοαριστερό φασιστικό ιδεολόγημα, θα συνεχίσουν να ζουν κοινωνικά πολιτικά και οικονομικά υπανάπτυχτοι.

Όσο οι ψευδοπροοδευτικοί, εν κρυφίω λάτρεις της αναρχίας συνεχίζουν να καλύπτουν αυτά τα υποκείμενα, αλλά και όσο "καλλιτέχνες" (βλ Λαζόπουλος) και δημοσιογραφίσκοι τους γλύφουν εν ονόματι της "δημοκρατίας", τόσο ανεγκέφαλοι θα τους δίνουν το 4% για να το παίζουν και καμπόσοι στα έδρανα του κοινοβουλίου. Γιατί τα μόνα έδρανα που τους αρμόζουν με βάση αυτά  που προσφέρουν στον τόπο, είναι αυτά των δικαστηρίων. Γιατί οι Συριζάδες δεν είναι η πρώτη  φορά που "πιάνονται" σε τέτοιου ή χειρότερου είδους "δραστηριότητες"...

Ρεζίλες, και πάλι.

Για ακόμα μιά φορά, οι Ευρωπαίοι επίτροποι εκνευρίστηκαν με την Ψαροκώσταινα και τους εκπροσώπους της. Όχι πως οι σημερινοί ιθύνοντες της οικονομίας έχουν ευθύνη: απλά αυτοί τα άκουσαν για τα χάλια - όχι της οικονομίας μας - αλλά για τη νοοτροπία μας.

Πραγματικά, κάθε Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του θα έψαχνε μέρος να κρυφτεί μπροστά στις δηλώσεις των ευρωπαίων επιτρόπων, οι οποίοι μάλιστα έθεσαν το θέμα "ευρωπαϊκά" : δεν καταλάβαιναν δηλαδή, πώς κατάφερε η Ελλάδα να εκτοξεύσει το έλειμμα στο 12%, παρά τις προβλέψεις για το μισό, ενώ κατέστησαν σαφές πως τα στοιχεία που δίνονταν (πάλι) στη Eurostat, ακόμα και μετά την απογραφή ήταν "μαγειρεμένα". 

Με τη φράση "the game is over" οι ευρωπαίοι έδειξαν πως δε θα ανεχθούν άλλα μαγειρέματα και κοροϊδίες, αφού όπως είπαν όλα αυτά τα έχουν δεί και στο παρελθόν, αρκετές φορές. (βλ. μιά του κλέφτη, δυό του κλέφτη).

Το θέμα είναι το πώς η σημερινή κυβέρνηση θα καταφέρει να επαναφέρει - όχι την οικονομία - αλλά την αξιοπιστία στα μάτια των ευρωπαίων εταίρων μας. Ή μάλλον να φέρει ολίγη από βασική αξιοπιστία από την αρχή, μια και μετά τις πρώτες "πατάτες" που σερβίραν οι μέχρι τώρα Ελληνικές  κυβερνήσεις στην Ευρώπη από ένταξης της χώρας μας, η ελληνική οικονομία φαντάζει μάλλον για κουρελού στα μάτια των επιτρόπων και οι υπουργοί μας ως παλιάτσοι  τους οποίους οικτίρουν οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί τους στα συμβούλια.

Έτσι, οι μάγκες οι Ελληναράδες, που τους κοροϊδεύουν όλους και είναι οι καλύτεροι "καταφερτζήδες", μάλλον τόσα χρόνια κατάφεραν να βάλουν τρικλοποδιά στο μέλλον των παιδιών μας. Και ευτυχώς που υπάρχουν και οι Ευρωπαίοι επίτροποι για να μας θυμίσουν πως τα "παιχνίδια" με τους αριθμούς έχουν όρια και ανοχές. Είπαν δε ξεκάθαρα, πλήν πολιτισμένα (ακόμα).: "χρειαζόμαστε αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία" (και όχι ό,τι μ...ες κατεβάσει το μυαλό σας για να καλύψετε τις μαύρες τρύπες της αξιοθρήνητής σας οικονομίας) θα συμπλήρωναν μέσα στο μυαλό τους.

Φαντάσου, οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις να μην είχαν και τον κάθε Αλμούνια "μπαμπούλα", έστω για να τον κοροϊδεύουν: θα ζηλεύαμε και την Ουγκάντα.

Μας απειλείτε;

Αυτή ήταν η ερώτηση που απεύθυνε η "κομμουνίστρια" Λιάνα Κανέλλη στον Θ. Πάγκαλο, ο οποίος σε τηλεοπτική εκπομπή, τάχθηκε υπέρ της πλήρους διαφάνειας των οικονομικών των κομμάτων - και επομένως - του αυστηρού ελέγχου τους.

Ενώ η όψιμη κομμουνίστρια συνέχισε λέγοντας πως τα οικονομικά του Κ.Κ.Ε, είναι κάτι παραπάνω από διάφανα, αντιθέτως με τα παλιά τεφτέρια της Χ. Τρικούπη.  

Το καλό της υπόθεσης είναι πως ο Θ.Πάγκαλος μίλούσε μέχρι τότε γενικά για τα κόμματα, και μάλιστα για ένα θέμα που "καίει" την Ελληνική πολιτική ζωή, όταν του επιτέθηκε η δημοσιογράφος - κωλοτούμπα - θαύμα.

Ο ευτραφής (αλλά και οξυδερκής) πολιτικός απλά άδειασε την βουλευτή του Κ.Κ.Ε αυτοσαρκαζόμενος, ενώ πολύ εύστοχα επισήμανε πως μάλλον στο θέμα του ξεκαθαρίσματος της μαύρης τρύπας των οικονομικών των κομμάτων, έχει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών μαζί του.

Για να "μπαλώσει" δε την άσκοπη επίθεσή της , η κυρία Κανέλλη, εξήγησε πως εξέλαβε ως απειλή τα λόγια του αντιπροέδρου, γιατί το "ύφος" και ο "τόνος" της φωνής του, μάλλον αυτό υποδείκνυαν...

Οι μικροί Στάλιν ξαναχτυπούν: ας φανταστεί κανείς πως θα φέρονταν αυτοί οι μικροί Στάλιν, άν είχαν παραπάνω ποσοστό ή -ακόμα χειρότερα- άν είχαν την ευκαιρία (και είχαμε όλοι εμείς την ατυχία) να τους έχουμε κυβέρνηση. Κατά τα άλλα, είναι στις "δημοκρατικές" και "προοδευτικές" δυνάμεις. Ευτυχώς, κατά δήλωση της γενικής γραμματέως τους (ο πρόεδρος είναι αντιλαϊκός τίτλος), δεν έχουν καμία διάθεση να κυβερνήσουν. 

Για το οικονομικό τους θέμα όμως, οι λαϊκές μάζες (που τους τρέφουν και ιδιαίτερη εκτίμηση) θα έλεγαν: όποιος έχει τη μύγα, να τη φέρει πίσω!

Με τέτοιους "πατριώτες", τί να πεί και ο εγγονός;

Οι γραφικοί δεν παύουν να με ενοχλούν, ακόμα και άν πραγματικά κανείς δεν ασχολείται μαζί τους, εκτός βέβαια από τους κολλημένους με τα ουτοπικά "ιδεώδη" τους. Μιλάω - για ποιούς άλλους - παρά για το Κ.Κ.Ε:

Μή χάνοντας λοιπόν την ευκαιρία, έσπευσαν να βγάλουν ανακοίνωση ΚΑΙ για την επέτειο της ανύψωσης της Ελληνικής σημαίας στο βράχο της ακρόπολης από τον Γεώργιο Παπανδρέου:

"Στον Γ. Παπανδρέου, που είπε ότι σαν σήμερα ο παππούς του ύψωσε την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη, χρειάζεται να υπενθυμίσουμε τα εξής:

Όταν απελευθερώθηκε η Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου 1944, στους δρόμους βρίσκονταν το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ. Αυτοί ύψωσαν τη σημαία στην Ακρόπολη και όχι ο Γεώργιος Παπανδρέου. Ο τελευταίος ήρθε στην Ελλάδα έξι μέρες αργότερα, καθώς απουσίαζε στην Αίγυπτο κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όταν ο λαός έχυνε το αίμα του. Ταυτόχρονα, μαζί με τον βρετανό Σκόμπυ, τον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό και τα Τάγματα Ασφαλείας των Ράλληδων, προχώρησαν στη σφαγή του λαού της Αθήνας και του Πειραιά, λίγες ημέρες μετά την απελευθέρωση."

Αυτό που ξέχασαν να γράψουν, είναι ότι κυκλοφορούσαν στην Αθήνα το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, κάνοντας πλιάτσικο, επιθυμώντας να καταλάβουν την εξουσία με το έτσι θέλω για να βάλουν τη χώρα στο δρόμο της Αλβανίας, Γιουγκοσλαβίας, Σοβ. Ένωσης κλπ. Απορεί κανείς δε, πως δεν σήκωσαν, αντί της Ελληνικής, τη σημαία με το σφυροδρέπανο, αφού έχουν αποδείξει για δεκαετίες την προσήλωσή τους στην "ιδεολογία" τους, και όχι στην πατρίδα: να υπενθυμίσω δε και εγώ με τη σειρά μου, πως νόμιμος εκπρόσωπος της κυβέρνησης τότε, ήταν ο γέρος της δημοκρατίας και όχι ο κάθε Βελουχιώτης.

Ούτε προνόμιό τους ήταν να κυκλοφορούν ως αρουραίοι στην Αθήνα όταν έφυγαν οι Γερμανοί, διότι δεν ήταν οι μόνοι αντιστασιακοί στην Ελλάδα της Κατοχής.

Έτσι, για να αποκαθιστούμε την ιστορική αλήθεια πού και πού, μια και  δεν αντιδρά κανείς στις μπαρούφες που εκτοξεύουν οι γραφικοί από το γραφείο τύπου τους.

Άντε τώρα, γυρίστε στις τραγικές ανακοινώσεις σας (που μάθαμε απ' έξω θέλουμε δε θέλουμε) για "επίθεση στα λαϊκά στρώματα" και "μαζική αντίδραση". Γιατί μόνο   αντιπρόσωποι του λαού δεν ήσασταν ποτέ. Αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι του Στάλιν, ίσως.

Οι φωνασκούντες.

Η για να το πώ καλύτερα, θα πηγαίνουμε πάντα ένα βήμα μπροστά (ως χώρα) και δύο πίσω. Ιδιαίτερα δε για τη Θεσσαλονίκη, η μίρλα δίνει και παίρνει για τα πάντα: το αθηναϊκό κράτος, τα μεγάλα έργα, το παραγκωνισμό της πόλης, ενώ πια οι γνωστές φράσεις όπως η "μητρόπολη των βαλκανίων" και "ήρθε η ώρα η πόλη να διεκδικήσει το ρόλο που της ανήκει" έχουν καταντήσει ανέκδοτο. Η Θεσσαλονίκη διεκδικεί τη πρωτιά το να μη  δέχεται ακόμα και τα αυτονόητα, χωρίς γκρίνια. Γιατί τα παράπονα σε ορισμένες περιπτώσεις είναι δικαιολογημένα, αλλά η γκρίνια ως αυτοσκοπός ανήκει το λιγότερο σε παιδάκια.

Αυτονόητα  όπως το νέο δημαρχείο, που μετά από 140 χρόνια, πήρε σάρκα και οστά, εν μέσω χειροκροτημάτων αλλά αποδοκιμασιών ορισμένων γραφικών στην απέναντι πλευρά του δρόμου που επέμεναν να διεκδικούν -σωστά πράγματα μεν - άκαιρα και άσχετα με το δημαρχείο δε. Στην προκειμένη περίπτωση, δε θα περιγράψω ή εξετάσω με τόση σπουδή το πόσο, το πού και το πότε, αλλά θα τονίσω το ότι το γεγονός και μόνο της αποπεράτωσης ενός σημαντικότατου - επιτέλους - έργου για την πόλη, αξίζει μάλλον έναν αναστεναγμό ανακούφισης. παρά πολλούς άναρθρους αλαλαγμούς μοιρολατρίας.(με ντουντούκα μάλιστα).

Προφανώς οι διαδηλούντες, μάλλον για εξίσου πολιτικούς λόγους με τους υποστηρικτές του έργου όμως, δεν έτυχε να προσπαθήσουν για "γράψουν" παιδί στους καταλόγους του ληξιαρχείου ή να προσπαθήσουν  κάνουν κάποια δουλειά σχετική με τις υπηρεσίες του δήμου για να τρέχουν από γραφείο σε γραφείο στις δύο άκρες τις πόλης, μιά και το "καραβάν Σαράι" χωρούσε μόνο τα βασικά . Επιπλέον, ως εκ θαύματος, οι αντιρρησίες ήταν κυρίως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και της δημοτικής παράταξης του Μπουτάρη. Παρά τρίχα να "σώσουν" την πόλη μας, και από αυτό το έργο.

Κανείς δε λέει πως ο δήμαρχος και η παράταξή του τα πάντα εν σοφία εποίησαν. Άλλωστε έχουν να δώσουν λόγο για πολλά στραβοπατήματα, πελατειακές σχέσεις, γκετοποίηση της μικροπολιτικής ζωής του δήμου και πολλά άλλα: το να μηδενίζει κάποιος όμως ένα τέτοιο έργο, αντικειμενικά καλαίσθητο και λειτουργικό από κάθε άποψη, είναι τουλάχιστον κακεντρεχές. Και πραγματικά μόνο τον εαυτό του κοροϊδεύει.

Γι' αυτό, όσο κάθε καλή κίνηση, θα έχει πάντα τους "απέναντι" ντουρντούβαλους να φωνασκούν (μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις ανήκουν και στον ίδιο πολιτικό χώρο, ανάλογα με την περίπτωση), τόσο ο τόπος και ειδικότερα η πόλη θα χάνει τις ευκαιρίες της, την μία μετά την άλλη. Ιδίως όταν αυτοί που φωνασκούν είναι οι ίδιοι που συμφωνούσαν παλιότερα ή τελικά θα συμφωνήσουν στο μέλλον, ως δια μαγείας, όταν αλλάξουν τα πρόσωπα.  

Οι "ξύπνιοι" δεν έχουν χρώμα.

Αφορμή η επιλογή του πρωθυπουργού, να επιλέξει να κρατήσει την έδρα του βουλευτή στο υπόλοιπο Αττικής, με αποτέλεσμα να εκλεγεί βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στην Α' Θεσσαλονίκης  (μετά από τρείς αποτυχημένες προσπάθειες)  ο κος Θωμάς Ρομπόπουλος. Την τελευταία και "φαρμακερή" φορά όμως, ο κύριος αυτός, δεν άφησε τίποτα στην τύχη:

Ο νέος βουλευτής (πλέον) κατόρθωσε να αναρριχηθεί στο βουλευτικό αξίωμα χρησιμοποιώντας τις επιχειρήσεις του ποικιλοτρόπως: το να έχει κάποιος οικονομική ευμάρεια είναι θεμιτό (ωστόσο όχι αντιπροσωπευτικό για τους πολίτες, αλλά αυτό ισχύει για την πλειοψηφία των βουλευτών), αλλά το να χρησιμοποιεί κανείς τον όμιλο των επιχειρήσεών του ως όχημα για την εκλογή του, είναι τουλάχιστον ανήθικο.

Για την ακρίβεια ο κος Θ. Ρομπόπουλος γέμισε τις τοπικές - και όχι μόνο - εφημερίδες, τόσο με προσωπικές καταχωρήσεις, όσο και με καταχωρήσεις της εταιρίας του, οι οποίες όμως δεν απεικόνιζαν...αυτοκίνητα, αλλά τον ίδιο, με σαφείς τις επιδιώξεις διαφήμισης με σκοπό την ψήφο. Πέρα όμως από αυτό το τέχνασμα, με το οποίο ευστρόφως "μείωσε" τα έξοδα της εκστρατείας του κάτω από το πλαφόν, προχώρησε και σε άλλη κατάπτυστη κίνηση:

Ο εν λόγω νέος βουλευτής χρησιμοποίησε το αρχείο των εταιριών του, έτσι ώστε να εξασφαλίσει διευθύνσεις και ονόματα πελατών του, για να αποστείλει εκλογικό υλικό ονομαστικά στα σπίτια! Κίνηση που δικαιώνει πραγματικά όσους μεγαλοεπιχειρηματίες θελήσουν στο μέλλον να εκλεγούν "εύκολα". Δεν λέει κανείς πως δε χρησιμοποιούνται αθέμιτες μέθοδοι από κάποιους υποψηφίους για να εξασφαλίσουν την ψήφο του κόσμου. Ωστόσο, συνδυασμένες κινήσεις σε πολλά επίπεδα σαν του κου Ρομπόπουλου, όσο εκνευρίζουν, άλλο τόσο υποτιμούν τη νοημοσύνη, τουλάχιστον αυτών που δεν  

"μπήκαν στον πειρασμό" να τον ψηφίσουν. 

Η...Παπακώστα και οι άλλοι.(ή αλλιώς, κλάψ δε βγήκα).

Έχω ξαναγράψει, πως αρχικά θεωρώ κάποιον εξαιρετικά ηλίθιο, ή εξαιρετικά κερδισμένο προκειμένου να ξοδεύει από 30.000 € (οι πληβείοι) ως και 500.000€ προκειμένου να πείσει το εκλογικό σώμα της περιφέρειάς του πως θέλει να τους εκπροσωπήσει "επάξια" στο κοινοβούλιο.(Σύμφωνα μάλιστα με το πρόσφατο ντοκιμαντέρ των "νέων Φακέλων" της 28/10.)

Έτσι, σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορώ παρά να μη βγάλω το καπέλο στον κόσμο που αποφάσισε να στείλει αρκετούς από τους "πρωτοκλασσάτους" πολιτικούς σπίτι τους. Φυσικά, έξω από τη βουλή, έμειναν και αξιόλογα άτομα εκατέρωθεν των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων.

Όμως, παρουσίες σαν της κας Παπακώστα, πιστεύω πως δεν θα λείψουν σε κανέναν, όταν μάλιστα μετά το αποτέλεσμα, η ίδια έσπευσε με τη σειρά της να ξυλεύσει επί πεσούντων, αλλά και ζητώντας περισσότερες παραιτήσεις, δηλώνοντας μάλιστα ευθαρσώς πως η εκείνη δεν έχει ευθύνη για το εκλογικό αποτέλεσμα, μιά και την ψήφισαν 30.000 άνθρωποι: μάλλον πέραν της εξωτερικής της εμφανίσεως, δε θα συμβουλεύεται πολύ καλά τον εσωτερικό καθρέπτη της, ιδίως όταν έπαιρνε κατά τις πολιτικές συζητήσεις το ύφος των χιλίων Ναόμι Κάμπελ αντάμα με τη σιγουριά του ξερόλα, τα οποία της έδιναν την ορμή να διακόπτει τους υπόλοιπους συνομιλητές της πιο πολύ και από τον Γ. Παπαδάκη.

Επίσης δεν θα λείψουν καθόλου, τόσο οι "κομμένοι" από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ, όσο και στην πλειοψηφία τους οι μή - εκλεγμένοι. Κινήσεις δε σαν του Σουφλιά, έρχονται να συμπληρώσουν το τρίγωνο της "απουσίας", για την οποία θα έλεγε κανείς, "κάλλιο αργά, παρά ποτέ": ωστόσο πρέπει να συμπληρώσω πως ο πολιτικός κόσμος έχει πολύ δρόμο για να αποκτήσει αξιοπιστία, αποβάλλοντας ταυτόχρονα τα ζώντα πολιτικά του αποστήματα.

Αντιθέτως, παρουσίες σαν του Θ. Κασσίμη, της Ν. Ράγιου και κυρίως του Α. Σταθάκη, μάλλον θα λείψουν από το κυνοβούλιο. (όχι δεν είναι ορθρογραφικό το λάθος).Ίσως και μερικών εκ των "εκσυγχρονιστών" του ΠΑΣΟΚ που πλήρωσαν το γεγονός ό,τι δε δέχτηκαν το κληρονομικό δικαίωμα του αρχηγού.

Κάνοντας ένα σχόλιο επί του τελευταίου, θα έλεγα πως η αρχή φαντάζει καλή: συμμαζεμένο σχήμα (χρειάζεται περισσότερο ίσως), καλός διαχωρισμός υπουργείων (αρκεί να μη μείνει μόνο στην αλλαγή τίτλων), διάφορες σκέψεις προς τη θετική πλευρά (προώθηση καποδίστρια, μητροπολιτική διακυβέρνηση, ηλεκτρονική διακυβέρνηση, πετρελαιοκίνηση στις πόλεις κλπ), που δίνουν έναν αμυδρό αέρα ελπίδας. Υπό την προϋπόθεση πως τα "σκυλιά" θα μείνουν δεμένα...

Τέλος, έχουμε και τους γραφικούς, οι οποίοι έγιναν και εκλογικοί ψυχολόγοι μάζας: μετά από ενδελεχή σύσκεψη στον Περισσό, αποφάσισαν πως το αποτέλεσμα, δεν εκφράζει αυτά που θέλει να πεί ο λαός. Αντιθέτως, έπρεπε αλλιώς να είναι τα πράγματα. Μάλλον η (έστω ελαφρά) μείωση του ποσοστού τους, δεν κάθησε καλά. Δεν ξέχασαν (ευτυχώς)  επίσης να μας θυμίσουν πως έρχονται αντιλαϊκά μέτρα και να καλέσουν το λαό σε αγώνα. Αντί να ευχαριστούν τον κόσμο που υπάρχουν ακόμα μπαζουκοκέφαλοι που τους ψηφίζουν ή έστω σε αυτό τον τομέα να πάρουν ένα παράδειγμα από το ΣΥΡΙΖΑ, όπου στην ανάλογη σύσκεψη κάθισαν στο τραπέζι ανακουφισμένοι, ευχαριστώντας την τύχη τους που πλήρωσαν τόσο φθηνά την πολιτική τους ανυπαρξία. Νά' ναι καλά ο Αλέξης που έφερε τους νέους...

