Τάνκς και άλλα αλγεινά.

Μερικές φορές πρέπει να κάτσει να σκεφτεί κανείς αυτά που λέει ο Πάγκαλος. Εξ' ού και η "καθυστερημένη" αντίδραση. Κι όμως, ο αντιπρόεδρος που σπεύδουν όλοι να φτύσουν, έχει τα δίκια του: ποιος δε θυμάται άραγε τις ακραίες αντιδράσεις των βλαχοελλήνων σε ανάλογες καταστάσεις πανικού όπως π.χ το Τσέρνομπιλ όπου σκουντιόνταν οι θείες εμπρός στα ράφια με τα εβαπορέ γάλατα;

Είναι απλό να φανταστεί κάποιος την ίδια σκηνή με την Ελληνική οικονομία σε πτώχευση και τα ευτράπελα που θα γίνουν μπρος στις τράπεζες. Όχι τάνκς, αλλά μπουλντόζες θα χρειαστούν για να απομακρύνουν τους καταθέτες να πάρουν τα (χαμένα πλέον) λεφτά τους.

Άλλωστε οι πιο προνοητικοί, φοροφυγάδες και μη έχουν φροντίσει να στείλουν τις καταθέσεις τους έξω. Καλό θα ήταν τέλος πάντων, να αφήσουν τον Πάγκαλο να πεί κι άλλα. Όπως π.χ πως εξέθρεψε το κόμμα του όλους τους συνδικαλιστάδες του τύπου Φωτόπουλου της ΓΕΝΟΠ, δίνοντάς τους προνόμια πρωθυπουργού. Επίσης θεάρεστο θα ήταν να μας πει πως τον αντιμετωπίζουν στο εξωτερικό όταν τους λέει πως οι εργατοπατέρες αυτού του τύπου αποφασίζουν και σταματούν τη ροή ενέργειας με το έτσι θέλω σε μια "αναπτυγμένη" χώρα. Μπορεί και να τα έχει πει όλα αυτά άλλωστε.

Και μάλλον άτομα σαν τον Πάγκαλο, αν είχαν πραγματική ευχέρεια θα έλεγαν κι άλλα. Ίσως έπρατταν κιόλας. Γιατί απλά, όταν τα ακούμε από το στόμα του, του χρεώνουμε πως είναι μέρος του συστήματος, οι δημοσιογράφοι παραφράζουν και βάζουν τα κομμάτια που τους συμφέρει για να πουλήσουν, ενώ το νόημα των λόγων του μένει ασχολίαστο. Καλά είναι μερικές φορές να κοιτάει κανείς την ουσία των λόγων που τον πειράζουν. Ειδικά ο Έλλην λειτουργικά αναλφάβητος, ενώ ξέρει πως έχει καμπούρα, τον εξοργίζει να του το λένε ανοιχτά...

Παιδεία και εκπαίδευση εν μέσω κρίσεως.

Αρθράκι που δημοσιεύτηκε στη μηνιαία  τοπική εφημερίδα που κυκλοφορεί στο Δήμο Θέρμης,  "Άποψη":

Το να μιλά κανείς για παιδεία σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, σε καθιστά τουλάχιστον γραφικό στη χώρα μας.

Ναι μεν, θεωρητικά όλοι ενδιαφέρονται για το καλύτερο για τους απογόνους του, αλλά μπροστά στο κύμα των περικοπών και της πτώσης του βιοτικού του επιπέδου, το θέμα της παιδείας στην Ελλάδα έρχεται μάλλον τελευταίο. Άμα μάλιστα δεν μπορεί κανείς να πάρει πλέον διακοποδάνειο και καινούριο κινητό, ακόμα χειρότερα.

            Στις υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες – αντίθετα – έχουν συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό πως η επένδυση στην παιδεία – ακόμα και σε καιρούς κρίσεως πάσης φύσεως – είναι η πιο σίγουρη και αποδοτική μεσο/μακροπρόθεσμη επένδυση που μπορεί να κάνει ένα κράτος προκειμένου να εξασφαλίσει την ευδαιμονία του.

            Έτσι, στη μεταπολεμική Αμερική του ’50, όταν οι Ρώσοι έστειλαν πρώτοι το δορυφόρο «Σπουτνικ» στο διάστημα, οι ιθύνοντες Αμερικανοί έσπευσαν να αναμορφώσουν το εκπαιδευτικό τους σύστημα, μια και θεώρησαν πως ήταν πολύ οπισθοδρομικό και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μείνουν πίσω στην έρευνα. Αυτό έμεινε στην Αμερικάνικη ιστορία ως “Sputnik shock”.

            Στην Ολλανδία, το «κίνημα των ρεαλιστικών μαθηματικών» ήλθε να αλλάξει όλη τη φιλοσοφία της διδασκαλίας των θετικών επιστημών, ενώ στις Βόρειες χώρες με πρωτοστατούσα τη Φινλανδία, η εκπαίδευση είναι ιεραρχημένη ψηλά στις προτεραιότητες του κράτους: υποδομές, χρηματοδότηση αλλά και σχέδιο με έμπνευση.

            Στην Ελλάδα εξακολουθούμε να βλέπουμε σχολικές μονάδες να λειτουργούν υποχρηματοδοτούμενες, τις υποδομές ανύπαρκτες και τους υπουργούς να παρελαύνουν κάνοντας «τομές» χωρίς ουσία: το σύστημα έτσι παράγει και αναπαράγει πολίτες χωρίς καμία κριτική ικανότητα, με κύριο αυτοσκοπό τη φοίτηση στο – εξίσου υποβαθμισμένο – κρατικό πανεπιστήμιο, περνώντας μέσα από τη κρεατομηχανή των πανελλαδικών. Η  δε παραπαιδεία ανθεί, αντλώντας μπόλικο αίμα από τις αδυναμίες του συστήματος, αλλά και από τη ματαιοδοξία του Έλληνα γονέα.

            Σε ένα σεμινάριο, πριν από 4 χρόνια είχε  έρθει στη Θεσσαλονίκη η Έλενα – Γλύκατζη Αρβελέρ. Ερωτώμενη αν δέχτηκε ποτέ πρόταση για να γίνει υπουργός παιδείας απάντησε πως υπήρξαν προτάσεις, αλλά θα γινόταν μόνο με έναν όρο: να υπηρετούσε στο υπουργείο μόνο για μία μέρα, έτσι ώστε να ψηφίσει ένα νόμο που να απαγορεύει στον εκάστοτε υπουργό να κάνει οποιαδήποτε αλλαγή!

            Αναλογιζόμενοι μάλιστα και τον προϋπολογισμό – ανέκδοτο του υπουργείου Παιδείας (πρόσφατα έγιναν και περικοπές στη δεύτερη ξένη γλώσσα στα δημοτικά, αλλά και στον αριθμό ολοημέρων προκειμένου να γλιτώσουν εκπαιδευτικούς), οι οποιαδήποτε βαθυστόχαστες «τομές» της  σημερινής υπουργού (αλλά και αυτές των παλαιότερων)  δικαιώνουν τη ρήση της Αρβελέρ περισσότερο από ποτέ.

Συγκάτοικοι στην ανευθυνότητα.

Οι δύο αρχηγοί μας έκαναν για λίγο να πιστέψουμε πως ίσως τους έχει μείνει λίγη τσίπα, λίγο αίσθημα ευθύνης για την κατάσταση της χώρας.

Όχι πως μια ευρύτερη κυβέρνηση θα έλυνε όλα τα προβλήματα. Τουλάχιστον όμως θα έδινε στον κόσμο την εντύπωση πως κανένας δε θα σκεφτεί την καρέκλα του προκειμένου να κάνει ένα βήμα παραπάνω για τη χώρα.

Η ανάλυση των ευθυνών για το τις πταίει που δεν έγινε η συμφωνία απλά δεν απασχολεί κανέναν πια: το δια ταύτα είναι πως καταλήξαμε σε ένα ακόμα ναυάγιο της πολιτικής ζωής.

