Την άνοιξη του 2004, ο κόσμος κουρασμένος από το απύθμενα αλαζονικό και "σκοτωμένο" ΠΑ.ΣΟ.Κ, επέλεξε τη Νέα Δημοκρατία για να κατευθύνει τις τύχες της χώρας.Πιο συγκεκριμένα, ο Κ. Καραμανλής ενσάρκωσε την ελπίδα όλων για μια Ελλάδα απαλλαγμένη από σκάνδαλα, με κυβερνήσεις τεχνοκρατών και όχι υπουργών - βουλευτών, ευέλικτες και με ταχύτητα στις αποφάσεις, αλλά και στην εκτέλεσή τους. Με άλλα λόγια, μια κυβέρνηση που θα έκανε τομές και μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο βίο, στους θεσμούς και σε πληγές του παρελθόντος...(βλ. έλλειμμα προϋπολογισμών, εξωτερικό χρέος, κλπ κλπ).
Συγκρίνοντας όμως τη δράση του πρωθυπουργού με αυτή του αείμνηστου θείου του και εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, μάλλον η ζυγαριά κλίνει υπέρ του μεγάλου πολιτικού: γιατί εφόσον κάποιος φέρει το όνομα, πρέπει και να συγκριθεί μαζί του, αφού εξαιτίας το ονόματος υπάρχουν οι γόνοι των πολιτικών τζακιών και σταδιοδρομούν στην πολιτική. Βλέποντας αφιερώματα όπως αυτό στους "μεγάλους Έλληνες" του ΣΚΑΊ για τον αείμνηστο εθνάρχη, καταλαβαίνει κανείς πως δικαιολογίες του τύπου "οι εποχές δεν είναι οι ίδιες σήμερα" ή " ο πρωθυπουργός δέχεται πόλεμο και πιέσεις από παντού" δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν την ατολμία των σημερινών πολιτικών και ειδικότερα, του Κωνσταντίνου Καραμανλή του νεότερου. Και άν η πολιτική είναι όντως η τέχνη του εφικτού, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί πως σε αυτό τον τόπο πολλά θα ήταν εφικτά άν οι πολιτικοί μας ήταν λιγότερο αφοσιωμένοι στις καρέκλες τους και περισσότερο διορατικοί.
Οι εποχές ήταν πάντα δύσκολες και μάλιστα εν μέσω άμεσης απειλής πολέμων και καταστροφών. Σε αυτή τη χώρα, βασικά κανείς μπορεί να συμπεράνει το εξής: κανένας πολιτικός (επαγγελματίας μάλιστα) δεν μπορεί να αντέξει το "πολιτικό κόστος", γιατί θέλει να ξανακυβερνήσει σε μια χώρα λειτουργικώς αναλφάβητων ψηφοφόρων, οι οποίοι συντηρούν τις ίδιες καταστάσεις που τους βολεύουν: αγνοούν δε έννοιες όπως σύνταγμα, θεσμοί, ΑΕΠ, χρέος, πολυνομία, δημόσια διοίκηση κ.α...
Έτσι, ο κόσμος (του οποίου το κριτήριο δεν έχω σε καμία εκτίμηση), θα κληθεί να ψηφίσει (πάλι) με τη λογική του λιγότερο χειρότερου, καταλήγοντας στη "λύση" του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αφού πέταξε έξω το διεκδικητή του "θρόνου" λόγω ονόματος πάλι, τείνει μετά από αλλεπάλληλες ήττες να κερδίσει το χρίσμα του μελλοντικού πρωθυπουργού εν μέσω κρίσης, όχι μόνο οικονομικής απ' ότι φαίνεται για την Ελλάδα.
Από την άλλη, οι ευρωεκλογές σήμαναν με τη σειρά τους τους εντός των κομμάτων διαγκωνισμούς για το ποιός θα μπεί στις εκλόγιμες θέσεις για να αποστρατευθεί ή και να "αποζημιωθεί" για την προσφορά του στο κόμμα, ανεξαρτήτως προσόντων, με το ευκαταφρόνητο ποσό των 27.000€ που είναι η αμοιβή του ευρωβουλευτή κατ' ελάχιστον. Για ευρωπαϊκή πολιτική ούτε μυρωδιά, ούτε για τα "μικρά" κόμματα. Μόνο το Κ.Κ.Ε εμμένει στην βλακώδη ευρωπαϊκή του άρνηση (η οποία δε συνιστά φυσικά πολιτική).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου