Μερικές μέρες πρίν, ήμουν έτοιμος να δημοσιεύσω ακόμα ένα αρθράκι, όπου θα περιέγραφα την οδύσσεια ενός ταλαίπωρου γονέα όταν δοκιμάζει να βγάλει το παιδάκι του βόλτα στην πόλη: η ηχορρύπανση των σύγχρονων πόλεων, οι λακούβες στους δρόμους (δε γλιτώνει το παιδί ακόμα και μέσα στο αυτοκίνητο), τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που σε εμποδίζουν με το καροτσάκι εκτός και άν είσαι ο Γεώργιος Τρομάρας και τα απομακρύνεις κλπ κλπ. Πράγματι, θα αφιερώσω αρκετά άρθρα στο μέλλον "καυτηριάζοντας" τα στραβά και ανάποδα της γεμάτης τραγικές αντιθέσεις χώρας μας.
Υπάρχουν όμως και χειρότερα:
Στη χθεσινή προβολή των "Νέων Φακέλων" στο ΣΚΑΙ. Με την άψογη δημοσιογραφική γλώσσα και παρουσία του, ο Αλέξης Παπαχελάς παρουσίασε εν συνόλω (με τη δεύτερη αφιερωμένη εκπομπή του στο θέμα αυτό) την ιστορία του Σταύρου Λάλα, με την ευκαιρία της επιστροφής του στην Ελλάδα μετά απο 14 χρόνια.
Δεν θα κουράσω με την εξιστόρηση της οδύσσειας αυτού του ανθρώπου. Έγινα όμως έξαλλος, όπως πιστεύω και πολλοί Έλληνες γενικότερα, με τη συμπεριφορά της Ελληνικής πολιτείας στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου, ο οποίος πλήρωσε με σχεδόν ένα τέταρτο απο τη ζωή του μακριά απο την οικογένειά του, την αγάπη του για την πατρίδα.
Μια αγάπη, που του μεταδόθηκε στο εξωτερικό απο τους γονείς του, μια και την Ελλάδα ως μετανάστης δεύτερης γενιάς την είχε δεί μόνο σε κάρτ ποστάλ...
Μάλιστα συγκινήθηκα όταν ο Λάλας δήλωσε πως θα έκανε το ίδιο πράγμα (σημ. κατασκοπεία υπέρ της Ελλάδας) απο την αρχή, ακόμα και άν ήξερε την κατάληξή του. Δήλωσε μάλιστα με σιγουριά, ο δύστυχος, πως πιστεύει οτι ο κάθε Έλληνας στη θέση του, θα έκανε το ίδιο. Εγώ πάντως δεν είμαι τόσο σίγουρος.
Οι απολαβές του λοιπόν ποιές ήταν (όχι οτι μπήκε σε αυτή την περιπέτεια γι' αυτές): καμία υποστήριξη στην οικογένειά του όσο εξέτειε την ποινή του, καμιά πρόβλεψη για την αποκατάστασή του άμα τη επιστροφή του απο το Ελληνικό κράτος.
Όταν μάλιστα κανείς σκεφτεί πως ο άνθρωπος αυτός δούλεψε σημαντικότερα, αλλά και περίπου τα ίδια χρόνια για τη χώρα του με κάποιους καρεκλοκένταυρους -των Δ.Ε.Κ.Ο ιδίως- οι οποίοι στην ηλικία του τώρα "απολαμβάνουν" τη παχυλή τους πρόωρη σύνταξη, τον πιάνει αναφυλαξία.
Επειδή είμαι άνθρωπος που πιστεύει πως ποτέ δεν είναι αργά, θα πρέπει έστω και τώρα, το κράτος να του απονείμει τιμητική σύνταξη (αξιοπρεπή φυσικά) για τις υπηρεσίες του στη χώρα. Ίσως και στη γυναίκα του!
Απο ότι μου λέει δε το "πολιτικό" μου κριτήριο, ίσως και να γίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου