Γερμανολογίες.

Ήλθε έτσι το - άγνωστο κατά τα άλλα εδώ - γερμανικό περιοδικό να πειραματιστεί με τα νεύρα και το "φιλότιμον" του Έλληνα, παρουσιάζοντας την (κλεμμένη) Αφροδίτη της Μήλου με άσεμνη χειρονομία: το χειρότερο όμως ήταν οι υπότιτλοι. Πως θέλουν λέει οι Έλληνες να ζούν με τα δικά μας (των Γερμανών δηλαδή) χρήματα. Το περιοδικό δε αναρωτιέται τί μέλλει γενέσθαι  για την Ισπανία, Ιταλία και Πορτογαλία.

Από τη μια πλευρά είναι λογικό  να πυροδοτείται η γνώριμη Λιακοπούλια καχυποψία του Έλληνα πως όλοι είναι απέναντί  και μας πολεμούν γιατί είμαστε ο εκλεκτότερος λαός του κόσμου. Επίσης ακόμα πιο λογικό είναι να θυμάται τις βαρβαρότητες και γενικότερα το σκοτεινό παρελθόν του γερμανικού έθνους, το οποίο μεταξύ άλλων, αιματοκύλησε και την πατρίδα μας, χωρίς μάλιστα να δώσει τις ανάλογες αποζημιώσεις. Πράγματι, η αυτάρεσκη και φιλοτομαριστική έκφραση αυτή των  Γερμανών συντακτών είναι ανιστόρητη και τουλάχιστον εκνευριστική, αν όχι και προκλητική ως εικόνα τουλάχιστο.

Ωστόσο, μέσα στο παραλήρημά του, ο μέσος Έλλην προσβεβλημένος πολίτης ξεχνά και πάλι σημαντικότατα στοιχεία: πως η Γερμανία δεν έδωσε ούτε στη Σοβιετική Ένωση τέτοιου είδους αποζημιώσεις,(σαν αυτές που θυμήθηκαν άρτι οι πολιτικοί μας εν μέσω κρίσεως) στην οποία μάλιστα προκάλεσε ανυπολόγιστες ζημίες στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο σε άψυχο, όσο και σε έμψυχο υλικό. Χωρίς ο γράφων σε καμία περίπτωση να είναι "λάτρης" της γερμανικής κουλτούρας (ούτε καν των γερμανικών αυτοκινήτων) πρέπει να σημειώσει πως η εν λόγω χώρα μετά τον πόλεμο, ούσα κατεστραμμένη ολοσχερώς, κατάφερε να γίνει υπερδύναμη σε λίγα χρόνια, απορροφώντας μάλιστα και την ανάπηρη Ανατολική Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Βασιζόμενη στον συγκριτικά ανύπαρκτο πολιτισμό μεν,στην άρτια οργάνωση δε. Ταΐζοντας επίσης γενεές επί γενεών Ελλήνων μεταναστών το "πικρό" ψωμί της ξενιτιάς, σε τέτοιο σημείο που χωρίς τις αθρόες εισροές των μάρκων και ευρώ, στην Ψαροκώσταινα ψυγεία θα είχε ο κόσμος ακόμα μόνο στις πόλεις. Πόσο μάλλον LCD τηλεοράσεις στα χωριά.

Αντιθέτως, τα κρίσιμα εκείνα χρόνια μετά τον πόλεμο, η Ελλάς ταλανιζόταν από το  βλακοειδές ερώτημα που θέσαν "τσαμπουκά" οι κομμουνιστές - εραστές του Στάλιν -  για το αν η χώρα θα έπρεπε να ακολουθήσει το δρόμο που χάραξαν οι όμοιοί τους. Και τότε φυσικά (όπως και τώρα), οι συμπολίτες και πολιτικοί μας έτειναν να τα "ρίξουν" όλα στις μεγάλες δυνάμεις και το ρόλο τους, στη "δύσκολη" ιστορία μας, αλλά σχεδόν ποτέ στον απροσάρμοστο, απείθαρχο και κομπορρήμων χαρακτήρα μας: το δε φιλότιμο που κάπως αντιστάθμιζε παλαιότερα την κατάσταση, τείνει να εξαφανιστεί αναλόγως των οικονομικών μας ανοχών.

