Τηλεανύπαρκτοι.

Τελικά, όλοι συμφωνούν  σε κάτι σε αυτή τη χώρα: στην ανουσιότητα της συνύπαρξης των πολιτικών αρχηγών στη χθεσινή "τηλεμαχία".

Η οποιαδήποτε κριτική για δημιουργία εντυπώσεων και "κέρδη" δεν αντέχει πραγματικά σε κριτική,  σε ένα μοντέλο  "συζήτησης" που μόνο μέθοδοι διαλόγου του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλόκ μπορούν να ζηλέψουν, με παράλληλους μονολόγους, κλειστές ερωτήσεις και μονοκόμματες απαντήσεις.

Μετά είναι και το γεγονός, πως το "έργο" το έχουμε ξαναδεί: επανάληψη θέσεων χωρίς όραμα, γενικολογίες, αοριστίες και καμία είδηση που θα μπορούσε να δώσει στον κόσμο κάποια ελπίδα ή έστω κίνητρο για να πάει να ψηφίσει. Ξύλινη πολιτική γλώσσα, χωρίς αμεσότητα. Ενώ οι πολιτικοί αρχηγοί τα "λένε" καλά - καλά από το τηλέφωνο και στα εντευκτήρια κατ' ιδίαν, μπροστά στο γυαλί βάζουν το κοστούμι της ψευδοσοβαρότητας και της πλαστικοποίησης προσπαθώντας να πείσουν  για την ύπαρξή τους ως "σωτήρες" της χώρας. 

Για την ταμπακιέρα, τίποτα.

Αν δεν υπήρχαν οι διαφημίσεις των κομμάτων, αλλά και αυτές που χρηματοδοτούνται από την Ε.Ε για να μας θυμίσουν πως "πρέπει" να ψηφίσουμε, τότε οι ευρωεκλογές πραγματικά θα περνούσαν εντελώς στα ψιλά γράμματα της καθημερινότητάς μας.

Όχι πως δεν περνούν τώρα στους υπότιτλους της ζωής μας, αλλά πέρα από τις πληρωμένες (με δικά μας λεφτά) διαφημίσεις οι οποίες προσπαθούν να μας πείσουν για το απόλυτο τίποτα, είναι να αναρωτιέται κανείς πως καταφέρνουν οι πολιτικοί "μας" να ασχολούνται με βλακοειδέστατες ρήσεις και να προβάλλουν ακόμα πιο άσχετα επιχειρήματα, απλά για να "συσπειρώσουν" τους κομματικούς τους μηχανισμούς ή και για να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Για ευρωπαϊκή πολιτική ούτε λόγος. Μάλλον για πολιτική στην ουσία των πράξεων ούτε λόγος.

Αναλυτικότερα: Το κυβερνών (λέμε τώρα) κόμμα αναλώνεται στο να διαφημίζει στο τι έχει πράξει αγκομαχώντας, ενώ προσεβλήθη τόσο πολύ από τη ρήση του Παπανδρέου για "σοσιαλισμό ή βαρβαρότητα", ώστε ετέθει ως μέγα θέμα "μπούμεραγκ" για την πολιτική τους στάση. Λες και γνωρίζει ο λειτουργικά αναλφάβητος Έλληνας τι σημαίνει το ένα (σοσιαλισμός) ή το άλλο (βαρβαρότητα).

Αντιθέτως το ΠΑΣΟΚ δια του αρχηγού του, με το συγκεκριμένο "σλόγκαν" προσπαθεί να αποδείξει πως είναι η ιδανική λύση (εφόσον κερδίσει) για το μέλλον της χώρας: άραγε ο Γιώργος ονειρεύεται σοσιαλισμό τύπου Σουηδίας; Στην Ελλάδα; ή μήπως σοσιαλισμό τύπου Τσάβες; Δεν μας εξήγησε ποτέ. Ούτε και πώς, με όλα αυτά που ονειρεύεται, δε θα ανεβάσει και άλλο τον πήχυ του δημόσιου χρέους, όπως έκαναν και οι άχρηστοι στο σύνολό τους προκάτοχοί του.

Τα υπόλοιπα μικρά κόμματα δε, λιμνάζουν στις ελπίδες τους για "χαλαρή ψήφο", όχι άδικα ίσως, βλέποντας την ιδανική ευκαιρία να αναδείξουν εκπρόσωπο και να δουν τα ταμεία τους να γεμίζουν με τις κρατικές επιχορηγήσεις λόγω εκλογής ευρωβουλευτή. Αυτή είναι η αλήθεια. Άλλωστε, το πάλαι ποτέ ΔΗΚΚΙ, έτσι συντήρησε το πολιτικό του πτώμα για αρκετά χρόνια, έξω από το κυρίως πολιτικό σκηνικό. Ομοίως, λοιπόν, τα μικρά κόμματα για ευρωπαϊκή κουβέντα, ελάχιστα. Ο ένας ασχολούμενος με τα όνειρα των μεταναστών και του περιβάλλοντος για συμπλήρωμα μια ολίγη από πατάτες (ΣΥΡΙΖΑ), ο άλλος με άστοχες εθνικές διεκδικήσεις και φανφάρες (ΛΑΟΣ), οι γραφικοί "κομμουνιστές" κολλημένοι με την μη - κουβέντα για την Ε.Ε (κάντε μας τη χάρη άν δε θέλετε, ας μη κατεβείτε στις εκλογές ή ας παραχωρήσετε την επιδότηση του κόμματός σας), ενώ ο Τρεμόπουλος (οικολόγοι) με τη δίχρονη βέσπα και τον μπλέ καπνό της στην Τσιμισκή, προβάλλοντας την περιβαλλοντική (αριστερή και αυτή) ευαισθησία προσμένει με χαρά τη χαλαρότατη των ψήφων των πολιτών. Τέλος, έχουμε τους υπόλοιπους αριβίστες της - από σπόντα - εκλογής που προσμένουν την ακόμα χαλαρότερη (σχεδόν ασύδοτη) των ψήφων μπας και εμφανιστούν κάπως στο ταμπλό των πρώτων 5 κομμάτων.

Η αλήθεια είναι πως για ευρωπαϊκή πολιτική, ελάχιστα θα ειπωθούν και μάλλον ασήμαντα μπροστά στα συμφέροντα των εμπλεκομένων, σε ένα σύστημα μάλιστα που δεν αφήνει τον πολίτη ούτε καν να επιλέξει τους υποψηφίους του, έστω και ενδοκομματικά.

Η κατάρτιση των ευρωψηφοδελτίων γίνεται στο παρασκήνιο βάσει πολιτικής "αποκατάστασης", προσώπων αμφιβόλου αξίας και ποιότητας, επικοινωνιακών παιχνιδιών του στύλ "τιμητικής θέσης" που θα είχε νόημα εκλογής μόνο αν το κόμμα που συμμετέχει ο υποψήφιος της, θα έπαιρνε το 150% των ψήφων!

Κατά τα άλλα, οι εν δυνάμει σίγουροι εκλεγμένοι, αφήνουν υποσχέσεις πως θα "υπηρετήσουν" τη χώρα από την Ευρωπαϊκή θέση χωρίς να ακούσουν τις "σειρήνες" του Ελληνικού κοινοβουλίου και θα μείνουν εκεί (ω, τι δυσμενής μετάθεση) ή αφήνουν με λύπη τη θέση τους στη βουλή... Σε άλλους μάλιστα χρειάστηκε και μεγάλη προσπάθεια για να πεισθούν πως θα πρέπει να ηγηθούν του ψηφοδελτίου.

Αφού λοιπόν μας αξίζει(;) καλά κάνουν και μας κοροϊδεύουν: ας μην έχουν όμως την αυταπάτη πως θα πάμε να ψηφίσουμε ντε και καλά.

Οι διαφημίσεις και οι δυσφημιστές.

Δανείζομαι απο το http://troktiko.blogspot.com :

To KKE δεν μπορεί να βγάλει διαφημίσεις της προκοπής; Είναι δυνατόν να ακούμε εμβατήρια; Νομίζεις ότι γιορτάζεις το Πολυτεχνείο και ετοιμάζεσαι να πας να αφήσεις ένα λουλούδι στο μνημείο μέσα στο πανεπιστήμιο. Μα....τόσα χρήματα έχει το κόμμα και ακόμα με κόκκινες σημαίες και γαρύφαλλα; Που να πάρει παραπάνω ψήφους από όσους έχει με τέτοια διαφημιστικά;

Εν μέσω - αδιάφορης- προεκλογικής περιόδου, οι γραφικές μούμιες του πολιτικού συστήματος, συνεχίζουν να κάνουν το απαρχαιωμένο παιχνίδι τους: διαφημίσεις για παππούδες και "ρομαντικούς", συνθήματα του '50, επαναβίωση των σταλινικών προτύπων, προκλητικές απαντήσεις σε δύσκολες ερωτήσεις (βλ. Πάγκαλος)...

Η αλήθεια είναι πως οι διαφημίσεις είναι το λιγότερο: στην ουσία απο κανένα δε χρειαζόμαστε διαφήμιση πως είναι διατεθειμένος να σώσει τη χώρα. Πόσο μάλλον από τους κκέδες που διατείνονται ότι θα μας σώσουν...απο την Ευρωπαϊκή Ένωση!

Πάλι καλά που υπάρχει και ο Θόδωρος που τους τα χώνει κανονικά, ενώ όλοι οι άλλοι χαϊδεύουν τα κουφά τους αυτιά σε βαθμό μάλιστα που ενστερνίζονται τις -λενινιστικού- τύπου μπαρούφες. (βλ. Λαζόπουλος).

Φυσικά, δεν είμαι της άποψης ότι όταν ασχολείται κάποιος με τις ασυναρτησίες του Κ.Κ.Ε, τους δίνει αξία. Αξία έτσι κι αλλιώς δεν έχουν.

Η καρμανιόλα.

Είθισται να αποκαλείται έτσι ένας επικίνδυνος οδικός άξονας, αλλά κάτι τέτοιο συνιστά και ο δρόμος που παίρνουν οι μαθητές για να μπορέσουν να σπουδάσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μια ακόμα μορφή του Ελληνικού παραλογισμού, για τον οποίο όλοι έχουν ευθύνη.

Επ' ευκαιρία της έναρξης των πανελλαδικών εξετάσεων λοιπόν, τί να πρωτοπεί κανείς για τα δεινά που περνούν τη χρονιά αυτή οι  μαθητές και οι οικογενειές τους: Οι παλινωδίες των αλλαγών στις εξετάσεις είναι γνωστές διαχρονικά και ευνοούν γενικά το διάβασμα δια αποστήθισης και άκριτης αναπαραγωγής γνώσης, η οποία δεν θα χρησιμοποιηθεί ποτέ στην πλειοψηφία της, τα προγράμματα είναι εξοντωτικά, το ίδιο και τα ωράρια ανάμεσα στα φροντιστήρια και το σχολείο, για να μην αναφέρει κανείς και τα έξοδα τα οποία φτάνουν αστρονομικά ποσά, ανάλογα δε και με το "ψώνιο" των γονέων.

Εδώ έρχεται η ευθύνη των τελευταίων, της οικογένειας δηλαδή, όπου παρατηρούνται συμπεριφορές βλακώδεις προκειμένου να "στηριχθεί" το παιδί και να έχει όλα τα "εχέγγυα" να διαβάσει με ησυχία και παραγωγικότητα. Αποσυνδέονται τηλέφωνα, αποκοινωνικοποιούνται γονείς και παιδιά, αναβάλλονται ταξίδια, πολλοί στερούνται και τα βασικά προκειμένου το "παιδί να διαβάσει". Όλα αυτά για μήνες ολόκληρους, ή και χρόνια για τους πιό ανόητους. "Κρίνεται η ζωή σου!". Από τις εξετάσεις... 

Προφανώς η μόνη κρίση που περνά ο μαθητής είναι αυτή που θα πάθει στη διάρκεια και στη συνέχεια μετά την αποφοίτησή του απο το ΤΕΙ ή ΑΕΙ που θα περάσει χωρίς να το έχει δηλώσει σαν πρώτη του επιλογή, αφού διέλθει τις άθλιες συμπληγάδες του πανεπιστημιακού συστήματος και τέλος αφού καταχωρηθεί επίσημα σαν άνεργος πολυτελείας ή των 700€ σαν...πτυχιούχος, τη στιγμή που ο συμμαθητής του από το γυμνάσιο, που πήρε τη δουλειά του μπαμπά και πηγαίνοντας τεχνικό λύκειο και είναι υδραυλικός, βγάζει απο τώρα όσο θα βγάλει ο "μορφωμένος" συμμαθητής του σε καμιά 20αριά χρόνια. 

Ακόμα καλύτερα: ο φοιτητής ιατρικής που έκανε τα αδύνατα δυνατά για να περάσει "στο σπίτι του", παρότι χαμένος απο χρόνο και χρήμα (γιατί μπορεί να δώσει και τρείς φορές πανελλαδικές) θα έχει να λέει "ναί, αλλά εγώ πέρασα εδώ", απέναντι στο συμμαθητή του που πέρασε "χαλαρά" την τελευταία του χρονιά στο λύκειο και απλά γράφτηκε στην ιατρική σχολή της αρεσκείας του στο εξωτερικό: άσε που εκεί θα βρεί ειδικότητα αμέσως και θα πληρώνεται άν δουλεύει ενώ σπουδάζει...φάε κόπανε το "πέρασα εδώ", λές και στην Ιταλία δεν σπουδάζουν ιατρική, μόνο στα άθλια ελληνικά νοσοκομεία είναι καλά!

 Η ακρότητα λοιπόν και σε αυτή την έκφανση της ζωής του Έλληνα είναι εμφανής:  ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι γονείς αυτοί που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο για "καλύτερη ποιότητα παιδείας" οι οποίοι πληρώνουν τα διπλάσια χρήματα από τους γονείς που έχουν τα παιδιά τους στα δημόσια σχολεία, σε φροντιστήρια.

Είναι εύλογο λοιπόν να αναρωτηθεί κανείς αρκετά πράγματα: άραγε άν χτυπήσει το τηλέφωνο κατά τη διάρκεια της ημέρας στο σπίτι, ένας προετοιμασμένος μαθητής δεν θα περάσει; Και για να περάσουμε στα πιο σοβαρά: γιατί αλήθεια να κάνει κανείς τόσα έξοδα, να περάσει ο ίδιος και το παιδί του την άγονη και κρύα δοκιμασία των πανελλαδικών εξετάσεων προκειμένου να περάσει στο αμφιβόλου ποιότητας ελληνικό πανεπιστήμιο (πόσο μάλλον και σε άλλη πόλη) ; Τη στιγμή που με τα ίδια χρήματα (ή και λιγότερα αθροιστικά) μπορεί να εξασφαλίσει μία θέση σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού, από το οποίο μάλιστα θα μπορέσει να βρεί και μια ανθρώπινη θέση εργασίας με καλά λεφτά; 

Ίσως για όλα αυτά φταίει η βλαχομαγκιά  (η ανάγκη για κομπασμό του Έλληνα) (βλέπε ειδικά Ελληνίδα μάνα, υπεύθυνη για πολλά καλά, αλλά και πολλά δεινά): "το παιδί μου πέρασε νομική! άριστα!". Μπράβο! Πάρε τώρα 200 ευρώ ως ασκούμενος μετά από 4-5 χρόνια και τράβα στο "φουαγιέ" των δικαστηρίων  να ψάχνεις για πελάτες... 

Ο Θόδωρος ξαναχτυπά!

Μιλώντας σε ραδιοσταθμό των Τρικάλων ο Θόδωρος Πάγκαλος δημιούργησε και άλλο casus belli μεταξύ του ΠΑ.ΣΟ.Κ και του Κ.Κ.Ε λέγοντας πως το πρόγραμμα του τελευταίου "εξωφρενικού" κόμματος με "τρελούς" ψηφοφόρους  είναι να δημιουργήσει ξανά στην Ελλάδα τη Σοβιετική Ένωση, πως έχει μετοχές στο "Γερμανό" και πως η εφορία δεν "πατάει" ποτέ στον Περισσό...

