Σχετικά σύντομα, από την ανάληψη των καθηκόντων της καινούριας κυβέρνησης, ακούσαμε τις προτάσεις για το νέο σχολείο της υπουργού παιδείας.
Προτάσεις - διαπιστώσεις και τομές που ακούγονται πολύ όμορφα στο αυτί, όπως άλλωστε οι περισσότερες που έχουν ακουστεί όλες τις τελευταίες δεκαετίες όπου το εκπαιδευτικό σύστημα ταλαιπωρήθηκε από παλινωδίες, αλλαγές επί αλλαγών και εσπευσμένες αποφάσεις.
Επειδή η καχυποψία είναι και ίδιον του γράφοντα (ως Έλλην), δε θα σπεύσει να κατακρίνει το κείμενο που αναρτήθηκε με τις προθέσεις της κυβέρνησης. Οι προτάσεις αυτές όμως φαντάζουν πως θα έχουν την τύχη των διάσημων εγκυκλίων του συγχωρεμένου Αντώνη Τρίτση, που κυκλοφορούσαν στα σχολεία η μία μετά την άλλη, στα τέλη της δεκαετίας του '80.
Αυτή η υποψία της μη - πραγματοποίησης των σχεδίων της κυβέρνησης δεν κατάγεται από καχυποψία, αλλά από πραγματικά δεδομένα: όσο και άν διατείνεται η υπουργός πως δεν είναι όλα θέμα χρηματοδότησης και μισθολογίων - διαπίστωση που είναι εν μέρει σωστή- δεν γίνεται το κράτος να προβεί σε τέτοιες αλλαγές και "αναβαθμίσεις" (όπως γράφεται και σχηματοποιείται εύστοχα) με ανύπαρκτα κονδύλια. Οι "αναβαθμίσεις" εκπαιδευτικών, υποδομών (κυρίως), διαδικασιών κλπ, απαιτούν πρωτίστως χρήματα, τα οποία ιδίως σε αυτή την δημοσιοοικονομική συγκυρία θα ήταν φενάκη να ισχυριστεί κανείς πως μπορούν να εξασφαλιστούν, ούτε καν στο μεσοπρόθεσμο διάστημα.
Η δε σύμπτωση των ανακοινώσεων αυτών με τις περικοπές στο μισθό των δημοσίων υπαλλήλων (επομένως και των εκπαιδευτικών), δε βοηθάει κανέναν να πιστέψει πως "αναβαθμίσεις" σαν και αυτές έχουν ελπίδα, παρά τη καλή θέληση όλων να πιστέψουν πως ενδεχομένως είναι σε καλό δρόμο. Τα δε κονδύλια που ανακοινώθηκαν δε φτάνουν ούτε για να καλύψουν τις ευρυζωνικές συνδέσεις που θα αποκτήσουν τα σχολεία της κάθε χώρας. (τη στιγμή που δε διαθέτουν μάλιστα εργαστήρια Η/Υ, φυσικής, γυμναστήρια κ.α).
Επιπλέον, σε μια χώρα που δεν έδειξε ποτέ να τηρεί μια στοιχειώδη ιεραρχία στις προτεραιότητές της (βλ. τους ματαιόδοξους και αυτάρεσκους Ολυμπιακούς Αγώνες), είναι χρήσιμο να αναφερθεί πως όταν χρονίζουν προβλήματα όπως η υποχρεωτικότητα της προσχολικής εκπαίδευσης (μαζί με τα προνήπια), η ύπαρξη διπλοβάρδιας σε σχολικά συγκροτήματα, η αποσύνθεση της έννοιας του πανεπιστημιακού ασύλου και άλλα βασικά, κείμενα προτάσεων για "νέο" σχολείο σαν κι αυτές, μάλλον φαντάζουν σαν ανέκδοτα.
Κάποτε, ο γράφων είχε βρεθεί σε μία ημερίδα με κεντρική ομιλήτρια την κυρία Αρβελέρ: για το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και τις προτάσεις που δέχθηκε να αναλάβει πολιτικές θέσεις στο υπουργείο παιδείας η ίδια, είχε πει: "Θα δεχόμουν τη θέση της υπουργού παιδείας για μία μόνο ημέρα, έτσι ώστε να ψηφίσω ένα νόμο που να απαγορεύει στον υπουργό παιδείας να κάνει οποιαδήποτε αλλαγή"...
1 σχόλιο:
Γιούπι! Μετά από 20 χρόνια, συμφωνούμε και σε κάτι (εξαιρουμένης της μπιχτής για το άσυλο). Να προσθέσω μόνο, ότι δεν έχω ματαδεί πιο βερμπαλιστική και πιο προχειρογραμμένη εισηγητική έκθεση εκπαιδευτικού νομοσχεδίου. Πρόχειρα παραδείγματα: οι περίφημες "Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας" οι οποίες κάποτε γίνονται "Δίκτυα Εκπαιδευτικών Καινοτομιών" κι άλλοτε ξαναγίνονται "ζώνες", ξεχνώντας, ή αγνοώντας, ότι οι όροι αναφέρονται σε εντελώς διαφορετικές πολιτικές. Το ότι οι συντάκτες του κειμένου δεν λαμβάνουν υπόψη τους ούτε παρατηρήσεις, ούτε προτάσεις που συζητιούνται διεθνώς εδώ και 30 χρόνια πάνω στο αντικείμενο, ας το αφήσουμε στην άκρη: είναι πολυτέλεια. Η σαπουνόφουσκα με τη διετή περίοδο δοκιμής των εκπαιδευτικών καταδεικνύει άγνοια και αυτού ακόμα του δημοσιουπαλληλικού κώδικα, αλλά και κουτοπονηριά αφού ουσιαστικά έτσι επανέρχονται οι επιθεωρητές από το παράθυρο. Περισσότερο απ'όλα όμως με εκνευρίζει η αβίαστη υιοθέτηση του λαϊκίστικου συνθήματος "ο μαθητής στο κέντρο", τις παρενέργειες του οποίου τρώμε στη μάπα εδώ και 20 χρόνια στη Γαλλία! Οι μαθητές και οι οικογένειες τους μετατρέπονται σταδιακά σε πελάτες και τα σχολεία σε παζάρια με εκπαιδευτικούς που αντί να διδάσκουν περιορίζονται στο να "εμψυχώνουν"! Και όλα αυτά σε μια πρωτοβάθμια εκπαίδευση η οποία στελεχώνεται από τους πιο καταρτισμένους εκπαιδευτικούς στην Ευρώπη (με αποκλειστικό αντικείμενο την εκπαίδευση, οι οποίοι όμως συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται από τους εκάστοτε υπουργούς και παρατρεχάμενους ως απασχολησιμα κι αμόρφωτα μουλάρια! Νισάφι πια!
Δημοσίευση σχολίου