Η έγκυος μίλησε. Το παδί θα ζήσει;

Η κάλπη εξέπληξε ακόμα και τους πιο αισιόδοξους - απαισιόδοξους, ανάλογα από ποιά πλευρά το βλέπει κανείς. Πραγματικά, κανείς δεν ήξερε τί θα βγάλει, σχετικά με την έκταση της νίκης/ήττας. Γιατί άλλο να κερδίζεις 2 - 0 και άλλο να χάνεις στην έδρα σου με 0 - 10...

Είναι σίγουρο πως η χώρα βρίσκεται προ εξελίξεων  (ή όχι;) σε πολλούς τομείς, ενώ ο γράφων περιμένει κατ' αρχάς τη πραγματοποίηση του ουτοπικού για όλες τις κυβερνήσεις- μέχρι τώρα - ονείρου της αποκέντρωσης, του "ευέλικτου" και "συμμαζεμένου" υπουργικού σχήματος και της ανάληψης σημαντικών τομέων της εξουσίας από - επιτέλους - τεχνοκράτες και όχι επαγγελματίες βουλευτές - πολιτικούς.

Αυτό θα είναι σίγουρα μια ανάσα για τη χώρα: ωστόσο, με την προ-ανακοίνωση της δημιουργίας ακόμη 4 υπουργείων από τον μέλλοντα πρωθυπουργό, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Οι πολίτες, (τουλάχιστον αυτοί  που σκέφτηκαν σοβαρά) περιμένουν τέτοιες κινήσεις, που θα δείξουν και την έκταση της αλήθειας που μπορεί να διέπουν τα λόγια του Γ.Π.

Από την άλλη πλευρά, η κυβερνητική παράταξη κατάφερε να πέσει στα δυσθεώρητα επίπεδα της εκλογικής ήττας, κάτω ακόμα και από τα ποσοστά Ράλλη. Άραγε,  γιατί ο "κουρασμένος" δεν έκανε το καλό για τον τόπο γλιτώνοντας την παράταξή του από πιό οδυνηρή ήττα, και κάνοντας οικονομία χρημάτων και... νεύρων δεν έκανε εκλογές τον Ιούνιο; Ακόμα και ο λιγότερο "ψιλιασμένος" ψηφοφόρος, έβλεπε τον πρωθυπουργό και το "ασκέρι" του, να σέρνονται τους τελευταίους μήνες, χωρίς κάν να έχουν διάθεση να συμμαζέψουν τα αυτονόητα και να ασκήσουν βασική πολιτική. Αντιθέτως κρύφτηκαν πίσω από τη διεθνή κρίση, διαξιφιζόμενοι για το πότε, και όχι το άν θα παραδώσουν τελικά την εξουσία.

Ενώ λοιπόν οι φιλόδοξοι Οικολόγοι (ευτυχώς κατά τη γνώμη μου) δεν πέρασαν το κατώφλι και η Αριστερά μάζεψε τα κομμάτια της (δυστυχώς) , μοναδικός κερδισμένος μετά το ΠΑΣΟΚ, είναι ο γνωστός - άγνωστος Καρατζαφέρης, ο οποίος κεφαλαιοποίησε ολίγη απογοήτευση μαζί με το πακετάκι της καθ' όλα αξιοπρεπούς στάσης του σε πολλά θέματα που καίνε τον τόπο, αλλά και της παρουσίας του στη βουλή της προηγούμενης περιόδου. Ίσως δε, δεν έχουν άδικο αυτοί που λένε πως θα είναι ο μόνος για αρκετό καιρό θα ασκεί αντιπολίτευση σε πραγματικούς όρους, διότι τα αριστερά κόμματα θα βάλουν την "αντιλαϊκή" κασέτα, ενώ η Ν.Δ θα έχει δουλειά για να ράψει τα σκισμένα ιμάτιά της και να εκλέξει καινούργιο καπετάνιο/ισσα.

Πολύς κόσμος λέει πως οι πολίτες "ξύπνησαν" μετά από αυτή την εκλογή, στέλνοντας μάλιστα πολλούς "πρωτοκλασάτους" σπίτι τους: νομίζω όμως (ιδίως βλέποντας πολλά από τα ιερά τέρατα ακόμα στη βουλή, απ' όλα τα κόμματα) πως χρειάζεται ακόμα ένας κουβάς κρύο νερό στο κεφάλι του πολίτη για να ξυπνήσει για τα καλά και να μπορέσει να κρίνει καλύτερα τους "αντιπροσώπους" του.

Χαχολιστάν.

Στο Ελλαδιστάν, εξακολουθούν να γίνονται "μεγαλειώδεις" πολιτικές, προεκλογικές συγκεντρώσεις. Σε πείσμα όλων των αναπτυγμένων (πολιτικά και κοινωνικά) χωρών, η Ελλάς των φανατικών ή φανατισμένων, επιμένει τόσο να προκαλεί (βλ. πολιτικοί επιτελάρχες), όσο και να παραβρίσκεται στις μαζικές πολιτικές συγκεντρώσεις - ομιλίες, με σκοπό να δείξει μαζικότητα και...παλμό.

Τακτικές σαν κι αυτές, απλά αντανακλούν το πραγματικό πολιτικοκοινωνικό επίπεδο του λαού μας, ο οποίος διαθέτει ριζωμένο το ταπεραμέντο του...χαχόλου (και όχι το μεσογειακό). Είθισται άλλωστε να λέγεται πως ως λαός είμεθα πανηγυρτζήδες, και μάλλον έτσι βλέπει ο κόσμος μια προεκλογική συγκέντρωση, σε χαρά των καντινιέρηδων και των καταστημάτων υγιειονομικού ενδιαφέροντος εν γένει. 

Γιατί άλλωστε, αντικειμενικά δεν θα υπήρχε κανένας λόγος για να παραβρεθεί κάποιος σε μια τέτοιου τύπου συγκέντρωση, αφού είναι σίγουρο πως δε θα ακούσει τίποτα καινούριο, ούτε θα ενημερωθεί πληρέστερα σε σχέση με τα Μ.Μ.Ε. Μάλιστα, στις περισσότερες περιπτώσεις ταλαιπωρείται για να κατέβει στο κέντρο της οποιαδήποτε πόλης, σπρώχνεται και στο τέλος βλαστημάει τη στιγμή που αποφάσισε να παραστεί στο "μεγάλο ραντεβού" με τον πολιτικό αρχηγό του. 

Τα δε μικρότερα κόμματα που κάνουν συνήθως τις συγκεντρώσεις τους σε πλατείες με λιγότερο κόσμο ή σε αίθουσες, μάλλον λοιδορούνται (βλ. τις συγκεντρώσεις της Αριστεράς) από τα μεγαλύτερα κόμματα, ενώ στο  βάθος εύχονται να μεγαλώσουν και αυτά  για να κάνουν τα ίδια και να θρέψουν το υπερεγώ των πολιτικών αρχηγών τους.

Συνεπεία αυτών, τα μεγάλα κόμματα αρνούνται να εγκαταλείψουν τις πολιτικές των χαχολοσυγκεντρώσεων, αφού βλέπουν πως "επηρεάζουν" το πολιτικό σκηνικό, μαζεύουν κόσμο και δημιουργούν εντυπώσεις (κατά τη γνώμη τους). Για να μην αναφέρει κανείς πως δεν φείδονται και εξόδων προκειμένου να παραστεί κόσμος και από τα...Δριμύκλανα 500χλμ μακριά με ναυλωμένα λεωφορεία, ως αυτόχθονες.

