Γερμανολογίες.

Ήλθε έτσι το - άγνωστο κατά τα άλλα εδώ - γερμανικό περιοδικό να πειραματιστεί με τα νεύρα και το "φιλότιμον" του Έλληνα, παρουσιάζοντας την (κλεμμένη) Αφροδίτη της Μήλου με άσεμνη χειρονομία: το χειρότερο όμως ήταν οι υπότιτλοι. Πως θέλουν λέει οι Έλληνες να ζούν με τα δικά μας (των Γερμανών δηλαδή) χρήματα. Το περιοδικό δε αναρωτιέται τί μέλλει γενέσθαι  για την Ισπανία, Ιταλία και Πορτογαλία.

Από τη μια πλευρά είναι λογικό  να πυροδοτείται η γνώριμη Λιακοπούλια καχυποψία του Έλληνα πως όλοι είναι απέναντί  και μας πολεμούν γιατί είμαστε ο εκλεκτότερος λαός του κόσμου. Επίσης ακόμα πιο λογικό είναι να θυμάται τις βαρβαρότητες και γενικότερα το σκοτεινό παρελθόν του γερμανικού έθνους, το οποίο μεταξύ άλλων, αιματοκύλησε και την πατρίδα μας, χωρίς μάλιστα να δώσει τις ανάλογες αποζημιώσεις. Πράγματι, η αυτάρεσκη και φιλοτομαριστική έκφραση αυτή των  Γερμανών συντακτών είναι ανιστόρητη και τουλάχιστον εκνευριστική, αν όχι και προκλητική ως εικόνα τουλάχιστο.

Ωστόσο, μέσα στο παραλήρημά του, ο μέσος Έλλην προσβεβλημένος πολίτης ξεχνά και πάλι σημαντικότατα στοιχεία: πως η Γερμανία δεν έδωσε ούτε στη Σοβιετική Ένωση τέτοιου είδους αποζημιώσεις,(σαν αυτές που θυμήθηκαν άρτι οι πολιτικοί μας εν μέσω κρίσεως) στην οποία μάλιστα προκάλεσε ανυπολόγιστες ζημίες στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο σε άψυχο, όσο και σε έμψυχο υλικό. Χωρίς ο γράφων σε καμία περίπτωση να είναι "λάτρης" της γερμανικής κουλτούρας (ούτε καν των γερμανικών αυτοκινήτων) πρέπει να σημειώσει πως η εν λόγω χώρα μετά τον πόλεμο, ούσα κατεστραμμένη ολοσχερώς, κατάφερε να γίνει υπερδύναμη σε λίγα χρόνια, απορροφώντας μάλιστα και την ανάπηρη Ανατολική Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Βασιζόμενη στον συγκριτικά ανύπαρκτο πολιτισμό μεν,στην άρτια οργάνωση δε. Ταΐζοντας επίσης γενεές επί γενεών Ελλήνων μεταναστών το "πικρό" ψωμί της ξενιτιάς, σε τέτοιο σημείο που χωρίς τις αθρόες εισροές των μάρκων και ευρώ, στην Ψαροκώσταινα ψυγεία θα είχε ο κόσμος ακόμα μόνο στις πόλεις. Πόσο μάλλον LCD τηλεοράσεις στα χωριά.

Αντιθέτως, τα κρίσιμα εκείνα χρόνια μετά τον πόλεμο, η Ελλάς ταλανιζόταν από το  βλακοειδές ερώτημα που θέσαν "τσαμπουκά" οι κομμουνιστές - εραστές του Στάλιν -  για το αν η χώρα θα έπρεπε να ακολουθήσει το δρόμο που χάραξαν οι όμοιοί τους. Και τότε φυσικά (όπως και τώρα), οι συμπολίτες και πολιτικοί μας έτειναν να τα "ρίξουν" όλα στις μεγάλες δυνάμεις και το ρόλο τους, στη "δύσκολη" ιστορία μας, αλλά σχεδόν ποτέ στον απροσάρμοστο, απείθαρχο και κομπορρήμων χαρακτήρα μας: το δε φιλότιμο που κάπως αντιστάθμιζε παλαιότερα την κατάσταση, τείνει να εξαφανιστεί αναλόγως των οικονομικών μας ανοχών.