(Πριν) τα Χριστούγεννα στο σχολείο.

Στα δημοτικά σχολεία την περίοδο πριν τα Χριστούγεννα, βλέπεις σκηνές απείρου κάλλους: όσο πλησιάζουν οι μέρες, οι δάσκαλοι φαίνονται σαν τον Φρέντι Κρούγκερ, ενώ οι πιτσιρικάδες βρίσκονται ήδη στον κόσμο της σοκοφρέτας (δικαίως) και  έχουν αρχίσει τις διακοπές από την αρχή του μήνα.

        Αυτό γιατί οι πρώτοι (οι εκπαιδευτικοί) προσπαθούν να τα προλάβουν όλα: μαθήματα (οι διακοπές των Χριστουγέννων είναι σημαντικό σημείο καμπής στην ύλη) και έτερες δραστηριότητες, όπως bazaar, στολισμοί, γιορτές, κατασκευές και άλλα.

        Οι super star – flash δασκάλες όμως, είναι αυτές της πρώτης και της δευτέρας. Ως συνήθως επωμίζονται την επίσημη γιορτή του σχολείου (υπερπαραγωγές που βλέποντάς τες ο Spielberg θα έσπαγε τα Oscar του), με αποτέλεσμα να τις παίρνει ο ύπνος στον καναπέ του σπιτιού τους έχοντας το αγγελάκι στα χέρια, χαρτιά Α4 με ρόλους στο προσκεφάλι, κανσόν στα γόνατα και  χρυσόσκονη ακόμα και στα πιο επίμαχα σημεία.

Για τις νηπιαγωγούς, δε το συζητάμε. Όλα τα παραπάνω συν 25 τετράχρονα – πεντάχρονα με τις ιδιαιτερότητές τους. Μετά τις 23 Δεκεμβρίου, the walking dead.

        Οι καθαρίστριες βγάζουν την αγανάκτηση: βρίσκουν τα πιο απίθανα πράγματα σε κάθε γωνιά της τάξης (το μόνο χειρότερο είναι όταν περάσει και διασκορπιστεί κανένα πακετάκι κομφετί την περίοδο του απόκρεω) και φήμες λένε πως στη διάρκεια των διακοπών με τα χρήματα που είθισται (και πρέπει) να τους δίνονται ως δώρο, περνούν πενθήμερο στα λουτρά για να στρώσει η μέση.

        Οι διευθυντές βρίσκονται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης: ίπτανται εις τους διαδρόμους (εκείνες τις μέρες φορούν αερόσολες) αφού  μαζί με τα συνήθη υπηρεσιακά, έχουν να οργανώσουν και τα υπόλοιπα. Πολλοί, όντες ιδιαίτερα δραστήριοι(ες) ξεχνάν να φύγουν από το σχολείο: φαγητό στο πόδι (ευτυχώς γιορτάζουν αρκετοί και έχει finger food το πρωί) και ολίγη ξεκούραση στο καναπεδάκι του γραφείου (για τους τυχερούς).

        Για τα παιδιά είναι η πιο ωραία περίοδος: αν μάλιστα οι μικροί δεν είχαν να μάθουν και τους ρόλους για τη γιορτή, ακόμα καλύτερα. Και αν δεν είχαν τους βαθμούς του τριμήνου οι μεγάλοι, μαγεία.

Καλές γιορτές!

Η μοσάντ στο σχολείο.

   Ο δάσκαλος, εκτός από τη διαχείριση της τάξης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, έχει και μια ακόμα σημαντική παράμετρο να αντιμετωπίσει: τους γονείς των μαθητών.

   Οι γονείς φυσικά, θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, σε σημείο μάλιστα (ανάλογα και με το εύρος του νεοπλουτισμού της περιοχής που υπηρετεί ο καθείς) που τείνουν να δικαιολογούν πάσα ακραία συμπεριφορά του βλασταριού τους.

   Στα χωριά δε (κυρίως) οι δάσκαλοι των παιδιών είναι ένα από τα πιο πιασάρικα θέματα συζητήσεων ανάμεσα στις αργόσχολες - και μη - μαμάδες, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, πρωινού και απογευματινού καφέ, τεράστιο σουξέ δε στις συναντήσεις γενεθλίων των απανταχού παιδότοπων. Εκεί συγκρίνουν το παιδαγωγικό τάκτ του καθενός, το πού βρίσκεται στην ύλη, την εμφάνισή του/της, αλλά και πολλά άλλα.

  Όλα αυτά έχουν αντανάκλαση φυσικά και μέσα στην τάξη, γιατί οι μαθητές τείνουν να υιοθετούν (ως είθισται) τις γνώμες των γονέων τους έναντι του δασκάλου και των πρακτικών του (οι οποίες μεταφέρονται με την μέθοδο του σπασμένου τηλεφώνου) και επομένως δρουν αναλόγως.

   Και με τους συνεργάσιμους γονείς, όλα καλά και ανθηρά. No problem. Επειδή όμως το σχολείο είναι καθρέπτης της κοινωνίας, θα βρει κανείς ανάμεσά τους κάθε καρυδιάς καρύδι: όπως αυτούς που δεν πατάνε στις ενημερωτικές συναντήσεις, μιας και υποπτεύονται τα κατορθώματα του τέκνου τους εκ προοιμίου (συνήθως ο δάσκαλος ενημερώνει αυτούς που δε χρειάζεται και ψάχνει αυτούς που χρειάζεται) ή αυτούς που οσμίζονται την "αδικία" έναντι των παιδιών τους πριν μάλιστα υπάρξει οποιαδήποτε υποψία.

   Το τελευταίο όμως και πιο ευφάνταστο  συνέβη προχθές,  ένας δάσκαλος, για να συζητήσει με "ψαγμένη" μαμά το θέμα των σχολικών εγχειριδίων, διαπίστωσε πως έπρεπε να έχει και γνώσεις αντικατασκοπείας:

Μητ: "Μα και αυτά τα σχολικά βιβλία, είναι στο σύνολό τους απαράδεκτα".

Δασκ: "Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, υπάρχουν και καλά βιβλία στα διδακτικά πακέτα".

Μ: "Ε, μα είναι γνωστό πως στον πρώτο όροφο του Υπουργείου Παιδείας, υπάρχει κλιμάκιο της Μοσάντ που ελέγχει κάθε φορά τι θα μπει στα σχολικά βιβλία και τα κανονίζει αυτά..."

Δ: "Ποιά αυτά; Εννοείτε το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων;"

Μ: "Φυσικά" (εμβρόντητη). "Δεν το ξέρετε;"

Δ: "Είχα μείνει με την εντύπωση πως όλα αυτά κανονίζονται από το Υπουργείο και τους υπόλοιπους φορείς όπως το (τέως) παιδαγωγικό ινστιτούτο και άλλους φορείς". "Αλλά εσείς απ' ότι ακούω, γνωρίζετε και τον όροφο..."

Μ: "Α! Είστε μακριά νυχτωμένος".

Δ: "Μάααααλιστα...."

Άντε να αποδείξει κανείς λοιπόν (και) σε κάτι τέτοιους - σε θέματα που άπτονται της δουλειάς του δασκάλου - ότι δεν είναι ελέφαντας (ή μήπως μυστικός πράκτορας;).

"Δεν την ήθελα": η απάντηση και η ανταπάντηση.

 

 Είναι της μόδός, είπαμε. Πολλά τα σχόλια για τους εκπαιδευτικούς, και ιδιαίτερα για τους δασκάλους, αλλά αυτό, ξεχείλισε από φαρμάκι.

Ο λόγος για το άρθρο μου "Δεν την ήθελα". Κάποιος κύριος λοιπόν άφησε το εξής σχόλιο:

 Κύριε Παναγιωτόπουλε

Από πού να σας πιάσει κανείς! "Λουλούδι" είστε, φαρισσαϊκής παρρησίας, υποκριτικής ειλικρίνειας και παλληκαρίσιας μυξοκλάψας, κύριε Παναγιωτόπουλε! Να δάσκαλος, να μάλαμα που λένε, γνήσιο προϊόν της πασοκοκουλτούρας(ο Θεός να την κάνει) της "μεταπολίτευσης", άξιος να του εμπιστευθεί ο γονιός την εκπαιδευτική διάπλαση του παιδιού του! Ώστε έτσι έ; "Δεν φταίω ρε παιδιά, συνδικαλιστική άδεια μου δίνουν, να μην την πάρω;". Όπως είπαν πολλοί, "αύξηση μου δίνανε, να μην την πάρω;". Βάζω στοίχημα ότι το είπατε κι εσείς αυτό, αλλά...κατακεραυνώσατε τον Θόδωρος Πάγκαλο, για το "μαζί τα φάγαμε"! Και...ακούτε και τα εξ´ αμάξης, έ; Λοιπόν, αυτό που έχω να σας πω επιγραμματικά, κύριε Παναγιωτόπουλε, είναι: "Σκάσε και κολύμπα", όχι φυσικά στη θάλασσα(του ανταγωνισμού του ιδιωτικού τομέα) αλλά στην πισίνα των συνδικαλιστικών "δίκαιων και αναφαίρετων" (!!!!!!) προνομίων, που σας έχουν εξασφαλίσει οι (άξιοι των ψήφων σας) "δασκαλοπατέρες"! Εάν(λέω, ΕΑΝ) βρίσκετε κάτι μεμπτό στις προκλητικές συνδικαλιστικές κοπάνες μετ´ αποδοχών, να κάνετε κανονικά τα μαθήματα στους μαθητές σας και πάτε να ψηφίσετε σε μη εργάσιμη ώρα! Αλλά βέβαια, ποιός να τολμήσει, ακόμη και απλώς να προτείνει κάτι τέτοιο, θα πέσουν όλοι να τον φάνε ζωντανό, οπότε...φρονίμως ποιούντες, αρκούμαστε σε ανέξοδες διαμαρτυρίες, ακόμη και καταγγελίες...

Για τις άλλες αρετές σας(των δασκάλων) που αναφέρετε εν παρόδω(π.χ. νευρική αντοχή στην τάξη για περισσότερο από μισή ώρα), θα σας συνιστούσα να μην έχετε τόσο μεγάλη ιδέα γιά τον εαυτό σας(πληθυντικός και πάλι). Πολλοί άλλοι θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο, ίσως και καλύτερα από σας. Όσο για την εργατικότητα και την παραγωγικότητα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα(οι οποίοι ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ καθημερινά), διερωτώμαι σε ποιούς αφορά το καρφάκι, στο κείμενό σας. Αν έχετε κάποιο παράδειγμα από ιδιωτική επιχείρηση, στην οποία γίνονται κοπάνες, αναρωτιέμαι αν αυτή η επιχείρηση εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα,

Αυτά κύριε Παναγιωτόπουλε. Για πιθανά μελλοντικά άρθρα σας, να θυμάστε ότι η όποια συγγνώμη λαμβάνεται υπ´οψιν μόνον όταν είναι έμπρακτη! Διαφορετικά, αντιμετωπίζεται σαν απόπειρα κοροϊδίας και δημιουργίας εντυπώσεων...

    "Αγαπητέ" κύριε:

     Ως γνήσιος Έλλην κάνατε γιουρούσι, χαρακτηρίζοντας ολόκληρο κλάδο, αλλά και εμένα προσωπικά (λες και με ξέρατε από χθες), φροντίζοντας μάλιστα να μη δηλώσετε καν την επαγγελματική σας ταυτότητα. 

   Βέβαια, δε θα ήταν πρέπον να πιαστεί κανείς από τις επαγγελματικές ταυτότητες και να αρχίσει να "σούρνει" τα στραβά της καθεμιάς, αφού μπαίνουμε έτσι σε ένα φαύλο κύκλο. Η μήνις όμως εναντίον του κλάδου των δασκάλων, έχει ξεπεράσει πια κάθε όριο και το σχόλιό σας δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμα αναπαραγωγή των σχολίων που γίνονται καθημερινά, συνήθως από ανθρώπους που έχουν σχέση με το δημόσιο σχολείο, όσο και ο γάιδαρος με τις μελιτζάνες.

     Για να απαντήσω λοιπόν στο σχόλιό σας, σαν ενημερώνω επιγραμματικά πως αν όλοι "σκάγαμε και κολυμπούσαμε", τίποτα δε θα άλλαζε σε αυτό τον τόπο: τις δε πράξεις που κάνει ο καθένας μας για να αποδείξει το τι πιστεύει, δεν είστε σε θέση να το κρίνετε πίσω από το πληκτρολόγιο. Κάποιοι από μας, ενδιαφέρονται για την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου. Όχι για να μην "τα ακούν" από τύπους σαν κι εσάς, αλλά από απλό φιλότιμο. 

  Αρκείσθε όμως να χαρακτηρίζετε ανθρώπους και καταστάσεις πετώντας κόπρανα στον ανεμιστήρα και όποιον πιάσουν. Άραγε, ποιός ακόμα σας φταίει για την οργισμένη κατάσταση  στην οποία βρίσκεσθε;

  Μη ξεχνάτε, πως και εσείς και όμοιοί σας ήταν θιασώτες της "πασοκοκουλτούρας" για πολλά χρόνια. Όπου και να δούλευαν.Στο κάτω - κάτω, δεν ήταν μόνο οι δάσκαλοι που "τα φάγανε" (έστω και με τους μισθούς τους), αλλά κυρίως οι ιδιωτικές εταιρίες που κάνανε πάρτι στο δημόσιο, οι ελεύθεροι επαγγελματίες που δε δήλωναν τίποτε απολύτως από τα εισοδήματά τους και οι εταιρίες (μικρές και μεγάλες) που έθρεψαν το τέρας της διαφθοράς στο δημόσιο. 

     Για να κάνω κι εγώ λοιπόν μια επιτομή του νοήματος του άρθρου (μιας και το αναγνώσατε εν βρασμώ ψυχής), σας λέω πως και οι δάσκαλοι αξιολογούνται καθημερινά: δε μεταφράζονται όλα όμως με κριτήρια του ιδιωτικού τομέα, κύριε. Δηλαδή, η διδασκαλία και η παιδεία δε μετριούνται με νούμερα και με το κιλό: ο εκπαιδευτικός αξιολογείται κάθε μέρα από τους μαθητές του πρωτίστως, τους συναδέλφους και τους γονείς. Και αν διερωτάστε με τι επιπτώσεις, πάλι θα σας απαντούσα πως στην ρημάδα τη χώρα αυτή, υπάρχουν και άνθρωποι με "τσίπα". Αυτό αρκεί. 

    Το να συγκρίνει κανείς τον ιδιωτικό τομέα με τη λειτουργία του δημόσιου σχολείου είναι πρακτική λειτουργικά αναλφάβητου. Αλλά μάλλον  ξέρετε ΚΑΙ από το τι γίνεται στην εκπαιδευτική διαδικασία. Προσωπικά όμως, έχοντας  υπηρετήσει για αρκετά χρόνια τον ιδιωτικό τομέα, από διάφορες θέσεις (χαμηλά και ψηλότερα), προς μεγάλη σας έκπληξη, θα σας επισημάνω τα εξής:

     Τα μεγάλα και μικρά καφέ των πόλεων, βρίθουν κάθε πρωί από πωλητές - περιφερόμενους υπαλλήλους μικρών και μεγάλων εταιριών (ναι και πολυεθνικών που δεν έχουν κλείσει προς μεγάλη σας έκπληξη) που κάνουν "συσκέψεις" ωρών και μετά γυρνούν στο γραφείο για να πιστοποιήσουν πόσο πολύ δούλεψαν στους δρόμους. Για να μην πούμε για τα άπειρα επίσημα και ανεπίσημα τραπεζώματα στελεχών που βαφτίζονται "δείπνα εργασίας" σε διάφορες περιπτώσεις. Και πολλά άλλα...αξιοκρατικά και "εργάσιμα".

   Σε μικρές και μεγάλες εταιρίες κάθε είδους έχω συναντήσει  άπειρα παραδείγματα "κόπρων" που όχι απλά δικαιολογούν το μισθό τους, αλλά αξιολογούνται λιγότερο και από τον τελευταίο κλητήρα υπουργείου. Γιατί; Επειδή απλά αγαπητέ κύριε, στις περισσότερες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, προτιμήθηκε κάποιος γνωστός κάποιου για να δουλέψει. Οι γνωριμίες είναι το παν στον ιδιωτικό τομέα και σε περίπτωση που δεν τις έχεις, παραμένεις εσαεί άνεργος. Ο "γνωστός" λοιπόν (ή και συγγενής ακόμα καλύτερα) βρίσκεται ολημερίς στο απυρόβλητο, όπου και να δουλεύει. Ο λόγος βέβαια επειδή θέσατε θέμα αξιοκρατίας και επαγγελματικής ευσυνειδησίας. Τουλάχιστον εγώ πέρασα με διαδικασία εξετάσεων στο δημόσιο. Σε όλες τις δουλειές (πλην της πρώτης που μπήκα γιατί ήταν "χαμηλού" στελέχους), το έκανα μέσω γνωριμιών.  