Στο τέλος, την όλη ιστορία την πληρώνει η εκάστοτε πόλη και γενικότερα η χώρα, όπου χρειάζεται εβδομάδες ή και μήνες για να αποκατασταθεί η - έτσι και αλλιώς - επίφαση καθαριότητας που τη διακρίνει. Διότι πακετάκι με τις συγκεντρώσεις και τη γενικότερη προεκλογική περίοδο, τα άχρηστα φυλλάδια, σημαίες, πανό, αφίσες στους στύλους και χαρτιά κάθε είδους μας πνίγουν ως βουνό...

Αλήθεια, πιστεύει κανείς ειλικρινά, πως μπορεί την ψήφο κάποιου να τη διαμορφώσει ένα φυλλάδιο, μια συγκέντρωση με "παλμό" και σημαιούλες ή όλες αυτές οι μέθοδοι συμπυκνωμένες; Αν δηλαδή όλα αυτά κάνουν τη διαφορά στον Ελληνικό λαό, τότε καλά να πάθουμε.

Η "στρατηγική" των τριών και οι λίστες.

Σε αυτή την προεκλογική περίοδο, έγινε επιδημία η στρατηγική των τριών: και φυσικά, κανείς δε μιλάει για κόμματα, αλλά για γραφεία. Μέσα στον απύθμενο ζήλο τους να μας πείσουν οι υποψήφιοι βουλευτές για την αναγκαιότητα της εισόδου τους στο κοινοβούλιο, με απώτερο σκοπό (βεβαίως - βεβαίως) να προσφέρουν στον τόπο, το είδαμε και αυτό:

Τα εγκαίνια δηλαδή (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) γραφείων παλιών και καινούριων υποψηφίων βουλευτών μεγάλων κομμάτων,  σε τρείς περιοχές της Θεσσαλονίκης. Κατά κανόνα δηλαδή σε Καλαμαριά, Κέντρο (φυσικά), και Εύοσμο. Γραφεία με αρκετό κομματικό μηχανισμό (βουλευτικό μάλλον), με εξοπλισμό, ενοίκια, λογαριασμούς κλπ κλπ, γεγονός που κάνει ακόμα και τον πιό βλακώδη νού να αναρωτιέται, γιατί ο υποψήφιος βουλευτής ξοδεύει τόσο χρόνο και χρήμα, για να πείσει τους ψηφοφόρους  πως θέλει να προσφέρει. Το δε "πόθεν έσχες" ή ακόμα χειρότερα "πόθεν θα τα ρεφάρεις" όλα αυτά τα χρήματα είναι ακόμα ένα μείζον ερώτημα, το οποίο ωστόσο μάλλον δεν παίρνουν στα σοβαρά οι πολίτες όταν σπεύδουν να σταυρώσουν τον υποψήφιο που τους βομβαρδίζει στα τηλέφωνα, ψηφοδέλτια και έντυπα: 

τα τελευταία (τα έντυπα δηλαδή) είναι ακόμα μια ανοικτή πληγή πρωτίστως για το περιβάλλον, έπονται δε οι συνέπειες για τα νεύρα μας: ειλικρινά, πιστεύει κανείς ότι κάθεται κανείς να διαβάσει τις μεγαλοσχήμονες "σκέψεις" ή προτάσεις ή το "έργο" των εν λόγω υποψηφίων προκειμένου να τους δώσει την "εμπιστοσύνη" του; Πόσο μάλλον το "μαγειρεμένο" βιογραφικό τους, που επισκιάζεται συνήθως από φιλήδονες φωτογραφίες, στην πλειοψηφία τους πεδίο δημιουργικής ενασχολήσεως με τις σύγχρονες μέθοδες βελτίωσης μέσω Η/Υ...

Για τα δε στοιχεία του κάθε πολίτη και πως αυτά χρησιμοποιούνται και περνούν ως ετικέτες στους φακέλους και στα κινητά τηλέφωνα, τι να πεί κανείς. Συνήθως, όταν δε χρησιμοποιούνται λαμογίστικοι τρόποι εξεύρεσης τηλεφώνων και διευθύνσεων, φταίνε οι ίδιοι οι πολίτες που πηγαίνουν έρποντες στα πολιτικά γραφεία προς αναζήτηση ρουσφετιού. Όταν όμως, απλά έχει αγοράσει κανείς το αυτοκίνητό του από κάποια επιχείρηση ή κάνει τη συντήρηση του σε αυτή και προεκλογικά έρχεται ως διά μαγείας το φυλλάδιο σπίτι του με τα ψηφοδέλτια του ιδιοκτήτη της εν λόγω επιχειρήσεως, τότε, παραπάει το πράγμα...

Όπου Θεσσαλονικιός και η μοίρα του...

Αφορμή το άρθρο του Φίλιου Στάγκου στην Καθημερινή της Κυριακής, όπου υπάρχει ένα εκτενές αφιέρωμα στη μοίρα της πόλης μας: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100089_20/09/2009_330104

Η ουσία είναι πως η Θεσσαλονίκη έχει χάσει τα κρίσιμα σταυροδρόμια για την ανάπτυξή της χάριν πολλών παραγόντων,εσωγενών και εξωγενών.

Μέσα σε όλα αυτά, έρχονται και οι αλλαγές κυβερνήσεων για να πάρουν πίσω ή να παραπέμψουν στις καλένδες έργα τα οποία τείνουν να φέρουν την πόλη σε μια καλύτερη μοίρα.

Ωστόσο, ο δρόμος στον οποίο κινείται η Θεσσαλονίκη πάντα χαρακτηριζόταν από λακούβες κάθε είδους: πάντοτε οι αυτόκλητοι πολιτικοί της εσωκομματικά και εξωκομματικά διαγκωνίζονταν για το ποιός θα αναδείξει τη μικρή συμβολή του, βάζοντας ταυτόχρονα τρικλοποδιά στους ανταγωνιστές του, ακυρώνοντας οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια. Αναλόγως, αυτό που ο καθένας αποκαλεί "αθηναϊκό κράτος"  πάντοτε διασφάλιζε τη λήψη των αποφάσεων που αφορούν άλλους στο "κέντρο", αδιαφορώντας για τα τοπικά προβλήματα μικρού και μεγάλου μεγέθους, τα οποία συνήθως κρύβονται πίσω από ένα παραβάν μεγάλου έργου, ανεκπλήρωτου ή μή.

Άν κάτι για το οποίο μπορεί να περηφανεύεται η πόλη, είναι για τη στοίβα χαρτιών - σχεδίων που υπάρχουν στα αζήτητα διαφόρων γραφείων, για τα οποία μάλιστα το "αθηναϊκό" κράτος πλήρωσε αδρά: βλ.π.χ  σχέδια Καλατράβα για την ολική ανάπλαση του κέντρου στο ύψος της ροτόντα ως το παραλιακό μέτωπο...μέχρι και τελεφερίκ προέβλεπαν!

