Η
ειδική αγωγή είναι ένα θέμα ταμπού, ακόμα. Από την άλλη μεριά όμως. Αν τύχει
και ρίξεις οποιοδήποτε βέλος εναντίον της, κινδυνεύεις να θεωρηθείς αναίσθητος,
γαϊδούρι και γραφικός. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα είναι της «μοδός»: στρατιές
εκπαιδευτικών, διορισμένων και μη, σπεύδουν να κάνουν σπουδές πάνω στην ειδική
αγωγή. Άλλοι από πραγματική ευαισθησία και άλλοι οσμιζόμενοι ταχύτερη
επαγγελματική αποκατάσταση, μια και τα περιστατικά που χρήζουν ειδικής αγωγής
στα σχολεία, πολλαπλασιάζονται με γεωμετρικούς ρυθμούς.
Η μεγάλη επιτυχία της κυβερνητικής
πολιτικής διαχρονικά, ήταν μόνο να «βγάλει» αυτά τα παιδιά από το σπίτι,
συνωστίζοντάς τα μέσα σε ειδικά σχολεία, χωρίς την κατάλληλη υποδομή πολλές
φορές.
Εν προκειμένω, σημαντικό είναι το θέμα
των παιδιών με ειδικές μαθησιακές ανάγκες που βρίσκονται στα κανονικά σχολεία.
Με το επιχείρημα της κοινωνικοποίησης και την επίμονη άρνηση γονέων που δε
θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους σε ειδικά σχολεία, αρκετά από τα παιδιά αυτά
ταλαιπωρούνται και ταλαιπωρούν αλλήλους στις τάξεις των «κανονικών» σχολείων.
Για τις περιπτώσεις αυτές των παιδιών
που έχουν σοβαρά μαθησιακά προβλήματα, αλλά και ιδιαίτερες περιπτώσεις
(αυτισμός, Asberger,
down κλπ), υπάρχουν τα
ταλαίπωρα τμήματα ένταξης με έναν – το πολύ – εκπαιδευτικό, ο οποίος τρέχει να
προλάβει να κατηγοριοποιήσει περιπτώσεις, να διδάσκει ξεχωριστά, να προλάβει να
κάνει τις αξιολογήσεις περιπτώσεων και ένα σωρό άλλες δουλειές που θα
χρειάζονταν από δύο γραμματείς ο καθένας για να τις διεκπεραιώσει.
Έτσι, τα παιδιά αυτά καταλήγουν τις
περισσότερες διδακτικές ώρες στο τμήμα στο οποίο ανήκουν, με ένα δάσκαλο που
έχει να παλέψει την καθημερινότητα της ύλης, να διαχειριστεί 25 παιδιά και τις
ανάγκες τους, να εξατομικεύσει διδασκαλία για τους πιο αδύναμους και ό,τι άλλο
περιλαμβάνει η καθημερινή διδασκαλία – τώρα και να διαχειριστεί μια ειδική
περίπτωση: και αν βέβαια η περίπτωση του παιδιού αυτή είναι από αυτές που δεν
έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις, όλα καλά. Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που
εμφανίζουν συμπεριφορές όπως επιθετικότητα ή άλλες αποκλίνουσες συμπεριφορές;
Τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν αμέτρητες στα Δημοτικά σχολεία, ιδίως σε
περιπτώσεις που χρήζουν εκπαιδευτικό παράλληλης στήριξης και αυτός δεν έχει
εμφανιστεί ακόμη λόγω διαδικασιών (ως εκ θαύματος) του υπουργείου.
Ο δάσκαλος του τμήματος εν προκειμένω
είναι αναγκασμένος να διακόπτει συνέχεια, ενώ προσπαθεί να εξισορροπήσει τις
καταστάσεις, ώστε να συνεχίσει τη δουλειά του. Ποιος άραγε χρειάζεται την ειδική
αγωγή τώρα; Μήπως οι υπόλοιποι μαθητές που ελέω ενός μένουν πίσω; Μάλλον εδώ
έχουμε μια lose – lose κατάσταση.
Ειδική όμως είναι και η αγωγή που θα
χρειάζονταν και τα λεγόμενα «χαρισματικά» παιδιά: είναι τα παιδιά με ιδιαίτερες
ικανότητες και αντίληψης πάνω από την
ηλικία τους. Αυτά τα παιδιά στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι
πραγματικά καταδικασμένα να καταβαραθρωθούν στις συμπληγάδες του μέσου όρου.
Χωρίς κανένα επιπλέον κίνητρο και αντιμετώπιση, λόγω έλλειψης ειδικών, χρόνου
και υποδομών, επαφίενται αποκλειστικά στις εξωσχολικές δραστηριότητες
προκειμένου να αναπτύξουν τα ταλέντα τους, με αποτέλεσμα να χάνεται για την
ίδια τη χώρα πολύτιμο ανθρώπινο (μελλοντικό) δυναμικό. Αν μάλιστα συγκρίνει
κανείς τους χειρισμούς αναπτυγμένων εκπαιδευτικά κρατών σε αυτόν τον τομέα των
χαρισματικών παιδιών, το ελληνικό σύστημα δεν έχει κάνει ούτε το παραμικρό
βηματάκι προς οποιαδήποτε κατεύθυνση…
Το τελευταίο νομοσχέδιο για την ειδική
αγωγή δε, ήρθε να περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα και να φορτώσει επιπλέον
ευθύνες το ήδη βαρυφορτωμένο (ως όνο) προσωπικό του σχολείου με διαδικασίες
σχετικά με την ειδική αγωγή.
Τελικά μήπως προσπαθώντας να δώσει κανείς
ίσες ευκαιρίες στις ειδικές περιπτώσεις, τις στερεί από τις «κανονικές»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου