Τέτοιες μέρες στα δημοτικά σχολεία, γίνεται η διαδικασία κατανομής των τμημάτων. Η διαδικασία - στα περισσότερα σχολεία - είναι απλή: οι έχοντες (και κατέχοντες) τα περισσότερα χρόνια υπηρεσίας, διαλέγουν το τμήμα που τους ενδιαφέρει κατά σειρά αρχαιότητας.
Τα κριτήριά τους φυσικά είναι η τάξη στην οποία έχουν συνηθίσει, το περιεχόμενο (τα παιδιά δηλαδή) να έχουν χαμηλό συντελεστή...ζωηράδας και άλλα πολλά συναφούς είδους, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια απροβλημάτιστη χρονιά.
Επομένως, στα σχολεία που ήδη διαθέτουν προσωπικό με πολλά χρόνια υπηρεσίας, απομένουν τα "ορφανά" τμήματα που παίρνουν οι νεότεροι δάσκαλοι, χωρίς μάλιστα τις περισσότερες φορές να ερωτηθούν. Το πράγμα χειροτερεύει αν σκεφτεί κανείς, πως καθώς οι υπηρεσίες της διεύθυνσης εκπαίδευσης καθυστερούν να στείλουν δασκάλους στα σχολεία που παρουσιάζουν ελλείψεις, παρατηρείται το γεγονός να έχει γίνει η κατανομή των τμημάτων από τους ήδη τοποθετημένους στο σχολείο και οι νεοτοποθετηθέντες να παίρνουν τα "ορφανά" τμήματα ( τα "κελεπούρια"), ενώ η συναδελφική - τουλάχιστον- δεοντολογία θα επίτασσε από τον σύλλογο διδασκόντων να περιμένει να τοποθετηθεί όλη η απαραίτητη δύναμη στο σχολείο.
Τη διαδικασία ήρθε να ταρακουνήσει λίγο η εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας της 31/08/2016 (139808Δ1), που αναφέρει χαρακτηριστικά στην παράγραφο 16 ότι : " Ο Σύλλογος Διδασκόντων, με σχετική απόφασή του, καθορίζει τα κριτήρια για την κατανομή
τμημάτων και τάξεων, λαμβάνοντας υπόψη τις επιμέρους ιδιαιτερότητες της σχολικής μονάδας. Η
υπηρεσιακή κατάσταση των εκπαιδευτικών (π.χ. χρόνια υπηρεσίας, οργανικά τοποθετημένος/-η,
αναπληρωτής/-τρια, αποσπασμένος/-η,) δεν μπορεί να αποτελεί κριτήριο για την κατανομή των
τμημάτων και των τάξεων ανάμεσα στα μέλη του εκπαιδευτικού προσωπικού. "
Σε κάποια σχολεία λοιπόν,ορισμένοι "τολμηροί" νέοι συνάδελφοι έθεσαν το θέμα της διαλογικής συζήτησης αντί της επιλογής για την κατανομή των τμημάτων, για να αντιμετωπίσουν κλιμακωτά από την απλή ενόχληση, έως και την οργή των δεινοσαυρο - συναδέλφων τους, με αντεπιχειρήματα όπως "Και ποια κριτήρια να θέσουμε αν δεν είναι η αρχαιότητα" ή "Εμείς έτσι τα βρήκαμε, τώρα να το δεχτείτε κι εσείς", ενώ δεν έλειψαν και δηλώσεις του τύπου: "Μικρέ, ότι και να κάνεις, εγώ την τρίτη τάξη θα πάρω, ο κόσμος να χαλάσει".
Το σχολείο, όπως και πολλοί εργασιακοί χώροι, είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας: στον σύγχρονο Έλληνα, το δίκαιο πρέπει να τηρείται, αρκεί να μη θίγει τα προσωπικά του συμφέροντα ή αλλιώς, όλοι θέλουν τις αλλαγές προς το δημοκρατικότερο ιδίως, αλλά χωρίς να αλλάξουν οι ίδιοι.
Οι δε δάσκαλοι - όχι άδικα - χαρακτηρίζονται από μια ιδιαίτερη απέχθεια προς τις αλλαγές παντός τύπου. Και μια τέτοια αλλαγή - βάζοντας π.χ παιδαγωγικά κριτήρια και όχι αρχαιότητας στην κατανομή τμημάτων - είναι γροθιά στο status quo της καλοπέρασής τους. Ένας γνωστός καθηγητής μάλιστα, έχει περιγράψει την "ασθένεια" αυτή ως "οξεία δασκαλίτιδα".
Και από αυτή την ασθένεια θα υποφέρουν και οι νεότεροι συνάδελφοι, όταν πια θα έχουν τα "απαιτούμενα" χρόνια, ώστε να κάνουν με τη σειρά τους τα ίδια στους επόμενους. Γιατί μέχρι τώρα, υπέμεναν την αδικία στωικά.
