Το είδατε. Το παίξατε;

  Μετά τα σημερινά γεγονότα στις παρελάσεις, αναρωτιέται κανείς, για ποια πλειοψηφία πολιτών που καταδικάζει τα γεγονότα μιλάνε οι πολιτικοί. Πραγματικά, φαίνεται πως τελικά, ακόμα δεν έχουν την παραμικρή εικόνα της κοινωνίας.

Η παραλία της Θεσσαλονίκης γέμισε από απλό κόσμο κατά τη διάρκεια των γεγονότων, τόσο μάλιστα, που θα ζήλευε και ο Μπιρσίμ, ο σκηνοθέτης των μεγαλειωδών συγκεντρώσεων του μέγα λαοπλάνου Αντρέα. Φυσικά, κανείς δεν αρνείται πως αριστερίζοντες κατά κύριο λόγο έκαναν την αρχή, μαζί με βέβαια και άλλους αγανακτισμένους. Οι πολίτες όμως που συμμετείχαν στην ακύρωση της παρέλασης ήταν πέρα για πέρα πραγματικοί και κάθε πολιτικής απόχρωσης.

     Τη σημερινή μέρα λοιπόν, εγείρονται αφορμές για πολλές σκέψεις: καταρχάς, η κύρια σκέψη είναι πως οι πολιτικοί στο σύνολό τους, παίρνουν τώρα πραγματικά αυτό που τους αξίζει. Ακόμα και ο Παπούλιας (βλ. http://panagiotio.blogspot.com/2010/11/blog-post_19.html ). Δέχονται λοιπόν τις συνέπειες των πράξεων ή της απραξίας τους  όλα αυτά τα χρόνια και μάλιστα είδαν την μπάλα να έρχεται εδώ και πολύ καιρό προς το μέρος τους. (βλ. http://panagiotio.blogspot.com/2010/05/blog-post_02.html ).

   Το θέμα είναι από ποιους δέχονται τη μομφή και την αποδοκιμασία: στην πλειοψηφία τους από τους ίδιους πολίτες που φοροδιαφεύγουν ακόμα, από τους ίδιους τους μπαμπάδες, παππούδες και θείους που έτρεχαν στα πολιτικά γραφεία για το διορισμό ή την απόσπαση του γιου τους, εντέλει από τους ίδιους ανθρώπους που τους ψήφισαν. Απομένει λοιπόν να δούμε κατά πόσο πραγματικά ισχύει πως ο Έλλην κλασσικός μπαγλαμάς έχει τη μνήμη χρυσόψαρου και τους ξαναψηφίσει στις επερχόμενες εκλογές.

  Κατά τα άλλα, παρακάμπτοντας της φανφαρολογίες περί "φασιστικών" νοοτροπιών κλπ, μπορούμε να πούμε πως οι εκδηλώσεις αντίδρασης ήταν ειρηνικότατες και καθωσπρέπει, ακριβώς γιατί έγιναν από απλούς ανθρώπους και όχι από ακραία στοιχεία. Πολύ θα το ήθελαν οι πολιτικοί να είχαν γίνει από "μειοψηφίες" ,αλλά αυτό δε συνέβη. Στις δε περιπτώσεις των μαθητών που μάλιστα σηκώνουν και τις συνέπειες των βλακωδών ψήφων των γονέων τους, οι αντιδράσεις αποστροφής της κεφαλής  ήταν ό,τι έπρεπε. Γιατί αυτό που πραγματικά δεν αντέχουν οι πολιτικοί, είναι η αδιαφορία. Μπράβο και στη μπάντα του Δήμου Αθηναίων για τη διαμαρτυρία με τις κορδέλες εις μήνιν μάλιστα του δημάρχου - σκιάχτρου.

      Όσο για το αν θα έπρεπε με αυτό τον τρόπο να "αμαυρωθεί" τοιουτοτρόπως η εθνική επέτειος, παραπέμπουμε στις απόψεις το Μανώλη Γλέζου για τα γεγονότα.

Χρόνια Πολλά, ταλαίπωρη!

    99 χρόνια μετά, η πιο γοητευτική, πολυπολιτισμική ιστορικά, η πιο ζωντανή πόλη της χώρας "γιορτάζει" την επέτειο της απελευθέρωσής της στη χειρότερη ίσως, φάση της ιστορίας της.

       Η Θεσσαλονίκη άλλωστε, ακόμα και στην περίοδο των ισχνών αγελάδων, ήταν έτσι κι αλλιώς παραμελημένη. Θύμα των αδηφάγων και ανεύθυνων πολιτικών που παρήγαγε, των μακεδονομάχων κάθε είδους, θύμα του υδροκέφαλου κρατιδίου των Αθηνών, αλλά κυρίως θύμα των ίδιων των γκρινιάρηδων και ανάδελφων πολιτών της που σε κάθε ευκαιρία κατηγορούσαν για τις αδυναμίες τους πάντα τους άλλους.

    Τελικά, η πεφιλημένη μας πόλη έχασε το τρένο της ανάπτυξης και των μεγάλων έργων χρόνια πριν, με την ταφόπλακά της να μπαίνει απλά σε αυτή την περίοδο της κρίσης, όπου τη μαστίζει (συν τοις άλλοις) η ανεργία, η ανέχεια και η στασιμότητα. Της έμειναν μόνο οι - αναμνήσεις πλέον - της "ερωτικής πόλης" της διασκέδασης και ο τίτλος της φραπεδούπολης του 1 καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος ανά 150 κατοίκους.

   Η Θεσσαλονίκη της τέχνης, της πολυπολιτισμικότητας και της δημιουργίας, των μεγάλων έργων υποδομής (έχουμε να τα δούμε από την εποχή του Καραμανλή του πρεσβύτερου), η πόλη των ευκαιριών, της βιοτεχνίας και της βιομηχανίας, πνέει πλέον τα λοίσθια.

   Ως μόνη ελπίδα φαντάζει η επανάληψη της ιστορίας που μας έχει δείξει πως σε περιόδους μεγάλων κρίσεων ξεπετάγονται κινήματα και άνθρωποι, τρόποι ζωής εντέλει, που αλλάζουν τα δεδομένα και δίνουν προοπτική στον τόπο. Το πρώτο βήμα έγινε με τη σημερινή εικόνα των πολιτικάντηδων και των σφουγγοκωλάριών τους να αποδοκιμάζονται κατά την προσέλευσή τους στον Άγιο Δημήτριο: όσων τόλμησαν δηλαδή να μπουν κανονικά και όχι από την πίσω πόρτα...

(Σ)καταλήψεις...ξανά.

Είναι κι αυτές κομμάτι της ζοφερής – οργουελικής ίσως – πραγματικότητας που ζούμε στις μέρες μας. Όχι πως δε βλέπαμε καταλήψεις παλαιότερα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια: η βλακώδης αυτή πρακτική γιγαντώθηκε στα χρόνια της  ανεμελιάς.

            ‘Ισως , αν ξεκινούσαν κάποια στιγμή οι καταλήψεις κάθε είδους στη χώρα μας, αυτά τα χρόνια να ήταν τα πιο ενδεδειγμένα, μια και τα αιτήματα των μαθητών και των φοιτητών είναι μάλλον πιο σοβαρά πλέον. Στο παρελθόν άλλωστε είδαμε καταλήψεις στα σχολεία με αιτήματα όπως «να μην υπάρχουν τριγωνικές τυρόπιτες στο κυλικείο». Χαρακτηριστικά δείγματα της τεμπέλικης, προκλητικής και ανεύθυνης μενταλιτέ του λαού μας που σπεύδει να επιβεβαιώσει τον εαυτό του από τα άγουρα νιάτα του.

            Σε τελική ανάλυση όμως, παρά τη σοβαρότητα των αιτημάτων, οι καταστάσεις μέσα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια δεν άλλαξαν καθόλου: ελάχιστοι βλέπουν την κατάληψη ως ένα μέσο πίεσης που μπορεί να καταφέρει κάτι σε επίπεδο αλλαγών στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Αντίθετα, η όλη πρακτική  λειτουργεί ως καθρέπτης ολόκληρης της παιδείας του λαού μας. Γιατί άλλο παιδεία και άλλο εκπαίδευση.   

Οι καταλήψεις λοιπόν αποφασίζονται από ισχνές (συχνότατα αναρχοαριστερές) μειοψηφίες, κάτω από τη μύτη καθηγητών που ωχαδερφίζουν με πρόσχημα τις μειώσεις των μισθών τους  και γύρω – γύρω από την αδιαφορία των συλλόγων γονέων που αδυνατούν να επηρεάσουν τα παιδιά τους προς το σωστό δρόμο. Τα αποτελέσματα δε είναι γνωστά τοις πάσι: βανδαλισμοί, εισροή εξωσχολικών, τελέσεις ποινικά κολάσιμων αδικημάτων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και άλλα αλγεινά.

Κι όμως, ο σωστός δρόμος – και μάλιστα σε περιόδους τέτοιων βαθέων κρίσεων – είναι μόνο τα ανοικτά σχολεία και πανεπιστήμια. Τα σχολικά και πανεπιστημιακά δηλαδή ιδρύματα που θα παρέχουν επιπλέον μόρφωση και παιδεία ακριβώς προς τη πλευρά της εξισορρόπησης των αιτίων που μας έφεραν σε αυτή τη κρίση, ώστε αυτή να μην έλθει ξανά στο μέλλον. Δηλαδή μιλάμε για ενημέρωση, δράση καθηγητών, μαθητών και φοιτητών σε όλα τα επίπεδα με ομιλίες – παρεμβάσεις και προτάσεις για αλλαγή νοοτροπίας πλέον και όχι μόνον  ενός ξερού συστήματος σπουδών.

 Γιατί ανάμεσα στα «σοβαρά» αιτήματα μαθητών είδαμε φέτος και τέτοια του τύπου: «να γίνεται καλύτερο μάθημα». Ποιος άραγε θα μπορούσε να ορίσει τι σημαίνει το «να γίνεται καλύτερο μάθημα»; Πόσο αόριστα να είναι αυτό; Με λίγα λόγια η σημερινή νεολαία, αγόμενη και φερόμενη από τον καθένα, δεν έχει ούτε τη στοιχειώδη λογική να εκφράσει αυτό που θέλει σε σωστά και εμπεριστατωμένα ελληνικά, με επιχειρήματα.

Το ελπιδοφόρο στοιχείο της υπόθεσης είναι το κίνημα των φοιτητών που οργανώθηκε μέσω διαδικτύου και – επιτέλους - διεκδίκησε ανοικτά πανεπιστήμια, κόντρα στις ορέξεις των γραφικών, προβάλλοντας μάλιστα αξιόλογα επιχειρήματα.

Ας ελπίσουμε λοιπόν, πως η στιγμή που η χώρα μας αποφασίσει πως οι καταλήψεις δεν αποτελούν δικαίωμα αλλά αδίκημα, όπως στις χώρες της Ευρώπης (και όχι μόνο) δεν είναι μακριά. Για το καλό όλων.