Η αποτυχημένη γενιά. (του Πολυτεχνείου εννοείται).

        Ήταν τότε όλοι τους φοιτητές ή και παιδαρούδια των 16 χρόνων. Από 16 ως και 28 (οι αιώνιοι φοιτητές) που ξεσηκώθηκαν στο πολυτεχνείο. Δε μιλάμε όμως μόνο για τη στενή έννοια των τότε φοιτητών του πολυτεχνείου, αλλά για όλη τη γενιά αυτή, φοιτούσα ή όχι. Είναι οι around 60 άρηδες του σήμερα.

             Είναι η "γενιά" του πολυτεχνείου. Ίσως η πιο αποτυχημένη γενιά μεταπολεμικά. Ανδρωμένη υπό τους ήχους μεγάλων μουσικών με ταυτόχρονο απεγκεφαλισμό από τα "ιν" τότε εκτός νόμου αριστερά ιδεώδη, χρησιμοποίησε την αντιδικτατορική (ή όχι) δράση της για να ανέλθει στην εξουσία και να υλοποιήσει τα οράματά της.

        Δεν είναι μόνο όμως αυτοί που ανέβηκαν στην εξουσία (παραχωρώντας και ολίγον από τα αριστερά τους ιδεώδη και φτύνοντας στα μούτρα τους ινστρούκτορες/κομισάριοι της Κ.Ν.Ε που τους ανέθρεψαν). Τους ανελθόντες στην εξουσία τους μάθαμε και από την καλή και από την ανάποδη. Όχι μόνο τους διάσημους, αλλά όλη τη γκάμα των αποτυχημένων.

    Είναι και οι καθημερινοί άνθρωποι αυτής της γενιάς, σε κάθε τομέα και επάγγελμα: το χαρακτηριστικό παράδειγμα του "τσέπη δεξιά, ιδεολογία αριστερή" που πρωτοστάτησε στη λαμογιά τα χρυσά χρόνια των παχιών αγελάδων της χώρας. 

      Αντί να εμφυσήσει στις επόμενες γενιές τα ιδεώδη για τα οποία "πολέμησε", έδωσε το παράδειγμα νεο - πλουτίζοντας με κάθε τρόπο, ενώ ταυτόχρονα στις παρέες της πετούσε φληναφήματα με ρυθμό που θα ζήλευε ανηφορίζων όνος που πέρδεται,  για τις αξίες τις οποίες έμαθε στους "αγώνες" της. Όταν ήταν όμως να τις εφαρμόσει η γενιά του Πολυτεχνείου, ποιούσε επί 30ετία την νήσσαν. 

    Και να που φτάσαμε, κυρίως με τη δική της συμβολή: στο να ψάχνουμε ακόμα τις αξίες για τις οποίες η γενιά τους αγωνίστηκε. ψωμί - παιδεία - ελευθερία: ενώ στο Παρίσι το Μάη του ' 68, εκείνη η γενιά έκανε τη διαφορά και άλλαξε πράγματα, στην Ψαροκώσταινα το μόνο που άλλαξε η εν λόγω γενιά, είναι η τσέπη της και επί τω χείρω η νοοτροπία των Ελλήνων. Αποθεώθηκε η μετριότης και θεοποιήθηκε η θεωρία της ελαχίστης προσπάθειας.

           Να τους χαιρόμαστε.

Ο κυρ – Κώστας ο μπακάλης και ο Κωνσταντίνος.

Δεν είναι αυτή τη φορά μερικές μέρες… Πάει μήνας και κάτι ψιλά, από τότε που όλοι οι έχοντες μυρωδιά τι γίνεται στη δημόσια παιδεία, έκρουαν (αυτή τη φορά δικαίως) τον κώδωνα του κινδύνου.

            Ήρθαν και κάτι σκιρτήματα απεργιών, που το μόνο που έκαναν ήταν να χαροποιήσουν τους ιθύνοντες αφού (και από δω) γλιτώσαν μερικά μύρια σε μισθούς, εώς ότου κατάλαβαν άπαντες, ιδίως δε οι γονείς περί τίνος πρόκειται: ακόμα και τώρα που μιλάμε, υπάρχουν άπειρα κενά διδασκόντων  στα σχολεία, ενώ δε τα «πιλοτικά», «πρότυπα», σχολεία «βιτρίνα», όπως θέλετε πείτε τα, έχουν ολίγες μέρες που μπόρεσαν να σταθεροποιήσουν μια επίφαση προγράμματος για να δώσουν σε γονείς και παιδιά. Τουλάχιστον μέχρι πέρσι, τα σχολεία αυτά (του τύπου «πρώτα ο μαθητής» - σλόγκαν της μις φωτοτυπία) ήταν αυτά που στελεχώνονταν πρώτα – πρώτα. Μη χαλάσει και η μόστρα.

            Τη δε μεταφορά μαθητών, την κηδέψαμε με τιμές: πνέει τα λοίσθια σε όλη τη χώρα: άλλωστε, οι συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων γι’ αυτό δεν έγιναν; Για να μπορούν οι μαθητές να έχουν απρόσκοπτη πρόσβαση στο σχολείο! Με το λεωφορείο του ΟΑΣΘ που χρειάζεται καινούργιες αναρτήσεις μετά από κάθε δρομολόγιο…Απρόσκοπτη πρόσβαση στο γυμνάσιο και το λύκειο που βρίθουν καθηγητών ειδικοτήτων: ακόμα και μουσικοί θα βρεθούν να διδάσκουν…γεωλογία. Ίσως  (και) γι’ αυτό – για πρώτη φορά δικαιολογημένα – άρχισαν οι καταλήψεις στα γυμνάσια και τα λύκεια.

            Με λίγα λόγια η μπακαλίστικη, χαρτογιακάδικη λογική που διέπνεε τις κινήσεις του υπουργείου μέχρι τον Ιούνιο, έγινε επικίνδυνη έως και εγκληματική:

            Γιατί τα σχολεία υπολειτουργούν - ακόμα – και όσα λειτουργούν κανονικά, το κάνουν υπό καθεστώς τρόμου. Ο Φρέντι Κρούγκερ έχει εισβάλλει για τα καλά στο προσωπικό: σιχαίνεσαι τα μούτρα του δασκάλου σου; Το πράμα είναι απλό: κοπάνα του μια μήνυση ή μια αγωγή και θα τεθεί σε διαθεσιμότητα no matter what.Μέχρι να διαλευκανθεί η υπόθεση. Κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας, ακόμα και αν η δίωξη εναντίον σου δεν έχει απολύτως τίποτα να κάνει με την υπηρεσία: κόντρες με το γείτονα για το τοιχάκι της αυλής λοιπόν, κομμένες. Κομμένοι και οι καυγάδες με τη/τον σύζυγο. Το’ χουμε δει και αυτό.

Τρόμος για το που θα βρεθεί κανείς την επόμενη χρονιά, ή και τη φετινή. Αν «περισσέψει» καμιά ώρα, μπορεί και να σε κολλήσουν στον τοίχο. Άλλωστε τα παρουσιολογοτέφτερα έρχονται, μιας και τα ηλεκτρονικά κάπου χάθηκαν στους δρόμους του κόστους. Τα τεφτέρια παρουσιών θα  λύσουν ένα από τα σοβαρότερα θέματα στο εκπαιδευτικό σύστημα: αυτό της παρουσίας των εκπαιδευτικών στα σχολεία. Γιατί υπάρχουν δάσκαλοι stealth, που εξαφανίζονται από τη μονάδα χωρίς να τους πάρουν χαμπάρι ο διευθυντής, οι μαθητές του, οι γονείς και οι άλλοι…γραφικοί. Κάτι σαν τους υπαλλήλους του Ο.Σ.Ε στις δόξες του, που έκαναν μηνιαίες διακοπές και οι συνάδελφοι τους χτυπούσαν την κάρτα για να μη χάσουν το μεροκάματο.

