(Πριν) τα Χριστούγεννα στο σχολείο.

Στα δημοτικά σχολεία την περίοδο πριν τα Χριστούγεννα, βλέπεις σκηνές απείρου κάλλους: όσο πλησιάζουν οι μέρες, οι δάσκαλοι φαίνονται σαν τον Φρέντι Κρούγκερ, ενώ οι πιτσιρικάδες βρίσκονται ήδη στον κόσμο της σοκοφρέτας (δικαίως) και  έχουν αρχίσει τις διακοπές από την αρχή του μήνα.

        Αυτό γιατί οι πρώτοι (οι εκπαιδευτικοί) προσπαθούν να τα προλάβουν όλα: μαθήματα (οι διακοπές των Χριστουγέννων είναι σημαντικό σημείο καμπής στην ύλη) και έτερες δραστηριότητες, όπως bazaar, στολισμοί, γιορτές, κατασκευές και άλλα.

        Οι super star – flash δασκάλες όμως, είναι αυτές της πρώτης και της δευτέρας. Ως συνήθως επωμίζονται την επίσημη γιορτή του σχολείου (υπερπαραγωγές που βλέποντάς τες ο Spielberg θα έσπαγε τα Oscar του), με αποτέλεσμα να τις παίρνει ο ύπνος στον καναπέ του σπιτιού τους έχοντας το αγγελάκι στα χέρια, χαρτιά Α4 με ρόλους στο προσκεφάλι, κανσόν στα γόνατα και  χρυσόσκονη ακόμα και στα πιο επίμαχα σημεία.

Για τις νηπιαγωγούς, δε το συζητάμε. Όλα τα παραπάνω συν 25 τετράχρονα – πεντάχρονα με τις ιδιαιτερότητές τους. Μετά τις 23 Δεκεμβρίου, the walking dead.

        Οι καθαρίστριες βγάζουν την αγανάκτηση: βρίσκουν τα πιο απίθανα πράγματα σε κάθε γωνιά της τάξης (το μόνο χειρότερο είναι όταν περάσει και διασκορπιστεί κανένα πακετάκι κομφετί την περίοδο του απόκρεω) και φήμες λένε πως στη διάρκεια των διακοπών με τα χρήματα που είθισται (και πρέπει) να τους δίνονται ως δώρο, περνούν πενθήμερο στα λουτρά για να στρώσει η μέση.

        Οι διευθυντές βρίσκονται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης: ίπτανται εις τους διαδρόμους (εκείνες τις μέρες φορούν αερόσολες) αφού  μαζί με τα συνήθη υπηρεσιακά, έχουν να οργανώσουν και τα υπόλοιπα. Πολλοί, όντες ιδιαίτερα δραστήριοι(ες) ξεχνάν να φύγουν από το σχολείο: φαγητό στο πόδι (ευτυχώς γιορτάζουν αρκετοί και έχει finger food το πρωί) και ολίγη ξεκούραση στο καναπεδάκι του γραφείου (για τους τυχερούς).

        Για τα παιδιά είναι η πιο ωραία περίοδος: αν μάλιστα οι μικροί δεν είχαν να μάθουν και τους ρόλους για τη γιορτή, ακόμα καλύτερα. Και αν δεν είχαν τους βαθμούς του τριμήνου οι μεγάλοι, μαγεία.

Καλές γιορτές!

Η μοσάντ στο σχολείο.

   Ο δάσκαλος, εκτός από τη διαχείριση της τάξης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, έχει και μια ακόμα σημαντική παράμετρο να αντιμετωπίσει: τους γονείς των μαθητών.

   Οι γονείς φυσικά, θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, σε σημείο μάλιστα (ανάλογα και με το εύρος του νεοπλουτισμού της περιοχής που υπηρετεί ο καθείς) που τείνουν να δικαιολογούν πάσα ακραία συμπεριφορά του βλασταριού τους.

   Στα χωριά δε (κυρίως) οι δάσκαλοι των παιδιών είναι ένα από τα πιο πιασάρικα θέματα συζητήσεων ανάμεσα στις αργόσχολες - και μη - μαμάδες, μεταξύ τυρού και αχλαδίου, πρωινού και απογευματινού καφέ, τεράστιο σουξέ δε στις συναντήσεις γενεθλίων των απανταχού παιδότοπων. Εκεί συγκρίνουν το παιδαγωγικό τάκτ του καθενός, το πού βρίσκεται στην ύλη, την εμφάνισή του/της, αλλά και πολλά άλλα.

