Τα τζάκια σβήσαν (;)

Εδώ έχουμε να κάνουμε μια μία πρόταση (αυτή του Αβραμό), που κυριολεκτικά ανέτρεψε τις εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μιλάμε για την εκλογή του νέου αρχηγού της Ν.Δ από τη βάση. Μετά το επιτυχημένο πείραμα του ΠΑΣΟΚ, στη Νέα Δημοκρατία ο κόσμος έφερε την πλήρη ανατροπή.

Στο κυβερνών κόμμα όμως, ήταν σχεδόν βέβαιο πως είτε ο λαός ψήφιζε τότε, είτε το κόμμα, τον ίδιο πρόεδρο θα εξέλεγαν. Στη περίπτωση της Ν.Δ ωστόσο, τα πράγματα έγιναν εντελώς διαφορετικά. Ενώ φαινόταν πως μέσα από τις εσωκομματικές διαδικασίες, ακόμα και με διευρυμένο συνέδριο, η Ν. Μπακογιάννη θα εκλεγόταν νέος πρόεδρος, η πρόταση για εκλογή από τη βάση, άλλαξε ριζικά τα δεδομένα.

Ο κόσμος προέκρινε τον Α. Σαμαρά ως καλύτερο, δείχνοντας πως θέλει πραγματικά μια αλλαγή ιδεών, νοοτροπίας αλλά κυρίως: προέλευσης. Με άλλα λόγια ο ψηφοφόρος της κεντροδεξιάς παράταξης (ίσως και των υπολοίπων κομμάτων εν γένει) σιχάθηκε τα "τζάκια" και τις προδιαγεγραμμένες πορείες. Και αυτό είναι θετικό για το μέλλον της χώρας. Η Ντόρα Μπακογιάννη πλήρωσε την ατολμία και την ανυπαρξία της, παίρνοντας λάθος μηνύματα και υπολογίζοντας στον ισχυρό μεν, όχι αρκετό δε μηχανισμό που είχε αναπτύξει λάθρα τόσα χρόνια κάτω από τη μύτη του -τότε- πρωθυπουργού, περιμένοντας την πτώση του και συνάμα την ηρωική της άνοδο ως σωτήρα της παράταξης. Πόνταρε λάθος, και μάλιστα απέναντι σε έναν αντίπαλο που πολιτικά είχε τρομερά "βαρίδια" να σύρει πίσω του από το παρελθόν. Το κόμπλεξ του νεοδημοκράτη για το '93 και το '95 της πολιτικής άνοιξης δεν φάνηκε αρκετά ισχυρό για να απορρίψει έναν άνθρωπο που - θα φανεί στο μέλλον - τουλάχιστον φάνηκε πολιτικά πιό τολμηρός και μαχητής από την κόρη/σύζυγο πολιτικών που την είχαν υπό την σκέπη τους.

Αρκεί - για το καλό της χώρας πρώτιστα- ο νέος αρχηγός να αποτινάξει τις παρωχημένες ιδέες και πρακτικές και να κοιτάξει μπροστά χωρίς σύνδρομα.

Η Ελλάς των σαράβαλων.

Εν μέσω οικονομικής κρίσης, η προηγούμενη κυβέρνηση αποφάσισε - προκειμένου και να κάνει τη χάρη στη Γαλλία και τη Γερμανία) - να φέρει το μέτρο της απόσυρσης των "παλαιών" οχημάτων. Προκειμένου να "κινηθεί" και η αγορά του αυτοκινήτου στη χώρα. Αυτό το ξέρουν όλοι. 

Η τωρινή κυβέρνηση, αποφάσισε εν μία νυκτί να το αποσύρει ελέω  μεγάλου κόστους για την εθνική οικονομία. Το συμπέρασμα: σε αυτή τη χώρα ΚΑΙ σε αυτό τον τομέα, ισχύει το πονάει κεφάλι - κόβω κεφάλι. Εξετάζεται δε άλλος τρόπος που θα μπορέσει στο κοντινό μέλλον να ισχύσει το μέτρο, με αρκετές αλλαγές.

Έτσι, στην προχειρότητα της προηγούμενης κυβέρνησης, ήλθε η αναποφασιστικότητα της τωρινής. Και εξηγούμαι: το θέμα δεν είναι μόνο περιβαλλοντικό, ούτε μόνο οικονομικό. Είναι και θέμα βασικής ασφάλειας όλων των ανθρώπων που έχουν την ατυχία να βγαίνουν στους - έτσι και αλλιώς - τριτοκοσμικής κατασκευής ελληνικούς δρόμους. Κάποτε οι πολιτικοί θα πρέπει να μάθουν ό,τι - επιτέλους - υπάρχει και η μέση λύση, η οποία συνήθως είναι μπροστά τους.