            Ακόμα και η περίφημη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των σχολικών μονάδων  «προς βελτίωσιν του περεχόμενου εκπαιδευτικού έργου» πάγωσε σαν τη μύτη της πολικής άρκτου. Βλέπετε, αν αξιολογήσεις, πρέπει και να δώσεις μισθολογικές αυξήσεις. Να τους ανεβάσεις κλιμάκιο δηλαδή.  Έστω και σε κάποιους, όχι σε όλους. Άστο. Καλά είναι ταμπουρωμένοι στα μισθά τους. Τώρα, αν ο Υ.Ε του υπουργείου Εσωτερικών παίρνει τα διπλά από τον Π.Ε  νεοδιόριστο δασκαλάκο των 700 €, είναι και αυτό παγερά αδιάφορο.

            Τουλάχιστον όμως, δόθηκαν αποσπάσεις εκπαιδευτικών: οι «αυτοδίκαιες». Ήτοι σύζυγοι δικαστικών, αιρετοί Ο.Τ.Α και σύζυγοι ενστόλων. Έτσι κι αλλιώς, αν είσαι εκπαιδευτικός και τυχαίνει - τυχαίνει λέμε - να έχεις σύζυγο οτιδήποτε άλλο εκτός των προαναφερομένων κατηγοριών, έπαιξες κι έχασες. Δε πα να έχεις και τρία παιδιά. Δε πα να είσαι και καρκινοπαθής. Βρε δε πα να έχεις και αναπηρία 80%.  Είσαι καθηγητοδασκαλάκος κατώτερης στάθμης και απόσπαση θα δεις με το μακαρόνι νο 2. Αυτό του παστίτσιου. Και ας διαλυθεί η οικογένειά σου.

            Πάντως το χρήμα, αφού δεν έρευσε στις τσέπες των εκπαιδευτικών, αλλά ούτε και στους μεταφορείς των παιδιών, μάλλον θα ρεύσει για την κάλυψη των λειτουργικών αναγκών των σχολείων. Ή μήπως όχι; Οι διευθυντές των σχολικών μονάδων θα γίνουν καινούριοι Χουντίνι για να βρουν πως θα ζεστάνουν τα σχολεία τους: η μήπως να περισσέψει και κάτι για να αγοράσουν κανένα μελανάκι για τον εκτυπωτούλη του γραφείου;

            Από βιβλία όμως, είμεθα πλήρεις. Τουλάχιστον στα δημοτικά και χωρίς ίχνος ιλαρής διάθεσης το δηλώνουμε αυτό. Έχουν έρθει από τον Ιούνιο στα σχολεία. Στο έμψυχο υλικό πάσχουμε, είπαμε.

            Ο κυρ Κώστας ο μπακάλης λοιπόν,  θα ζήλευε τον συνονόματό του υπουργό και καθηγητή διεθνών σχέσεων: και φέτος, κατάφερε να καλύψει τις συνταξιοδοτήσεις των εκπαιδευτικών, χωρίς να κάνει ούτε ένα διορισμό. Παίρνοντας και 10000 αναπληρωτές λιγότερους. Για τους δε 2000 περίπου που πήρε, ας είναι καλά το άγιο ΕΣΠΑ. Και όλα λειτουργούν ρολόι. Του χρόνου, λίγο ακόμα καμιά σύμπτυξη τμημάτων (σε τριάντα παιδιά το λιγότερο), καμιά συγχώνευση σχολείων, άντε και μια ακόμα αυξησούλα του διδακτικού ωραρίου και θα βγει ακόμα μία χρονιά. Μέχρι να κλατάρει το σύστημα μια και καλή. Θα έχει αποδείξει όμως, όπως διαρυγνύουν τα ιμάτιά τους ορισμένα παπαγαλάκια των καναλιών, πως τελικά οι εκπαιδευτικοί ήταν πάρα πολλοί. Και τεμπέληδες. Και κοπανατζήδες.

            Αυτό όμως που δεν έχουν καταλάβει, είναι πως οι συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών, είναι και συνθήκες μάθησης των παιδιών. Αλλά τι τους νοιάζει; Τα δικά τους είναι στα (ξένα) ιδιωτικά εκπαιδευτήρια…Σε αυτά που σπούδασαν και αυτοί!

Η σφραγίδα των φετινών αλλαγών στην παιδεία...

Ήταν  το απαύγασμα του σχολικού έτους. Τόσα, μα τόσα πράγματα άλλαξαν στη δημόσια παιδεία: δε θα έπρεπε να αλλάξει (για ακόμα μια φορά) και το όνομα του υπουργείου (εθνικής) παιδείας (δια βίου μάθησης), θρησκευμάτων, (πολιτισμού) και (αθλητισμού); Από Σεπτέμβριο, φρέσκες σφραγίδες λοιπόν. Εκεί που η πάλαι ποτέ στρογγυλή σφραγίς του σχολείου (ΥΠ.Ε.Π.Θ) κόντευε να διαλυθεί από τη χρήση, τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε παράπονο. Αλλάζουν με γρηγορότερους ρυθμούς από τα σφουγγάρια για τους πίνακες.

            Οι αλλαγές όμως, όλη τη σχολική χρονιά που διανύσαμε, δεν τελειώνουν εδώ…Υπήρξαν και άλλες, υπέροχες αλλαγές προς τέρψιν εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων: είχαμε ας πούμε αλλαγή εργασιακού κλίματος στα σχολεία, όπου οι δάσκαλοι έψαχναν με το τηλεσκόπιο τις φάλαγγες των επιθεωρητών δημόσιας διοίκησης που τελικά δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Οι διευθυντές των σχολείων από την άλλη έψαχναν  κονδύλια για να ζεστάνουν τα σχολεία τους. Τελικά η έκτακτη επιχορήγηση ήλθε τον…Απρίλιο. Ήταν μια ευχάριστη αλλαγή της εσωτερικής θερμοκρασίας των σχολικών αιθουσών αυτή. Τέλος, μια ακόμα από τις υπέροχες αλλαγές, ήταν η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κατά δύο ώρες, με αποτέλεσμα το όλο φιάσκο της απεργίας – επιστράτευσης.

            Φυσικά, το όλο θέμα δεν είναι το ρημάδι το δίωρο που προστέθηκε: είναι (για ακόμα μια φορά) η όλη μπακαλίστικη λογική που διέπει τέτοιες κινήσεις.  Τόσο επί τόσο ίσον τόσα, άρα τόσοι λιγότεροι αναπληρωτές, επομένως να η μείωση στα κονδύλια του υπουργείου. Τελειώσαμε και όλα καλά. Θα βγάλουμε και αυτή τη χρονιά. Θα αυξήσουμε και λίγο τα τμήματα από 25 σε 30 παιδιά για να βγάλουμε τη «χασούρα» από τις συνταξιοδοτήσεις και να μην προσλάβουμε πολλούς. Αλλά και αυτούς που θα προσλάβουμε, τζάμπα θα είναι. 650€ ο δασκαλάκος/καθηγητής στο νησί.  Πενία τέχνας κατεργάζεται.

            Να μην ξεχάσουμε: μοιράστηκαν φρούτα και κομποστούλα στα σχολεία για να προωθήθεί η υγιεινή διατροφή. Όπως κάποτε, στη δεκαετία του 80 που μοίραζαν χυμό ροδάκινο από κάτι κονσέρβες σε μέγεθος τσιμεντοβαρέλας. Το κάθε παιδάκι με το ταπεράκι του.

            Βγήκαν και οι μεταθέσεις των εκπαιδευτικών εγκαίρως. Μέχρι το Σεπτέμβριο θα έχουμε σχολεία πλήρως στελεχωμένα, με αποσπασμένους εκπαιδευτικούς – flash Gordon οι οποίοι άμα τη τοποθέτησή τους, θα είναι απίκο οπουδήποτε.

            Ας είμαστε όμως αισιόδοξοι: οι καινούριοι υφυπουργοί θα τα λύσουν όλα, μια και ως πολιτικοί είναι ειδικοί (και) στην παιδεία. Όπως οι προηγούμενοι άλλωστε. Καλό καλοκαίρι και (ραντεβού;) τον Σεπτέμβρη. Όπως έγραφαν τα μη κλιματιζόμενα χειμερινά σινεμά της παλαιάς εποχής.