     Πριν λοιπόν σπεύσετε ξανά να χαρακτηρίσετε οποιονδήποτε, κάντε μια βόλτα από ένα δημόσιο δημοτικό σχολείο. Θα σας βοηθήσει. Γιατί οι απλουστεύσεις, τα φραστικά πυροτεχνήματα κατά παντός υπευθύνου και οι  όξινες φανφαρολογίες ανήκουν στη σφαίρα των τύπων που προσομοιάζουν σε αυτούς που βγαίνουν από το καζίνο πανί με πανί. Όλα τους φταίνε!      

Τα port - φόλια των Διευθυντών.

    Στις τελευταίες ενημερωτικές συγκεντρώσεις των Δ/ντών Δημοτικών σχολείων ανά Διεύθυνση Εκπαίδευσης, υπήρξε προφανής αμηχανία. Οι Διευθυντές προσπαθούσαν να βγάλουν άκρη με την αξιολόγησή τους. Ματιές γεμάτες απορία για το περιεχόμενο των εκθέσεων που κλήθηκαν να γράψουν και το το περιεχόμενο του portfolio, βάσει του οποίου θα κριθεί το έργο τους.

     Έχει καιρό που στος διαδρόμους και τα γραφεία των σχολείων, πολλοί από τους διευθυντές - θιασώτες του συγκεκριμένου συστήματος αξιολόγησης - κυκλοφορούσαν με ύφος χιλίων καρδιναλίων, κραδαίνοντας το σκήπτρο του διοικητικού ελέγχου που με το οποίο τους επιφόρτισε ο νόμος, απειλούσαν θεούς και δαίμονες, δικαίως και αδίκως.

   Είναι πρώτα η σειρά τους όμως: όχι βέβαια ότι το "σύστημα" θα τους "πετάξει" απ' έξω. Το σύστημα δεν τρώει τα παιδιά του: με ελάχιστες εξαιρέσεις οι σχολικοί σύμβουλοι και Διευθυντές Διευθύνσεων (για να μην πούμε για Περιφερειάρχες), κρίθηκαν αβρόχοις ποσί. Ιδίως οι ημέτεροι, βάσει κυρίως τυπικών προσόντων και χωρίς κανείς να εξετάσει αν μπορούν να αρθρώσουν μια πρόταση με λογική συνέχεια ή αν έχουν ικανότητες διοίκησης.

    Όμως, όσο και να είναι, γι' αυτούς του Διευθυντές σχολείων που τρέμουν μη χάσουν την καρέκλα και - φευ - γυρίσουν στην τάξη ή στο σπίτι τους λόγω ανεπαρκούς βαθμολογίας, η αξιολόγηση από μόνη της αποτελεί σοβαρό φόβητρο.

    Θα πέσουν όμως στα μαλακά: ακόμα και το Π.Δ που αφορά στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών δεν αφιερώνει ούτε τις μισές σελίδες στα κριτήρια / διαδικασία που αφιερώνει για τους "απλούς" εκπαιδευτικούς. Οι τελευταίοι είναι μοιραίο να τεμαχιστούν σε κομματάκια προκειμένου να λάβουν μισό μόριο παραπάνω.

   'Αλλωστε, η πλειοψηφία των ίδιων των Διευθυντών είναι γέννημα - θρέμμα του ίδιου αμαρτωλού κομματικοσυνδικαλιστικού σωλήνα που λυμαίνεται το σχολείο χρόνια: μοιρασιά στελεχών και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις με ανάλογα "μαγειρέματα" συνεντεύξεων προκειμένου να καταρτιστεί ο πίνακας των υποψηφίων και να τοποθετηθούν στα σχολεία επιλογής τους.

  Εν τω μεταξύ, οι Διευθυντές (των οποίων οι ημερομηνίες πέρατος της διαδικασίας αξιολόγησης μόλις παρατάθηκαν - μάλλον μαζί με τη θητεία τους), τρέχουν να γεμίσουν τα port - φόλια τους: μια έννοια που για την πλειονότητά τους - ίσως δίκαια - ήταν έξω από τη σφαίρα της φαντασίας τους.

    Άλλοι λοιπόν τρέχουν να μαζέψουν τα κομμάτια της καριέρας τους και να τα βάλουν σε μία σειρά για να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες, ενώ αρκετοί έσπευσαν ήδη στους "ειδικούς" (με το αζημίωτο) για να τους γεμίσουν τα port - φόλια...  

Ειδική Αγωγή: Μήπως το έχουμε παρακάνει; (και δεν κάνουμε τίποτα τελικά).

Η ειδική αγωγή είναι ένα θέμα ταμπού, ακόμα. Από την άλλη μεριά όμως. Αν τύχει και ρίξεις οποιοδήποτε βέλος εναντίον της, κινδυνεύεις να θεωρηθείς αναίσθητος, γαϊδούρι και γραφικός. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα είναι της «μοδός»: στρατιές εκπαιδευτικών, διορισμένων και μη, σπεύδουν να κάνουν σπουδές πάνω στην ειδική αγωγή. Άλλοι από πραγματική ευαισθησία και άλλοι οσμιζόμενοι ταχύτερη επαγγελματική αποκατάσταση, μια και τα περιστατικά που χρήζουν ειδικής αγωγής στα σχολεία, πολλαπλασιάζονται με γεωμετρικούς ρυθμούς.

          Η μεγάλη επιτυχία της κυβερνητικής πολιτικής διαχρονικά, ήταν μόνο να «βγάλει» αυτά τα παιδιά από το σπίτι, συνωστίζοντάς τα μέσα σε ειδικά σχολεία, χωρίς την κατάλληλη υποδομή πολλές φορές.

