Τα port - φόλια των Διευθυντών.

    Στις τελευταίες ενημερωτικές συγκεντρώσεις των Δ/ντών Δημοτικών σχολείων ανά Διεύθυνση Εκπαίδευσης, υπήρξε προφανής αμηχανία. Οι Διευθυντές προσπαθούσαν να βγάλουν άκρη με την αξιολόγησή τους. Ματιές γεμάτες απορία για το περιεχόμενο των εκθέσεων που κλήθηκαν να γράψουν και το το περιεχόμενο του portfolio, βάσει του οποίου θα κριθεί το έργο τους.

     Έχει καιρό που στος διαδρόμους και τα γραφεία των σχολείων, πολλοί από τους διευθυντές - θιασώτες του συγκεκριμένου συστήματος αξιολόγησης - κυκλοφορούσαν με ύφος χιλίων καρδιναλίων, κραδαίνοντας το σκήπτρο του διοικητικού ελέγχου που με το οποίο τους επιφόρτισε ο νόμος, απειλούσαν θεούς και δαίμονες, δικαίως και αδίκως.

   Είναι πρώτα η σειρά τους όμως: όχι βέβαια ότι το "σύστημα" θα τους "πετάξει" απ' έξω. Το σύστημα δεν τρώει τα παιδιά του: με ελάχιστες εξαιρέσεις οι σχολικοί σύμβουλοι και Διευθυντές Διευθύνσεων (για να μην πούμε για Περιφερειάρχες), κρίθηκαν αβρόχοις ποσί. Ιδίως οι ημέτεροι, βάσει κυρίως τυπικών προσόντων και χωρίς κανείς να εξετάσει αν μπορούν να αρθρώσουν μια πρόταση με λογική συνέχεια ή αν έχουν ικανότητες διοίκησης.

    Όμως, όσο και να είναι, γι' αυτούς του Διευθυντές σχολείων που τρέμουν μη χάσουν την καρέκλα και - φευ - γυρίσουν στην τάξη ή στο σπίτι τους λόγω ανεπαρκούς βαθμολογίας, η αξιολόγηση από μόνη της αποτελεί σοβαρό φόβητρο.

    Θα πέσουν όμως στα μαλακά: ακόμα και το Π.Δ που αφορά στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών δεν αφιερώνει ούτε τις μισές σελίδες στα κριτήρια / διαδικασία που αφιερώνει για τους "απλούς" εκπαιδευτικούς. Οι τελευταίοι είναι μοιραίο να τεμαχιστούν σε κομματάκια προκειμένου να λάβουν μισό μόριο παραπάνω.

   'Αλλωστε, η πλειοψηφία των ίδιων των Διευθυντών είναι γέννημα - θρέμμα του ίδιου αμαρτωλού κομματικοσυνδικαλιστικού σωλήνα που λυμαίνεται το σχολείο χρόνια: μοιρασιά στελεχών και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις με ανάλογα "μαγειρέματα" συνεντεύξεων προκειμένου να καταρτιστεί ο πίνακας των υποψηφίων και να τοποθετηθούν στα σχολεία επιλογής τους.

  Εν τω μεταξύ, οι Διευθυντές (των οποίων οι ημερομηνίες πέρατος της διαδικασίας αξιολόγησης μόλις παρατάθηκαν - μάλλον μαζί με τη θητεία τους), τρέχουν να γεμίσουν τα port - φόλια τους: μια έννοια που για την πλειονότητά τους - ίσως δίκαια - ήταν έξω από τη σφαίρα της φαντασίας τους.

    Άλλοι λοιπόν τρέχουν να μαζέψουν τα κομμάτια της καριέρας τους και να τα βάλουν σε μία σειρά για να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες, ενώ αρκετοί έσπευσαν ήδη στους "ειδικούς" (με το αζημίωτο) για να τους γεμίσουν τα port - φόλια...  

Ειδική Αγωγή: Μήπως το έχουμε παρακάνει; (και δεν κάνουμε τίποτα τελικά).

Η ειδική αγωγή είναι ένα θέμα ταμπού, ακόμα. Από την άλλη μεριά όμως. Αν τύχει και ρίξεις οποιοδήποτε βέλος εναντίον της, κινδυνεύεις να θεωρηθείς αναίσθητος, γαϊδούρι και γραφικός. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα είναι της «μοδός»: στρατιές εκπαιδευτικών, διορισμένων και μη, σπεύδουν να κάνουν σπουδές πάνω στην ειδική αγωγή. Άλλοι από πραγματική ευαισθησία και άλλοι οσμιζόμενοι ταχύτερη επαγγελματική αποκατάσταση, μια και τα περιστατικά που χρήζουν ειδικής αγωγής στα σχολεία, πολλαπλασιάζονται με γεωμετρικούς ρυθμούς.

          Η μεγάλη επιτυχία της κυβερνητικής πολιτικής διαχρονικά, ήταν μόνο να «βγάλει» αυτά τα παιδιά από το σπίτι, συνωστίζοντάς τα μέσα σε ειδικά σχολεία, χωρίς την κατάλληλη υποδομή πολλές φορές.

          Εν προκειμένω, σημαντικό είναι το θέμα των παιδιών με ειδικές μαθησιακές ανάγκες που βρίσκονται στα κανονικά σχολεία. Με το επιχείρημα της κοινωνικοποίησης και την επίμονη άρνηση γονέων που δε θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους σε ειδικά σχολεία, αρκετά από τα παιδιά αυτά ταλαιπωρούνται και ταλαιπωρούν αλλήλους στις τάξεις των «κανονικών» σχολείων.

          Για τις περιπτώσεις αυτές των παιδιών που έχουν σοβαρά μαθησιακά προβλήματα, αλλά και ιδιαίτερες περιπτώσεις (αυτισμός, Asberger, down κλπ), υπάρχουν τα ταλαίπωρα τμήματα ένταξης με έναν – το πολύ – εκπαιδευτικό, ο οποίος τρέχει να προλάβει να κατηγοριοποιήσει περιπτώσεις, να διδάσκει ξεχωριστά, να προλάβει να κάνει τις αξιολογήσεις περιπτώσεων και ένα σωρό άλλες δουλειές που θα χρειάζονταν από δύο γραμματείς ο καθένας για να τις διεκπεραιώσει.

          Έτσι, τα παιδιά αυτά καταλήγουν τις περισσότερες διδακτικές ώρες στο τμήμα στο οποίο ανήκουν, με ένα δάσκαλο που έχει να παλέψει την καθημερινότητα της ύλης, να διαχειριστεί 25 παιδιά και τις ανάγκες τους, να εξατομικεύσει διδασκαλία για τους πιο αδύναμους και ό,τι άλλο περιλαμβάνει η καθημερινή διδασκαλία – τώρα και να διαχειριστεί μια ειδική περίπτωση: και αν βέβαια η περίπτωση του παιδιού αυτή είναι από αυτές που δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις, όλα καλά. Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που εμφανίζουν συμπεριφορές όπως επιθετικότητα ή άλλες αποκλίνουσες συμπεριφορές; Τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν αμέτρητες στα Δημοτικά σχολεία, ιδίως σε περιπτώσεις που χρήζουν εκπαιδευτικό παράλληλης στήριξης και αυτός δεν έχει εμφανιστεί ακόμη λόγω διαδικασιών (ως εκ θαύματος) του υπουργείου.

          Ο δάσκαλος του τμήματος εν προκειμένω είναι αναγκασμένος να διακόπτει συνέχεια, ενώ προσπαθεί να εξισορροπήσει τις καταστάσεις, ώστε να συνεχίσει τη δουλειά του. Ποιος άραγε χρειάζεται την ειδική αγωγή τώρα; Μήπως οι υπόλοιποι μαθητές που ελέω ενός μένουν πίσω; Μάλλον εδώ έχουμε μια lose – lose κατάσταση.

          Ειδική όμως είναι και η αγωγή που θα χρειάζονταν και τα λεγόμενα «χαρισματικά» παιδιά: είναι τα παιδιά με ιδιαίτερες ικανότητες και αντίληψης πάνω από την  ηλικία τους. Αυτά τα παιδιά στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι πραγματικά καταδικασμένα να καταβαραθρωθούν στις συμπληγάδες του μέσου όρου. Χωρίς κανένα επιπλέον κίνητρο και αντιμετώπιση, λόγω έλλειψης ειδικών, χρόνου και υποδομών, επαφίενται αποκλειστικά στις εξωσχολικές δραστηριότητες προκειμένου να αναπτύξουν τα ταλέντα τους, με αποτέλεσμα να χάνεται για την ίδια τη χώρα πολύτιμο ανθρώπινο (μελλοντικό) δυναμικό. Αν μάλιστα συγκρίνει κανείς τους χειρισμούς αναπτυγμένων εκπαιδευτικά κρατών σε αυτόν τον τομέα των χαρισματικών παιδιών, το ελληνικό σύστημα δεν έχει κάνει ούτε το παραμικρό βηματάκι προς οποιαδήποτε κατεύθυνση…

          Το τελευταίο νομοσχέδιο για την ειδική αγωγή δε, ήρθε να περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα και να φορτώσει επιπλέον ευθύνες το ήδη βαρυφορτωμένο (ως όνο) προσωπικό του σχολείου με διαδικασίες σχετικά με την ειδική αγωγή. 

Τελικά μήπως προσπαθώντας να δώσει κανείς ίσες ευκαιρίες στις ειδικές περιπτώσεις, τις στερεί από τις «κανονικές»;

Δεν την ήθελα!

Δεν την ήθελα τη ρημάδα τη συνδικαλιστική άδεια. Αλήθεια. Έστω και αν μας τη δίνουν κάθε δύο χρόνια. Αυτήν που πήραμε όλοι οι εκπαιδευτικοί για να ψηφίσουμε τους εκπροσώπους μας στα υπηρεσιακά μας συμβούλια.
Γιατί  αντικρίζουμε ειρωνικά βλέμματα (στην καλύτερη περίπτωση) και ακούμε τα εξ αμάξης από τους γονείς που δεν έχουν τι να κάνουν τα παιδιά τους εκείνη την ημέρα: όσοι από μας διαθέτουν ακόμα κοινή λογική, κατεβάζουν τα μάτια και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ότι κλείνουμε το σχολείο για να ασχοληθούμε με τα συνδικαλιστικά μας.  (Εκλέγοντας μάλιστα τους ίδιους και τους ίδιους). «Εδώ που τα λέμε, έχουν δίκιο» μουρμουράμε – αρκετοί - μεταξύ μας. Γιατί τα ίδια συναντάμε και εμείς όταν πηγαίνουμε στην εφορία  και μας κάνουν τα ανάλογα.
        Αλλά αυτή η άδεια είναι και ο λόγος ύπαρξης των ίδιων των δασκαλοπατέρων και των περί αυτών: όποτε γίνεται προσπάθεια σε τοπικό επίπεδο να γίνουν εκλογικές διαδικασίες εκτός ωραρίου εργασίας, οι παρόντες δε γεμίζουν ούτε ταξί.
Γι’ αυτό δεν την ήθελα. Δώσαμε δικαίωμα – και πάλι – στους τριγύρω να μας χαρακτηρίσουν τεμπέληδες (που καθόμαστε το καλοκαίρι) και αργόμισθους (αφού έτσι κι αλλιώς οι κατηγορούντες, ειδικά οι ανήκοντες στον ιδιωτικό τομέα είναι υποδείγματα αφοσίωσης και εργατικότητος). Είναι γνωστό εξάλλου πως έχει καλλιεργηθεί  το κλίμα πως είμαστε πολλοί και φταίμε για τη μεγάλη κατρακύλα. Έστω και αν οι περισσότεροι από τους επικριτές και εξάγοντες την χολήν , σε μισή ώρα θα έφευγαν τρέχοντας από την αίθουσα διδασκαλίας, μην αντέχοντας τα ντεσιμπέλ των παιδικών κραυγών. Ήταν όμως μια θαυμάσια ευκαιρία για να μας ρίξουν ακόμα ένα καρφί στο φέρετρο της ανυποληψίας μέσα στο οποίο βρισκόμαστε ως κλάδος. Όχι  βέβαια χωρίς τη δική μας συμμετοχή.
Την άλλη φορά λοιπόν θα κάτσω στο σχολείο. Και ας με «φάνε» οι συνάδελφοι και οι λοιποί «συναγωνιστές». Αν και δε φταίω για τις στρεβλώσεις του κράτους και της νομοθεσίας που μου δίνει αυτήν την καταραμένη άδεια, μαθητές μου, συγγνώμη.