Το παστέλι του Μαντέλη.

Ακόμα και έτσι, έγινε ένα βηματάκι. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί πως αναγκάστηκε ο πρώην υπουργός να καταθέσει πως "παστελώθηκε" από τη Siemens για τις ανάγκες της προεκλογικής του εκστρατείας. Ελέω υποψηφιότητας στη Β' Αθήνας που χρειάζεται κανένα εκατομμύριο ευρώ για τον υποψήφιο βουλευτή που θέλει να πείσει πως θα υπηρετήσει το λαό.

Εν τέλει, δε νοιάζει το μέσο πολίτη για ποιους λόγους το έκανε αυτό ο Μαντέλης: μπορεί γιατί τα αδικήματα παραγράφηκαν, μπορεί γιατί του έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό. Η ουσία είναι μία: πως έχουμε τη δεύτερη παραδοχή, σε μια χώρα όπου τελικά όλα συγκαλύπτονται και όλα συνομολογούνται.

Δεν είναι όμως και η πρώτη φορά. Στη χώρα των πάσχοντων  με αλτσχάιμερ πολιτών, αυτό έχει ξανασυμβεί. Υπενθυμίζεται η παραδοχή της αμοιβής Κουτσόγιωργα για τον "κουτσονόμο" που πληρώθηκε από τον Κοσκωτά 2 εκατ. $.  Στη συνέχεια μετά την "κάθαρση", ο Έλλην αποφάσισε  να ξαναφέρει το κόμμα του πρώην αντιπροέδρου της κυβέρνησης Α.Παπανδρέου στην εξουσία, 3 χρόνια αργότερα. Ελέω μνήμης χρυσόψαρου, συνωμοσιών και καλής καρδιάς. 

Οι συνθήκες και η συγκυρία όμως  έχουν αλλάξει πλέον (;). Ο λειτουργικά αναλφάβητος ψηφοφόρος πονάει γιατί τελείωσαν τα δανεικά και ξαφνικά ζητά τη παραδειγματική τιμωρία των επίορκων δοσίλογων. Γιατί έχασε τη μαρμίτα.  Θα διατηρήσει ο πολίτης τη "μνήμη" των τελευταίων κυβερνήσεων που έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση με ίσα μερίδια ευθύνης με το δικό του  αυτή τη φορά; Ή θα καταπιεί  το παστέλι (του Μαντέλη και των άλλων) με τη μούχλα;

Πολιτική του τίποτα.

Η αλλιώς, πολιτική για το τίποτα. Για να μην πούμε πολιτικοί του τίποτα. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς τη συνάντηση (εκ του πουθενά) Σαμαρά - Τσίπρα.

Θυμίζει τον κλασικό υπάλληλο της Ελληνικής ταινίας που τον πιάνει το φιλότιμο να δουλέψει (ή μπαίνει ξαφνικά το αφεντικό) και βυθίζεται στα χαρτιά του κουνώντας μόνο τα χέρια του, για να δείξει πως δουλεύει πυρετωδώς.

Αλλιώς δεν εξηγείται η ζέση του Α. Σαμαρά να συναντήσει τον αδέξιο πρίγκηπα της Ελληνικής αριστεράς, για να καταλήξουν πως μπορεί να διαφωνούν, όμως η συνάντησή τους ήταν ένα δημοκρατικό βήμα. 

Με λίγα λόγια, μια τρύπα στο νερό. Μπορεί κανείς να αντιτάξει πως οι συναντήσεις δεν είναι απαραίτητο να βγάλουν κάποιο συμπέρασμα ή λύση πάντα, αλλά σε αυτήν την καινοφανή (και κενή) συνάντηση, μάλλον οι δύο πολιτικοί  κοροϊδεύουν τον κόσμο ή είχαν πολύ άχρηστο χρόνο να γεμίσουν. Μόνο και μόνο η εικόνα των δύο αντιπροσωπειών στο τραπέζι των συσκέψεων προκαλεί θυμηδία. 

Ενδεχομένως  όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί θα βρουν  τρόπους για να δείξουν πως κάτι κάνουν στην παρούσα φάση όπου η πολιτική πέρασε σε δεύτερη μοίρα λόγω της οικονομίας, αλλά και των εξωτερικών επιταγών. Το σίγουρο είναι όμως πως κανείς δε θα τους πιστέψει. Πόσο μάλλον όταν προσπαθήσουν να βρουν την ψήφο τους, ποντάροντας στη μνήμη χρυσόψαρου του Έλληνα. Άραγε ο τελευταίος θα τους δικαιώσει;

Βαστάτε (Έλληνες) τ' άρματα (;).

Τα αντανακλαστικά του Έλληνα λειτούργησαν και πάλι: στριμωγμένος όπως είναι, βιάστηκε να κολάσει την επίσκεψη Ερντογάν:  πολυμελής (αλλαζονική/ ηγεμονική) συνοδεία έχει, μας "ξεβρακώνει" τώρα που είμαστε αδύναμοι, ο πρωθυπουργός θα τα δώσει όλα κλπ κλπ κλπ.

Όπως και με τα οικονομικά, για ένα Σαββατοκύριακο, ο Έλλην οικονομικός αναλυτής  μετετράπη αιφνιδίως (και με την αμέριστη υποστήριξη των Μ.Μ.Ε) σε διπλωματικό ακόλουθο για να προβλέψει τα αποτελέσματα της επίσκεψης.

Κι όμως, ο Τούρκος πρωθυπουργός, παρά την εκδήλωση ορισμένων βασικών θέσεων που χαρακτηρίστηκαν ως προκλητικές, έδωσε νέα πνοή στις διμερείς σχέσεις. 

Η πολιτική (και πόσον μάλλον η εξωτερική) είναι άλλωστε η τέχνη του εφικτού. Και για την Ελλάδα το εφικτό είναι πολύ προσγειωμένο έτσι κι αλλιώς, είτε εν μέσω οικονομικής κρίσεως, είτε όχι. Μάλιστα, αν οι πολιτικοί μας ήταν έξυπνοι, θα ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να μάθουν από την Τουρκία σε πολλούς τομείς:  σταθερή εξωτερική πολιτική, ανάπτυξη και Δ.Ν.Τ, τουρισμός και πολλά άλλα. Γιατί αν ο Ερντογάν και ο κάθε Ερντογάν ήθελε να "θωπεύσει" τα Ελληνικά κεκτημένα, δε θα το έκανε με επίσημη επίσκεψη.

Αντιθέτως, ήταν έκδηλη η διάθεση των άσπονδων γειτόνων να βοηθήσουν την κατάσταση, έστω και αν δεν έγιναν εντυπωσιακά βήματα. Τα μικρά βήματα όμως που έγιναν είναι αναμφισβήτητα στη σωστή κατεύθυνση, με 21 διμερείς συμφωνίες που υπεγράφησαν, οι οποίες μείναν στα "ψιλά".

Η όλη στάση του μέσου Έλληνα πάντως θυμίζει αυτή του μέρμηγκα με τον ελέφαντα: το "πνίξτον Μήτσο πνίξτον" δεν αρμόζει στην πολιτική: γιατί η ουσία των διμερών σχέσεων ανάμεσα στους λαούς, τον 21ο αιώνα παραμένει η ίδια: με τους Τούρκους μας ενώνουν περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. 

Γιατί η ιστορία, όσο σημαντική και αν είναι ως εργαλείο αυτογνωσίας,  διαφέρει από τους άμεσους στόχους που μπορεί να έχει η χώρα για να κερδίσει τελικά στο ταμείο. Άλλωστε η επαφίεση της ιστορικής μνήμης στον ανιστόρητο μέσο Έλληνα, μοιάζει με ανέκδοτο...

Η κρεατομηχανή μπήκε μπρος.

Μόλις σήμερα μπήκε μπρος. Για να αλέσει πρώτα τους μαθητές και στη συνέχεια όλους όσους συμμερίζονται την αγωνία των πανελλαδικών εξετάσεων.

Εξετάσεις οι οποίες όσον αφορά στο σύστημά τους, ίσως είναι και ο μόνος θεσμός που λειτουργεί αδιάβλητα στη χώρα. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η άψογη διαδικαστική λειτουργία των πανελλαδικών, αλλά το πριν και το μετά.

Η κρεατομηχανή των εξετάσεων αποτελειώνει το ταξίδι των νέων σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που χωλαίνει από τότε που το  σχεδίασαν  οι βαυαροί αντιβασιλείς και το βίασαν κατ' εξακολούθηση οι υπουργοί ανά εποχή.

Με τη σχεδίαση όμως της κρεατομηχανής για την εισαγωγή των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, το σύστημα άρχισε να περιστρέφεται γύρω από το τελευταίο ("άντε ένα κουράγιο να τελειώνουμε") χρόνο της τρίτης λυκείου και πόσο μάλλον αυτών των ημερών. Ο Έλληνας  γονέας βέβαια με το βλακώδες ταμπεραμέντο που τον διακρίνει, δεν είναι άμοιρος ευθυνών: "κλάνω σιωπηλά, γιατί διαβάζει το παιδί", "δε σηκώνουμε τηλέφωνα", "κρίνεται το μέλλον σου από μια χρονιά" και άλλα τέτοια χαρακτηρίζουν την εμμονή του για την εισαγωγή των παιδιών του σε ένα απαξιωμένο πανεπιστήμιο ή Τ.Ε.Ι. Σε τμήματα του τύπου "Μπλα μπλα μπλα επιστημών" ή "Τεχνικών μπλα μπλα μπλα" που παράγουν στην ουσία άνεργους πολυτελείας, μια και απέχουν παρασάγκας από τις κοινωνικές/οικονομικές ανάγκες.

Δε πειράζει "κανείς δε χάνεται" οι γνωστές ρήσεις - πιπίλες. "Αρκεί που το παιδί μπήκε"... Στη συνέχεια οι ίδιοι γονείς οικτίρουν το Ελληνικό κράτος για την έλλειψη προσανατολισμού, προγραμματισμού και συνθηκών προς διευθέτηση των πτυχιούχων και εύρεση εργασίας. Δε φείδονται δε καθόλου χρημάτων προς εξυπηρέτηση των στόχων της "δωρεάν" παιδείας. "Αρκεί να περάσει κάπου το παιδί". Ένα παιδί που στη πλειοψηφία του σύρεται ως ανδρείκελο τη τελευταία χρονιά του λυκείου, για το μεγάλο "στόχο". 

Είναι οι ίδιοι οι γονείς και αργότερα οι φοιτητές που εναντιώνονται στη θεσμοθέτηση ενός σοβαρού πλαισίου για την ίδρυση ιδιωτικών έγκριτων ιδρυμάτων πανεπιστημιακής εκπαίδευσης προκειμένου να μη στείλουν τους "αποτυχημένους" γόνους τους στο εξωτερικό. Ίσως και να μην έχουν άδικο, αφού οι παλινωδίες της πολιτείας ως προς την ίδρυση κολεγίων ακόμα προκαλούν γέλια. Έτσι οι λίγο πιο "ψαγμένοι" φεύγουν (και μένουν) στο εξωτερικό, γλιτώνοντας μάλιστα και τα φροντιστήρια του  θανάτου, τη ψυχολογική φθορά και τη φενάκη της Ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Το σίγουρο είναι πως με λίγη καλή σκέψη από πολιτεία και πολίτη θα έπρεπε η κρεατομηχανή να πάψει κάποια στιγμή να δουλεύει. Αυτό που παράγει άλλωστε (σχετικά αξιοκρατικά βέβαια) είναι καμμένα μυαλά, μελλοντικούς αιώνιους φοιτητές και ανέργους, πολλούς δε ματαιόδοξους γονείς.

