Είναι φορές που θέλει κανείς να πιστέψει
προθέσεις κυβερνήσεων, γιατί μερικές κινήσεις ή προγραμματικές δηλώσεις
πραγματικά δείχνουν αγαθές (π.χ ως ένα σημείο η δημοκρατικότερη διαδικασία
εκλογής διευθυντών σχολείων), αλλά τελικά η εμπειρία δείχνει πως (και) η
παιδεία θυσιάζεται σχεδόν πάντα στον βωμό της εξοικονόμησης: χρημάτων, κόπου,
διαθέσεων, πολιτικού κόστους. Κατόπιν διαλόγου λοιπόν, έχουμε αρκετές – και
πάλι – αλλαγές.
Κάπως έτσι έγινε με την προηγούμενη
κυβέρνηση που έφερε την αναστάτωση με την (κακώς) σχεδιασμένη αξιολόγηση, που
τελικά (ακόμα κι έτσι) δεν προχώρησε.
Επίσης με τον νόμο- έκτρωμα για
την ειδική αγωγή, που επέτρεψε σε κάθε γονέα να παρακάμπτει τους ειδικούς κατά
το δοκούν και να αναστατώνει σχολεία ολόκληρα. Επιτρέπεται στο γονέα δηλαδή να επιλέξει για το παιδί του (ανεξαρτήτως περίπτωσης),
όποιο σχολείο του καπνίσει, χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν. Τα προβλήματα
που εμφανίστηκαν φυσικά, άπειρα. Η ειδική αγωγή σε βάρος της γενικής. Και
έπεται συνέχεια.
Ήρθε λοιπόν η (πρώτη φορά) αριστερή κυβέρνηση, που μάλιστα
φανταζόταν το νέο σχολείο κάπως, να ρυθμίσει με υπουργική απόφαση (Πάσχα – εδώ
πρωτοτύπησε και δεν το έκανε καλοκαίρι, όπως οι υπόλοιποι) την εξίσωση των
σχολείων, καταργώντας τα σχολεία με διευρυμένο ωράριο. Σαν σκέψη η εξίσωση των σχολείων δύο ταχυτήτων
που υπάρχουν μέχρι σήμερα, είναι καλή. Ωστόσο, αν κάποιος θα ήθελε να
«εξισώσει» τα σχολεία, σίγουρα δεν θα κοιτούσε να το κάνει σπρώχνοντας προς τα
κάτω. . Δηλαδή, η λογική λύση (που δε θα μύριζε εξοικονόμηση), θα ήταν η
προαγωγή όλων των σχολείων σε διευρυμένου ωραρίου, με σκοπό την πληρέστερη μόρφωση των μαθητών, αλλά και την εξυπηρέτηση
της οικογένειας.
Η δε διεθνής πρακτική μιλάει για
ολοκληρωμένο σχολείο που τελειώνει στις 4 για όλα τα παιδιά. Αλλά ας μην ζητάμε
άλματα κατά μπρός. Το σκεπτικό της κυβέρνησης, (όπως και των προηγουμένων
άλλωστε), με ένα μαγικό τρόπο εξοικονομεί χρήματα και εκπαιδευτικούς, με τις
χειρότερες (πλην όμως και πιο πεπατημένες)
μέθοδες: τις μπακαλίστικες. Κόβοντας και ράβοντας αντικείμενα, ωράρια
και μαθήματα, περίσσεψαν αρκετές χιλιάδες ωρίτσες διδασκαλίας, ως εκ θαύματος.
Τελευταία πληγή που άνοιξε είναι
αυτή του ολοήμερου σχολείου: ενώ η κυβέρνηση διατείνεται πως θέλει να έχει σε
πρώτο πλάνο τα παιδιά των μη- προνομιούχων οικογενειών, αύξησε τον απαιτούμενο
αριθμό παιδιών ανά τμήμα στο νηπιαγωγείο, έκανε υποχρεωτική την προσκόμιση
βεβαιώσεων εργασίας και φυσικά, κατάργησε την πρωινή ζώνη, που εξυπηρετούσε
αυτούς τους γονείς που άφηναν τα παιδιά τους νωρίτερα στο σχολείο. Ολοήμερο
σχολείο, όχι «εξισωμένο» πλέον, αλλά κατ’ αποκοπή…
Έτσι, ακόμα ένα «νέο» σχολείο (που
ακούσαμε από τους προ – προηγούμενους), γίνεται ξανά… παλιό. Αφού μάλιστα, με
την περικοπή ωρών και ειδικοτήτων, θα δούμε δασκάλους να διδάσκουν φυσική
αγωγή, θέατρο και… μουσική, προκειμένου να καλυφθούν οι ώρες που τους
περισσεύουν. Γεγονός που, ιδίως για τους νέους δασκάλους είναι αδιανόητο, καθώς
δεν έχουν καν διδαχθεί (και δε θα πρεπε άλλωστε με την εισαγωγή των ειδικοτήτων
στην πρωτοβάθμια) κανένα από τα πιο πάνω αντικείμενα στην σχολή τους. Μιλάμε
για άμεση σύνδεση και συνεννόηση των παραγωγικών πανεπιστημιακών σχολών με το
εκπαιδευτικό σύστημα…
Όλες αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις
με.. λαϊκό χαρακτήρα λοιπόν, θα αρχίσουν να «αποδίδουν» τον Σεπτέμβριο, μια και
ο καλά ενημερωμένος (και ζερβά εξημερωμένος) Έλλην γονεύς και εκπαιδευτικός, θα
τα βρει μπροστά του από το πρώτο χτύπημα του κουδουνιού. Αλλά, έτσι κι αλλιώς,
δε θα είναι η πρώτη φορά που γίνονται πειράματα από μαθητευόμενους μάγους στου
κασιδιάρη το κεφάλι.