  Όλα αυτά έχουν αντανάκλαση φυσικά και μέσα στην τάξη, γιατί οι μαθητές τείνουν να υιοθετούν (ως είθισται) τις γνώμες των γονέων τους έναντι του δασκάλου και των πρακτικών του (οι οποίες μεταφέρονται με την μέθοδο του σπασμένου τηλεφώνου) και επομένως δρουν αναλόγως.

   Και με τους συνεργάσιμους γονείς, όλα καλά και ανθηρά. No problem. Επειδή όμως το σχολείο είναι καθρέπτης της κοινωνίας, θα βρει κανείς ανάμεσά τους κάθε καρυδιάς καρύδι: όπως αυτούς που δεν πατάνε στις ενημερωτικές συναντήσεις, μιας και υποπτεύονται τα κατορθώματα του τέκνου τους εκ προοιμίου (συνήθως ο δάσκαλος ενημερώνει αυτούς που δε χρειάζεται και ψάχνει αυτούς που χρειάζεται) ή αυτούς που οσμίζονται την "αδικία" έναντι των παιδιών τους πριν μάλιστα υπάρξει οποιαδήποτε υποψία.

   Το τελευταίο όμως και πιο ευφάνταστο  συνέβη προχθές,  ένας δάσκαλος, για να συζητήσει με "ψαγμένη" μαμά το θέμα των σχολικών εγχειριδίων, διαπίστωσε πως έπρεπε να έχει και γνώσεις αντικατασκοπείας:

Μητ: "Μα και αυτά τα σχολικά βιβλία, είναι στο σύνολό τους απαράδεκτα".

Δασκ: "Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, υπάρχουν και καλά βιβλία στα διδακτικά πακέτα".

Μ: "Ε, μα είναι γνωστό πως στον πρώτο όροφο του Υπουργείου Παιδείας, υπάρχει κλιμάκιο της Μοσάντ που ελέγχει κάθε φορά τι θα μπει στα σχολικά βιβλία και τα κανονίζει αυτά..."

Δ: "Ποιά αυτά; Εννοείτε το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων;"

Μ: "Φυσικά" (εμβρόντητη). "Δεν το ξέρετε;"

Δ: "Είχα μείνει με την εντύπωση πως όλα αυτά κανονίζονται από το Υπουργείο και τους υπόλοιπους φορείς όπως το (τέως) παιδαγωγικό ινστιτούτο και άλλους φορείς". "Αλλά εσείς απ' ότι ακούω, γνωρίζετε και τον όροφο..."

Μ: "Α! Είστε μακριά νυχτωμένος".

Δ: "Μάααααλιστα...."

Άντε να αποδείξει κανείς λοιπόν (και) σε κάτι τέτοιους - σε θέματα που άπτονται της δουλειάς του δασκάλου - ότι δεν είναι ελέφαντας (ή μήπως μυστικός πράκτορας;).

"Δεν την ήθελα": η απάντηση και η ανταπάντηση.

 

 Είναι της μόδός, είπαμε. Πολλά τα σχόλια για τους εκπαιδευτικούς, και ιδιαίτερα για τους δασκάλους, αλλά αυτό, ξεχείλισε από φαρμάκι.

Ο λόγος για το άρθρο μου "Δεν την ήθελα". Κάποιος κύριος λοιπόν άφησε το εξής σχόλιο:

 Κύριε Παναγιωτόπουλε

Από πού να σας πιάσει κανείς! "Λουλούδι" είστε, φαρισσαϊκής παρρησίας, υποκριτικής ειλικρίνειας και παλληκαρίσιας μυξοκλάψας, κύριε Παναγιωτόπουλε! Να δάσκαλος, να μάλαμα που λένε, γνήσιο προϊόν της πασοκοκουλτούρας(ο Θεός να την κάνει) της "μεταπολίτευσης", άξιος να του εμπιστευθεί ο γονιός την εκπαιδευτική διάπλαση του παιδιού του! Ώστε έτσι έ; "Δεν φταίω ρε παιδιά, συνδικαλιστική άδεια μου δίνουν, να μην την πάρω;". Όπως είπαν πολλοί, "αύξηση μου δίνανε, να μην την πάρω;". Βάζω στοίχημα ότι το είπατε κι εσείς αυτό, αλλά...κατακεραυνώσατε τον Θόδωρος Πάγκαλο, για το "μαζί τα φάγαμε"! Και...ακούτε και τα εξ´ αμάξης, έ; Λοιπόν, αυτό που έχω να σας πω επιγραμματικά, κύριε Παναγιωτόπουλε, είναι: "Σκάσε και κολύμπα", όχι φυσικά στη θάλασσα(του ανταγωνισμού του ιδιωτικού τομέα) αλλά στην πισίνα των συνδικαλιστικών "δίκαιων και αναφαίρετων" (!!!!!!) προνομίων, που σας έχουν εξασφαλίσει οι (άξιοι των ψήφων σας) "δασκαλοπατέρες"! Εάν(λέω, ΕΑΝ) βρίσκετε κάτι μεμπτό στις προκλητικές συνδικαλιστικές κοπάνες μετ´ αποδοχών, να κάνετε κανονικά τα μαθήματα στους μαθητές σας και πάτε να ψηφίσετε σε μη εργάσιμη ώρα! Αλλά βέβαια, ποιός να τολμήσει, ακόμη και απλώς να προτείνει κάτι τέτοιο, θα πέσουν όλοι να τον φάνε ζωντανό, οπότε...φρονίμως ποιούντες, αρκούμαστε σε ανέξοδες διαμαρτυρίες, ακόμη και καταγγελίες...

Για τις άλλες αρετές σας(των δασκάλων) που αναφέρετε εν παρόδω(π.χ. νευρική αντοχή στην τάξη για περισσότερο από μισή ώρα), θα σας συνιστούσα να μην έχετε τόσο μεγάλη ιδέα γιά τον εαυτό σας(πληθυντικός και πάλι). Πολλοί άλλοι θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο, ίσως και καλύτερα από σας. Όσο για την εργατικότητα και την παραγωγικότητα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα(οι οποίοι ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ καθημερινά), διερωτώμαι σε ποιούς αφορά το καρφάκι, στο κείμενό σας. Αν έχετε κάποιο παράδειγμα από ιδιωτική επιχείρηση, στην οποία γίνονται κοπάνες, αναρωτιέμαι αν αυτή η επιχείρηση εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα,

Αυτά κύριε Παναγιωτόπουλε. Για πιθανά μελλοντικά άρθρα σας, να θυμάστε ότι η όποια συγγνώμη λαμβάνεται υπ´οψιν μόνον όταν είναι έμπρακτη! Διαφορετικά, αντιμετωπίζεται σαν απόπειρα κοροϊδίας και δημιουργίας εντυπώσεων...

    "Αγαπητέ" κύριε:

     Ως γνήσιος Έλλην κάνατε γιουρούσι, χαρακτηρίζοντας ολόκληρο κλάδο, αλλά και εμένα προσωπικά (λες και με ξέρατε από χθες), φροντίζοντας μάλιστα να μη δηλώσετε καν την επαγγελματική σας ταυτότητα. 

   Βέβαια, δε θα ήταν πρέπον να πιαστεί κανείς από τις επαγγελματικές ταυτότητες και να αρχίσει να "σούρνει" τα στραβά της καθεμιάς, αφού μπαίνουμε έτσι σε ένα φαύλο κύκλο. Η μήνις όμως εναντίον του κλάδου των δασκάλων, έχει ξεπεράσει πια κάθε όριο και το σχόλιό σας δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακόμα αναπαραγωγή των σχολίων που γίνονται καθημερινά, συνήθως από ανθρώπους που έχουν σχέση με το δημόσιο σχολείο, όσο και ο γάιδαρος με τις μελιτζάνες.

     Για να απαντήσω λοιπόν στο σχόλιό σας, σαν ενημερώνω επιγραμματικά πως αν όλοι "σκάγαμε και κολυμπούσαμε", τίποτα δε θα άλλαζε σε αυτό τον τόπο: τις δε πράξεις που κάνει ο καθένας μας για να αποδείξει το τι πιστεύει, δεν είστε σε θέση να το κρίνετε πίσω από το πληκτρολόγιο. Κάποιοι από μας, ενδιαφέρονται για την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου. Όχι για να μην "τα ακούν" από τύπους σαν κι εσάς, αλλά από απλό φιλότιμο. 

  Αρκείσθε όμως να χαρακτηρίζετε ανθρώπους και καταστάσεις πετώντας κόπρανα στον ανεμιστήρα και όποιον πιάσουν. Άραγε, ποιός ακόμα σας φταίει για την οργισμένη κατάσταση  στην οποία βρίσκεσθε;

  Μη ξεχνάτε, πως και εσείς και όμοιοί σας ήταν θιασώτες της "πασοκοκουλτούρας" για πολλά χρόνια. Όπου και να δούλευαν.Στο κάτω - κάτω, δεν ήταν μόνο οι δάσκαλοι που "τα φάγανε" (έστω και με τους μισθούς τους), αλλά κυρίως οι ιδιωτικές εταιρίες που κάνανε πάρτι στο δημόσιο, οι ελεύθεροι επαγγελματίες που δε δήλωναν τίποτε απολύτως από τα εισοδήματά τους και οι εταιρίες (μικρές και μεγάλες) που έθρεψαν το τέρας της διαφθοράς στο δημόσιο. 

