Γιωργάκης!

Για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, τα είπαμε και τα συμφωνήσαμε. Ατολμία, ελλιπής συντονισμός και έλεγχος των κύκλων των υπουργών και των ημέτερων κλπ κλπ.

Στην Ελλάδα όμως, είθισται τα κόμματα να είναι προσωποπαγή, με αποτέλεσμα ο κόσμος (και ο υπόκοσμος) να ψηφίζει βασικά πρόσωπο και λιγότερο "κόμμα".

Έτσι, αναντίρρητα έχουμε με δύο κύριες επιλογές: του πρωθυπουργού και του Γ. Παπανδρέου. Ίσως ακουστεί λίγο κλισέ, αλλά το βέβαιον είναι πως η οικογενειοκρατία πρέπει κάποτε να τελειώνει σε αυτή τη χώρα. Τα "τζάκια" τελικά κάνουν κακό στον τόπο και ίσως θα πρέπει να "δοκιμαστεί" και ο Γιωργάκης στη θέση του πρωθυπουργού για να πειστεί ο κόσμος πως το όνομα δεν κάνει τον ηγέτη.

Χωρίς να αμφισβητεί κανείς τις αγαθές προθέσεις του Παπανδρέου, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς πως ηγείται ενός κόμματος που κουβαλάει τεράστιες αμαρτίες για τον τόπο, τις οποίες όμως δεν έχει αποποιηθεί. Επίσης, παρά τον "καθαρισμό" των εκσυγχρονιστών, ορισμένα αιματοδιψή στελέχη του "κινήματος" περιμένουν στη γωνία για βγάλουν το παλιό - καλό αλαζονικό πρόσωπο του κόμματος στην επιφάνεια. Από την άλλη πλευρά, οι μέχρι τώρα περγαμηνές του εν λόγω υποψηφίου πρωθυπουργού έχουν μόνο να επιδείξουν γκάφες, απραξία και ένα γλυκανάλατο ύφος, εκτός από την περίοδο που "καθάρισε" το αντίπαλο δέος (βλ. Βενιζέλο).

Μ' αυτά και μ' αυτά, οι δηλώσεις του Γ.Π για σχέδιο για έξοδο από την κρίση, κοινωνικό κράτος, πάταξη της διαφθοράς κλπ, λίγο συγκινούν τον γράφοντα (τουλάχιστον). Έτσι, όλα αυτά περί του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του, κάνουν το έργο των (λίγων) σκεπτόμενων ψηφοφόρων ακόμα πιο δύσκολο. Από τις δηλώσεις δηλαδή της εμπράγματης αναγνώρισης των λαθών τους ως κυβερνήσεις 20 ετών, παραμένοντας στην αντιπολίτευση και μετά τις αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, πως έμαθαν και άλλαξαν, άραγε θα το πίστευε κανένας; Έξις δεύτερη φύσις γάρ.