Άντε τώρα να τα "ξαναμαζέψει" ο αρχηγός του. Σε μια Ελλάδα που η Ν.Δ, ακόμα και ο Λ.Α.Ο.Σ αφήνει τους κομμουνιστές να λένε ό,τι βλακεία  θέλουν, όπου το ΠΑ.ΣΟ.Κ προσπαθεί γενικώς για την προσέγγιση με τους γραφικούς του Κ.Κ.Ε χαϊδεύοντας τους μπας και πάρει κανένα ψηφαλάκι από τους λιγότερο "τρελούς", αλλά γενικότερα σε μια Ελληνική κοινωνία που θεωρεί ότι το Κ.Κ.Ε διαφέρει από  τη Χρυσή Αυγή επειδή μόνο και μόνο είναι "αριστεροί" (βλ. προβολή των δηλώσεων της Παπαρήγα από το Λαζόπουλο), ο Θόδωρος Πάγκαλος λέει τα πράγματα για ακόμα μια φορά τα πράγματα με το όνομά τους: πίσω από την "προοδευτική" μουσούδα, κρύβεται ένα κόμμα με τόσο προοδευτικές αντιλήψεις και δημοκρατική εσωτερική λειτουργία, όσο η  Κ.G.B  και η Σεκιουριτάτε του Τσαουσέσκου. Επιτέλους, κάποτε αυτοί οι γραφικοί με τη διαχρονική αντεθνική δράση πρέπει να μπουν στο "χρονοντούλαπο της ιστορίας" που έλεγε και ο παλιός αρχηγός του Πάγκαλου.

Το ανέκδοτο...

Το (ξανα) ακούσαμε και από τα χείλη του μέλλοντος πρωθυπουργού: θα ανεβάσει τις δαπάνες για την παιδεία της χώρας στο 5%, επιτέλους, ανεξάρτητα μάλιστα και από την οικονομική κρίση. Το έχουμε ακούσει άλλωστε, τόσες πολλές φορές από τους μέλλοντες πρωθυπουργούς προεκλογικά. Ανέκδοτο κατάντησε.

Πρόσφατα δε στην προ - ημερησίας διάταξης συζήτηση για την παιδεία, το παραδέχθηκε και ο πρωθυπουργός: τί; ότι μας πούλησε και αυτός φούμαρα με τη σειρά του προεκλογικά δίνοντας την ίδια υπόσχεση. 

Είπε όμως, επίσης, πως έδωσε περισσότερα λεφτά από τους άλλους, γενικότερα περισσότερα σε σχέση με άλλες χρονιές για την παιδεία. Αυτό που δεν είπε ο πρωθυπουργός είναι γιατί - επιτέλους - έκανε τόσες άχρηστες προσπάθειες για διάλογο στην παιδεία. Ελέω έλλειψης χρημάτων, συζήτηση κάνουμε. Είναι τζάμπα και άλλωστε κάποιος θα βρεθεί να διαφωνήσει και να σταματήσει τη διαδικασία απέχοντας (συνήθως οι γραφικοί αριστεροί, αλλά και η εκάστοτε αντιπολίτευση δια των εργατοπατεροργάνων της).

Μάλλον κανένας δεν τους είπε πως το πρώτο που χρειάζεται η παιδεία είναι χρηματοδότηση: όχι απαραίτητα για την "τσέπη" των εκπαιδευτικών: υποδομές, έρευνα, κίνητρα.  Περικόψτε - κύριοι- τους μισθούς των βουλευτών, συμβούλων, διευθυντών και προϊσταμένων ΔΕΚΟ, εξοπλισμούς, μίζες, ανιεράρχητες βλακώδεις δαπάνες του δημοσίου γενικότερα κλπ και να το 5%.

Αντιθέτως, οι εκπρόσωποι του λαού αποφάσισαν να κλείσουν τη βουλή πρόωρα για να σπεύσουν ο καθένας από την μεριά του να σώσει ότι μπορεί για τις ευρωεκλογές: ήτοι να τρέξει να προβληθεί σε κάθε μεριά για να βοηθήσει το κόμμα του: όχι, τελικά κανένας δε περίμενε να εξαντληθούν οι διαδικασίες για τα σκάνδαλα. Μετά τις ευρωεκλογές οι κυβερνώντες και οι αντιπολιτευόμενοι (διαμαρτυρόμενοι  και μή για το κλείσιμο) θα στελεχώσουν τα υποτονικά θερινά τμήματα της βουλής των οποίων η πολύμηνη ύπαρξη μόνον παρωδία θυμίζει. Άντε να "ξεκουραστούν" αυτοί, να μην τους βλέπουμε και εμείς...