Πες τα και για τον μπαμπάκα, όμως.

Σε αυτή τη χώρα, ανάμεσα στα άλλα, ισχύουν δύο τινά: 1ον ότι ο τεθνηκότας δεδικαίωται και 2ον ότι οι Έλληνες πολίτες πάσχουν από αυστηρά επιλεκτική έως ανύπαρκτη μνήμη.

Αφορμή για το σχόλιο είναι η πρόταση του πρωθυπουργού σε μια κρίση ευαισθησίας, για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την οικονομία. Με αρμοδιότητα όμως να εξετάσει τα τελευταία χρόνια διακυβέρνησης.

Έτσι, ενώ ο Γ. Παπανδρέου γίνεται λάβρος (και πολύ σωστά) για την κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία άφησε την οικονομία μισοπεθαμένη, αφήνει στο περιθώριο τόσο την κυβέρνηση Σημίτη, για την οποία μόλις τώρα άρχισαν να χτυπούν οι καμπάνες της "αμερικανικής βοήθειας", όσο και όλες τις κυβερνήσεις από το 1980 και μετά.

Είναι γνωστό τοις πάσι άλλωστε, πως η μεγάλη κατηφόρα της οικονομίας άρχισε με την αποκατάσταση της "δημοκρατίας" και "γκάζωσε" από το 1981 και μετά, με την "αλλαγή" του μπαμπά. Τα ταμεία άδειασαν, (ασφαλιστικά και μή) και το δημόσιο χρέος εκτοξεύθηκε χάριν αποκαταστάσεων ημετέρων "προοδευτικών" πολιτών που μέχρι τότε ένοιωθαν βαριά την ανάσα της "δεξιάς" στο σβέρκο τους.

Οι δε πωρωμένοι πασόκοι σπεύδουν να προβάλλουν ως αντεπιχείρημα πως ναι μεν η οικονομία άρχισε από τότε να μπαινοβγαίνει στο "νοσοκομείο", αλλά τουλάχιστον δόθηκαν χρήματα σε όλο τον Ελληνικό λαό και "έφαγε" και αυτός. Όταν όμως οι τότε πολιτικοί αντίπαλοι του Α. Παπανδρέου τον κατηγορούσαν πως υποθήκευε το μέλλον των επόμενων γενεών, ο τότε πρωθυπουργός αρκούνταν στο να δίνει ακατάσχετα μη στοχευμένα κονδύλια προς τέρψη της δημόσιας εικόνας του, αγοράζοντας προβληματικές επιχειρήσεις, φορτώνοντας την Ολυμπιακή και την ΕΡΤ με αναρίθμητο προσωπικό και πολλά άλλα εγκλήματα. Το γεγονός ότι μέχρι το '86 υπήρχε ακόμα στην Ελλάδα μονοπώλιο σπίρτων δεν τους έδωσε κανένα μάθημα νοικοκυρέματος της οικονομίας.

Έτσι βρεθήκαμε στην κυβέρνηση Ζολώτα που έψαχνε κονδύλια για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις τα Χριστούγεννα του '89 και στην κυβέρνηση Μητσοτάκη του '90 - '93 που ήλθε να "αποκαταστήσει" τα έτερα δεξιά στελέχη πειραματιζόμενοι με την οικονομία η οποία από τότε είχε "καπαρώσει" το ράντσο στο νοσοκομείο.

