Οι πλατφόρμες του ελέους

Είναι αλήθεια πως κανείς δεν το περίμενε. Οι καταστάσεις που ζούμε προσομοιάζουν σε αυτές που έχουμε δει μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας ή ψυχολογικών θρίλερ.

Ούτε φυσικά το υπουργείο Παιδείας το περίμενε. Οι ψηφιακές τάξεις, οι πλατφόρμες ασύγχρονης και συγχρονισμένης τηλεκπαίδευσης του υπουργείου και του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου αποτελούσαν (σχεδόν) αποκλειστικά πεδίο εξάσκησης για τους υποψηφίους εκπαιδευτικούς στην πιστοποίηση Β’ επιπέδου γνώσης για την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών στο σχολείο.

Ήρθαν όμως οι τρομερές περιστάσεις  στις οποίες οι πλατφόρμες αυτές, που μάζευαν σκόνη από το 2008 και δώθε, καλούνται αποτελέσουν το μοναδικό – επίσημο – εργαλείο προκειμένου οι μαθητές να κρατήσουν μια στοιχειώδη επαφή με το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς. Μέσα σε τι συνθήκες όμως: με πολλούς εκπαιδευτικούς να έχουν ελλιπείς γνώσεις πάνω στον τομέα αυτό, με μηδενικές υποδομές από πλευράς υπουργείου, με συνδέσεις διαδικτύου εκατέρωθεν ταχύτητας αραμπά και πολλά άλλα εμπόδια.  

Παρ’ όλα αυτά, πολλοί δάσκαλοι όλων των βαθμίδων, μαθητές, αλλά και γονείς προσπάθησαν να μπουν στο χορό που άνοιξε το υπουργείο προκειμένου να μείνουν όσο μπορέσουν πιο κοντά στους στόχους που δόθηκαν άνωθεν: δημιουργία λογαριασμού στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο, ανέβασμα υλικού από τους εκπαιδευτικούς στις ψηφιακές τάξεις κ.α.

Όταν έφτασε όμως το «σύστημα» τις ανοχές του από αριθμό χρηστών, φυσικά κατέρρευσε. Το πότε και αν «πάρει τα πόδια του» είναι άγνωστο, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των ειδικών να αναπνεύσει. Αποτέλεσμα μέχρι τώρα είναι οι ενδιαφερόμενοι όλων των πλευρών να οικτίρουν τους σχεδιασμούς των επαϊόντων που έγιναν στο πόδι, έστω και αναγκαστικά. Άλλωστε είναι γνωστή η πάγια Ελληνική πρακτική της έλλειψης μακρόπνοου σχεδιασμού.

Μέσα σε όλα αυτά, οι ιθύνοντες αρνούνται (τουλάχιστον επισήμως) να δώσουν την «άδεια» με μερικές απλές λέξεις  σε κάποια από τις σελίδες επί σελίδων που στέλνουν, στον κάθε χρήστη εκπαιδευτικό, να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε πρόσφορο μέσο για να φτάσει στην πόρτα των μαθητών του.

Ως γνωστόν, υπάρχουν αρκετές αξιόπιστες εφαρμογές σύγχρονης και ασύγχρονης τηλεκπαίδευσης «ελεύθερες» , αλλά ακόμα και αυτά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως ένα βαθμό που μπορούν  να αξιοποιηθούν στην εκπαιδευτική διαδικασία. Έτσι μάλιστα ο φόρτος όλων αυτών των ταυτόχρονων χρηστών θα μοιραστεί σε πολλούς εξυπηρετητές. Η δε δικαιολογία περί προσωπικών δεδομένων των μαθητών ή των πνευματικών δικαιωμάτων του υλικού πίσω από την οποία κρύβονται κάποιοι αρνητές,  δεν αντέχει σε κριτική τις ώρες που ζούμε.

Το ζητούμενο εδώ είναι απλά το εφικτό με τον πιο απλό και γρήγορο τρόπο, να μείνουν τα παιδιά κοντά στο δάσκαλό τους και το σχολείο. Σε αυτές τις καταστάσεις που ζούμε, δεν περισσεύει τίποτα και κανείς.