Αξιολογήστε μας (please).

       Η ιστορία της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών (και του εκπαιδευτικού έργου συνολικά) είναι παλιά, όσο και οι λάσπες. Πέρασε δε από χίλια κύματα: σωρεία υπουργών, ποικίλες αντιδράσεις συνδικαλιστών και φορέων, με αποτέλεσμα να μένει καμμένο χαρτί στα χέρια του συστήματος.
          Στις χαλεπές μέρες που ζούμε λοιπόν, ήλθε το προσχέδιο του προεδρικού διατάγματος για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών για να εφαρμοστεί: οι επίσημες αντιδράσεις, ίδιες: κανείς δεν την αρνείται επίσημα, αλλά παράλληλα επιθυμεί να αποσυνδεθεί από την "εξέλιξη" του υπαλλήλου. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα. Δηλαδή, πιο απλά, όταν ένας εκπαιδευτικός κριθεί ακατάλληλος ή ελλιπής, να παραπέμπεται σε επιμόρφωση και άλλες "μέθοδες" προκειμένου να επιστρέψει δριμύτερος στο έργο του.
          Ας προχωρήσουμε όμως ένα βήμα παραπάνω στο όλο θέμα, έξω όμως από τα εσκαμμένα των συνδικαλιστικών οργανώσεων: υπάρχουν και εκπαιδευτικοί που ζητούν την αξιολόγηση και ας είναι μάλιστα συνδεδεμένη με ό,τι θέλει: με την βαθμολογική, μισθολογική εξέλιξη, με το Θεό τον ίδιο. Γιατί απλά κάνουν τη δουλειά τους καλά και είναι σίγουροι γι' αυτό. Προσπαθούν επιπλέον να γίνονται καλύτεροι, χωρίς έξωθεν κίνητρα. Πόσο μάλλον, το δικαιότερο θα ήταν, η αξιολόγηση του έργου τους να τους αποφέρει επιπλέον αμοιβή. Αλλά όχι, στο ελληνικό δημόσιο τέτοιες πρακτικές απέχουν παρασάγκας από τέτοιες λογικές. Ίσως όχι άδικα άν λάβει κανείς υπόψιν του τον εξευτελισμό του συστήματος από τα κομματόσκυλα τόσα χρόνια.
            Το προεδρικό διάταγμα για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών φυσικά δε στερείται αδυναμιών. Έχει και είναι μάλιστα τεράστιες. Ένα απλό παράδειγμα είναι πως  καλούνται οι σχολικοί σύμβουλοι να "κρίνουν" τους εκπαιδευτικούς της περιφέρειάς τους (συνήθως αριθμούν από 500 και πάνω) μέσα σε δύο χρόνια. Ούτε ο Flash δε θα μπορούσε ακόμα και άν επισκεπτόταν τάξη - τάξη τα σχολεία κάθε εργάσιμη, προκειμένου να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα. Επίσης, δε προβλέπεται (όπως θα ήταν λογικό) αξιόλογος τρόπος αξιολόγησης από κάτω προς τα πάνω (δηλ οι υφιστάμενοι να μπορούν να αξιολογήσουν τους προϊσταμένους τους). Ούτε ρόλος για τη σχολική κοινότητα υπάρχει: π.χ συνάδελφοι, γονείς (ναί, γονείς).
         Είναι όμως μία αρχή το όλο εγχείρημα, το οποίο φυσικά εξαναγκαστήκαμε ως κράτος (και για άλλους λόγους, όχι για το συμφέρον των μαθητών) να εφαρμόσουμε. Ας το δούμε (όσοι δε φοβούνται και τη σκιά τους) σα μια ευκαιρία να αποδείξουμε ποιοί είμαστε και τί κάνουμε. Άμα δε στερηθούμε και μερικούς τουρίστες/χομπίστες εκπαιδευτικούς  (που υπάρχουν σε κάθε δουλειά - αλλά εδώ μιλάμε για παιδιά), δε χάλασε κι ο κόσμος... 

Καλή (ζεστή;) χρονιά...

Ανυποψίαστος δάσκαλος ανοίγει φάκελο αλληλογραφίας του σχολείου του προκειμένου να το δώσει στο διευθυντή: εδώ να σημειωθεί πως οι εννιά στους δέκα φακέλους που έρχονται στα σχολεία με την κλασσική αλληλογραφία είναι – τι άλλο-  λογαριασμοί από κάθε πικραμένο, ιδιώτη και δημόσιο.

            Ο περι ού ο λόγος φάκελος ήταν του Ο.Τ.Ε: με τρόμο ο εκπαιδευτικός βλέπει στο οφειλόμενο ποσό πληρωμής ένα νούμερο της τάξης των 1700 € και κοιτά έντρομος τον διευθυντή. Ο δεύτερος έχοντας ένα βλέμμα ηρεμίας που θα ζήλευε και ο Δαλάι Λάμα, χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να κοιτάξει το ποσό, αφήνει το λογαριασμό στην άκρη, συνεχίζοντας τη μάχη με τη χαρτούρα που έχει μαζευτεί στο γραφείο του.

- «Μα, κύριε διευθυντά, χρωστάμε 1.700 € στον Ο.Τ.Ε.!» του λέει ο δάσκαλος έτι αγχωμένος.

-  «Α! έχω περίπου 5 – 6 χρόνια να τον πληρώσω», αποκρίνεται ο διευθυντής και συνεχίζει: « ας το κόψουν το ρημάδι, και μαζί και το ρεύμα. Στη Δ.Ε.Η χρωστάμε περίπου 6.000 €.». «Έχουν τα κότσια; Ας τα κόψουν άμα θέλουν».

- «Μα….» πήγε να πει ο δάσκαλος.

- «Άκουστε να σας πώ…» είπε ο διευθυντής απευθυνόμενος σε όλους τους εκπαιδευτικούς που ήταν παρόντες στη στιχομυθία: «Πέρσι, η επιχορήγηση που μας έδωσαν ήταν της τάξης των 3500 € για όλη τη χρονιά. ΜΟΝΟ για πετρέλαιο πέρσι χρειαστήκαμε 5000 € περίπου. Ποιόν και τι να πρωτοπληρώσω; Ή μήπως να αφήσω τα παιδιά να παγώσουν;». Αφού έκανε την ανακοίνωση αυτή ο διευθυντής, ξαναχώθηκε στα χαρτιά του.

            Κάθε επιχείρημα που θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς «πάγωσε» μπροστά στην εικόνα μαθητών και εκπαιδευτικών να τουρτουρίζουν στη τάξη του σχολείου που έχει «μείνει» από πετρέλαιο. (Κάπως έτσι πάγωσε και το υπουργείο εσωτερικών στην εικόνα των κλειστών σχολείων που του έταξαν οι δήμοι της Δ. Μακεδονίας και έστειλε το αστρονομικό ποσό των 5 εκατ. € επιπλέον για θέρμανση στην περιοχή).

            Τα πράγματα εδώ και χρόνια είναι αλγεινά για τα σχολεία και τα οικονομικά τους. Απλά τα τελευταία δύο χρόνια τα πράγματα είναι τραγικά:  τα χρέη συσσωρεύονται όπως τα κοράκια στα πτώματα. Και δε θ’ αργήσει η στιγμή που πολλά σχολεία (αυτά που δεν έχουν την τύχη να έχουν κληροδοτήματα, δωρεές ή άλλες πηγές εσόδων) θα χρεοκοπήσουν με τη βούλα,  ακολουθώντας την γενικότερη εικόνα της παιδείας και της χώρας.

            Όλα αυτά βέβαια χωρίς να υπολογίσει κανείς πως για να λειτουργήσει ένα σχολείο χρειάζεται…μολύβια, χαρτί, μελάνια κανονικά και εκτυπωτή, τόνερ για φωτοτυπικά (θου Κύριε) και άλλα…ταπεινά. Γι’ αυτά όμως, υπάρχουν και οι γονείς που πληρώνουν τη…δωρεάν παιδεία, ευτυχώς…