Σταύρος Λάλας (η αλλιώς ένας ακόμα αναξιοπαθής Έλληνας)

Μερικές μέρες πρίν, ήμουν έτοιμος να δημοσιεύσω ακόμα ένα αρθράκι, όπου θα περιέγραφα την οδύσσεια ενός ταλαίπωρου γονέα όταν δοκιμάζει να βγάλει το παιδάκι του βόλτα στην πόλη: η ηχορρύπανση των σύγχρονων πόλεων, οι λακούβες στους δρόμους (δε γλιτώνει το παιδί ακόμα και μέσα στο αυτοκίνητο), τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα που σε εμποδίζουν με το καροτσάκι εκτός και άν είσαι ο Γεώργιος Τρομάρας και τα απομακρύνεις κλπ κλπ. Πράγματι, θα αφιερώσω αρκετά άρθρα στο μέλλον "καυτηριάζοντας" τα στραβά και ανάποδα της γεμάτης τραγικές αντιθέσεις χώρας μας.

Υπάρχουν όμως και χειρότερα:

Στη χθεσινή προβολή των "Νέων Φακέλων" στο ΣΚΑΙ. Με την άψογη δημοσιογραφική γλώσσα και παρουσία του, ο Αλέξης Παπαχελάς παρουσίασε εν συνόλω (με τη δεύτερη αφιερωμένη εκπομπή του στο θέμα αυτό) την ιστορία του Σταύρου Λάλα, με την ευκαιρία της επιστροφής του στην Ελλάδα μετά απο 14 χρόνια.

Δεν θα κουράσω με την εξιστόρηση της οδύσσειας αυτού του ανθρώπου. Έγινα όμως έξαλλος, όπως πιστεύω και πολλοί Έλληνες γενικότερα, με τη συμπεριφορά της Ελληνικής πολιτείας στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου, ο οποίος πλήρωσε με σχεδόν ένα τέταρτο απο τη ζωή του μακριά απο την οικογένειά του, την αγάπη του για την πατρίδα.

Μια αγάπη, που του μεταδόθηκε στο εξωτερικό απο τους γονείς του, μια και την Ελλάδα ως μετανάστης δεύτερης γενιάς την είχε δεί μόνο σε κάρτ ποστάλ...

Μάλιστα συγκινήθηκα όταν ο Λάλας δήλωσε πως θα έκανε το ίδιο πράγμα (σημ. κατασκοπεία υπέρ της Ελλάδας) απο την αρχή, ακόμα και άν ήξερε την κατάληξή του. Δήλωσε μάλιστα με σιγουριά, ο δύστυχος, πως πιστεύει οτι ο κάθε Έλληνας στη θέση του, θα έκανε το ίδιο. Εγώ πάντως δεν είμαι τόσο σίγουρος.

Οι απολαβές του λοιπόν ποιές ήταν (όχι οτι μπήκε σε αυτή την περιπέτεια γι' αυτές): καμία υποστήριξη στην οικογένειά του όσο εξέτειε την ποινή του, καμιά πρόβλεψη για την αποκατάστασή του άμα τη επιστροφή του απο το Ελληνικό κράτος.

Όταν μάλιστα κανείς σκεφτεί πως ο άνθρωπος αυτός δούλεψε σημαντικότερα, αλλά και περίπου τα ίδια χρόνια για τη χώρα του με κάποιους καρεκλοκένταυρους -των Δ.Ε.Κ.Ο ιδίως- οι οποίοι στην ηλικία του τώρα "απολαμβάνουν" τη παχυλή τους πρόωρη σύνταξη, τον πιάνει αναφυλαξία.

Επειδή είμαι άνθρωπος που πιστεύει πως ποτέ δεν είναι αργά, θα πρέπει έστω και τώρα, το κράτος να του απονείμει τιμητική σύνταξη (αξιοπρεπή φυσικά) για τις υπηρεσίες του στη χώρα. Ίσως και στη γυναίκα του!

Απο ότι μου λέει δε το "πολιτικό" μου κριτήριο, ίσως και να γίνει.

Η "τιμή" των βιβλίων.

Εδώ και καιρό, ως ένθερμος αναγνώστης βιβλίων τόσο επιστημονικού, όσο και λογοτεχνικού χαρακτήρα, είχα μια απορία:

Είναι κοινό μυστικό, πως οι Έλληνες δε διαβάζουν αρκετά ή μάλλον και καθόλου. Όλες οι έρευνες συγκλίνουν προς αυτή την παρατήρηση. Η απορία μου έχει να κάνει ακριβώς με αυτό το θέμα.

