Σε αυτή τη χώρα, ανάμεσα στα άλλα, ισχύουν δύο τινά: 1ον ότι ο τεθνηκότας δεδικαίωται και 2ον ότι οι Έλληνες πολίτες πάσχουν από αυστηρά επιλεκτική έως ανύπαρκτη μνήμη.
Αφορμή για το σχόλιο είναι η πρόταση του πρωθυπουργού σε μια κρίση ευαισθησίας, για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την οικονομία. Με αρμοδιότητα όμως να εξετάσει τα τελευταία χρόνια διακυβέρνησης.
Έτσι, ενώ ο Γ. Παπανδρέου γίνεται λάβρος (και πολύ σωστά) για την κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία άφησε την οικονομία μισοπεθαμένη, αφήνει στο περιθώριο τόσο την κυβέρνηση Σημίτη, για την οποία μόλις τώρα άρχισαν να χτυπούν οι καμπάνες της "αμερικανικής βοήθειας", όσο και όλες τις κυβερνήσεις από το 1980 και μετά.
Είναι γνωστό τοις πάσι άλλωστε, πως η μεγάλη κατηφόρα της οικονομίας άρχισε με την αποκατάσταση της "δημοκρατίας" και "γκάζωσε" από το 1981 και μετά, με την "αλλαγή" του μπαμπά. Τα ταμεία άδειασαν, (ασφαλιστικά και μή) και το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε χάριν αποκαταστάσεων ημετέρων "προοδευτικών" πολιτών που μέχρι τότε ένοιωθαν βαριά την ανάσα της "δεξιάς" στο σβέρκο τους.
Οι δε πωρωμένοι πασόκοι σπεύδουν να προβάλλουν ως αντεπιχείρημα πως ναι μεν η οικονομία άρχισε από τότε να μπαινοβγαίνει στο "νοσοκομείο", αλλά τουλάχιστον δόθηκαν χρήματα σε όλο τον Ελληνικό λαό και "έφαγε" και αυτός. Όταν όμως οι τότε πολιτικοί αντίπαλοι του Α. Παπανδρέου τον κατηγορούσαν πως υποθήκευε το μέλλον των επόμενων γενεών, ο τότε πρωθυπουργός αρκούνταν στο να δίνει ακατάσχετα μη στοχευμένα κονδύλια προς τέρψη της δημόσιας εικόνας του, αγοράζοντας προβληματικές επιχειρήσεις, φορτώνοντας την Ολυμπιακή και την ΕΡΤ με αναρίθμητο προσωπικό και πολλά άλλα εγκλήματα. Το γεγονός ότι μέχρι το '86 υπήρχε ακόμα στην Ελλάδα μονοπώλιο σπίρτων δεν τους έδωσε κανένα μάθημα νοικοκυρέματος της οικονομίας.
Έτσι βρεθήκαμε στην κυβέρνηση Ζολώτα που έψαχνε κονδύλια για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις τα Χριστούγεννα του '89 και στην κυβέρνηση Μητσοτάκη του '90 - '93 που ήλθε να "αποκαταστήσει" τα έτερα δεξιά στελέχη πειραματιζόμενοι με την οικονομία η οποία από τότε είχε "καπαρώσει" το ράντσο στο νοσοκομείο.
Μετά ήλθε το "οικονομικό θαύμα" του Σημίτη: με τους αριστοτέχνες του "μαγειρέματος" των στοιχείων και τα κρυφά δάνεια, η χώρα κατόρθωσε να εισέλθει στην ΟΝΕ. Υποθηκεύτηκαν (politically correct: τιτλοποιήθηκαν) ακόμα και τα έσοδα του Παρθενώνα για να μπούμε στην πολυπόθητη ΟΝΕ, προς τέρψιν του μέσου Έλληνα που πείστηκε πλέον πως η Ελλάς μπορεί να τους κοροϊδέψει τελικά όλους. Το δε υπερεγώ του μέσου πολίτη εκτοξεύτηκε στα ουράνια όταν του ανακοίνωσαν πως η "ισχυρή Ελλάς" θα έκανε και Ολυμπιακούς Αγώνες. Για να ακολουθήσει η προηγούμενη κυβέρνηση με τα γνωστά και στην μνήμη μας -ακόμα- τέρατα και σημεία που διέπραξε στο κορμί της χώρας. Κυρίως όμως αφήνοντας τη λυπητερή των 22 και πλέον δις € παρακαταθήκη για τις επόμενες γενεές. Με ευθύνη και των δύο τελευταίων κυβερνήσεων και αντισταθμιστικά οφέλη ανύπαρκτα για τη χώρα.
Έτσι η Ψαροκώσταινα τώρα κείται μισοπεθαμένη και διασωληνωμένη στο περβάζι του νοσοκομείου, διότι και η ασφάλισή της έχει λήξει προ πολλού. Χάριν στις επιλογές των μέχρι τώρα πρωθυπουργών της και ιδιαιτέρως του αείμηστου μπαμπά του Γιώργου.
Το επιμύθιο της ιστορίας το ξέρουμε, διότι απλά και γι΄αυτό το θέμα συστάθηκε επιτροπή, από τις αναρίθμητες που έχει δει ο πολίτης μέχρι τώρα και πλέον αντί να καγχάζει όπως παλιά, τώρα εκνευρίζεται, διαβάζοντας μάλιστα τις αμοιβές των βουλευτών που συμμετέχουν σε τέτοιου είδους επιτροπές. Γιατί απλά, μέχρι τώρα κανείς, μα κανείς δε λογοδότησε ή τιμωρήθηκε για τις παρασπονδίες του. Γιατί απλά, οι ίδιοι οι Έλληνες που τους ψηφίζουν είτε ξεχνούν είτε συγχωρούν και τους δίνουν άφεση αμαρτιών (βλ. Τσοβόλας, Παπανδρέου, Μάνος κλπ).
Τώρα, σπεύδουμε να κατηγορήσουμε τα ευρωλαμόγια και τους διεθνείς οίκους ότι ασελγούν στο πτώμα της οικονομίας μας και ότι παίζουν με την εθνική μας κυριαρχία. Αυτό που δε σκέπτεται κανένας όμως, είναι ότι κυρίως εμείς είμαστε αυτοί που τους ψηφίσαμε εξαρχής και συνεχίσαμε να στηρίζουμε πολιτικές οικογένειες, τζάκια, διάσημους, εργατοπατέρες και κάθε λογής γλίτσες πολιτικάντες στην πλειοψηφία τους (που μάλιστα δεν έχουν δουλέψει πραγματικά ποτέ), ενώ ταυτόχρονα βάζαμε και βάζουμε στην ελάσσονα αντιπολίτευση γραφικούς σαν τους νοσταλγούς του Στάλιν.
Ίσως τελικά είναι καλύτερα να αναλάβει τις τύχες μας κανένα μεικτό κλιμάκιο από το εξωτερικό, αν αποτύχει και η τωρινή κυβέρνηση. Έτσι τουλάχιστον δε θα έχουμε τύψεις για τις ψήφους μας μέχρι τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου