Παππούδες και γιαγιάδες: στο απυρόβλητο;

Καλή χρονιά. Παρά το γεγονός οτι η επικαιρότητα σφύζει ειδήσεων, εγώ θα ασχοληθώ με άλλο θέμα. Το δούλευα για αρκετό καιρό αυτό το θεματάκι στο μυαλό μου, έκανα δε αρκετές συζητήσεις με φίλους, οι οποίες καταλήξαν στο ίδιο συμπέρασμα: απο αυτούς μάθαμε να είμαστε γαϊδούρια στις καθημερινές μας εκδηλώσεις!

Φυσικά δε μιλάω για τους ίδιους μας τους παππούδες ως συγγενείς, αλλά για την παλαιότερη γενιά η οποία μας παρέδωσε μαθήματα συμπεριφοράς, κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής, θρησκευτικής και δε συμμαζεύεται...

Δε φαντάζεστε πόσες φορές την έχω "πατήσει" σε ουρές, σε συζητήσεις, σε κοινωνικές εκδηλώσεις όπου παραχώρησα γήν και ύδωρ σε κάποιο παππού ή γιαγιά άνω των 70 και βρήκα το μπελά μου: είτε με έβρισαν (αγρότης με αποκάλεσε "πουσ...παιδο" (άν και έφταιγε σε παράβαση του Κ.Ο.Κ) έχω "φάει" σπρωξίδι που θα ζήλευε και ο Λεμπρόν Τζέιμς για την ουρά στο λεωφορείο απο γιαγιά, ενώ η καχυποψία που τους διακρίνει με έχει κάνει άπειρες φορές να δίνω εξηγήσεις εις μάτην οτι το χαρτάκι που κατέχω (σε τράπεζα π.χ) κρατάει απο μόνο του τη σειρά, άσχετα άν εγώ είμαι έξω για τσιγάρο. Θα έχετε προσέξει δε, πως και μούσκεμα να είστε, είναι αδύνατο να "εκτοπίσεις" έξω απο υπόστεγο γιαγιά με ομπρέλα...

Είναι οι ίδιοι, που ξυπνώντας στις 5 και δεν έχουν τι να κάνουν δημιουργούν συμφόρηση στις υπηρεσίες (τράπεζες κλπ), ακόμα και στο κουρείο της γειτονιάς... οι ίδιοι που κάνουν σε πολλές περιπτώσεις τη ζωή μας δύσκολη (όλοι έχουν απο μια ανάλογη ιστορία): τους "αγαπάμε", αλλά είναι βέβαιο πλέον πως για τη σημερινή πολύπλευρη γαϊδουριά του έλληνα, αυτοί είναι οι "δάσκαλοι"!