Ένα ανάλογο "έργο" βλέπουμε και τώρα: παραπομπή στις καλένδες της υποθαλάσσιας, ξανά συζήτηση για τη μετεγκατάσταση της ΔΕΘ, μεγαλόπνοες ιδέες αλλά και δεύτερες σκέψεις εν μέσω εκλογών για επαναπροσδιορισμούς αρμοδιοτήτων. Όλα αυτά βέβαια, στις ημέρες της έκθεσης. Μετά, αρχίζει η δικαιολογημένη αλλά και η αδικαιολόγητη γκρίνια: για τη μεταφορά του αεροδρομίου, την εξωτερική περιφερειακή, τα ανιπλημμυρικά, ακόμα και για τις "ταπεινές" βυθίσεις βασικών κόμβων...

Το χειρότερο είναι πως σε ένα τόσο συγκεντρωτικό κράτος (σύμφωνα με τελευταίες έρευνες το πιο συγκεντρωτικό της Ευρώπης), ελπίδα για την περιφέρεια πραγματικά δεν υπάρχει. Γιατί αυτό που ζεί η πόλη μας τα τελευταία χρόνια (με τεράστια υπαιτιότητα και του κόσμου της και των εκπροσώπων του),  είναι το ίδιο με αυτό που ζούν και οι υπόλοιποι εκτός λεκανοπεδίου: την εγκατάλειψη και το "κρέμασμα" από αυτούς που υποτίθεται πως έχουν τη διάθεση να γλείψουν στα υπουργεία και να βοηθήσουν, για να προβληθούν με τη σειρά τους ως όψιμοι σωτήρες...

Εν τέλει, είναι διατεθειμένος κανένας πρωθυπουργός να κάνει πράξη την αποκέντρωση και τα ευέλικτα σχήματα;

Η ελπίδα πεθαίνει, με τους μικρότερους.

Κατά γενική ομολογία, με τις επερχόμενες εκλογές ασχολείται (εκ του asshole - ασχολούμαι) ελάχιστος κόσμος, τόσο μάλιστα ορισμένες φορές αισθάνομαι... τύψεις που γράφω κάτω από την ετικέτα "πολιτική".

Ωστόσο, κάτι πρέπει να πει κανείς και γι' αυτούς, ίσως για να αναδείξει τη γενικότερη έκταση της απείθειας του κόσμου ως προς το πολιτικό σκηνικό και όχι για την πολιτική σαν έννοια γενικότερα, αφού ο καθένας μας έχει κάτι "πολιτικό" στο μυαλό του.

Αν εξαιρέσει λοιπόν κανείς το τραγικό/χιλιοδοκιμασμένο δίπολο των μεγάλων κομμάτων, ίσως για πρώτη φορά ο σκεπτόμενος ψηφοφόρος έρχεται μπροστά στην περαιτέρω απόδειξη του πολιτικού γκρεμού που υπάρχει στη χώρα: πραγματικά, δεν υπάρχει κάτι από τα μικρότερα κόμματα που να αξίζει καθαρά την ψήφο του, γεγονός που επιτείνει το αδιέξοδο όσων θελήσουν να πάνε να κάνουν το απονενοημένο διάβημα: να ψηφίσουν δηλαδή κάτι και να είναι καλά με τη συνείδησή τους, πέρα από τον κανόνα του "λιγότερο χειρότερου" ή της "χαλαρής" ψήφου.

Και εξηγούμαι: Αρχίζοντας δημοσκοπικά από το Κ.Κ.Ε, τείνω να γίνω πιο γραφικός και από τους ίδιους (μια και έχω ασχοληθεί αρκετές φορές με τις μπαρούφες τους σε αυτό το blog). Αρτηριοσκληρωτικοί και αιθεροβάμονες, μιλούν ακόμη για "κομμουνισμό". Δεν θα έπρεπε να βρίσκονται κάν στη βουλή.

Ο ΛΑΟΣ εξέπληξε αρκετούς που έσπευσαν να του προσκολλήσουν πολλές ετικέτες, όμως αυτό το συνονθύλευμα παλιών στελεχών απο διάφορα κόμματα,γραφικών, εκκλησιολάτρων και αρχαιολάτρων με ελάχιστες εξαιρέσεις τελικά έχει πολύ δρόμο για να αποκτήσει αξιοπιστία. Ακόμα και αν με κάποιες από τις -σωστές- προτάσεις τους, κουνάει κρυφά το κεφάλι και ο χειρότερος πολέμιός τους.

Ο Σύριζα από την άλλη, παραπαίει ως έρμαιο της σύνθεσής του και των επιλογών τους σε κοινωνικό αλλά και πολιτικό επίπεδο: χωρίς προτάσεις και επίπεδο, ακροβατούν ακόμα χαϊδεύοντας τους αντιεξουσιαστές μήπως και πάρουν τους κρίσιμους ψήφους για να εισέλθουν και αυτοί στο κοινοβούλιο για να μπορούν να "τρώγονται" με κρατική επιχορήγηση.

Τέλος, το νέο "αστέρι" της πολιτικής μας ζωής ακούει στο όνομα των οικολόγων πράσινων: η Ελλάδα άλλωστε τείνει να ακολουθεί τις εξελίξεις στις πολιτισμένες Ευρωπαϊκές χώρες 20 χρόνια αργότερα. Το οικολογικό κίνημα της Ευρώπης τώρα φυσικά έχει ξεφουσκώσει, αφού οι κυβερνήσεις έτσι κι αλλιώς τείνουν να υιοθετούν φιλικά προς το περιβάλλον μέτρα. Η θέση της οικολογίας είναι σε Μ.Κ.Ο και όχι στο κοινοβούλιο, γιατί απλά το παράδειγμα της παρουσίας τους σε άλλα κράτη ήταν παταγωδώς αποτυχημένο. Λαμβάνοντας έτσι υπόψη και την Ελληνική πραγματικότητα, μπορεί να φανταστεί κανείς σε τι μπορούν να βοηθήσουν οι "οικολόγοι" στη βουλή.

Έτσι, κατά την ταπεινή μου γνώμη απομένουν οι επιλογές της αποχής, του άκυρου, του λευκού και του κόμματος ανέκδοτου (όπως συνηθίζω να αποκαλώ κόμματα σαν του Λεβέντη, κυνηγών κλπ κλπ: όχι και άσχημα.

Οι διάσημοι και τα "τζάκια": ή και τα δύο.

Αν η Ελλάδα υποφέρει τελικώς, είναι από τους ψηφοφόρους της, σε πολύ μεγάλο ποσοστό: αυτό δείχνουν για ακόμα μία φορά οι επιλογές των κομμάτων για την κατάρτιση των ψηφοδελτίων τους.

Οι Έλληνες έτσι, σπεύδουν να "σταυρώσουν" γόνους διάσημων πολιτικών οικογενειών, αλλά και "διάσημους" σκέτους, χωρίς να αναλογίζονται αν πραγματικά οι άνθρωποι αυτοί δύνανται να προσφέρουν στον τόπο.

Η ιστορία πάντως έχει δείξει πως μάλλον οι "ταπεινοί θνητοί" πρόσφεραν πραγματικά, σε αντίθεση με τους επίγονους τους οι οποίοι τις περισσότερες φορές έμειναν στη σκιά του διάσημου πολιτικού μπαμπά, παππού, θείου κλπ.

Όσο για τους διάσημους, γίναμε πολλές φορές μάρτυρες περασμάτων αστεροειδών (τόσο για την καριέρα, όσο και για την πολιτική τους διαδρομή και συνεισφορά), ανθρώπων δηλαδή που κινούνταν απο άριστα ως μέτρια στον χώρο τους, να μένουν εκνευριστικά ανύπαρκτοι στα βουλευτικά έδρανα.

