Κάποτε, την εποχή που ο Μιλόσεβιτς κυριαρχούσε στη Σερβία, είχε κάνει μιά πρόταση κάτω από το τραπέζι. Μια αιφνιδιαστική συνδυασμένη επίθεση, Ελλάδας και Σερβίας με σκοπό το άμεσο διαμελισμό του κρατιδίου - μωσαϊκού - εκτρώματος. Παρά τα καθαρά μου αντιπολεμικά μου αισθήματα, κάτι τέτοιες ώρες θα ευχόμουν κάποιος πολιτικός να είχε τα κότσια να στείλει μια μεραρχία και εν μισή νυχτί να διαπραγματευόταν η χώρα μας τώρα με τα σύνορα στο Μοναστήρι τουλάχιστον. Μάλλον, δε θα διαπραγματευόταν καθόλου. Ένα κομμάτι στη Σερβία, ένα στην Αλβανία, ένα στη Βουλγαρία και ένα σε μας
Όλα αυτά, φαντάζουν λίγο ακραία, το δέχομαι. Όταν όμως είσαι αναγκασμένος να διαπραγματευτείς σαν χώρα με "τσουτσέκια" και μάλιστα με όρους προαποφασισμένους, ορισμένοι άνθρωποι σαν κι εμένα χάνουν την ψυχραιμία τους, παράλληλα όμως μπορούν να σκεφτούν λύσεις:
Οι σύγχρονοι πόλεμοι δεν είναι με όπλα, αλλά οικονομικοί. Σε αυτό νομίζω πως όλοι συμφωνούν. Κατά τρομερή σύμπτωση, η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος επενδυτής στα Σκόπια.
Με άλλα λόγια: Θα μπορούσε άραγε το κράτος, να αποδώσει στους Έλληνες επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται εκεί, τα κέρδη τους για ένα χρονικό διάστημα, με αντάλλαγμα το "προσωρινό" κλείσιμο των επιχειρήσεών τους εκεί. Αποτέλεσμα: αύξηση της έτσι και αλλιώς υψηλής ανεργίας του κρατιδίου σε βαθμό αυτοκτονίας, αλλά και οικονομικός μαρασμός. Κόστος: λίγα εκατομμύρια ευρώ! Διαπραγματευτικό όπλο: έξοχο.
Για σκεφτείτε το...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου