Το οποίο δε θα μπορούσα να αφήσω ασχολίαστο. Πραγματικά, ο καθένας το νοιώθει στο "πετσί" του, περιμένοντας απο την κυβέρνηση να ανακοινώσει μέτρα για την αντιμετώπισή της. Και πολύ σωστά: ελεύθερη αγορά δε σημαίνει και ασύδοτη αγορά. Το θέμα είναι ποιό κόμμα διαχρονικά έχει το σθένος να επιβάλλει σοβαρά πρόστιμα σε εταιρίες - χρηματοδότες τους προεκλογικά - τα οποία να πληρωθούν κιόλας.
Απο την άλλη πλευρά όμως, τί γίνεται όμως με το καταναλωτικό κίνημα στην Ελλάδα; Υπάρχει καταναλωτική συνείδηση; Μήπως οι Έλληνες είναι συνηθισμένοι στο να πληρώνουν πολλά για προϊόντα τα οποία σε πολλές περιπτώσεις ή δε χρειάζονται ή μπορούν να τα βρούν σε χαμηλότερες τιμές; Σίγουρα οι 300 περίπου διαφορετικές καταναλωτικές οργανώσεις,( διότι οι Έλληνες δεν μπορούν να μπούν υπο την σκέπη μίας οργανωμένης και ισχυρής), δε βοηθούν την κατάσταση.
Ακόμα και αυτοί που ακολουθούν τις "οδηγίες" για αποχή μια συγκεκριμένη ημέρα απο αγορές ή απο συγκεκριμένα προϊόντα, σπεύδουν να τα προμηθευτούν σε ποσότητες απο την προηγούμενη ημέρα, λες και θα γίνει πόλεμος.
Στις δε λαϊκές αγορές, το ένα κιλό μήλα είναι "ντροπή" να το αγοράσεις ή το να μην αγοράσεις καθόλου άν θεωρήσεις την τιμή τους ακριβή, δε συζητάται. Αρκεί το να "γκρινιάξεις" για τις τιμές. Στις λαϊκές αγορές έτσι, οι πάγκοι προς το μεσημέρι αδειάζουν πρίν οι πωλητές σκεφθούν κάν πως μπορεί τα προϊόντα τους να μείνουν αδιάθετα.
Για όσο καιρό στο παρελθόν η τιμή της βενζίνης ήταν χαμηλή, ο ενσυνείδητος καταναλωτής οδηγός που έβαζε βενζίνη στο φθηνό πρατήριο, λοιδορείτο απο τους "άπλες" φίλους του με το επιχείρημα " τί κερδίζεις μωρέ" και "τί κατάλαβες τώρα".
Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι είναι πως μερικές κινήσεις (καταναλωτικές στην προκειμένη περίπτωση) πρέπει όλοι μας να τις κάνουμε για να βοηθήσουμε την αγορά να λειτουργήσει: όχι μόνο τον εαυτό μας. Αυτή η διαπίστωση όμως εντάσσεται στα ερωτηματικά που τίθενται διαρκώς απο τη γένεση του Ελληνικού κράτους: πως το ατομικό συμφέρον μπορεί να "υποταχθεί" στο συλλογικό.
Ουτοπία.
