Τι να της είπε άραγε;

Η εικόνα συνόδευε τη γραπτή δήλωση της υπουργού για τη συνάντησή της με τον Γιάννη Μπουτάρη. Άλλωστε η κυρία υπουργός έχει συνηθίσει όλους τους εκπαιδευτικούς που έχουν λογαριασμό mail στο σχολικό δίκτυο, σε βομβαρδισμό ενημέρωσης για τις δραστηριότητες της. 

Το σχολικό δίκτυο έγινε έτσι  ένα ιδιότυπο, νεότευκτο τσιφλίκι του εκάστοτε υπουργού για προπαγάνδα έναντι των υφισταμένων της.

Μέσα σε αυτή τη γραπτή δήλωση της υπουργού λοιπόν, η οποία μάλιστα είναι και σε πρώτο πρόσωπο -για περισσότερη αμεσότητα- η τελευταία ενημερώνει πως έδωσε στο νέο δήμαρχο Θεσσαλονίκης φάκελο με το θέμα της σχολικής στέγης, το θέμα της δια βίου μάθησης και τέλος πληροφορίες για το διάλογο με τις υπόλοιπες θρησκευτικές μειονότητες της πόλης.

Καμία αντίρρηση. Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι γιατί το υπουργείο της πολιτικής μηχανικού (και ειδικής πλέον στα εκπαιδευτικά θέματα) έβλεπε μέχρι τώρα με το σταγονόμετρο τους δημάρχους και νομάρχες της πόλης;

Τι έκανε άραγε με το φλέγον θέμα της σχολικής στέγης στο νομό; Σταμάτησε τη βλακώδη εξάρτηση της περιφέρειας γενικότερα από την αδηφάγο υδροκέφαλη   Αθηνοκρατούμενη τακτική του Ο.Σ.Κ; Απελευθέρωσε καμιά -έστω πενιχρή- χρηματοδότηση για τις ανάγκες της παιδείας (λειτουργικές και υποδομής);

Ή μήπως και αυτή η συνάντηση με τον Μπουτάρη ήταν προς χάριν των εντυπώσεων; Γιατί από εντυπώσεις (και mail με δηλώσεις) οι εκπαιδευτικοί και οι πολίτες του νομού Θεσσαλονίκης έχουν χορτάσει. Έργα επιθυμούν να δουν. Όχι χαριεντισμούς και επινίκιες φανφάρες.

Η μομφή του δανειστή.

Αργήσαμε να το χωνέψουμε. Μερικοί θορυβήθηκαν πολύ από τα λόγια του σοφού... προέδρου. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μίλησε και εμέμφθη τους πολίτες για την άρνηση συμμετοχής τους στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές.

Όπως όλοι οι πρόεδροι μέχρι τώρα, έτσι και ο υποφαινόμενος μπροστά στις ευθύνες τους για την γενικότερη κατάσταση της χώρας, κάθησε στ' αυγά του.

Το μόνο "όπλο" που δίνεται άλλωστε στον εκάστοτε πρόεδρο της δημοκρατίας για να προλάβει καταστάσεις ή και να θεραπεύσει ενδεχομένως διαφαινόμενες εξελίξεις, είναι η παραίτηση. Κανείς εκ των μέχρι τώρα προέδρων δεν το χρησιμοποίησε προκειμένου να αποδείξει στην πράξη τις ανησυχίες του για τη χώρα.

Έτσι και ο Παπούλιας: με οσμή αγέρωχου σοφού συμβουλάτορα, έσπευσε να αποδώσει μομφή στους πολίτες για την αποχή τους στις εκλογές. Αποχή για την οποία ευθύνεται το σύστημα του οποίου ο ίδιος υπήρξε αναπόσπαστο μέλος για πολλά χρόνια. 

Και όχι μόνον αυτό: ο Πρόεδρος ποντάρει στην αλήστου λήθης-μνήμη του λειτουργικά αναλφάβητου Έλληνα πολίτη. Ο ίδιος έσπευσε να σώσει από τον λάκκο τον αρχηγό του Ανδρέα, όταν εγέρθηκαν σοβαρές υποψίες για το πόθεν έσχες της ροζ βίλας της Εκάλης. "Για το κωλόσπιτο που θα χάναμε την εξουσία", όπως είχε πεί ο έτερος παλλήκαρος Γιαννόπουλος. Για όποιον θυμάται καλά, ο Κάρολος Παπούλιας εμφανίσθη ως δανειστής του Ανδρέα Παπανδρέου, αντάμα μάλιστα με έναν έμπορο όπλων της εποχής. Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογήθηκαν τα αστρονομικά -για την εποχή- μεγέθη της βίλας.

Κύριε Πρόεδρε, στη σημερινή εποχή κανείς από εσάς τους πολιτικούς δεν είναι δυνατόν να μείνει απυρόβλητος. Πόσο μάλλον όταν και η δική του φωλιά βρίθει...οσμών πολιτικής φαυλότητας. Άλλωστε η Προεδρία δεν είναι πολιτικό εξαγνιστήριο...