          Εν προκειμένω, σημαντικό είναι το θέμα των παιδιών με ειδικές μαθησιακές ανάγκες που βρίσκονται στα κανονικά σχολεία. Με το επιχείρημα της κοινωνικοποίησης και την επίμονη άρνηση γονέων που δε θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους σε ειδικά σχολεία, αρκετά από τα παιδιά αυτά ταλαιπωρούνται και ταλαιπωρούν αλλήλους στις τάξεις των «κανονικών» σχολείων.

          Για τις περιπτώσεις αυτές των παιδιών που έχουν σοβαρά μαθησιακά προβλήματα, αλλά και ιδιαίτερες περιπτώσεις (αυτισμός, Asberger, down κλπ), υπάρχουν τα ταλαίπωρα τμήματα ένταξης με έναν – το πολύ – εκπαιδευτικό, ο οποίος τρέχει να προλάβει να κατηγοριοποιήσει περιπτώσεις, να διδάσκει ξεχωριστά, να προλάβει να κάνει τις αξιολογήσεις περιπτώσεων και ένα σωρό άλλες δουλειές που θα χρειάζονταν από δύο γραμματείς ο καθένας για να τις διεκπεραιώσει.

          Έτσι, τα παιδιά αυτά καταλήγουν τις περισσότερες διδακτικές ώρες στο τμήμα στο οποίο ανήκουν, με ένα δάσκαλο που έχει να παλέψει την καθημερινότητα της ύλης, να διαχειριστεί 25 παιδιά και τις ανάγκες τους, να εξατομικεύσει διδασκαλία για τους πιο αδύναμους και ό,τι άλλο περιλαμβάνει η καθημερινή διδασκαλία – τώρα και να διαχειριστεί μια ειδική περίπτωση: και αν βέβαια η περίπτωση του παιδιού αυτή είναι από αυτές που δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις, όλα καλά. Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που εμφανίζουν συμπεριφορές όπως επιθετικότητα ή άλλες αποκλίνουσες συμπεριφορές; Τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν αμέτρητες στα Δημοτικά σχολεία, ιδίως σε περιπτώσεις που χρήζουν εκπαιδευτικό παράλληλης στήριξης και αυτός δεν έχει εμφανιστεί ακόμη λόγω διαδικασιών (ως εκ θαύματος) του υπουργείου.

          Ο δάσκαλος του τμήματος εν προκειμένω είναι αναγκασμένος να διακόπτει συνέχεια, ενώ προσπαθεί να εξισορροπήσει τις καταστάσεις, ώστε να συνεχίσει τη δουλειά του. Ποιος άραγε χρειάζεται την ειδική αγωγή τώρα; Μήπως οι υπόλοιποι μαθητές που ελέω ενός μένουν πίσω; Μάλλον εδώ έχουμε μια lose – lose κατάσταση.

          Ειδική όμως είναι και η αγωγή που θα χρειάζονταν και τα λεγόμενα «χαρισματικά» παιδιά: είναι τα παιδιά με ιδιαίτερες ικανότητες και αντίληψης πάνω από την  ηλικία τους. Αυτά τα παιδιά στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι πραγματικά καταδικασμένα να καταβαραθρωθούν στις συμπληγάδες του μέσου όρου. Χωρίς κανένα επιπλέον κίνητρο και αντιμετώπιση, λόγω έλλειψης ειδικών, χρόνου και υποδομών, επαφίενται αποκλειστικά στις εξωσχολικές δραστηριότητες προκειμένου να αναπτύξουν τα ταλέντα τους, με αποτέλεσμα να χάνεται για την ίδια τη χώρα πολύτιμο ανθρώπινο (μελλοντικό) δυναμικό. Αν μάλιστα συγκρίνει κανείς τους χειρισμούς αναπτυγμένων εκπαιδευτικά κρατών σε αυτόν τον τομέα των χαρισματικών παιδιών, το ελληνικό σύστημα δεν έχει κάνει ούτε το παραμικρό βηματάκι προς οποιαδήποτε κατεύθυνση…

          Το τελευταίο νομοσχέδιο για την ειδική αγωγή δε, ήρθε να περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα και να φορτώσει επιπλέον ευθύνες το ήδη βαρυφορτωμένο (ως όνο) προσωπικό του σχολείου με διαδικασίες σχετικά με την ειδική αγωγή. 

Τελικά μήπως προσπαθώντας να δώσει κανείς ίσες ευκαιρίες στις ειδικές περιπτώσεις, τις στερεί από τις «κανονικές»;

Δεν την ήθελα!