     Για να κάνω κι εγώ λοιπόν μια επιτομή του νοήματος του άρθρου (μιας και το αναγνώσατε εν βρασμώ ψυχής), σας λέω πως και οι δάσκαλοι αξιολογούνται καθημερινά: δε μεταφράζονται όλα όμως με κριτήρια του ιδιωτικού τομέα, κύριε. Δηλαδή, η διδασκαλία και η παιδεία δε μετριούνται με νούμερα και με το κιλό: ο εκπαιδευτικός αξιολογείται κάθε μέρα από τους μαθητές του πρωτίστως, τους συναδέλφους και τους γονείς. Και αν διερωτάστε με τι επιπτώσεις, πάλι θα σας απαντούσα πως στην ρημάδα τη χώρα αυτή, υπάρχουν και άνθρωποι με "τσίπα". Αυτό αρκεί. 

    Το να συγκρίνει κανείς τον ιδιωτικό τομέα με τη λειτουργία του δημόσιου σχολείου είναι πρακτική λειτουργικά αναλφάβητου. Αλλά μάλλον  ξέρετε ΚΑΙ από το τι γίνεται στην εκπαιδευτική διαδικασία. Προσωπικά όμως, έχοντας  υπηρετήσει για αρκετά χρόνια τον ιδιωτικό τομέα, από διάφορες θέσεις (χαμηλά και ψηλότερα), προς μεγάλη σας έκπληξη, θα σας επισημάνω τα εξής:

     Τα μεγάλα και μικρά καφέ των πόλεων, βρίθουν κάθε πρωί από πωλητές - περιφερόμενους υπαλλήλους μικρών και μεγάλων εταιριών (ναι και πολυεθνικών που δεν έχουν κλείσει προς μεγάλη σας έκπληξη) που κάνουν "συσκέψεις" ωρών και μετά γυρνούν στο γραφείο για να πιστοποιήσουν πόσο πολύ δούλεψαν στους δρόμους. Για να μην πούμε για τα άπειρα επίσημα και ανεπίσημα τραπεζώματα στελεχών που βαφτίζονται "δείπνα εργασίας" σε διάφορες περιπτώσεις. Και πολλά άλλα...αξιοκρατικά και "εργάσιμα".

   Σε μικρές και μεγάλες εταιρίες κάθε είδους έχω συναντήσει  άπειρα παραδείγματα "κόπρων" που όχι απλά δικαιολογούν το μισθό τους, αλλά αξιολογούνται λιγότερο και από τον τελευταίο κλητήρα υπουργείου. Γιατί; Επειδή απλά αγαπητέ κύριε, στις περισσότερες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, προτιμήθηκε κάποιος γνωστός κάποιου για να δουλέψει. Οι γνωριμίες είναι το παν στον ιδιωτικό τομέα και σε περίπτωση που δεν τις έχεις, παραμένεις εσαεί άνεργος. Ο "γνωστός" λοιπόν (ή και συγγενής ακόμα καλύτερα) βρίσκεται ολημερίς στο απυρόβλητο, όπου και να δουλεύει. Ο λόγος βέβαια επειδή θέσατε θέμα αξιοκρατίας και επαγγελματικής ευσυνειδησίας. Τουλάχιστον εγώ πέρασα με διαδικασία εξετάσεων στο δημόσιο. Σε όλες τις δουλειές (πλην της πρώτης που μπήκα γιατί ήταν "χαμηλού" στελέχους), το έκανα μέσω γνωριμιών.  

     Πριν λοιπόν σπεύσετε ξανά να χαρακτηρίσετε οποιονδήποτε, κάντε μια βόλτα από ένα δημόσιο δημοτικό σχολείο. Θα σας βοηθήσει. Γιατί οι απλουστεύσεις, τα φραστικά πυροτεχνήματα κατά παντός υπευθύνου και οι  όξινες φανφαρολογίες ανήκουν στη σφαίρα των τύπων που προσομοιάζουν σε αυτούς που βγαίνουν από το καζίνο πανί με πανί. Όλα τους φταίνε!