Γαλάζοαίματες ονειρώξεις.

Η ροπή προς τη ματαιοδοξία και την κατινιά δεν είναι τελικά μόνον Ελληνικόν ίδιον. Ο κόσμος ανά τον κόσμο, ασχολήθηκε όσο τίποτα άλλο με το βασιλικό γάμο, ξεχνώντας ότι (ας πούμε) γύρω τους αυτή τη στιγμή κυμαίνονται τουλάχιστον 4 πόλεμοι.

Η γνωστή δικαιολογία βέβαια είναι πως "ο κόσμος θέλει να ξεχαστεί κλπ κλπ και να σχολιάσει κάτι ευχάριστο". 

Στη πατρίδα του κουτσομπολιού όμως, την Ελλάδα, κανένα, μα κανένα σχεδόν κανάλι δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να συνδεθεί για να καλύψει το "μεγάλο γεγονός". Σαν να μη φτάνουν αυτά, ήρθε και από τ' αποδυτήρια το Κ.Κ.Ε και έβγαλε ανακοίνωση! 

Αν μάλιστα δεν προερχόταν από αυτούς, πολύς κόσμος θα έσπευδε να προσυπογράψει: με λίγα λόγια το κόμμα αναφέρει πως σε εποχή που ο κόσμος πεινάει, οι βασιλιάδες παντρεύονται και  προκαλούν το δημόσιο αίσθημα και πως ο λαός θα πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει μ' αυτούς. Βέβαια, επειδή οι φίλοι μας τα κομμούνια (πως λέμε οι φίλοι μας τα ζώα) έχουν επιλεκτική μνήμη, ξεχνούν τη χλιδή (σε αντίθεση με το λαό τους) που ζούσαν και ζούν οι σύντροφοι Τσαουσέσκου, Κιμ γιονκ Ιλ, Κάστρο κλπ κλπ.

Εν πάσει περιπτώσει, σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, που έκανε αμάν να διώξει τη βασιλεία, βλέπεις ακόμα ανθρώπους να συγκλονίζονται, να παρακολουθούν και να σχολιάζουν απομεινάρια του μεσαίωνα (πετυχημένη έκφραση του "κόμματος") με τέτοιον ζήλο, που μόνο μια γερή σφαλιάρα θα τους συνέφερε (και αν). Ξεχνούν δε στην πλειοψηφία τους τη λαϊκή ρήση περί του κόσμου που καίγεται και του αιδοίου που περιποιείται την κώμη του, που θα ταίριαζε στην περίπτωση του γεγονότος.

Αν μη τι άλλο ευτυχώς, πέρασε κι αυτό.

Βρε Δε(Η) ΓεΝοΠάτε στο διάολο!

Τα αγαπημένα παιδιά του πρωθυπουργού και του "κινήματος" σήκωσαν μπαϊράκι. Άλλωστε, όσο η σημερινή κυβέρνηση ήταν στην αντιπολίτευση, οι δηλώσεις περί του "δημοσίου χαρακτήρα της Δ.Ε.Η" και του "φθηνού ρεύματος για το λαό", έδιναν και έπαιρναν, βρίθοντας δε συνδικαλιστικής αγανακτήσεως εναντίον των σχεδίων ιδιωτικοποίησης της εταιρίας.

Τώρα όμως, το παιδί στρέφεται εναντίον του κηδεμόνα που  θώπευε για τόσο καιρό, αλιεύοντας ψήφους και κατά παραγγελίαν αγανάκτηση: για να θέσει και πάλι τα ίδια διλήμματα. Δυστυχώς όμως τους  πρόλαβε το γενικό ξεβράκωμα του συνδικαλιστικού τους οργάνου: ταξιδάκια, υπεργολαβίες, ρεμούλες, επιχορηγήσεις κλπ κλπ, με αυτονόητο αποτέλεσμα: ακόμα και ο πλέον ανυποψίαστος πολίτης που θα πίστευε τους ηλεκτροεργατοπατέρες πως μάχονται για το δημόσιο συμφέρον, τώρα τους φτύνει στα μούτρα, τοποθετώντας τους στην ίδια (αν όχι χειρότερη) κλίμακα εκτίμησης με αυτή των πολιτικών.

Το μόνο που έμεινε στους Φωτοπουλαίους της Δ.Ε.Η πλέον είναι η διεκδίκηση του "κεφαλαίου" (τους!) που έχει επενδύσει το σωματείο  στην εταιρία...εκτιμηθέν κάπου στα 12 δις € μόνο. Και πατώντας σε αυτές τις "χρωστούμενες" εισφορές του δημοσίου στο αμαρτωλό συνδικάτο τους, τώρα επισείουν την κλασσική και δοκιμασμένη απειλή του blackout επάνω στους υπόλοιπους - μη προνομιούχους - πολίτες που δεν είχαν την τύχη να έχουν δίπλωμα δημοτικού και καλή γνωριμία για να χωθούν στα σπλάχνα της ηλεκτρικής εταιρίας και να αμείβονται με μισθούς και παροχές που ακόμα και καθηγητές πανεπιστημίου θα ζήλευαν. Πόσο μάλλον ένας δασκαλάκος.

Τελικά, μήπως θα πρέπει η μπάλα, μαζί με τους πολιτικούς να πάρει και καμιά δεκαριά χιλιάδες συνδικάλες για να έχουμε ποικιλία; Ίσως ένας νόμος που να όριζε τη συνδικαλιστική θητεία του οποιουδήποτε οπουδήποτε για μία διετία μόνον, θα ήταν άριστη αρχή...

Η μεγάλη τους βδομάδα, η τελευταία τους χρονιά;

Ο λόγος για τους εθνοπατέρες φυσικά, αλλά κυρίως για τα κωλοχανεία που σήμερα αποκαλούνται ακόμα κόμματα.

Οι αναλυτές (τουλάχιστον αυτοί που μιλούν ακόμα για πολιτική), μιλούν πλέον για πρωτοφανή δεδομένα σε σχέση με τη στάση των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς, από την μεταπολίτευση και δώθε.

Χρειαζόταν τελικά οι Έλληνες πολίτες να χάσουν τη κότα με το χρυσό αυγό, τη βολή τους και όλα τα σχετικά, ώστε να αποφασίσουν πως ήταν ζώα τόσο καιρό που ψήφιζαν τους ίδιους και τους ίδιους.

Τα τελευταία στατιστικά δεδομένα μάλιστα μιλούν για καταβαράθρωση του δικομματισμού. Το τραγικό της υπόθεσης ωστόσο είναι πως δε φαίνεται στον ορίζοντα καμιά, μα καμιά πολιτική πρόταση να εγείρεται με προοπτικές να δώσει πρακτικές λύσεις.

Η κυβέρνηση παραπαίει, η αξιωματική αντιπολίτευση αναλώνεται σε βλακώδεις ρήσεις, ο Καρατζαφέρης σε φανφαρολογίες και οι αριστεροί σε ουτοπίες, ενώ οι βουλευτές σπεύδουν να αναπληρώσουν τις χαμένες αποζημιώσεις με περισσότερες επιτροπές, οι τέως υπουργοί υπεκφεύγουν των κατηγοριών με πολιτικές κορώνες και να ποντάρουν στην αλήστου λήθης- μνήμη του Έλλην λειτουργικά αναλφάβητου.

Τα κόμματα θα ψάχνουν τις ψήφους τους στις επόμενες εκλογές, όμως μάλλον για τους λάθος λόγους.

Αλλά κάτι είναι και αυτό.

Καλό Πάσχα.