Δεν την ήθελα τη ρημάδα τη συνδικαλιστική άδεια. Αλήθεια. Έστω και αν μας τη δίνουν κάθε δύο χρόνια. Αυτήν που πήραμε όλοι οι εκπαιδευτικοί για να ψηφίσουμε τους εκπροσώπους μας στα υπηρεσιακά μας συμβούλια.
Γιατί  αντικρίζουμε ειρωνικά βλέμματα (στην καλύτερη περίπτωση) και ακούμε τα εξ αμάξης από τους γονείς που δεν έχουν τι να κάνουν τα παιδιά τους εκείνη την ημέρα: όσοι από μας διαθέτουν ακόμα κοινή λογική, κατεβάζουν τα μάτια και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ότι κλείνουμε το σχολείο για να ασχοληθούμε με τα συνδικαλιστικά μας.  (Εκλέγοντας μάλιστα τους ίδιους και τους ίδιους). «Εδώ που τα λέμε, έχουν δίκιο» μουρμουράμε – αρκετοί - μεταξύ μας. Γιατί τα ίδια συναντάμε και εμείς όταν πηγαίνουμε στην εφορία  και μας κάνουν τα ανάλογα.
        Αλλά αυτή η άδεια είναι και ο λόγος ύπαρξης των ίδιων των δασκαλοπατέρων και των περί αυτών: όποτε γίνεται προσπάθεια σε τοπικό επίπεδο να γίνουν εκλογικές διαδικασίες εκτός ωραρίου εργασίας, οι παρόντες δε γεμίζουν ούτε ταξί.
Γι’ αυτό δεν την ήθελα. Δώσαμε δικαίωμα – και πάλι – στους τριγύρω να μας χαρακτηρίσουν τεμπέληδες (που καθόμαστε το καλοκαίρι) και αργόμισθους (αφού έτσι κι αλλιώς οι κατηγορούντες, ειδικά οι ανήκοντες στον ιδιωτικό τομέα είναι υποδείγματα αφοσίωσης και εργατικότητος). Είναι γνωστό εξάλλου πως έχει καλλιεργηθεί  το κλίμα πως είμαστε πολλοί και φταίμε για τη μεγάλη κατρακύλα. Έστω και αν οι περισσότεροι από τους επικριτές και εξάγοντες την χολήν , σε μισή ώρα θα έφευγαν τρέχοντας από την αίθουσα διδασκαλίας, μην αντέχοντας τα ντεσιμπέλ των παιδικών κραυγών. Ήταν όμως μια θαυμάσια ευκαιρία για να μας ρίξουν ακόμα ένα καρφί στο φέρετρο της ανυποληψίας μέσα στο οποίο βρισκόμαστε ως κλάδος. Όχι  βέβαια χωρίς τη δική μας συμμετοχή.
Την άλλη φορά λοιπόν θα κάτσω στο σχολείο. Και ας με «φάνε» οι συνάδελφοι και οι λοιποί «συναγωνιστές». Αν και δε φταίω για τις στρεβλώσεις του κράτους και της νομοθεσίας που μου δίνει αυτήν την καταραμένη άδεια, μαθητές μου, συγγνώμη.

Ξέρεις πόσα λεφτά παίρνεις;

 Επεισόδιο που συνέβη σε Δημοτικό Σχολείο: Δασκάλα, ολίγον..."φευγάτη" σε όλα της, τριγυρνά στο κτίριο, μην έχοντας ξεκάθαρη αποστολή.

  Έχει αποχαιρετήσει την τάξη εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια, με λεπτές ενέργειες του διευθυντή, ευτυχώς για τα παιδιά φυσικά.

Μπορεί δε να πάρει και σύνταξη, αλλά θεωρεί πως δε πρέπει να στερήσει από το εκπαιδευτικό σύστημα την παρουσία της, τουλάχιστον ακόμα.

  Γύρω στις 10.30 το πρωί, αφού έχει πιεί κάνα δυο καφέδες, ρωτάει το διευθυντή: 

   - Μπορώ να φύγω, γιατί μόνο τέτοια ώρα σήμερα ευκαιρούν να με πάνε σπίτι;

  - Ξέρεις πόσα λεφτά παίρνεις; της απαντά ο Διευθυντής, συνηθισμένος σε τέτοιες ερωτήσεις.

   Η εν λόγω γουρλώνει τα μάτια και απαντά με φυσικότητα έως και έκπληξη: 

   - 1380 ευρώ!

   - Λοιπόν φύγε και να μην ξαναγίνει...

    Η φίλτατη συνάδελφος είχε την τύχη να την προλάβει το "ενιαίο" μισθολόγιο στους "παλιούς", στους οποίους δεν άγγιξε τρίχα σχεδόν. Τριγυρνάει στο σχολείο σαν την άδικη κατάρα εδώ και χρόνια, μια και κανείς δεν πρόκειται να της εμπιστευθεί τάξη. Και δεν είναι η μόνη στο σύστημα που απολαμβάνει το απυρόβλητο.

   Το κακό είναι πως το ποσό του μισθού της το ξεστόμισε μπροστά σε συνάδελφο τάξης, με αρκετά παραπάνω προσόντα, τον οποίο το μισθολόγιο τον έχει ξεχάσει εδώ και μερικά χρόνια στην ίδια βαθμίδα, με αποτέλεσμα να αμοίβεται με 400 ευρώ λιγότερα. 

    Αφού αποχώρησε η περί ης ο λόγος, ο συνάδελφος που τύγχανε να βρίσκεται μπροστά στη στιχομυθία, αναφώνησε: "Αξιολόγηση, ΤΩΡΑ!". Ποιος τον αδικεί; 

   

    

         

Το ξεβράκωμα.

Η ρήση της Έλενας Γλύκατζη – Αρβελέρ δε θα μπορούσε να είναι πιο σωστή, από ποτέ: ας τη θυμηθούμε: «Αν γινόμουν ποτέ υπουργός παιδείας στην Ελλάδα, θα ψήφιζα μόνο έναν νόμο: αυτόν που θα απαγόρευε στον υπουργό παιδείας να κάνει οποιαδήποτε αλλαγή από μόνος του».

            Γι’ αυτό και η – ήδη ρακένδυτη – παιδεία μας, υπέστη το τελικό (ας ελπίσουμε) ξεβράκωμα τη χρονιά που πέρασε: έγινε έρμαιο στις ορέξεις του πρώην  - διεθνολόγου κατά τα άλλα – υπουργού και των μαθητευόμενων μάγων υφυπουργών του.

            Αυτή τη χρονιά πέρασαν  αρκετές τροπολογίες,  - μεταξύ των οποίων μία  140 σελίδων - σε άσχετα νομοσχέδια στη βουλή, σχετικά με αλλαγές στην παιδεία: π.χ  έγιναν όλα, μα όλα τα χατίρια των σχολαρχών της ιδιωτικής εκπαίδευσης προκειμένου να κάνουν ανεμπόδιστα την ιδιωτική εκπαίδευση σούπερ μάρκετ, οι σχολικοί σύμβουλοι από καθοδηγητές και εμψυχωτές μετετραπήκαν σε επιθεωρητές, το ινστιτούτο εκπαιδευτικής πολιτικής από καθοδηγητικό όργανο σε ταμείο του ΕΣΠΑ,  οι διευθυντές των σχολείων σε εκτελεστικά όργανα θεόσταλτων εγκυκλίων του στυλ «αποφασίζουμε και διατάζουμε».