Ίσως όμως να είναι πολύ ρομαντικό να μιλάει κανείς για παιδεία τη στιγμή που η χώρα έχει το πιστόλι στον κρόταφο...

Καλύτερα!

Θα θυμούνται όλοι  πως όταν έπαιζαν μικροί, πάντα είχαν στην παρέα, ένα - δύο κακομαθημένα, συνήθως εκτός πραγματικότητας, γκρινιάρικα παιδιά, που  "χαράμιζαν" το παιχνίδι. Τους φώναζαν δε "χαραμτζήδες" και αν μερικές φορές τους έπαιζαν, ήταν γιατί τους παρακαλούσαν οι συγγενείς τους.

Κάπως έτσι, οι χαραμτζήδες της πολιτικής, οι πολιτικές καρικατούρες της αριστεράς επέλεξαν από μόνοι τους να στερήσουν από την παρουσία τους  το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών χθες. 

Έτσι και αλλιώς οι ουτοπικές θέσεις τους παραπέμπουν σε παράφρονες, αν όχι σε καινοτόμες προτάσεις όπως αυτές της Παπαρήγα για "κολεκτιβοποίηση" της παραγωγής, τύπου Στάλιν για να υπερβούμε την κρίση, καταργώντας μάλιστα τη νομιμότητα, ακόμα και το Σύνταγμα "με λαϊκούς αγώνες" τύπου Βόρειας Κορέας.

Ο Αλέξης μάλιστα επαναχαρακτήρισε τη συνάντηση Παπανδρέου - Σαμαρά - Καρατζαφέρη ως "συνάντηση" πολιτικών αρχηγών και όχι "συμβούλιο", αφού θα έλειπαν ο ίδιος και η πολιτική παρτενέρ του στην μορμολύκεια τους ιδεολογία. Κάθε νοήμων άνθρωπος βέβαια, θα τον διόρθωνε λέγοντάς του πως θα έπρεπε η συνάντηση αυτή ενώπιον του προέδρου της Δημοκρατίας να λέγεται "Συμβούλιο χρήσιμων πολιτικών αρχηγών", μια και οι τρεις που παραβρέθηκαν κατόρθωσαν να συμφωνήσουν σε αρκετά - αυτονόητα επιτέλους - θέματα.

Το αυτονόητο βέβαια για την Ελληνική Αριστερά, απέχει κατά πολύ από το λογικό, πόσο μάλλον από το εφικτό. Γι' αυτό λοιπόν, ας  κάνουν τη χάρη στους υπόλοιπους πολίτες να μη παραβρεθούν σε άλλη "συνάντηση". Είναι άλλωστε και αντιοικολογικό να σπαταλιέται μελάνη για να αναπαράγει τις ανούσιες δηλώσεις τους.

Ντού ή Νέο Γουδί;

Οι εκφάνσεις της δυσαρέσκειας των πολιτών αναπόφευκτα αρχίζουν και εκτραχύνονται: αφορμή η "επίθεση" στον Απόστολο Κακλαμάνη στην Αθήνα χθές. Εν μέσω προπηλακισμών αλλά και γέλιων,  ο πρώην πρόεδρος της βουλής κλείστηκε στο WC για να αποφύγει την μήνιν των πολιτών.

Μάλλον αυτή θα είναι και η πρώτη από τις πολλές εκδηλώσεις των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς κάθε κόμματος την ερχόμενη περίοδο, με πολλούς δε να μιλάνε για καινούριο Γουδί. Ακραίο, αλλά αναμενόμενο. Οι πολίτες που τώρα καταλαβαίνουν - μάταια - ποιους ψήφιζαν τόσα χρόνια,  τώρα θα κάνουν τους αντιπροσώπους τους να το σκέφτονται διπλά πριν ξεμυτίσουν στο δρόμο χωρίς φρουρά. Μέχρι και η ίδια η φρουρά τους να τους προπηλακίσει τουλάχιστον.