Το βιβλίο, είναι στην Ελλάδα είδος πολυτελείας. Εδώ σπεύδω να πω αρχικά, πως η "αποστροφή" των Ελλήνων προς τα βιβλία δεν οφείλεται αποκλειστικά σε αυτό, ωστόσο οι τιμές τους σίγουρα είναι ένα αποτρεπτικό στοιχείο. Αν συνυπολογίσει κανείς το λειτουργικό αναλφαβητισμό που πλήττει αυτή τη χώρα, τότε τα βιβλιοπωλεία και οι εκδοτικοί οίκοι, θα έπρεπε (αν δεν το κάνουν ήδη) να φυτοζωούν.

Εξηγώ περαιτέρω τη σκέψη μου, με παραδείγματα:

Ένα "αξιοπρεπές" λογοτεχνικό ή ιστορικό βιβλίο έχει τουλάχιστον τιμή που ξεκινάει από τα 20 €. Το ημερομίσθιο του εργαζομένου δεν ξεπερνά κατά μέσο όρο τα 25€. Άρα, η πνευματική τροφή, αποκλείει την ουσιαστική. Συγκρίνοντας δε τις τιμές διεθνώς, παρατήρησα το εξής: αγοράζοντας ένα βιβλίο πχ το Angels and Demons (Illuminati) του Dan Brown απο ελληνικό βιβλιοπωλείο στην αγγλική γλώσσα, πλήρωσα 7,5€. Φυσικά η έκδοση δεν ήταν με σκληρό εξώφυλλο και πολυτελές χαρτί σε μεγάλη διάσταση, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε σε τίποτα να το αναγνώσω. Στην ελληνική του έκδοση, πρέπει κανείς να πληρώσει 25€.

Επίσης, το βιβλίο του Mazower Salonica City of Ghosts, κοστίζει στα αγγλικά μόλις 9 λίρες Αγγλίας, δηλαδή 15€. Η ελληνική του μετάφραση, ξεπερνά τα 32€.

Και ερωτώ: τόσα πολλά πια είναι τα δικαιώματα, οι αμοιβές του μεταφραστή και τα έξοδα έκδοσης ώστε να δικαιολογούν τέτοια απόκλιση στις τιμές των βιβλίων; Ή είναι απλά θέμα προσφοράς και ζήτησης, δηλαδή λίγοι αγοράζουν έτσι και αλλιώς οπότε κοιτάμε να βγάλουμε τα έξοδα με υψηλές τιμές;

Αν μάλιστα, λάβει κανείς υπόψιν του τους ελληνικούς μισθούς όπως προείπα, τότε η δυσαναλογία της τιμής των βιβλίων, είναι πραγματικά απαγορευτική, είτε το βιβλίο είναι ξένου, είτε Έλληνα συγγραφέα.

Κάπως έτσι άλλωστε κυκλοφορούν σε χώρους εργασίας κινητοί βιβλιοπώλες, οι οποίοι καθιστούν πιο προσιτά τα βιβλία πουλώντας τα με "τεφτέρι" και δόσεις που τους δίνουν σιγά σιγά οι -λιγοστοί πλην φανατικοί- βιβλιόφιλοι.

Ποιος θα το περίμενε στην εποχή μας, ιδίως όταν στο εξωτερικό οι πόλεις σφύζουν από μαγαζιά με βιβλία από δεύτερο "χέρι" αλλά και ευκαιρίες στο διαδίκτυο.

Η Ελληνική Τηλεοπτική Κόλαση (Μέρος Δεύτερο)

Για τους λόγους που δημοσίευσα στο προηγούμενο άρθρο λοιπόν, επέλεξα να τοποθετήσω δορυφορικό σύστημα λήψης στο σπίτι μου.

Έτσι, με μιά μικρή σχετικά δαπάνη, άνοιξε ολόκληρος ο κόσμος μπροστά μου. Φυσικά, δεν επέλεξα το δορυφορικό συνδρομητικό πακέτο:

Περί ού και ο λόγος, διότι τα χρήματα της συνδρομής που ζητούν, είναι δυσανάλογα πολλά για το ελληνικό μέσο εισόδημα. Επιπλέον, οι κύριοι ιθύνοντες της NOVA, υποτιμούν και κατά άτι την νοημοσύνη μας, μια και στα καινούργια "πακέτα" συνδρομών που προσφέρουν και μάλιστα με την ελάχιστη συνδρομή των 30€ περίπου, γράφουν στα διαφημιστικά τους οτι υπάρχουν κανάλια, τα οποία στην πραγματικότητα, είναι ελεύθερα!

