(Σ)καταλήψεις.

Ξαναβλέπουμε το ίδιο έργο, την ίδια μάλιστα εποχή. Κάθε χρόνο, οι "ανήσυχοι" μαθητές (ή "ήσυχα" εξωσχολικά ρεμάλια), αποφασίζουν να κάνουν κατάληψη στο σχολείο τους με σοβαρά αιτήματα, τα οποία συνήθως έρχονται με φαξ από τα γραφεία των αριστερών εργατοπατέρων, μια και τα παιδιά χρειάζονται βοήθεια στην εξεύρεση και διατύπωση αιτημάτων, αντιθέτως με τους φοιτητές, οι οποίοι έχουν κάνει αρκετή εξάσκηση και τώρα πιά τους έρχονται αυθόρμητα.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τη γελοιότητα του όλου σκηνικού, ιδίως άμα έχει ζήσει στο παρελθόν τις καταλήψεις αυτού του τύπου: άλλωστε από μόνη της, μια κατάληψη εκπαιδευτικού ιδρύματος είναι έγκλημα. Ωστόσο, η ιστορία του πράγματος δεν άλλαξε και πολύ διαμέσου των ετών, εννοώντας τις καταλήψεις που πρωτοξεκίνησαν τη δεκαετία του '90 στα σχολεία.

Δύο - τρία "τσακαλάκια" δηλαδή, που έχουν τη στοιχειώδη επιρροή στα μυαλά των μαθητών που σε αυτή την ηλικία είναι κάτι από σούπα στην πλειοψηφία τους, μερικά αιτήματα αυτονόητα ή και αστεία, και νά το λουκέτο στο σχολείο. Η συνέχεια δεδομένη: χαρτοπαιξία, αλκοόλ (ή και ναρκωτικά) τα βράδια γι' αυτούς που μένουν μέσα στο σχολείο (μιά και οι γονείς τους είναι απόντες ή πολύ φιλελεύθεροι), συνελεύσεις παρωδίες χωρίς ψηφοφορίες και καθηγητές ανήμποροι ( και ωχαδερφιστές μερικές φορές) να αντιδράσουν σε αυτόν τον παραλογισμό, που φυσικά σπάνια θα συναντούσε κανείς σε οποιαδήποτε χώρα.

Μάταια οι εισαγγελείς και ορισμένοι ευσυνείδητοι καθηγητές και διευθυντές προσπαθούν να αποτρέψουν τις υλικές καταστροφές και το χάσιμο διδακτικών ωρών: εκτός από την αναποφασιστικότητα της πολιτείας να λύσει το θέμα, βρίσκουν μπροστά τους και τους γνωστούς γραφικούς που "σέβονται και είναι μαζί στον αγώνα των μαθητών για τα δίκαια αιτήματά τους" και "χαίρονται που η νεολαία διεκδικεί και αντιδρά". 

Επειδή όμως ο Έλληνας φημίζεται πάνω απ' όλα για την καχυποψία και την κουτοπονηριά του, καλό θα ήταν να μπούν  σε εφαρμογή οι προτάσεις του Γ. Μπαμπινιώτη και των επιτροπών διαλόγου για την παιδεία, για άμεση σύνδεση της βαθμολογίας του σχολείου με την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ίσως αυτό να γίνει ένα καλό πρώτο βήμα για το τέλος της απαξίωσης του δημόσιου σχολείου, το οποίο πεισματικά τα τελευταία χρόνια "δίνει" και τη συντριπτική πλειονότητα των επιτυχιών των μαθητών του σε πολλά επίπεδα.