Οι εκλογές φαίνεται πως δεν είναι μακριά: σίγουρα τότε και οι δύο πολιτικοί αρχηγοί που θα ψάχνουν την ψήφο τους (αφαιρώ την ψήφο των κομματόσκυλων και  των μπαζουκοκέφαλων πολιτών), θα εύχονταν να είχαν συνεννοηθεί τώρα. Ίσως έτσι θα είχαν σώσει ένα μίνιμουμ αξιοπιστίας. 

Ούτε φυσικά τα υπόλοιπα κόμματα βοηθούν: η Μπακογιάννη μετά Χριστόν προφήτης, ο Καρατζαφέρης παρά το direct λόγο του παίζει επικοινωνιακά παιχνίδια, ενώ τα κόμματα της αριστεράς αποδεικνύουν για ακόμα μία φορά γιατί θα έπρεπε να επιστρέψουν πάλι στην εκτός νόμου κατάστασή τους.

Το κίνημα των αγανακτισμένων δεν  είπε σε κανέναν από τους πολιτικούς τελικά τίποτα αξιοποιήσιμο. Καταλήξαμε πάλι σε ανακατέματα τράπουλας με τους υπουργούς και φανφαρονισμούς της αντιπολίτευσης χωρίς τη παραμικρή ένδειξη βιώσιμης λύσης. Χωρίς πολιτική βούληση να ληφθούν αποφάσεις που έπρεπε να έχουν ληφθεί χρόνια τώρα.

Ίσως τελικά θα πρέπει να επισπεύσουν την έλευση των Ευρωπαίων επιτρόπων στα υπουργεία: μήπως εν μια νυκτί γίνουμε Βέλγιο και λειτουργήσουμε ρολόι χωρίς κυβέρνηση.

Ποιός είναι ο εχθρός άραγε;

Νυχτερινές βόλτες στον εθνικό κήπο, βαρκάδες, "αρμένικες βίζιτες" σε εκδηλώσεις και προσκλήσεις χωρίς ανταπόκριση έγινε η ζωή των πολιτικών (μας;).

Όλοι το είχαν προβλέψει, αλλά αυτοί ενώ τους έφτυναν, νόμιζαν πως βρέχει.

Αντί να τα μαζέψουν και να απαντήσουν με πράξεις στις εκδηλώσεις περιφρόνησης και απέχθειας, οι περισσότεροι, με πρωτεργάτες μάλιστα κάτι σκύμβαλα όπως ο Πετσάλινκος, ο Πρωτόπαππας κ.α μιλούν για κίνδυνο της δημοκρατίας. (Ποιάς;).

Ως νέοι Παλαιολόγοι, οι έγκλειστοι στο Κυνοβούλιο έχρισαν τον εαυτό τους υπερασπιστές του πολιτεύματος και εχθρούς αυτούς που τους εμπόδιζαν ειρηνικά να φύγουν.

Και πού είμαστε ακόμα: σε λίγο καιρό οι απλές εκδηλώσεις περιφρόνησης και απέχθειας θα γίνουν γιαούρτια και τα γιαούρτια, φάπες τουλάχιστον. Όχι βέβαια μολότωφ, γιατί το κίνημα των αγανακτισμένων ευτυχώς μέχρι τώρα καπελώματα από ιεράρχες και αριστερά απολιθώματα δε δέχτηκε.

Φαίνεται μάλιστα πως ούτε θα δεχθεί πατρονάρισμα από κανέναν, και ας μη βρεί "πολιτική έκφραση" όπως λέει ο Πάγκαλος, αλλά ούτε και θα "εκτονωθεί" εύκολα.
Η εποχή των παχέων αγελάδων, κύριοι, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Οι εχθροί της δημοκρατίας είστε εσείς οι ίδιοι που την καταντήσατε έτσι.
Σειρά τώρα έχουν οι συνδικάλες και οι έτεροι σφουγγοκωλάριοι.