Η άχρηστη γενιά (του Πολυτεχνείου).

Είναι η γενιά που κατάφερε να μετατρέψει την  διεκδίκηση της ελευθερίας σε ασυδοσία. Ναί. Είναι η σημερινή γενιά των 50άρηδων (και κάτι) που κυβερνά την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.  

Είναι αυτοί που έμαθαν τις υπόλοιπες γενιές που ακολούθησαν, όχι να πολεμούν για τα ιδανικά τους, αλλά μόλις βολεύονται να ποιούν την νήσσαν και μόνο να θεωρητικολογούν (ιδίως όταν εκλεγούν σε αξιώματα).Είναι αριστεροί από πεποίθηση (και δεξιοί στην τσέπη πλέον). Τους χαρακτήρισε η γενιά τους στην πλειοψηφία τους, αυτοί που εξεγέρθηκαν στο Πολυτεχνείο το ' 73. Βρίσκονται και ζουν ανάμεσά μας διοικώντας οργανισμούς, δημόσιες υπηρεσίες, κόμματα, φορείς και πολλά άλλα. Με τεράστια αποτυχία.Όσοι ήταν έξυπνοι έφυγαν στο εξωτερικό, ενώ όσοι έμειναν έπεισαν τους υπόλοιπους πως είναι "ντεμοντέ" να ανήκεις οπουδήποτε αλλού από την ευρύτερη αριστερά (ή έστω στο κέντρο) και οι ιδέες τους λυμαίνονται ακόμα και σήμερα τα δημόσια πανεπιστήμια. Οι θαυμαστές τους ακόμα αποκαλούν "φασίστες" όποιον έχει το θράσος να διατηρεί διαφορετική γνώμη για τα πράγματα. Η βλακώδης ιδεολογία τους εισχώρησε τόσο βαθιά στη νοοτροπία του Έλληνα, που αλλοίωσε τα χαρακτηριστικά του, αποθέωσε το μέτριο και έθαψε το καλό.

Η ουσία είναι πως σε πραγματική βάση, αυτή η γενιά πρόσφερε (και δυστυχώς κάνει πως προσπαθεί να προσφέρει) τα ελάχιστα στη χώρα. Για να μην πούμε τίποτα απολύτως πέραν φανφαρολογιών και ετεροχρονισμένων ιδεών. Το καλύτερο θα ήταν να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα από τα πράγματα, μήπως και ο τόπος μπορέσει ν' αναπνεύσει...

Ψήφοι αναλφάβητων, ερμηνείες ανόητων.

Και σε αυτές τις εκλογές, ο λειτουργικά αναλφάβητος Έλλην πολίτης, έδωσε το μήνυμα: το κακό είναι πως αυτό είναι τόσο διφορούμενο, που δεν το αποκωδικοποίησε κανένας. Τουλάχιστον κανένας από τους πολιτικούς αρχηγούς, ακολουθούμενους από την πλειοψηφία των δημοσιογράφων.

Έτσι, έσπευσαν όλοι να επιχαίρουν των αποτελεσμάτων.

Ο μεν πρωθυπουργός πήρες πίσω τις δηλώσεις του περί πρόωρων εκλογών χάνοντας ακόμα ένα τεράστιο κομμάτι της (έτσι κι αλλιώς ελάχιστης) αξιοπιστίας του. Είχε πραγματικά δεμένο το χαρταετό του στο συρματόπλεγμα μέχρι να γυρίσει και να συνεχίσει το θεάρεστο έργο της κυβέρνησής του, η οποία βγήκε αλώβητη -κατά τα λεγόμενά του- από την εκλογική διαδικασία.

Ο Σαμαράς επιχαίρει με τη σειρά του διότι είδε τη θητεία του να παίρνει μια μικρή ανάσα: το κόμμα του θα συνεχίσει να υπάρχει και να πείθει τους απελπιστικά ανόητους πως άλλαξε. 

Τελευταίο το πολιτικό μορμολύκειο και το κόμμα της: ερμήνευσε φυσικά την ψήφο  σαν σαρωτική νίκη και "αντεπίθεση" (πού άραγε;) των πολιτών στο πολιτικό σύστημα. Μόνο που το ίδιο το κόμμα της είναι το χειρότερο κομμάτι του. 

Οι δημοσιογράφοι, αφού με αυτά τα αποτελέσματα θα πορευθούν για να έχουν αν λένε, αφού προσπέρασαν με δύο κουβέντες παραπάνω τη συγκλονιστική αποχή και τα λευκά, κάνουν τη δουλειά τους σαν να μη συνέβη τίποτα.