Ήδη είναι επιβεβλημένες αλλαγές, όπως η μείωση του αριθμού των βουλευτών στους 150 τουλάχιστον και η περαιτέρω περικοπή των αποδοχών τους: τουλάχιστον για παραδειγματισμό. Έστω και αργά, οι πολίτες αδυνατούν πλέον να καταλάβουν γιατί κάποιος πολιτεύεται και ξοδεύει αστρονομικά ποσά για πείσει πως θέλει να βοηθήσει τη χώρα από το κ(υ)οινοβούλιο, τη στιγμή που η αποζημίωση που θα λάβει, δεν αντιστοιχεί ούτε στο 1/10 των εξόδων που έκανε για να εκλεγεί.

Αυτά όμως τώρα κατάντησαν ψιλά γράμματα μπροστά στην οργή των πολιτών (έστω και με το αυγό στον κ...),  απέναντι στους επαγγελματίες δοσίλογους: το σκηνικό θα αλλάξει για όλους, πολίτες και πολιτικούς, με τους δεύτερους να λαμβάνουν σταδιακά την άγουσα για το (πολυτελές) σπίτι τους. Το επόμενο βήμα θα είναι (εφόσον η χώρα γλιτώσει την αντιβασιλεία) η είσοδος άλλων ανθρώπων και κομμάτων στη βουλή. Ευκτέον να είναι διαφορετικής πάστας και να εκλεγούν με διαφορετικά κριτήρια από αυτά με τα οποία εκλέγονταν από τον βαθιά κοιμώμενο και λειτουργικά αναλφάβητο Έλληνα.

Υποβρύχιος Μάης.

Δεν θα υπήρχε καλύτερη μέρα από το να αναφερθεί κανείς σε σκάνδαλα, από την κατεξοχήν μέρα "απεργιακής" ραστώνης σαν τη σημερινή: άλλωστε η φετινή, όπως και η επόμενη πρωτομαγιά είναι άριστα προσαρμοσμένη στις δύσκολες ημέρες που περνάει η χώρα: και οι δύο πέφτουν Σαββατοκύριακο, στερώντας από τους ράθυμους Έλληνες τη δυνατότητα να εκδράμουν (ανεμπόδιστα) για ακόμα ένα τριήμερο. 

Η είδηση ήλθε από την "κακή" Γερμανία, όπου αντίθετα με εμάς, η εταιρία που λάδωσε κρατικούς λειτουργούς σε 11 χώρες (ανάμεσά τους και εμείς φυσικά), για την αγορά υποβρυχίων, έβαλε ανεξάρτητο δικηγορικό γραφείο για να ερευνήσει την υπόθεση. Ακριβώς όπως έγινε και με τη Siemens.

Αποτέλεσμα: στην αγορά των υποβρυχίων μας δόθηκαν κοντά στα 2 δισεκατομμύρια €, από τα οποία τα 87 (!!) εκατομμύρια € πήγαν σε μίζες μέσω off shore σε "άγνωστους" λογαριασμούς Ελβετικών τραπεζών, την περίοδο 2000 - 2003. Ακόμα ένα καρφί στο φέρετρο των πολιτικών μας, οι οποίοι θα ψάχνουν στις επόμενες εκλογές (επιτέλους) την ψήφο με το μακαρόνι. Σε όποιο κόμμα και αν ανήκουν. Το βέβαιο είναι όμως πως δύσκολα θα αναζητηθούν σοβαρά (αλλά και θα τιμωρηθούν) τα πολιτικά golden boys της Ελλάδος και σε αυτή την περίπτωση. Όσο βρίσκεται σε ισχύ  ο κατάπτυστος νόμος περί ευθύνης υπουργών, είναι μάταιο να ζητάει κανείς τιμωρία πέρα από την πολιτική τιμωρία, η οποία συνίσταται στην απομάκρυνση από το πολιτικό σκηνικό: για να μπορέσουν οι δοσίλογοι να εκμεταλλευτούν τα "δεδουλευμένα" με την ησυχία τους...