Χέστες.

Είναι ίσως η επιεικέστερη έκφραση που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς για να περιγράψει την κίνηση της κυβέρνησης να ποινικοποιήσει την άρνηση πληρωμής διοδίων και την καταστολή του κινήματος "δεν πληρώνω". 

Κάτω από το -κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους- λάβαρο της προάσπισης της ευνομίας, οι κυβερνώντες - ορντινάντσες των μεγαλοεργολάβων θέσπισαν πρόστιμο 200 ευρώ για την άρνηση πληρωμής διοδίων. Με άμεση επιβολή μάλιστα, από τις αστυνομικές αρχές. Για μια διαφορά που θα λυνόταν σε οποιαδήποτε περίπτωση στα αστικά δικαστήρια, μια και είναι ανάμεσα σε ιδιώτες.

Οι κυβερνώντες έβαλαν στο ίδιο καζάνι όλες τις αντιδράσεις των πολιτών για διαφορετικές όμως περιπτώσεις. Ενώ λοιπόν οι αυξήσεις στα Μ.Μ.Μ της Αττικής (και όχι μόνο) φαίνονται γενικώς σωστές (αλλά και τα πρόστιμα τους τσαμπατζήδες), η θέσπιση προστίμου για άρνηση πληρωμής διοδίων έρχεται σε αντίθεση με την κοινή λογική: είναι τουλάχιστον προδοτικό, το να ζητάει κανείς από τον κόσμο να πληρώσει διόδια για δρόμου οι οποίοι δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί ή να χρηματοδοτήσει άλλους δρόμους με τον ίδιο τρόπο. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις (που δε συμβαίνουν πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο), όπως αυτή των Τεμπών και του Πλαταμώνα, οι οδηγοί πρέπει να νοιώθουν τουλάχιστον ηλίθιοι να πληρώνουν τα υπέρογκα χαράτσια για ένα δρόμο του 1960, με "προοπτική" πως θα γίνει καινούργιος, κάποτε. 

Αντί λοιπόν οι ανευθυνουπεύθυνοι  να επαναδιαπραγματευτούν τις δοσιλογικού χαρακτήρα συμβάσεις, αγνοώντας ευρωπαϊκή νομοθεσία, χρεώσεις ανά χλμ, και άλλα "ήσσονος σημασίας", έσπευσαν ως συνεπείς φιλιπινέζες να ικανοποιήσουν τις ορέξεις των εταιριών/ εργολάβων/ ιδιοκτητών Μ.Μ.Ε (ω τι σύμπτωσις) που έχαναν λεφτά καθημερινά από το όλο και διογκούμενο κίνημα των πολιτών, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης (άλλο αν οι γραφικοί της αριστεράς δεν έχασαν την ευκαιρία να προσπαθούν να το διευρύνουν σε άλλες πρακτικές και να το καπελώσουν). 

Εδώ μιλάμε για πραγματική σκλαβιά: ολόκληρης της Ελλάδας έναντι του κράτους των Αθηνών, ίσως και χειρότερη από την οθωμανική. Ως πότε παλληκάρια;

Και κωλόγιατροι.

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου, το έτερον ήμισυ του αμαρτωλού κλάδου της υγείας, ήλθε για να συμπληρώσει το παζλ της αγανάκτησης και να δώσει την τελική κλωτσιά στ' αχαμνά των ασφαλισμένων.

Αυτοί οι μισάνθρωποι (στην πλειοψηφία τους) επαγγελματίες, τους οποίους καρπαζώναμε πιο πολύ απ' όλους όταν ήταν συμμαθητές μας, αποφάσισαν πως είτε θίγονται τα συμφέροντά τους (οι του Ι.Κ.Α), είτε πως δεν ενημερώθηκαν για τις αλλαγές (οι υπόλοιποι των διάφορων ταμείων/ νοσοκομείων). Με λίγα λόγια οι -έτσι κι αλλιώς- ταλαίπωροι ασφαλισμένοι του Ι.Κ.Α δεν έχουν που να εξεταστούν, κι ας περίμεναν για ένα καταραμένο ραντεβού στα πολυ-σκατο-ιατρεία του ιδρύματος κάτι μήνες.

Τελικά σε αυτή τη χώρα, πρέπει  ή δεν πρέπει να επιδιώκεται (έστω και σε βάθος χρόνου) η ίση μεταχείριση των ασφαλισμένων  έναντι οιασδήποτε νόσου; Γιατί άραγε τόσα χρόνια οι ασφαλισμένοι του Ι.Κ.Α να θεωρούνται ως η πλέμπα των εργαζομένων/συνταξιούχων έναντι των υπολοίπων συγκλητικών του δημοσίου και των άλλων;

Άραγε, οι εν λόγω κωλόγιατροι/χασάπηδες/φακελάκηδες αναρωτήθηκαν αν οι κινήσεις της κυβέρνησης για επιλογή περισσότερων ιατρών προς εξυπηρέτηση των ασφαλισμένων είναι προς όφελος του όλου συστήματος, μια και τριπλασιάζονται οι επιλογές; 

Μάλλον οι έμποροι συνταγών (και πουλέν των φαρμακευτικών), όπως άλλωστε πράττουν τόσα χρόνια, εξαργυρώνοντας το κόστος των σπουδών και των χρόνων τους στην πλάτη μας, κοιτούν την πάρτη τους. Και όχι τον όρκο του Ιπποκράτη. (ποιος είναι αυτός είπαμε;)

Φαρμακοτρίφτες.

Είναι η σειρά τους να αντιδράσουν στις προωθούμενες ρυθμίσεις για τα κλειστά επαγγέλματα: το πάλαι ποτέ φαρμακείο που πήγαινε από πάππου σε γιο και εγγονό, τείνει να χάσει τα σκήπτρα της γειτονιάς.

Οι φαρμακοποιοί πάντα ήταν διχασμένοι ως κλάδος. Από τη μια μεριά επιστήμονες και από την άλλη έμποροι σε ένα "θανατηφόρο" συνδυασμό. Πολλοί από αυτούς τώρα, νοιώθουν σαν το Βέγγο στην ταινία "πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης". Πέρα από το ό,τι δίνουν από τη μέση και πάνω ασπιρίνη και από τη μέση και κάτω υπόθετο μαζί με αρκετά παραφαρμακευτικά που έχουν πάντοτε διαθέσημα στο ράφι τους ελέω κέρδους) έρχονται σε πλήρη σύγχυση  με τα μέτρα εναντίον τους.

Πράγματι τα ταμεία τους χρωστούν παπάδες, αλλά επίσης είναι αλήθεια και πως είναι ίσως τα μόνα "μαγαζιά" που τηρούν το ωράριό τους ευλαβικά (φωτιά και τσεκούρι σ' αυτόν που θέλει ν' ανοίγει Σάββατο όπως τα υπόλοιπα μαγαζιά), και δια νόμου έχουν σταθερό κέρδος (παχυλό μάλιστα) στο φάρμακο.

Για να πάρουμε δε τα πράγματα ανάποδα, αν δεν υπήρχε χώρος για "άνοιγμα" του επαγγέλματος, δε θα υπήρχαν τόσα πολλά φαρμακεία στις πόλεις: κάθε τετράγωνο και ένας φαρμακοτρίφτης που είτε έτσι, είτε αλλιώς, όχι μόνο επιζεί, αλλά πολλές φορές θησαυρίζει κιόλας χάρη στην φαρμακολαγνεία του Έλληνα και την ασυδοσία των αθρόα συνταγογραφούντων ιατρών - έρμαιων των φαρμακευτικών εταιριών.

Η "συνταγή" του εν λόγω κλάδου δε διαφέρει από των υπολοίπων: ταλαιπωρούν με τη σειρά τους το κοινωνικό σύνολο, αρκεί να μη δουν πολυεθνικές εταιρίες να ανοίγουν μαγαζιά δίπλα τους. Αντί να ποντάρουν στην ειδική σχέση που έχουν με τη θείτσα της γειτονιάς (δώστο μου και θα το γράψω), τρέμουν μήπως κανείς κοντά τους αρχίσει να πουλάει με έκπτωση. Είναι άλλωστε ηλίθιοι στην Ευρώπη και σ' αυτόν τον τομέα.