Ο δάσκαλος, εκτός από τη διαχείριση της τάξης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, έχει και μια ακόμα σημαντική παράμετρο να αντιμετωπίσει: τους γονείς των μαθητών.
Οι γονείς φυσικά, θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, σε σημείο μάλιστα (ανάλογα και με το εύρος του νεοπλουτισμού της περιοχής που υπηρετεί ο καθείς) που τείνουν να δικαιολογούν πάσα ακραία συμπεριφορά του βλασταριού τους.
Στα χωριά δε (κυρίως) οι δάσκαλοι των παιδιών είναι ένα από τα πιο πιασάρικα θέματα συζητήσεων ανάμεσα στις αργόσχολες - και μη - μαμάδες, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, πρωινού και απογευματινού καφέ, τεράστιο σουξέ δε στις συναντήσεις γενεθλίων των απανταχού παιδότοπων. Εκεί συγκρίνουν το παιδαγωγικό τάκτ του καθενός, το πού βρίσκεται στην ύλη, την εμφάνισή του/της, αλλά και πολλά άλλα.
Όλα αυτά έχουν αντανάκλαση φυσικά και μέσα στην τάξη, γιατί οι μαθητές τείνουν να υιοθετούν (ως είθισται) τις γνώμες των γονέων τους έναντι του δασκάλου και των πρακτικών του (οι οποίες μεταφέρονται με την μέθοδο του σπασμένου τηλεφώνου) και επομένως δρουν αναλόγως.
Και με τους συνεργάσιμους γονείς, όλα καλά και ανθηρά. No problem. Επειδή όμως το σχολείο είναι καθρέπτης της κοινωνίας, θα βρει κανείς ανάμεσά τους κάθε καρυδιάς καρύδι: όπως αυτούς που δεν πατάνε στις ενημερωτικές συναντήσεις, μιας και υποπτεύονται τα κατορθώματα του τέκνου τους εκ προοιμίου (συνήθως ο δάσκαλος ενημερώνει αυτούς που δε χρειάζεται και ψάχνει αυτούς που χρειάζεται) ή αυτούς που οσμίζονται την "αδικία" έναντι των παιδιών τους πριν μάλιστα υπάρξει οποιαδήποτε υποψία.
Το τελευταίο όμως και πιο ευφάνταστο συνέβη προχθές, ένας δάσκαλος, για να συζητήσει με "ψαγμένη" μαμά το θέμα των σχολικών εγχειριδίων, διαπίστωσε πως έπρεπε να έχει και γνώσεις αντικατασκοπείας:
Μητ: "Μα και αυτά τα σχολικά βιβλία, είναι στο σύνολό τους απαράδεκτα".
Δασκ: "Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, υπάρχουν και καλά βιβλία στα διδακτικά πακέτα".
Μ: "Ε, μα είναι γνωστό πως στον πρώτο όροφο του Υπουργείου Παιδείας, υπάρχει κλιμάκιο της Μοσάντ που ελέγχει κάθε φορά τι θα μπει στα σχολικά βιβλία και τα κανονίζει αυτά..."
Δ: "Ποιά αυτά; Εννοείτε το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων;"
Μ: "Φυσικά" (εμβρόντητη). "Δεν το ξέρετε;"
Δ: "Είχα μείνει με την εντύπωση πως όλα αυτά κανονίζονται από το Υπουργείο και τους υπόλοιπους φορείς όπως το (τέως) παιδαγωγικό ινστιτούτο και άλλους φορείς". "Αλλά εσείς απ' ότι ακούω, γνωρίζετε και τον όροφο..."
Μ: "Α! Είστε μακριά νυχτωμένος".
Δ: "Μάααααλιστα...."
Άντε να αποδείξει κανείς λοιπόν (και) σε κάτι τέτοιους - σε θέματα που άπτονται της δουλειάς του δασκάλου - ότι δεν είναι ελέφαντας (ή μήπως μυστικός πράκτορας;).
1 σχόλιο:
Αγαπητέ Γιάννη, άγγιξες ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, τις σχέσεις σχολείου-οικογένειας. Περιέγραψες κάποιες καταστάσεις αλλά προτάσεις για λύσεις δεν διάβασα. Θεωρώ πως είναι δικό μας χρέος να ανοίξουμε το ζήτημα αυτό και να σχεδιάσουμε κάποια επιμορφωτικά σεμινάρια. Θα πρότεινα πρώτα να δούμε τις εργασίες της Epstein (ενδεικτικά παραθέτω κάποια links και κάποια βιβλιογραφία). Με άλλα λόγια αυτό που υποδηλώνω αναφέρεται στην έρευνα, δηλαδή πρώτα διαβάζουμε,σχεδιάζουμε και ερευνούμε και μετά δημοσιοποιούμε τα συμπεράσματά μας, πάντα με τη σχετική τκμηρίωση. Διαφορετικά θα μπορούσαμε να λέγαμε ο καθένας από εκατό ιστορίες και να μην τελειώναμε ποτέ.
Λοιπόν για να μην είσαι ΜΟΣΑΝΤ προτείνω:
http://olms1.cte.jhu.edu/olms/data/resource/3764/Epstein,Jansorn,DevelopingSuccessfulPartnershipPrograms.pdf
http://www.ascd.org/ASCD/pdf/journals/ed_lead/el200405_epstein.pdf
Epstein, J., et al (2002). School, Family and Community Partnerships, Your Handbook for Action, 2nd edition, Corwin Press.
Epstein, J. L. (2001). School, family, and community partnerships: Preparing educators and improving schools. Boulder, CO: Westview.
Epstein, J. L. (2005). Results of the Partnership Schools-CSR model for student achievement over three years. Elementary School Journal, 106: 151-170.
Epstein, J. L. & Sheldon, S. B. (2006). Moving forward: Ideas for research on school, family, and community partnerships. Pp. 117-137 in C. F. Conrad & R. Serlin (Eds.) SAGE Handbook for research in education: Engaging ideas and enriching inquiry. Thousand Oaks, CA: Sage Publications.
Epstein, J. L. & Van Voorhis, F.L. (2001). More than minutes: Teachers’ roles in designing homework. Educational Psychologist, 36: 181-194.
Fehrmann, P., Keith, T., & Reimers, T. (1987). Home influence on school learning: Direct and indirect effects of parental involvement on high school grades. Journal of Educational Research, 80: 330-337.
Henderson, A. (Ed.) (1987). The evidence continues to grow: Parent involvement improves student achievement. Columbia, MD: National Committee for Citizens in Education. (ERIC Document Reproduction Service No. PS 018 600)
Ho Sui-Chu, E., & Willms, J. D. (1996). Effects of parental involvement on eighth grade achievement. Sociology of Education, 69(2): 126–141.
Sheldon, S. B. (2003). Linking school-family-community partnerships in urban elementary schools to student achievement on state tests. Urban Review, 35(2): 149-165.
Sheldon, S. B. (2005). Testing a structural equations model of partnership program implementation and parent involvement. The Elementary School Journal, 106: 171-187.
Coleman, J. S., & Hoffer, T. (1987). Public and private high schools: The impact of
communities. New York, NY: Basic Books, Inc.
Νομίζω τα παραπάνω επαρκούν. Ας μην λησμονούμε ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να διερευνήσουμε τις σχέσεις σχολείου-οικογένειας στο πλαίσιο της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο εκπαιδευτικός κόσμος αντέδρασε, εκτός από λίγους, τους οποίους τους βάπτισαν"ταλιμπάν".
Τώρα που ο Υπουργός Παιδείας ανακοινωσε ότι η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας δεν θα ισχύσει, μπορούμε να λέμε ιστορίες για ελέφαντες (αυτό είναι το έυκολο, έχει και την πλάκα του)ή μπορούμε να προωθήσουμε προγράμματα που θα φέρουν πιο κοντά τους γονείς στο σχολείο και στους εκπαιδευτικούς. Κλείνω εδώ το θέμα, υπενθυμίζοντας ότι ο ανθρώπινος νους σκέφτεται, ενεργεί, νοεί, με κατηγορίες. Αν κατά την διαδικασία του νοείν υπάρχει διάθεση και δράση για έρευνα, τότε μπορούμε να εξάγουμε νοήματα-συμπεράσματα με κάποια ασφάλεια. Αν όμως το νοείν συνδεθεί με την συναισθηματική αντίληψη των καταστάσεων, τότε οι νοητικές κατηγορίες του νου, μεταπλάθονται σε στερεοτυπικές αντιλήψεις. Το άρθρο περιέγραφε, αναπαρήγαγε αυτές τις στερεοτυπικές αντιλήψεις. Θα έλεγα ότι επειδή είμαστε εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να σταματήσουμε την στερεοτυπική επανάληψη των ήδη γνωστών και εκαλϊκευμένων κοινωνικών αναπαραστάσεων. Θέλει όμως μεράκι, έρευνα και πολλή δουλειά.
Έχουμε τα κότσια να το κάνουμε;
Μετά τιμής
Στέφανος Δογούλης
Δημοσίευση σχολίου