Για όλα αυτά φυσικά και είναι υπεύθυνοι οι πολίτες: όχι όλοι, αλλά αυτοί που ψήφισαν έναν από όλους αυτούς.Ακόμα και τους μικρότερους. Γιατί τους έδωσαν δικαίωμα να ελπίζουν στη διατήρηση του  αποσαθρωμένου πολιτικού συστήματος το οποίο φυτοζωεί χάρη σε αυτούς που πήγαν να ψηφίσουν με οποιοδήποτε κριτήριο, πόσο μάλλον πολιτικό.

Όσο γι' αυτούς που έκαναν αυτό που έπρεπε (αποχή): είναι καιρός να πείσουν και τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο. Γιατί, ακόμα και τώρα που οι μισοί πολίτες τουλάχιστον έφτυσαν  τους πολιτικούς,  αυτοί νομίζουν πως βρέχει.Εως ότου να αρχίσει να βρέχει φάπες...

Έριδες αχρήστων, διλήμματα για μπούφους, πολιτικοί (ή) του μηδενός.

Κάπως έτσι έχει καταντήσει το πράμα: Να μας "απειλούν" ό,τι θα  προσφύγουν στη "λαϊκή ετυμηγορία" με σκοπό να "εκφοβίσουν" τον κόσμο ώστε να ψηφίσει τους ανάλογους δημάρχους και περιφερειάρχες. 

Η δε αντιπολίτευση δράττεται της ευκαιρίας και προβαίνει σε αναλόγου βλακώδους ύφους φανφάρες, σαν να μην ήταν ποτέ αυτή που κυβερνούσε μέχρι πριν ένα χρόνο. Οι δε αριστεροί αναλίσκονται στο μόνο πράγμα που ξέρουν, δηλαδή στο να μαλώνουν μεταξύ τους για ιδεολογήματα που δε θα συγκινούσαν ούτε το Στάλιν πια, ορεγόμενοι δε ψήφους διαμαρτυρίας, ασχέτου (και ασχέτων) προέλευσης.

Ειλικρινά, όποιος πολιτικός ποντάρει στην αλήστου μνήμης -λήθη- του Έλληνα, δεν έχει χάσει μέχρι τώρα. Γιατί απλά, αυτοί οι πολιτικοί αξίζουν στον Έλληνα πολίτη.

Φυσικά και  οι τοπικοί (με τους  λίγο πιο διευρυμένους, ελέω Καλλικράτη) άρχοντες  κινούνται σε παράλληλες γραμμές με τους αχρήστους της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Σκοτεινές υποψηφιότητες, μαύρο χρήμα που ρέει άφθονο προκειμένου να  πείσουν πως νοιάζονται για τον τόπο τους, πολιτικές συγγένειες/οικογένειες και χρίσματα, άφθονα βολάν, sms και φυλλάδια με την τρομερή τους μέχρι τώρα δράση (βιογραφικά πλουσιότατα σε παράλληλες δράσεις επιπέδου τίρα - μόλα) και πολλά άλλα ευτράπελα, όπως οι φλογερές αναρτήσεις στα ιστολόγια/ιστοσελίδες/σελίδες κοινωνικής δικτύωσης τους που δίνουν την επίφαση της προσωπικότερης επαφής.

Απίστευτα πολυέξοδοι και μακροσκελείς προεκλογικοί "αγώνες" τοπικών ηρώων ακόμα και για την κατάληψη μιας θέσης τοπικού κοινοτικού ή διαμερισματικού συμβούλου. Με τι χρήματα άραγε; 

Μικρότερου αλλά όχι ευκαταφρόνητου βεληνεκούς παπάντζα εκπέμπουν και οι συνδικαλιστές παντός είδους. Είναι όλοι τους ή νέοι με διάθεση να "προσφέρουν" ή  "δοκιμασμένοι στα μετερίζια των αγώνων του κλάδου" και ζητούν ψήφους μπούφων. Μεταχειρίζονται δε μικρότερης κλίμακας μέθοδες όπως οι άνω αναφερόμενοι. Στο βάθος οι περισσότεροι ονειρεύονται την κεντρική (η τοπική) πολιτική σκηνή, τουλάχιστον δε κάποιο κεντρικότερο όργανο του φορέα ή κόμματός τους. Σε μερικές περιπτώσεις, τα κινητρά τους είναι και βλακωδέστερα των ίδιων των πολιτικών μεντόρων τους, ενώ στην καλύτερη περίπτωση αποτελούν Δον Κιχώτες, σε μια χώρα που σίγουρα δε χρειάζεται άλλους...

Τελικά, ίσως ένα νομοσχέδιο χρειάζεται μόνον η χώρα: αυτό που θα απαγορεύει στους πάσης φύσεως πολιτικούς και συνδικάλες να έχουν πάνω από δύο θητείες (αυτοί και οι συγγενείς τους μαζί) σε οποιονδήποτε θώκο. Έτσι τουλάχιστον θα γλιτώσουμε από τις ίδιες φάτσες. Οι δε ολίγοι εναπομείναντες καλοί των τριών κατηγοριών, ας θυσιαστούν για το πραγματικά κοινό καλό: το ξεφόρτωμα του 99% των άχρηστων.