Αν η Ελλάδα υποφέρει τελικώς, είναι από τους ψηφοφόρους της, σε πολύ μεγάλο ποσοστό: αυτό δείχνουν για ακόμα μία φορά οι επιλογές των κομμάτων για την κατάρτιση των ψηφοδελτίων τους.
Οι Έλληνες έτσι, σπεύδουν να "σταυρώσουν" γόνους διάσημων πολιτικών οικογενειών, αλλά και "διάσημους" σκέτους, χωρίς να αναλογίζονται αν πραγματικά οι άνθρωποι αυτοί δύνανται να προσφέρουν στον τόπο.
Η ιστορία πάντως έχει δείξει πως μάλλον οι "ταπεινοί θνητοί" πρόσφεραν πραγματικά, σε αντίθεση με τους επίγονους τους οι οποίοι τις περισσότερες φορές έμειναν στη σκιά του διάσημου πολιτικού μπαμπά, παππού, θείου κλπ.
Όσο για τους διάσημους, γίναμε πολλές φορές μάρτυρες περασμάτων αστεροειδών (τόσο για την καριέρα, όσο και για την πολιτική τους διαδρομή και συνεισφορά), ανθρώπων δηλαδή που κινούνταν απο άριστα ως μέτρια στον χώρο τους, να μένουν εκνευριστικά ανύπαρκτοι στα βουλευτικά έδρανα.
Όσο για τα επαίσχυντα κλισέ τόσο των μέν (γόνων), όσο και των δε (διασήμων), ότι ναι μέν τους ξέρει ο κόσμος, αλλά έπρεπε να αποδείξουν την αξία τους ή ότι την απέδειξαν στον χώρο που κινούνταν, αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις: απλά πατούν στο "όνομά" τους και οι μεν κρατάνε τους γραφικούς μαζί με τον "μηχανισμό" του πολιτικού γραφείου του συγγενή τους το οποίο κατά γενική ομολογία τους "βγάζει" βουλευτάδες/συμβούλους αβρόχοις ποσί, οι δε ξοδεύουν ελάχιστα σε χρήματα και χρόνο για την προώθηση της υποψηφιότητάς τους, μια και είναι προβεβλημένοι συνήθως αρκετά από τα Μ.Μ.Ε στην προηγούμενή τους σταδιοδρομία. Άνετα.
Τα πράγματα όμως, δεν είναι καλύτερα και όσον αφορά στην κατάρτιση των ψηφοδελτίων (επομένως και στη σύνθεση της βουλής μετά): η πλειοψηφία των υποψηφίων βρίσκει τις ρίζες της στον χώρο της δικηγορίας ή της νομικής γενικότερα, δηλαδή των παρασίτων που ζούν μεγαλοπάροχα απο τη δικομανία του Έλληνα. Ακολουθούν μεγαλογιατροί ή μεγαλοελεύθεροι επαγγελματίες, γραφικοί (το άλλο άκρο που επέλεξαν τα κόμματα της αριστεράς), άνθρωπο δηλαδή που δεν έχουν καμία σχέση με την καθημερινότητα, αφού οι περισσότεροι δε χρειάστηκε να δουλέψουν σοβαρά, ποτέ στη ζωή τους. Μια βόλτα στα πραγματικά βιογραφικά των εκπροσώπων μας, θα μας πείσει. Λογικό είναι, μια και για να βγει κανείς βουλευτής πχ στη Φλώρινα, θέλει τουλάχιστον 30.000€. Και λίγα είναι.
Ένας φίλος έγραψε την άνοιξη στο blog του ένα σχετικό αρθράκι επί του τελευταίου θέματος όπου αναρωτιέται: "Βουλευτές: αντιπρόσωποι του λαού ή της άρχουσας τάξης;" βλ. http://sotiristsib.blogspot.com/2009/04/blog-post_27.html.
Αντιπροσωπευτικό δείγμα της βλακείας που μας δέρνει, είναι μάλλον η απάντηση, όταν πραγματικά αξιόλογα άτομα δεν αξιοποιούνται σε θέσεις κλειδιά (με όλη τη σημασία της λέξης) είτε είναι βουλευτές, είτε όχι. Για τους πραγματικούς τεχνοκράτες, τους υπαλλήλους ή και τους επιχειρηματίες με εμπειρία στην πραγματική διοίκηση και αντιμετώπιση των προβλημάτων, ούτε λόγος: προτιμούνται οι δημοσιογράοι (ίσκοι), οι μαίτρ της λούφας εργατοπατέρες και συνδικαλιστάδες, οι "καλλιτεχνικοί" και αθλητικοί αστέρες (κάθε μεγέθους), οι υιοί και οι θυγατέρες, οι ανιψιοί και τα ανίψια. Ας μην ξεχνάμε βέβαια και τους "δεινόσαυρους", που ούτε με κλάρκ δεν σηκώνονται από την έδρα τους, προκειμένου με την "εμπειρία τους να βοηθήσουν το κόμμα": να εξαργυρώσουν δηλαδή ως εκεί που δεν πάει τη ζωή του κομματάρχη.
Αρκεί όλοι αυτοί, να φέρουν κανένα ψηφαλάκι παραπάνω.
2 σχόλια:
Δεν έχω αντιληφθεί την απορία σου σχετικά με το θέμα της οικογενειοκρατίας. Η οικογενειοκρατία δεν είναι ένα φαινόμενο ελληνικό και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει απαραίτητα κατεστημένα εφόσον διαθέτει την ανάλογη λαϊκή επικρότηση. Ειδικά δε, στο θέμα των οικογενειών Παπανδρέου - Καραμανλή στην Ελλάδα, έχουν αποδείξει πως ο καθένας από την πλευρά του, δεν ήταν τυχαία η εξέλιξη τους. Άλλωστε να μην ξεχνάμε πως σε πολλές χώρες του κόσμου ισχύει η πολιτική διαδοχή από μέλη των πολιτικών οικογενειών. Στο επίπεδο της πολιτικής προσωπικά δεν με ενοχλεί. Είναι καρατζαφερικού τύπου επιχείρημά, η πολεμική κατά της οικογενειοκρατίας, καθώς ο ίδιος λυσσάει να γίνει αρχηγός της δεξιάς στην Ελλάδα και έχει την ανάγκη να πολεμήσει τον Καραμανλή και αναζητά τα αδύνατα σημεία του. Δυστυχώς, το φρικτό κόμμα της γραφικής ακροδεξίας που πρεσβεύει, χαίρει μόνιμης ασυλίας από το ΠΑΣΟΚ, που το προστατεύει εμμέσως με την αδιαφορία που επιδεικνύει απέναντι του, αφού είναι η μόνιμη πηγή διαρροής ψηφοφόρων απο τη ΝΔ. Βεβαίως ο Καρατζαφέρης "πολεμάει" την οικογενειοκρατία αλλά πάει "ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ" με το απόλυτο κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο της χώρας αυτής, που ονομάζεται ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ !
Φυσικά υπάρχει το φαινόμενο της οικογενειοκρατίας και στο εξωερικό: Νεχρού, Γκάντι κλπ.
Όσο για το άν ο Καρατζαφέρης και κάθε πολιτκό μπορεί να χρησιμοποιεί το ίδιο επιχείρημα, αυτό δεν αναιρεί την ισχύ του: τα "τζάκια" από σύστασης Ελληνικού Κράτους λυμαίνονται τον τόπο, αποκαθιστώντας "ημετέρους" και ταϊζοντας τους πολιτικούς τους φίλους. Το σχόλιο δε για την Εκκλησία με βρίσκει εντελώς σύμφωνο! Όπως και στην πολιτική, υπάρχουν και στην "πίστη" οι ανίδεοι και οι μπούφοι, τους οποίους εκμεταλλεύεται ο πάσης φύσεως ρομπέν της πολιτικής ή της ιεραρχίας της εκκλησίας.
Δημοσίευση σχολίου