Όσο για τα επαίσχυντα κλισέ τόσο των μέν (γόνων), όσο και των δε (διασήμων), ότι ναι μέν τους ξέρει ο κόσμος, αλλά έπρεπε να αποδείξουν την αξία τους ή ότι την απέδειξαν στον χώρο που κινούνταν, αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις: απλά πατούν στο "όνομά" τους και οι μεν κρατάνε τους γραφικούς μαζί με τον "μηχανισμό" του πολιτικού γραφείου του συγγενή τους το οποίο κατά γενική ομολογία τους "βγάζει" βουλευτάδες/συμβούλους αβρόχοις ποσί, οι δε ξοδεύουν ελάχιστα σε χρήματα και χρόνο για την προώθηση της υποψηφιότητάς τους, μια και είναι προβεβλημένοι συνήθως αρκετά από τα Μ.Μ.Ε στην προηγούμενή τους σταδιοδρομία. Άνετα.

Τα πράγματα όμως, δεν είναι καλύτερα και όσον αφορά στην κατάρτιση των ψηφοδελτίων (επομένως και στη σύνθεση της βουλής μετά): η πλειοψηφία των υποψηφίων βρίσκει τις ρίζες της στον χώρο της δικηγορίας ή της νομικής γενικότερα, δηλαδή των παρασίτων που ζούν μεγαλοπάροχα απο τη δικομανία του Έλληνα. Ακολουθούν μεγαλογιατροί ή μεγαλοελεύθεροι επαγγελματίες, γραφικοί (το άλλο άκρο που επέλεξαν τα κόμματα της αριστεράς), άνθρωπο δηλαδή που δεν έχουν καμία σχέση με την καθημερινότητα, αφού οι περισσότεροι δε χρειάστηκε να δουλέψουν σοβαρά, ποτέ στη ζωή τους. Μια βόλτα στα πραγματικά βιογραφικά των εκπροσώπων μας, θα μας πείσει. Λογικό είναι, μια και για να βγει κανείς βουλευτής πχ στη Φλώρινα, θέλει τουλάχιστον 30.000€. Και λίγα είναι.

Ένας φίλος έγραψε την άνοιξη στο blog του ένα σχετικό αρθράκι επί του τελευταίου θέματος όπου αναρωτιέται: "Βουλευτές: αντιπρόσωποι του λαού ή της άρχουσας τάξης;" βλ. http://sotiristsib.blogspot.com/2009/04/blog-post_27.html.

Αντιπροσωπευτικό δείγμα της βλακείας που μας δέρνει, είναι μάλλον η απάντηση, όταν πραγματικά αξιόλογα άτομα δεν αξιοποιούνται σε θέσεις κλειδιά (με όλη τη σημασία της λέξης) είτε είναι βουλευτές, είτε όχι. Για τους πραγματικούς τεχνοκράτες, τους υπαλλήλους ή και τους επιχειρηματίες με εμπειρία στην πραγματική διοίκηση και αντιμετώπιση των προβλημάτων, ούτε λόγος: προτιμούνται οι δημοσιογράοι (ίσκοι), οι μαίτρ της λούφας εργατοπατέρες και συνδικαλιστάδες, οι "καλλιτεχνικοί" και αθλητικοί αστέρες (κάθε μεγέθους), οι υιοί και οι θυγατέρες, οι ανιψιοί και τα ανίψια. Ας μην ξεχνάμε βέβαια και τους "δεινόσαυρους", που ούτε με κλάρκ δεν σηκώνονται από την έδρα τους, προκειμένου με την "εμπειρία τους να βοηθήσουν το κόμμα": να εξαργυρώσουν δηλαδή ως εκεί που δεν πάει τη ζωή του κομματάρχη.

Αρκεί όλοι αυτοί, να φέρουν κανένα ψηφαλάκι παραπάνω.

Γιωργάκης!

Για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, τα είπαμε και τα συμφωνήσαμε. Ατολμία, ελλιπής συντονισμός και έλεγχος των κύκλων των υπουργών και των ημέτερων κλπ κλπ.

Στην Ελλάδα όμως, είθισται τα κόμματα να είναι προσωποπαγή, με αποτέλεσμα ο κόσμος (και ο υπόκοσμος) να ψηφίζει βασικά πρόσωπο και λιγότερο "κόμμα".

Έτσι, αναντίρρητα έχουμε με δύο κύριες επιλογές: του πρωθυπουργού και του Γ. Παπανδρέου. Ίσως ακουστεί λίγο κλισέ, αλλά το βέβαιον είναι πως η οικογενειοκρατία πρέπει κάποτε να τελειώνει σε αυτή τη χώρα. Τα "τζάκια" τελικά κάνουν κακό στον τόπο και ίσως θα πρέπει να "δοκιμαστεί" και ο Γιωργάκης στη θέση του πρωθυπουργού για να πειστεί ο κόσμος πως το όνομα δεν κάνει τον ηγέτη.

Χωρίς να αμφισβητεί κανείς τις αγαθές προθέσεις του Παπανδρέου, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς πως ηγείται ενός κόμματος που κουβαλάει τεράστιες αμαρτίες για τον τόπο, τις οποίες όμως δεν έχει αποποιηθεί. Επίσης, παρά τον "καθαρισμό" των εκσυγχρονιστών, ορισμένα αιματοδιψή στελέχη του "κινήματος" περιμένουν στη γωνία για βγάλουν το παλιό - καλό αλαζονικό πρόσωπο του κόμματος στην επιφάνεια. Από την άλλη πλευρά, οι μέχρι τώρα περγαμηνές του εν λόγω υποψηφίου πρωθυπουργού έχουν μόνο να επιδείξουν γκάφες, απραξία και ένα γλυκανάλατο ύφος, εκτός από την περίοδο που "καθάρισε" το αντίπαλο δέος (βλ. Βενιζέλο).

Μ' αυτά και μ' αυτά, οι δηλώσεις του Γ.Π για σχέδιο για έξοδο από την κρίση, κοινωνικό κράτος, πάταξη της διαφθοράς κλπ, λίγο συγκινούν τον γράφοντα (τουλάχιστον). Έτσι, όλα αυτά περί του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του, κάνουν το έργο των (λίγων) σκεπτόμενων ψηφοφόρων ακόμα πιο δύσκολο. Από τις δηλώσεις δηλαδή της εμπράγματης αναγνώρισης των λαθών τους ως κυβερνήσεις 20 ετών, παραμένοντας στην αντιπολίτευση και μετά τις αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, πως έμαθαν και άλλαξαν, άραγε θα το πίστευε κανένας; Έξις δεύτερη φύσις γάρ.

Γιατί λοιπόν;

Είθισται να αναφέρονται οι ευρωεκλογές ως εκείνες όπου η ψήφος του πολίτη είναι και πιό "χαλαρή", με την έννοια του ότι μπορεί να πάει και σε κάποιο δευτερεύον κόμμα ή απλά να μην δοθεί καθόλου.

Μέσα στις παρούσες συγκυρίες όμως, είναι γνώμη του γράφοντος πως και η ερχόμενη εκλογή πρέπει να δώσει ένα μάθημα στο σύσσωμο πολιτικό κόσμο, ο οποίος πιο πολύ από κάθε φορά φαίνεται αποκομμένος απο την καθημερινότητα:

Η κυβέρνηση επικαλείται το έργο που θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και κάτι χρόνια.