Με άλλα λόγια, καλό θα ήταν να ξεκινούσε ένα τέτοιο μέτρο για απόσυρση οχημάτων με βάση τη δεκαετία κατασκευής τους, ξεκινώντας από τη δεκαετία του ' 70 και σταδιακά να επεκτεινόταν μέχρι και τη δεκαετία του '90. Έτσι, αρχικά θα γλιτώναμε από τους "χάρους" χωρίς φρένα και φώτα που οδηγούν οι παππούδες και άλλοι γραφικοί, αλλά και από τους ρύπους τους. Επίσης το οικονομικό κόστος θα επιμεριζόταν κατά πολύ και δε θα έσπευδαν όλοι οι κάτοχοι αυτοκινήτων "γενικά παλιάς" τεχνολογίας να αποσύρουν αυτοκίνητα όπως αυτά της δεκαετίας του ' 90, τα οποία τουλάχιστον διαθέτουν καταλύτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία και σίγουρα είναι λιγότερα ρυπογόνα από αυτά του 70 και του 80. Για να μη μιλήσουμε για παθητική και ενεργητική ασφάλεια. 

Δε χρειάζεται δε και πολύ φαντασία για τους ιθύνοντες υπουργούς να καταλάβουν τελικά πως η πετρελαιοκίνηση στις πόλεις θα πρέπει να επιτραπεί - επιτέλους - ΧΩΡΙΣ διαβούλευση. Όπως σε όλο τον κόσμο. Γιατί ειλικρινά, κανείς νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει πως - νόμιμα - κυκλοφορεί το ντάτσουν του 75 της βενζίνης σκορπίζοντας μπλέ καπνό μέσα στην πόλη και δεν μπορεί να κυκλοφορήσει νόμιμα ένα καινούργιο πετρελαιοκίνητο αυτοκίνητο...

Όλα αυτά όμως ανήκουν στις υπόλοιπες Ελληνικές πρωτοτυπίες, όπου ακόμα και το κράνος ανήκει στα είδη πολυτελείας και φορολογείται με 19% συντελεστή Φ.Π.Α. 

Πολλοί λένε πως η "οδική"   παιδεία  και οι υποδομές ενός κράτους δείχνουν το επίπεδο της πραγματικής του ανάπτυξης και προοπτικής. Ας ελπίσουμε πως η τωρινή κυβέρνηση θα καταλάβει πως τα σαραβαλάκια θα πρέπει να φορολογηθούν τόσο αυστηρά, όσο να αναγκαστούν οι ταλαίπωροι πτωχοί ιδιοκτήτες τους να τα κάνουν ή αντίκες ή παλιοσίδερα για τη δική μας ασφάλεια . Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος.

Πληρώστεεε.

Το "πράγμα" φάνηκε από τα μούτρα του Άνθιμου στην ομιλία του Παπανδρέου στη Δ.Ε.Θ, όταν και είπε δημοσία πως θα φορολογήσει την εκκλησιαστική περιουσία.

Ο Αρχιεπίσκοπος ωστόσο, ών πιο χαμηλών τόνων ιεράρχης δήλωσε  πως η εκκλησία είναι έτοιμη για να συνεισφέρει για το κοινό καλό, αρκεί αυτή η εισφορά να μη γίνει μόνιμη. Αμήηηην.

Ένα από τα μεγάλα λάθη της προηγούμενης κυβέρνησης είναι πως δεν υπολόγισε το γεγονός, πως μέσα στην οικονομική δυσπραγία,  ούτε η εκκλησία δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο στα μάτια (αλλά και πλέον στην καρδιά) του σκεπτόμενου πολίτη και έτσι, εξαιρουμένων των σκανδάλων του Βατοπεδίου που ήλθαν ως κερασάκι στην τούρτα, ψήφισε και δύο νόμους (2004/5) που απάλλαξαν την εκκλησία από τους φόρους που μέχρι τότε πλήρωνε. Φυσικά, όπως έχει επισημανθεί από τον γράφοντα παλαιότερα, πέτρα του σκανδάλου για την ευνοϊκή μεταχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι οι παλαιοκομματικοί κάθε παράταξης, που εισπράττουν την ψήφο των κληρικών και των απροσδιορίστου επιπέδου ευφυίας συμπαθούντων αυτών. Ακόμα δε, κάποιοι πολιτικοί συνεχίζουν να πιστεύουν πως η εκκλησία δεν είναι κάποια μορφή επιχείρησης για να φορολογηθεί, ενώ ξέρουν πως το κράτος συνεχίζει να πληρώνει τους κληρικούς με περίπου 320 εκατομμύρια € το χρόνο. Η εκκλησία δε παραμένει ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων στη χώρα.

Η σημαντική διαπίστωση είναι όμως η εξής: πως η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών απαιτεί να πληρώσει η εκκλησία αυτά που της αναλογούν μια και, εντέλει, μπορεί να μην είναι, αλλά λειτουργεί σαν επιχείριση και μάλιστα πολύ επικερδής, από γεννήσεώς της εκμεταλλευόμενη άριστα διαχρονικά πολιτικές, πολιτικούς, πολίτες, συγκυρίες και άλλες γκρίζες καταστάσεις. Ακόμα και το αν τελικά προσέφερε ουσιαστικά (ιστορικά ή μη)  είναι ερευνητέο, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. 

Απομένει μόνον να δούμε αν πραγματικά η αφορολόγητη γυάλα που ζουν  οι εκλεκτοί του θεού στη γή  θα σπάσει για τα καλά.

(Σ)καταλήψεις.

Ξαναβλέπουμε το ίδιο έργο, την ίδια μάλιστα εποχή. Κάθε χρόνο, οι "ανήσυχοι" μαθητές (ή "ήσυχα" εξωσχολικά ρεμάλια), αποφασίζουν να κάνουν κατάληψη στο σχολείο τους με σοβαρά αιτήματα, τα οποία συνήθως έρχονται με φαξ από τα γραφεία των αριστερών εργατοπατέρων, μια και τα παιδιά χρειάζονται βοήθεια στην εξεύρεση και διατύπωση αιτημάτων, αντιθέτως με τους φοιτητές, οι οποίοι έχουν κάνει αρκετή εξάσκηση και τώρα πιά τους έρχονται αυθόρμητα.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τη γελοιότητα του όλου σκηνικού, ιδίως άμα έχει ζήσει στο παρελθόν τις καταλήψεις αυτού του τύπου: άλλωστε από μόνη της, μια κατάληψη εκπαιδευτικού ιδρύματος είναι έγκλημα. Ωστόσο, η ιστορία του πράγματος δεν άλλαξε και πολύ διαμέσου των ετών, εννοώντας τις καταλήψεις που πρωτοξεκίνησαν τη δεκαετία του '90 στα σχολεία.

Δύο - τρία "τσακαλάκια" δηλαδή, που έχουν τη στοιχειώδη επιρροή στα μυαλά των μαθητών που σε αυτή την ηλικία είναι κάτι από σούπα στην πλειοψηφία τους, μερικά αιτήματα αυτονόητα ή και αστεία, και νά το λουκέτο στο σχολείο. Η συνέχεια δεδομένη: χαρτοπαιξία, αλκοόλ (ή και ναρκωτικά) τα βράδια γι' αυτούς που μένουν μέσα στο σχολείο (μιά και οι γονείς τους είναι απόντες ή πολύ φιλελεύθεροι), συνελεύσεις παρωδίες χωρίς ψηφοφορίες και καθηγητές ανήμποροι ( και ωχαδερφιστές μερικές φορές) να αντιδράσουν σε αυτόν τον παραλογισμό, που φυσικά σπάνια θα συναντούσε κανείς σε οποιαδήποτε χώρα.

Μάταια οι εισαγγελείς και ορισμένοι ευσυνείδητοι καθηγητές και διευθυντές προσπαθούν να αποτρέψουν τις υλικές καταστροφές και το χάσιμο διδακτικών ωρών: εκτός από την αναποφασιστικότητα της πολιτείας να λύσει το θέμα, βρίσκουν μπροστά τους και τους γνωστούς γραφικούς που "σέβονται και είναι μαζί στον αγώνα των μαθητών για τα δίκαια αιτήματά τους" και "χαίρονται που η νεολαία διεκδικεί και αντιδρά". 

Επειδή όμως ο Έλληνας φημίζεται πάνω απ' όλα για την καχυποψία και την κουτοπονηριά του, καλό θα ήταν να μπούν  σε εφαρμογή οι προτάσεις του Γ. Μπαμπινιώτη και των επιτροπών διαλόγου για την παιδεία, για άμεση σύνδεση της βαθμολογίας του σχολείου με την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ίσως αυτό να γίνει ένα καλό πρώτο βήμα για το τέλος της απαξίωσης του δημόσιου σχολείου, το οποίο πεισματικά τα τελευταία χρόνια "δίνει" και τη συντριπτική πλειονότητα των επιτυχιών των μαθητών του σε πολλά επίπεδα.