Με άλλα λόγια, κανάλια όπως το FTV, Al Jazeera, France 24 και άλλα πολλά, διαφημίζονται απο τη Nova πως "προσφέρονται" μέσα στο "πακέτο", ενώ στην ουσία, δεν χρειάζεται κανείς να πληρώσει τη Nova για να τα παρακολουθήσει. Αρκεί να διαθέτει δορυφορική κεραία και αποκωδικοποιητή, χωρίς καμμιά συνδρομή και κάρτα.

Γράφοντας λοιπόν οτι "άνοιξε μπροστά μου ολόκληρος ο κόσμος" εννοώ πως βλέποντας δορυφορική τηλεόραση (δηλαδή τα ελεύθερα δορυφορικά κανάλια που αξίζει να δεί κανείς), κατάλαβα καταρχάς ένα πράγμα: το πόσο στενόμυαλα και πιασμένα στον κυκεώνα των παραθύρων είναι τα ελληνικά δελτία ειδήσεων. Πραγματικά, γίνονται συγκλονιστικά πράγματα στον κόσμο, τα οποία τα ελληνικά δελτία ειδήσεων δεν τα αναφέρουν καθόλου.

Κατά δεύτερο λόγο, με τη δορυφορική τηλεόραση βρίσκει κανείς μια διέξοδο στη τηλεοπτική του καθημερινότητα, όταν πια αρχίζει το φράγμα της απογοήτευσης να σε κυριεύει απο τις ελληνικές αηδίες οι οποίες παίζονται.

Πραγματικά, άν υπήρχε ένα λογικό κοστολόγιο στις παροχές της συνδρομητικής δορυφορικής τηλεόρασης, προσωπικά θα το πλήρωνα, όντας σίγουρος οτι θα "αγοράσω" κάτι που αξίζει. Συγκρινόμενες όμως οι τιμές της ελληνικής συνδρομητικής τηλεόρασης, με αυτές του εξωτερικού (ιδίως άν συγκρίνει κανείς τα εισοδήματα), είναι παράλογα ακριβές, εώς απαγορευτικές. Άν λάβει κανείς υπόψη οτι το πλήρες "πακέτο" κοστίζει περίπου 60€ το μήνα, τότε καταλαβαίνετε γιατί μιλάω.

Το τοπίο της τηλεθέασης έχει σοβαρές ελπίδες να το αλλάξει η καλωδιακή τηλεόραση, η οποία δειλά - δειλά κάνει την εμφάνισή της στην Ελλάδα. Αυτό θα είναι μια θετικότατη εξέλιξη, τουλάχιστον στον τομέα του ανταγωνισμού των παρεχομένων πακέτων τηλεθέασης. Διότι η Nova και κάθε Nova, δεν θα είχε το υπάρχον τιμολόγιο άν στην αγορά υπήρχε κάποιος αξιόλογος ανταγωνιστής.

Η ελληνική τηλεοπτική κόλαση

Το συναίσθημα της απογοήτευσης με καταλαμβάνει -σχεδόν- κάθε απόγευμα. Ιδίως την prime time -ως είθισται να λέγεται απο τις εταιρίες και τα κανάλια- ώρα. Δεν τρέφω αυταπάτες: η τηλεόραση τείνει να δείχνει αυτά που της ζητά το κοινό. Ή μήπως όχι; Το γεγονός πως υπάρχει μία μόνο εταιρία μετρήσεων τηλεθέασης, δε διασφαλίζει και πολύ το αντικειμενικό των μετρήσεων. Εξετάζοντας την υπόθεση βαθύτερα δεν μπορώ να παραβλέψω κάποιες έρευνες που δείχνουν πως τουλάχιστον οι μισοί Έλληνες είναι λειτουργικά αναλφάβητοι,γεγονός που ίσως εξηγεί την επιεικώς χαρακτηριζόμενη σαβούρα που προβάλλουν τα τηλεοπτικά κανάλια: λατινογενείς μεταγλωττισμένες σειρές, κακόγουστες ελληνικές κωμωδίες, κακογυρισμένα "δράματα" και σαπουνόπερες, εκπομπές για το φαιδρό ελληνικό σταρ σύστεμ.

