Τουλάχιστον αυτοί πέθαναν στην ψάθα.

Η σημερινή κατάσταση που βιώνει η χώρα, δεν επιδέχεται και πολλές φανφάρες "δημοκρατικού" τύπου και ιδεολογιών, των κλασσικών υπέρμαχων της "ελευθερίας" (ή της ασυδοσίας;). Αφορμή η σημερινή επέτειος, που, αν μη τι άλλο, προσφέρεται για αυτοκριτική και κριτική του πολιτικού συστήματος γενικότερα.

Για τους "δημοκράτες" αριστερούς και τους πάσης φύσης πολιτικούς που παρασιτοζωούν επειδή ο Ελληνικός λαός έχει πλέον την ελευθερία να εκφράζεται και να τους ψηφίζει, η 7 ετία αποτελεί ταμπού. Παράδειγμα προς κολασμόν.

Στην Ελλάδα είμαστε των άκρων όμως. Οτιδήποτε αρνητικό το απορρίπτουμε συλλήβδην, βάζοντάς του μια ετικέτα (στην περίπτωση αυτή "χούντα" ) και δεν κρατούμε τα καλά. Το "ουδέν κακόν αμιγές καλού" δεν ισχύει σε τέτοιες περιπτώσεις.

Έτσι, περνάει στα ψιλά  (ή πανθομολογείται σιωπηρά) ότι στη διάρκεια της 7ετίας η δραχμή ήταν το σκληρότερο νόμισμα,  το δημόσιο χρέος εκμηδενίστηκε, έγινε άθλος στις υποδομές υγείας παιδείας και δημοσίων έργων (όχι μόνο ποσοτικά αλλά και ποιοτικά), ενώ οι προδότες του έθνους έφτασαν και στο "τραγικό" σημείο να χαρίσουν χρέη στους αγρότες! Αυτά και πολλά άλλα, σε μια επταετία όπου απαγορευόταν η έξοδος κεφαλαίων σε τράπεζες του εξωτερικού. (Πόσο μάλλον οι off shore). Ενώ η διαφθορά ήταν σχεδόν ανύπαρκτη μια και οι πολίτες ζούσαν υπό καθεστώς βίας και φόβου.

Το ισχυρότερο τεκμήριο για το ποιόν των χουντικών όμως είναι άλλο: πέθαναν στην ψάθα μολονότι  μπορούσαν επί της εξουσίας τους να κολυμπήσουν στο χρήμα στο εξωτερικό όπως άλλοι δικτάτορες παγκοσμίως.  Αντίθετως, οι τροφαντοί (κυριολεκτικά και μη) πολιτικοί μας, στήνουν και (μέχρι εσχάτως) επιδοτούμενα ιδρύματα (απραξίας), ενώ μετά την αποστρατεία τους λαμβάνουν παχυλές συντάξεις επειδή είχαν την καλοσύνη να μας υπηρετήσουν.

Τα θετικά όμως, που σε κάθε περίπτωση πρέπει να αξιοποιούνται, θάφτηκαν κάτω από τη συνομωσία των πολιτικών για να παραμένουν στην εξουσία και να λυμαίνονται το δημόσιο βίο και (κυρίως) χρήμα: αρκεί να υπάρχουν οι εξυπηρετούμενοι χαχόλοι/χειροκροτητές/αφισοκολλητές για να τους ψηφίζουν. Άντε και μερικοί ρομαντικοί που δεν την έχουν "ψιλιαστεί" ακόμα. 

Αυτό όμως που πρέπει να επαναπροσδιοριστεί είναι ο ορισμός του προδότη για τη χώρα, σε κάθε περίοδο: δημοκρατίας ή δικτατορίας. Και το πρώτο βήμα είναι η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών που προβλέπει (και) την παραγραφή. Γιατί οι μεν προδότες πήγαν φυλακή. Οι δε προδότες όχι.