Η καρμανιόλα.

Είθισται να αποκαλείται έτσι ένας επικίνδυνος οδικός άξονας, αλλά κάτι τέτοιο συνιστά και ο δρόμος που παίρνουν οι μαθητές για να μπορέσουν να σπουδάσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μια ακόμα μορφή του Ελληνικού παραλογισμού, για τον οποίο όλοι έχουν ευθύνη.

Επ' ευκαιρία της έναρξης των πανελλαδικών εξετάσεων λοιπόν, τί να πρωτοπεί κανείς για τα δεινά που περνούν τη χρονιά αυτή οι  μαθητές και οι οικογενειές τους: Οι παλινωδίες των αλλαγών στις εξετάσεις είναι γνωστές διαχρονικά και ευνοούν γενικά το διάβασμα δια αποστήθισης και άκριτης αναπαραγωγής γνώσης, η οποία δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ στην πλειοψηφία της, τα προγράμματα είναι εξοντωτικά, το ίδιο και τα ωράρια ανάμεσα στα φροντιστήρια και το σχολείο, για να μην αναφέρει κανείς και τα έξοδα τα οποία φτάνουν αστρονομικά ποσά, ανάλογα δε και με το "ψώνιο" των γονέων.

Εδώ έρχεται η ευθύνη των τελευταίων, της οικογένειας δηλαδή, όπου παρατηρούνται συμπεριφορές βλακώδεις προκειμένου να "στηριχθεί" το παιδί και να έχει όλα τα "εχέγγυα" να διαβάσει με ησυχία και παραγωγικότητα. Αποσυνδέονται τηλέφωνα, αποκοινωνικοποιούνται γονείς και παιδιά, αναβάλλονται ταξίδια, πολλοί στερούνται και τα βασικά προκειμένου το "παιδί να διαβάσει". Όλα αυτά για μήνες ολόκληρους, ή και χρόνια για τους πιό ανόητους. "Κρίνεται η ζωή σου!". Από τις εξετάσεις... 

Προφανώς η μόνη κρίση που περνά ο μαθητής είναι αυτή που θα πάθει στη διάρκεια και στη συνέχεια μετά την αποφοίτησή του απο το ΤΕΙ ή ΑΕΙ που θα περάσει χωρίς να το έχει δηλώσει σαν πρώτη του επιλογή, αφού διέλθει τις άθλιες συμπληγάδες του πανεπιστημιακού συστήματος και τέλος αφού καταχωρηθεί επίσημα σαν άνεργος πολυτελείας ή των 700€ σαν...πτυχιούχος, τη στιγμή που ο συμμαθητής του από το γυμνάσιο, που πήρε τη δουλειά του μπαμπά και πηγαίνοντας τεχνικό λύκειο και είναι υδραυλικός, βγάζει απο τώρα όσο θα βγάλει ο "μορφωμένος" συμμαθητής του σε καμιά 20αριά χρόνια. 

Ακόμα καλύτερα: ο φοιτητής ιατρικής που έκανε τα αδύνατα δυνατά για να περάσει "στο σπίτι του", παρότι χαμένος απο χρόνο και χρήμα (γιατί μπορεί να δώσει και τρείς φορές πανελλαδικές) θα έχει να λέει "ναί, αλλά εγώ πέρασα εδώ", απέναντι στο συμμαθητή του που πέρασε "χαλαρά" την τελευταία του χρονιά στο λύκειο και απλά γράφτηκε στην ιατρική σχολή της αρεσκείας του στο εξωτερικό: άσε που εκεί θα βρεί ειδικότητα αμέσως και θα πληρώνεται άν δουλεύει ενώ σπουδάζει...φάε κόπανε το "πέρασα εδώ", λές και στην Ιταλία δεν σπουδάζουν ιατρική, μόνο στα άθλια ελληνικά νοσοκομεία είναι καλά!

 Η ακρότητα λοιπόν και σε αυτή την έκφανση της ζωής του Έλληνα είναι εμφανής:  ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι γονείς αυτοί που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο για "καλύτερη ποιότητα παιδείας" οι οποίοι πληρώνουν τα διπλάσια χρήματα από τους γονείς που έχουν τα παιδιά τους στα δημόσια σχολεία, σε φροντιστήρια.

Είναι εύλογο λοιπόν να αναρωτηθεί κανείς αρκετά πράγματα: άραγε άν χτυπήσει το τηλέφωνο κατά τη διάρκεια της ημέρας στο σπίτι, ένας προετοιμασμένος μαθητής δεν θα περάσει; Και για να περάσουμε στα πιο σοβαρά: γιατί αλήθεια να κάνει κανείς τόσα έξοδα, να περάσει ο ίδιος και το παιδί του την άγονη και κρύα δοκιμασία των πανελλαδικών εξετάσεων προκειμένου να περάσει στο αμφιβόλου ποιότητας ελληνικό πανεπιστήμιο (πόσο μάλλον και σε άλλη πόλη) ; Τη στιγμή που με τα ίδια χρήματα (ή και λιγότερα αθροιστικά) μπορεί να εξασφαλίσει μία θέση σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού, από το οποίο μάλιστα θα μπορέσει να βρεί και μια ανθρώπινη θέση εργασίας με καλά λεφτά; 

Ίσως για όλα αυτά φταίει η βλαχομαγκιά  (η ανάγκη για κομπασμό του Έλληνα) (βλέπε ειδικά Ελληνίδα μάνα, υπεύθυνη για πολλά καλά, αλλά και πολλά δεινά): "το παιδί μου πέρασε νομική! άριστα!". Μπράβο! Πάρε τώρα 200 ευρώ ως ασκούμενος μετά από 4-5 χρόνια και τράβα στο "φουαγιέ" των δικαστηρίων  να ψάχνεις για πελάτες...