Η εκλογή της συμφοράς - part II

    Οι Έλληνες πολίτες αποφάσισαν στις 6 Μαϊου, αλλά φυσικά, οι πολιτικοί ήταν αδύνατο να συνεργαστούν - για ακόμα μια φορά - με γνώμονα το καλό της χώρας.

    Παρακολουθήσαμε λοιπόν ένα τρελό γαϊτανάκι απύθμενης βλακείας εκ μέρους όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών αρχηγών, οι οποίοι κρυπτόμενοι πίσω από φτιαχτά διλήμματα και αγκυλώσεις, αποφάσισαν να οδηγήσουν για ακόμα μια φορά την ψαροκώσταινα σε εκλογές, μια και η χώρα έχει άπλετο χρόνο για όλα αυτά.

    Από την άλλη και οι Έλληνες δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Φυσικά και το ρητό πως  "ο λαός είναι σοφός" δεν ισχύει στην περίπτωσή τους. Οι πολίτες ψήφισαν - πάλι - οικογενειοκρατικά,ψήφισαν παιδαρέλια που βγήκαν από το πανεπιστήμιο και έγιναν αρχηγοί κομμάτων,ψήφισαν  ανθρώπους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, ψήφισαν σφουγγοκωλάριους και παλαιούς αφισοκολλητές που εξαργύρωσαν την εκλογικές εκπλήξεις και τελικά, ανθρώπους που είτε ενδιαφέρονταν μόνο για την καρέκλα, είτε άλλους που φοβήθηκαν την καρέκλα...

    Δικαιολογίες πλέον δεν χωράνε για την επόμενη εκλογή: βλέποντας την ανοησία που κυριαρχεί στον πολιτικό κόσμο, είναι ώρα - επιτέλους - να κυριαρχήσει η λογική στο πολιτικό σύστημα. Γιατί εφόσον υπάρξουν οι ίδιες και χειρότερες καταστάσεις μετά τις 17 Ιουνίου, το Γουδί δε θα είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που θα πάθουν οι εθνοσωτήρες. Με μυαλό λοιπόν. Όσο περισσότερες φωνές μέσα στο κοινοβούλιο, τόσο το καλύτερο. Φωνές όμως, που θα αρθρώσουν λόγο πραγματικό για την επόμενη μέρα. Όχι άλλους αφορισμούς και πειράματα. 

Η εκλογή της συμφοράς.

     Ας ψηλαφίσουμε λίγο απ' έξω απ' έξω την κατάσταση: είναι - λένε - οι κρισιμότερες εκλογές από την μεταπολίτευση. 
     Ενδιαφέρον σκεπτικό αν λάβει κανείς υπόψη πως πραγματικά, σε όλες τις προηγούμενες, οι πολίτες ψήφιζαν (ή όχι οι εξυπνότεροι) με βαθύτατα πολιτικά κριτήρια: ποιος δε θυμάται άραγε τις ρήσεις διαφόρων πληβείων για τους λόγους που ψήφιζε π.χ Ανδρέα: "έχει γκόμενα, χορεύει ωραία και είναι μάγκας"... ή την εποχή που οι αφισοκολλητές ξεκινούσαν την ταπεινή τους καριέρα στην πολιτική για να καταλήξουν κομματάρχες, εργατοπατέρες και δελφίνοι με παχυλούς λογαριασμούς.
        Κι όμως, υπάρχει ακόμα κόσμος που θα ψηφίσει τα δύο "μεγάλα" κόμματα. Κόσμος που θα ψηφίσει ιδίως το ΠΑΣΟΚ, ίσως το μοναδικό κόμμα της μεταπολίτευσης που - ακόμα και στο βούρκο της συγκάλυψης της ελληνικής πολιτικής σκηνής - είδε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια δύο από τα κορυφαία του στελέχη να περνούν την πόρτα των φυλακών (Κουτσόγιωργας και τώρα Άκης). Υπάρχουν πολίτες, που εναποθέτουν ακόμα ελπίδες στον πράσινο ήλιο για τη σωτηρία της χώρας. Ίσως το μόνο που θα μπορούσε να προσφέρει το ΠΑΣΟΚ στη φαιδρή μας δημοκρατία, είναι να αναγκάσει τον Άκη να ανοίξει επιτέλους το στόμα του και να βγάλει τα άπλυτα όλων στη φόρα. Αλήθεια, που είναι ο Λαλιώτης;
       Υπάρχουν ακόμα και αυτοί που κόπτονται για τη δημοκρατία που κινδυνεύει από τη  Χρυσή Αυγή...Τρομάζουν στην ιδέα της εισόδου της στη βουλή, δημοκράτες όντες, ενώ παράλληλα έχουν στο απυρόβλητο την αριστερή πλευρά του νομίσματος: ένα κόμμα όπως το Κ.Κ.Ε, που έχει δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο πως αν κέρδιζε τις εκλογές, αυτές δε θα γίνονταν ξανά (τουλάχιστον με τον τρόπο που ξέρουμε), ενώ συνεχίζει στα συνέδριά  του να εξυμνεί τη διακυβέρνηση του Στάλιν (κατ' αντιστοιχία με τον Χίτλερ της Χρυσής Αυγής).

     Τέλος, υπάρχουν και οι υπόλοιποι που χάθηκαν ανάμεσα στα ψιλοπρογράμματα των νεότευκτων κομμάτων που ξεπήδησαν από την κρίση και τις διαφωνίες με τα παλιά "μαντριά". Όχι άδικα, η πλειοψηφία των σκεπτόμενων πολιτών θα ψηφίσει ένα από αυτά. Χωρίς όμως απαραίτητα να έχει διαβάσει απολύτως τίποτα στα προγράμματά τους. Είναι πλέον τόσα πολλά και συγκεχυμένα, που όλο και κάποιος φίλος ή ξάδερφος θα έχει βάλει υποψηφιότητα για να τον στηρίξουν. Γιατί ο Έλλην πολίτης είναι αθεράπευτα τσούγκος: μόλις η "κάνουλα" αρχίσει να τρέχει πάλι, θα τα έχει ξεχάσει όλα και θα δούμε τα ίδια και τα ίδια. 

     Άλλωστε και τα ίδια τα κόμματα (ακόμα και τα νεότευκτα) δεν άλλαξαν τελικά: ο Καμμένος πάει να πάρει την ευλογία του Αγίου Θεσσαλονίκης για να γλύψει την εκκλησία, από τα μπαλκόνια ακούμε από τους περισσότερους τις ίδιες φανφάρες της εποχής του Γέρου της Δημοκρατίας και τελικά, έστω και ένα debate του στιλ της Γαλλίας όπου καθίσαν στο ίδιο τραπέζι και συζήτησαν οι δύο υποψήφιοι πρόεδροι πολιτισμένα, δεν μπόρεσαν οι (έστω δύο) μεγαλύτερες πολιτικές δυνάμεις να κάνουν. Τελικά, μπορεί η πολιτική σκηνή να αλλάξει βασιζόμενη σε κόμματα στα οποία ηγούνται παλιά κομματικά στελέχη που μετανόησαν ή  φωτίστηκαν ξαφνικά;

      Ας είναι τελικά οι τελευταίες εκλογές της συμφοράς για τον τόπο, μια και τα ολίγα ψήγματα πραγματικής πολιτικής  προόδου που εμφανίζονται μπορεί  και παίξουν το  ρόλο τους προς μια πραγματική αλλαγή: την άλλη φορά όμως!