Η αντιπολίτευση τις αλλαγές που θα έπρεπε να έχει κάνει όταν ήταν κυβέρνηση.

Για τα υπόλοιπα κόμματα που καρκινοβατούν στις ουτοπικές τους επί το πλείστον θέσεις, ουδείς λόγος.

Και, άν το επιχείρημα για ακόμα μιά φορά είναι το "γιατί να αφήσεις να αποφασίσει άλλος για σένα":η απάντηση είναι πως δεν θέλω να αποφασίσω όταν έχω μπροστά μου τέτοιες επιλογές ανίκανων, αναποφάσιστων, ουτοπιστών, δοσίλογων, ετερόφωτων, ρουσφετολάγνων πολιτικών που στρατοπεδεύουν - πολλές φορές κρεμάμενοι απο τα νύχια - στα κόμματα και τρέφονται από τα απομεινάρια της βλακώδους πολιτικής κουλτούρας του Έλληνα... Γιατί τελικά, ούτε τις εξαιρέσεις δεν έχω δικαίωμα να επιλέξω.

Το δίπολο της απογοήτευσης.

Δεν μπορεί να υποθέσει κανείς, τί συμβαίνει στην τριτοκοσμικού τύπου πολιτική ζωή αυτής της χώρας: άν δηλαδή οι φημολογίες για εκλογές και ανασχηματισμούς προέρχονται εκ των "έσω", ή άν απλά είναι ευρήματα των Μ.Μ.Ε για να κρατούν ζεστό όσο απο τον κόσμο και τους γραφικούς ασχολούνται με τα πολιτικά δρώμενα.

Το σίγουρο είναι πως, ξεκινώντας απο τον ανασχηματισμό, εφόσον γίνει κάτι τέτοιο, θα δούμε για ακόμα μία φορά ένα ανακάτεμα της τράπουλας χωρίς ουσία: κάποιο "ριγμένοι" θα αποκατασταθούν έστω και για λίγους μήνες, κάποιοι που "δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους" θα φύγουν και μέχρι να λειτουργήσει το σύστημα πάλι (όχι πως πρίν λειτουργούσε), θα νυχτώσουμε. Οι μεταρρυθμίσεις και η επανίδρυση του κράτους του χρόνου. Αντιθέτως, οι "παρέες" των υπουργών και των δελφίνων θα αλωνίζουν και πάλι, προωθώντας τα προσωπικά τους συμφέροντα και μόνο. Άντε και κανενός παρατρεχάμενου.

Δυστυχώς, το ίδιο θα ισχύσει και σε περίπτωση εκλογών: πάλι υπουργοί (του ΠΑΣΟΚ αυτή τη φορά) θα γίνουν βουλευτές και το πρώτο πράγμα που θα θελήσουν να εξασφαλίσουν θα είναι η θέση τους (και μάλιστα με την μήνιν της πολύχρονης αντιπολίτευσης), οι τεχνοκράτες θα μπούν στο ντουλάπι και η νέα κυβέρνηση θα κληθεί να αντιμετωπίσει τα φλέγοντα θέματα της χώρας που "παρέλαβε καμμένη γή", όπως όλες οι κυβερνήσεις που αναλαμβάνουν άλλωστε...(τί να έλεγε και ο Καποδίστριας). Για να δώσει...ελπίδα στον τόπο.

Ωστόσο, απ' ότι φαίνεται και απο τα ευρήματα των πιό διάτρητων δημοσκοπήσεων, στον κόσμο είναι πλέον παγερά αδιάφορο το ποιός (πλέον) θα αναλάβει τις "τύχες" της χώρας, αφού άν τη διακυβέρνηση δεν αναλάβουν σοβαροί τεχνοκράτες, η χώρα δεν έχει απλά καμία τύχη. Σε αυτόν τον κόσμο όμως, αυτοί οι πολιτικοί αξίζουν εντέλει. Εκτός άν επιλέξει να τοποθετήσει τα δύο μεγάλα κόμματα σε μια συνκυβέρνηση, όπου αναγκαστικά ο ένας θα ελέγχει τον άλλο. Μόνο έτσι τα υπερμεγέθη "εγώ" των πολιτικών μας μπορούν να βοηθήσουν τη χώρα. Εξασφαλίζοντας δηλαδή ότι ο αντίπαλος δεν θα "φάει" σε βάρος του! Αλληλοεξόντωση, έστω και άν απέχουμε πολύ ως νοοτροπία σε σχέση με τη γερμανικού τύπου κυβέρνηση.

Γιατί τελικά, άν κάτι κρατάει τους αδηφάγους πολιτικούς μας σε κάποια πλαίσια υποτυπώδους διαχείρισης, αυτή είναι η Ε.Ε. Καλύτερα ίσως να παραχωρούνταν τα δικαιώματα διακυβέρνησης της χώρας μας στην ένωση...

Έεελα, έεελα.

Δύο πράγματα μπορεί να υποθέσει κανείς, άν λάβει υπόψη του τα δεινά της πολιτικής ζωής του τόπου μας:

Ή η συγκεκριμένη υπόθεση τους ξέφυγε λόγω γερμανικού (αδέκαστου) δακτύλου και έτσι ο Μιχαλάκης θα τους χαλάσει τον Αύγουστο, που είθισται να είναι "ήσυχος", ή τα πολιτικά κόμματα προκάλεσαν τις εξελίξεις στο θέμα, ακριβώς για να "σκάσει" η ιστορία με τα παρεπόμενά της μέσα σε αυτό το μήνα, που είναι ήσυχος.

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, όποιος παρακολουθεί μπορεί μόνο να κάνει το εξής: να σκάσει στα γέλια, γιατί για αποτροπιασμό ούκ έστιν άλλη διάθεση, με τις ανακοινώσεις των δύο μεγάλων κομμάτων και τις δηλώσεις των στελεχών τους. Το ένα κόμμα δεν πήρε γιατί έχει τρομερό λογιστικό πρόγραμμα, άσε που αυτός που διαπραγματεύτηκε είναι μακαρίτης, οι άλλοι δεν εμφανίζουν τέτοια εγγραφή και ο άλλος είναι εκτός κόμματος κλπ κλπ, ενώ σαν από θαύμα και τα δύο κόμματα καταλήγουν πως αυτά που λέει ο Χριστοφοράκος είναι συκοφαντικά για τα κόμματά τους. Ναί, γιατί μέχρι τώρα και τα δύο ήταν υποδείγματα ηθικής.

Όποιος γνωρίζει έστω και τα ελάχιστα για τον επιχειρηματικό κόσμο όμως, μάλλον έχει καταλήξει. Μια μεγάλη εταιρία για να διασφαλίσει την παντοκρατορία της σε ένα κράτος όπως η μπανανία μας, σίγουρα θα λάδωνε και τους πρώην και τους νύν. Το θέμα είναι πως κάποτε αυτά θα πρέπει να τελειώνουν: εφόσον έχουμε (και ψηφίζουμε) τα εν λόγω υπόλογα κόμματα (ή στελέχη), καλά έκανε η κάθε Siemens και τους λάδωσε, βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος. Απλά τώρα που πέσαν τα σκατά στον ανεμιστήρα, όσοι σέβονται τον εαυτό τους περιμένουν τον Χριστοφοράκο να ξεράσει και τις λεπτομέρειες για να κυλιστούμε στο πάτωμα από τα γέλια. Ελέω γερμανικής δικαιοσύνης βέβαια.