            Η σχολική χρονιά θα γινόταν λάστιχο, μια και αποφασίστηκε πως ο χρόνος των μαθημάτων τελικά δεν ήταν αρκετός (και ας έχουμε ως χώρα τις λιγότερες διακοπές στην Ευρώπη), αλλά ταυτόχρονα θα βάζαμε και μια βδομάδα χαλάρωσης για σκι (μια και το ήθελαν οι ξενοδόχοι και οι Έλληνες πατροπαράδοτα κάθε Μάρτιο που μαζεύουν λεφτά, τρέχουν στα βουνά). Αποφασίστηκε πως δε φταίει σε τίποτα το υπουργείο και η ασκούμενη πολιτική: αυτή (και αυτοί) είναι άλλωστε υπεράνω αξιολόγησης: αντιθέτως, «προχώρησε» η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και του έργου τους, το οποίο βέβαια είναι άσχετο ως προς τις υποδομές, τη χρηματοδότηση, τις κοινωνικές συνθήκες κ.α.  Η διδασκαλία άλλωστε, κόβεται σε τεμάχια και πωλείται με το καντάρι. Έτσι αποφάσισαν οι πεφωτισμένοι σύμβουλοι και ο πρώην υπουργός. Ο διάλογος για την εκπαίδευση κείται νεκρός εδώ και χρόνια. Δίπλα στο κουφάρι του ελεύθερου -  δημοκρατικού σχολείου.

Έχουμε όμως τράπεζα θεμάτων για τις εξετάσεις και πανεπιστήμια που λειτουργούν μαγικά, χωρίς διοικητικό προσωπικό. Και μάλιστα σε περιβάλλον που σου μαθαίνει τη χαρά της ανακύκλωσης: αν αποφασίσουν οι σύγκλητοι να ανακυκλώσουν το σκουπιδαριό που βρίσκεται στα κτίριά τους, θα βγάλουν τα έξοδά τους για 5 χρόνια!

Το ξεβράκωμα όμως συνέβη και στον πρώην, από τον νυν: Ο Robin Hood – Λοβέρδος ανακάλυψε την Αμερική. Λείπουν 24.000 εκπαιδευτικοί από τα σχολεία και επειδή καθυστέρησαν (γιατί άραγε) οι υπηρεσιακές μεταβολές,  και άλλοι 9500  εκπαιδευτικοί βγήκαν στη σύνταξη, θα πρέπει να δουλέψουν (οϊμέ) 24 ώρες το 24ωρο στο υπουργείο για να ανοίξουν τα σχολεία το Σεπτέμβριο. Γιατί αυτοί που έφυγαν – λέει – είναι εκπαιδευτικοί, όχι υπάλληλοι. Γι’ αυτό, δεν προλαβαίνουν να ανοίξουν τα σχολεία νωρίτερα, όπως έλεγε ο πρώην… Α! Πρέπει και να δώσουμε βάση στην παιδεία και τους ανθρώπους της, χωρίς αιφνιδιασμούς και όχι κοιτώντας μόνο τα οικονομικά δεδομένα (είπε).

Να τα επανεξετάσουμε λοιπόν όλα αυτά. Κρίμα ο κόπος του πρώην. Έσπασε όμως το ρεκόρ: όλοι νόμιζαν πως δε θα υπήρχε πιο αποτυχημένος και μισητός υπουργός από την miss Φωτοτυπία. Κι όμως.

Θα μάθει ο Γιαννάκης μαθηματικά;

Το «πρώτα ο μαθητής» της miss φωτοτυπία, έγινε «στο στόχαστρο ο δάσκαλος». Και ας προσπαθούν να σας πείσουν με γενναίες διαφημίσεις πως πρόκειται για το αντίθετο.

        Τα λεφτά του ΕΣΠΑ άλλωστε ρέουν προκειμένου να προσληφθούν κατακαημένοι αναπληρωτές για να στελεχώσουν τα ολοήμερα σχολεία με το συγκλονιστικό ποσό των 750 €, αλλά και για να πληρώνει το υπουργείο διαφημίσεις στα Μ.Μ.Ε.

        Έχουμε λοιπόν μπροστά μας την αξιολόγηση (του εκπαιδευτικού), αλλά και την αυτό- αξιολόγηση του (εκπαιδευτικού) έργου. Δύο έννοιες πολυσυζητημένες στα περί παιδείας.

                Μέσα σε όλα αυτά, ο διεθνολόγος υπουργός και το πεφωτισμένο ινστιτούτο, αποφάσισαν πως πρέπει οι εκπαιδευτικοί να φτιάξουν «ομάδες εργασίας» για να αποτιμήσουν το εκπαιδευτικό έργο του σχολείου τους. Να καταγράψουν δηλαδή καμιά δεκαπενταριά δείκτες και υπο- δείκτες προκειμένου να προβούν σε αξιολόγηση του σχολείου εν τω συνόλω, αλλά και να κάνουν τον προγραμματισμό για τα επόμενα έτη.

        Αυτήν την αποτίμηση και αυτό - αξιολόγηση, θα έρθουν αργότερα να συμπληρώσουν οι υπεύθυνοι διευθυντές και σχολικοί σύμβουλοι προκειμένου να αξιολογήσουν – πλέον – και τον ίδιο τον εκπαιδευτικό, διοικητικά, αλλά – κυρίως – πάνω στο διδακτικό του έργο.

        Όλα ωραία. «Και γιατί βρε κακομαθημένοι δάσκαλοι δε θέλετε να αξιολογηθείτε;» Γιατί από το όλο στήσιμο της συγκεκριμένης διαδικασίας, όσοι ασχολούνται με τα της παιδείας καταλαβαίνουν πως ο στόχος δεν είναι η βελτίωση του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου.