Από πού να αρχίσει, και πού να τελειώσει κανείς. Όχι βέβαια πως η ελληνική τηλεόραση αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Ωστόσο ο καθένας τείνει να κρίνει αυτό που έχει...

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις, οι οποίες όμως όταν προβάλλονται ιδίως από κανάλια μεγάλης τηλεθέασης, προβάλλονται απέναντι η μία από την άλλη, "κονταροχτυπούμενες" για τα νούμερα των ολίγων θεατών που σέβονται τον εαυτό τους και την κρίση τους και κάθονται αυτές τις - απαγορευτικές - ώρες για να τις δουν Το ίδιο γίνεται και με τις αξιόλογες ταινίες ή ξένες σειρές όπου και όταν προβάλλονται και αυτές.

Αναρωτιέμαι δηλαδή σε κάποιες περιπτώσεις, αν είναι τόσο φθηνότερη ή απλά αποδοτικότερη η παραγωγή μιας ελληνικής σειράς που απευθύνεται σε "μπούφους" παρά η αγορά κάτι πρόσφατου και αξιολογότερου απο το εξωτερικό. Χωρίς να είμαι τόσο λάτρης των εξωτερικών παραγωγών, το να συκρίνει κανείς την πιο πετυχημένη ελληνική κωμική σειρά με σειρές όπως "τα φιλαράκια" ας πούμε, είναι τουλάχιστον άδικο για την δεύτερη.

Τελικά, το "εύπεπτον" του πράγματος είναι το μοναδικό κριτήριο για τους ιθύνοντες της ελληνικής τηλεόρασης;

Ευχάριστη προσπάθεια στο ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο, αποτελεί το σταθμός του ΣΚΑΪ. Με τις επιλογές του, τις πρακτικές του και την πολιτική του δείχνει πως κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.

Το θέμα εν πάσει περιπτώσει, έχει πολλές παραμέτρους και εδώ αποπειράθηκα να αποτυπώσω μία μόνο πλευρά του σκεπτικού μου, επιφυλασσόμενος να επιστρέψω με πιο ειδικές παρατηρήσεις.

Σκόπια, μέρος δεύτερο.

Κάποτε, την εποχή που ο Μιλόσεβιτς κυριαρχούσε στη Σερβία, είχε κάνει μιά πρόταση κάτω από το τραπέζι. Μια αιφνιδιαστική συνδυασμένη επίθεση, Ελλάδας και Σερβίας με σκοπό το άμεσο διαμελισμό του κρατιδίου - μωσαϊκού - εκτρώματος. Παρά τα καθαρά μου αντιπολεμικά μου αισθήματα, κάτι τέτοιες ώρες θα ευχόμουν κάποιος πολιτικός να είχε τα κότσια να στείλει μια μεραρχία και εν μισή νυχτί να διαπραγματευόταν η χώρα μας τώρα με τα σύνορα στο Μοναστήρι τουλάχιστον. Μάλλον, δε θα διαπραγματευόταν καθόλου. Ένα κομμάτι στη Σερβία, ένα στην Αλβανία, ένα στη Βουλγαρία και ένα σε μας
Όλα αυτά, φαντάζουν λίγο ακραία, το δέχομαι. Όταν όμως είσαι αναγκασμένος να διαπραγματευτείς σαν χώρα με "τσουτσέκια" και μάλιστα με όρους προαποφασισμένους, ορισμένοι άνθρωποι σαν κι εμένα χάνουν την ψυχραιμία τους, παράλληλα όμως μπορούν να σκεφτούν λύσεις:
Οι σύγχρονοι πόλεμοι δεν είναι με όπλα, αλλά οικονομικοί. Σε αυτό νομίζω πως όλοι συμφωνούν. Κατά τρομερή σύμπτωση, η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος επενδυτής στα Σκόπια.
Με άλλα λόγια: Θα μπορούσε άραγε το κράτος, να αποδώσει στους Έλληνες επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται εκεί, τα κέρδη τους για ένα χρονικό διάστημα, με αντάλλαγμα το "προσωρινό" κλείσιμο των επιχειρήσεών τους εκεί. Αποτέλεσμα: αύξηση της έτσι και αλλιώς υψηλής ανεργίας του κρατιδίου σε βαθμό αυτοκτονίας, αλλά και οικονομικός μαρασμός. Κόστος: λίγα εκατομμύρια ευρώ! Διαπραγματευτικό όπλο: έξοχο.
Για σκεφτείτε το...