Μετά ήλθε το "οικονομικό θαύμα" του Σημίτη: με τους αριστοτέχνες του "μαγειρέματος" των στοιχείων και τα κρυφά δάνεια, η χώρα κατόρθωσε να εισέλθει στην ΟΝΕ. Υποθηκεύτηκαν (politically correct: τιτλοποιήθηκαν) ακόμα και τα έσοδα του Παρθενώνα για να μπούμε στην πολυπόθητη ΟΝΕ, προς τέρψιν του μέσου Έλληνα που πείστηκε πλέον πως η Ελλάς μπορεί να τους κοροϊδέψει τελικά όλους. Το δε υπερεγώ του μέσου πολίτη εκτοξεύτηκε στα ουράνια όταν του ανακοίνωσαν πως η "ισχυρή Ελλάς" θα έκανε και Ολυμπιακούς Αγώνες. Για να ακολουθήσει η προηγούμενη κυβέρνηση με τα γνωστά και στην μνήμη μας -ακόμα- τέρατα και σημεία που διέπραξε στο κορμί της χώρας. Κυρίως όμως αφήνοντας τη λυπητερή των 22 και πλέον δις € παρακαταθήκη για τις επόμενες γενεές. Με ευθύνη και των δύο τελευταίων κυβερνήσεων και αντισταθμιστικά οφέλη ανύπαρκτα για τη χώρα.

Έτσι η Ψαροκώσταινα τώρα κείται μισοπεθαμένη και διασωληνωμένη στο περβάζι του νοσοκομείου, διότι και η ασφάλισή της έχει λήξει προ πολλού. Χάριν στις επιλογές των μέχρι τώρα πρωθυπουργών της και ιδιαιτέρως του αείμηστου μπαμπά του Γιώργου. 

Το επιμύθιο της ιστορίας το ξέρουμε, διότι απλά και γι΄αυτό το θέμα συστάθηκε επιτροπή, από τις αναρίθμητες που έχει δει ο πολίτης μέχρι τώρα και πλέον αντί να καγχάζει όπως παλιά, τώρα εκνευρίζεται, διαβάζοντας μάλιστα τις αμοιβές των βουλευτών που συμμετέχουν σε τέτοιου είδους επιτροπές. Γιατί απλά, μέχρι τώρα κανείς, μα κανείς δε λογοδότησε ή τιμωρήθηκε για τις παρασπονδίες του. Γιατί απλά, οι ίδιοι οι Έλληνες που τους ψηφίζουν είτε ξεχνούν είτε συγχωρούν και τους δίνουν άφεση αμαρτιών (βλ. Τσοβόλας, Παπανδρέου, Μάνος κλπ).

Τώρα, σπεύδουμε να κατηγορήσουμε τα ευρωλαμόγια και τους διεθνείς οίκους ότι ασελγούν στο πτώμα της οικονομίας μας και ότι παίζουν με την εθνική μας κυριαρχία. Αυτό που δε σκέπτεται κανένας όμως, είναι ότι κυρίως εμείς είμαστε αυτοί που τους ψηφίσαμε εξαρχής και συνεχίσαμε να στηρίζουμε πολιτικές οικογένειες, τζάκια, διάσημους, εργατοπατέρες  και κάθε λογής γλίτσες πολιτικάντες στην πλειοψηφία τους (που μάλιστα δεν έχουν δουλέψει πραγματικά ποτέ), ενώ ταυτόχρονα βάζαμε και βάζουμε στην ελάσσονα αντιπολίτευση γραφικούς σαν τους νοσταλγούς του Στάλιν.

Ίσως τελικά είναι καλύτερα να αναλάβει τις τύχες μας κανένα μεικτό κλιμάκιο από το εξωτερικό, αν αποτύχει και η τωρινή κυβέρνηση. Έτσι τουλάχιστον δε θα έχουμε τύψεις  για τις ψήφους μας μέχρι τώρα.

Τιμές Ευρώπης με μισθούς Ελλάδος.

Η θέα της φωτεινής πινακίδας του πρατηρίου προξένησε τρόμο, παρά το εξαγγελθέν του μέτρου. Εν μία νυκτί, η τιμή της βενζίνης ανέβηκε 15 ολόκληρα λεπτά. Τιμή που ζηλεύουν πλέον και οι προηγμένες δυτικές χώρες. Μόνο που έχουν και τους μισθούς, αλλά και τους δρόμους να την "υποστηρίξουν". 

Το Ελληνικό κράτος προφανώς προσπαθεί με αυτή την κολοσσιαία αύξηση να "βρεί" 1 δις €, ελέω ελείμματος: με μία αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα που ξεπερνάει 4 φορές τον πληθωρισμό. 

Το ιστολόγιο αυτό έχει επισημάνει άπειρες φορές το πρόβλημα που έχουν οι κυβερνήσεις διαχρονικά όσον αφορά στην ιεράρχηση των αναγκών/προτεραιοτήτων του τόπου. Ενώ λοιπόν κατάρτισε ένα σχετικά καλό φορολογικό νομοσχέδιο, ταυτόχρονα δεν έλαβε κανένα μέτρο για τη διαφθορά. Από την άλλη, πέταξε στο "ταέ κβον ντό" και το στέγαστρο Καλατράβα σχεδόν 50 δις ευρώ, τη στιγμή που αυτή την περίοδο μαζεύει και τα ταλιράκια από τις βενζίνες: ενώ μάλιστα ο ταλαίπωρος αυτός τόπος δε διαθέτει ούτε δρόμους, ούτε δημόσιο σύστημα υγείας, ούτε υποδομές για την παιδεία.

Η κασιδιάρα ψαροκώσταινα μετά από όλα αυτά, θα χάσει και την ασημένια σκούφια της (βλ. π.χ αξιοποίηση ολυμπιακών ακινήτων). Γιατί έτσι της αξίζει...(;)

Διαζύγιο με τη λογική.

Δεν μπορεί κάθε σκεπτόμενος πολίτης, παρά να απορεί με το μέγεθος της βλακείας που χαρακτηρίζει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων, αλλά και να απορεί με τον ξεπεσμό στον οποίο έχουν πέσει τα αντίστοιχα Μ.Μ.Ε της χώρας. Και μαζί τους οι γραφικοί τηλεθεατές.

Μέσα στα σοβαρά προβλήματα της χώρας, βάλθηκαν πεισματικά ορισμένα Μ.Μ.Ε να πείσουν τον κόσμο πως το πρόβλημα της χρονιάς είναι το διαζύγιο της τηλεπαρουσιάστριας, το οποίο "έπεσε σαν βόμβα". Είναι έτσι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς, αν οι εκπομπές αυτές ωθούνται από τα νούμερα της μονοπωλιακής εταιρίας μέτρησης που ρυθμίζει τις ¨επιθυμίες" του τηλεθεατή ή αν τα ίδια τα μέσα δράττονται της ευκαιρίας να καθηλώσουν αποχαυνωμένη τη μέση νοικοκυρά μπροστά στο δράμα της Ελένης. Είναι ένα ερώτημα του τύπου του αυγού και της κότας.

Τη στιγμή λοιπόν που η κοινή γνώμη ασχολείται με τέτοιου είδους θεματικές, είτε γιατί δεν έχει το επίπεδο να ασχοληθεί με τα σοβαρά προβλήματα του τόπου, είτε επειδή "είναι πια κουρασμένος" από την πολιτική και "δεν θέλει να ακούει", είναι επόμενο να εκλέγει τέτοιες (άχρηστες) κυβερνήσεις διαχρονικά. Επομένως και να εκπροσωπείται από πολιτικούς με ανάλογο ήθος και ποιόν. Το αναπόφευκτο  αποτέλεσμα είναι να έχει οδηγηθεί η χώρα στην υφιστάμενη κατάσταση  τα τελευταία χρόνια. (βλ. 30 κατ' ελάχιστον). Γιατί μπορεί ο μέσος πολίτης να ξέρει με ποιόν είναι παντρεμένος κάθε καλλιτέχνης, ωστόσο οι έννοιες Α.Ε.Π, τιμάριθμος, ανταγωνισμός και πολλά άλλα βασικά μεγέθη να παραμένουν άγνωστες έννοιες. Ας μην αναφερθούν δε τα νεότευκτα spread.

Δεν είναι περίεργο λοιπόν που η χώρα αυτή ταλανίζεται από κάθε είδους προβλήματα: έχει τους πολίτες που τα διαιωνίζουν, τα ανέχονται και ψηφίζουν βάσει της άγνοιας ή της ημιμάθειάς τους. Είμαστε πραγματικά άξιοι της μοίρας μας. Ίσως όχι όλοι. Δώρον άδωρον όμως :  ακόμα και οι  λίγοι σκεπτόμενοι, σέρνονται από την πλειοψηφία της αποχαύνωσης και της βλακείας.