 Οποιοσδήποτε σοβαρός υπουργός θα ξεκινούσε την ανασυγκρότηση του εκπαιδευτικού συστήματος από την αξιολόγηση της ίδιας του της πολιτικής, ενώ τουλάχιστον θα προσπαθούσε να αντιγράψει – έστω – πετυχημένες «μέθοδες» αξιολόγησης από το εξωτερικό και να τις προσαρμόσει στην ελληνική πραγματικότητα (βλ. σχέδιο PISA κλπ).

 Ενώ λοιπόν όλα στη θεωρία πάνε περίφημα, το καινούριο σύστημα αξιολόγησης (μάλλον χειραγώγησης) πάει κόντρα σχεδόν σε όλα τα εφαρμοσμένα με επιτυχία συστήματα στην ουσία: κάνει το εκπαιδευτικό/διδακτικό έργο, που είναι ένας ζωντανός οργανισμός με άπειρες – μη μετρήσιμες ποσοτικά – παραμέτρους, κομματάκια, ενώ μπλέκει τα στελέχη του σε άπειρες γραφειοκρατικές, ανούσιες φανφαρολογίες κάτω από τη σημαία της βελτίωσης του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου.

Ο δάσκαλος γίνεται γραφειοκράτης που συγγράφει εκθέσεις επί εκθέσεων με μπαρούφες, τη στιγμή που το καλοριφέρ κλείνει στο σχολείο του στις 9 για οικονομία, η τάξη του μπάζει από παντού και το πιο σύγχρονο εποπτικό υλικό που διαθέτει είναι μια ξεχασμένη υδρόγειος του ’50…Για να επιμορφωθεί δε και να γίνει καλύτερος στη δουλειά του, πρέπει να είναι πλούσιος για να πληρώνει δίδακτρα, συνέδρια, ημερίδες κ.α. Από την άλλη, οι σχολικοί σύμβουλοι, μεταμορφώνονται από επιστημονικοί αρωγοί και «στηρίγματα» των δασκάλων σε δύσκολες καταστάσεις,  σε επιθεωρητές, θυμίζοντας περασμένα μεγαλεία. Τα ίδια και οι διευθυντές των σχολείων.

Πριν σπεύσει η κοινωνία να καταδικάσει τους εκπαιδευτικούς, ας σκεφτεί δύο πράγματα: το όλο σύστημα που προωθεί το υπουργείο είναι ακόμα ένα καρφί στο φέρετρο της παιδείας, που εδώ και χρόνια κηδεύεται με τιμές: έλλειψη υποδομών, ελλειπής χρηματοδότηση, μισθολογική εξαθλίωση κ.α. Με στόχο, τίποτα άλλο, από την εξοικονόμηση πόρων και μόνο αυτό. Ας μη γελιόμαστε: ο ανελεύθερος δάσκαλος, θα παράγει και εξαρτημένους μαθητές – πολίτες.

Και τι πρέπει να γίνει; Θα ήταν καλό να ξεκινούσαμε από τα βασικά: κατ’ αρχάς την υποδοχή όλων των παιδιών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ας πούμε και όχι να έχουμε κληρώσεις για τα προνήπια κάθε χρόνο. Την επαρκή χρηματοδότηση στην ουσία (υποδομές, επιμόρφωση) και όχι τα κονδύλια του ΕΣΠΑ να πηγαίνουν σε διαφημίσεις και τυροπιτάκια σε ημερίδες για το σχολικό εκφοβισμό. Τμήματα κάτω των 25 μαθητών και στελέχωση των σχολείων με όλες τις ειδικότητες από την έναρξη των μαθημάτων: γιατί έτσι πραγματικά δε θα χάνονται μαθήματα και όχι από την παράταση της σχολικής χρονιάς! (εκτός αν το υπουργείο μέσα σε όλη τη χλίδα της κτιριακής υποδομής αποφασίσει να τοποθετήσει κλιματισμό σε όλες τις αίθουσες της επικράτειας).

Ναι. Η αξιολόγηση πρέπει να γίνει: ξεκινώντας από τους εκπαιδευτικούς – τουρίστες που διοικητικά είναι μετέωροι. Από τους επίορκους, αυτούς που έχουν να πατήσουν στη δουλειά τους κάτι μήνες, από αυτούς που περιφέρονται στα γραφεία ανά την επικράτεια και από αυτούς που παίρνουν αποσπάσεις με αποφάσεις υπουργού εκτός θεσμικού πλαισίου (μια και το υπουργείο περιόρισε τις αποσπάσεις και τους υμέτερους τους εξυπηρέτησε από την παραθύρα). Αξιολόγηση με ολικό χαρακτήρα, με ψυχογραφικά τέστ ακόμα για αυτούς που δεν είναι κατάλληλοι για την τάξη και με διαρκή χαρακτήρα, στα πρότυπα ξένων χωρών με συστήματα εκπαίδευσης αξιοζήλευτα (π.χ Δανία, Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία). Με διαρκή επιμόρφωση και στήριξη.

Τελικά: θα μάθει ο Γιαννάκης μαθηματικά;  Δύσκολο ερώτημα με αυτά που γίνονται στον χώρο της εκπαίδευσης. Ίσως και να μάθει – για την ώρα -  γιατί η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών δε μπαίνει στην τάξη για να πετάξει χαρταετό. Γιατί κρίνεται κάθε μέρα από τους συναδέλφους του, από τους γονείς, αλλά και τους ίδιους τους μαθητές του. Ο Γιαννάκης όμως δε θα έχει ελπίδες να μάθει όταν ο δάσκαλός του συνεχώς ανησυχεί για το μέλλον του και προσπαθεί να δείξει στους «ανωτέρους» του, αντί για να κάνει μέσα στην τάξη.