Είναι οι μέρες που οι μαθητές της τρίτης λυκείου χτυπιούνται στα εξεταστικά κέντρα. Οι μέρες που οι γονείς των εξεταζομένων ζουν σε φρενήρεις ρυθμούς αναρωτώμενοι αν οι κόποι των παιδιών τους και τα αμέτρητα κονδύλια που έδωσαν στα φροντιστήρια για τη "δωρεάν παιδεία" θα πιάσουν τόπο, και τελικά η μισή Ελλάδα, ανεξαρτήτως προελεύσεως ψάχνει μια ώρα μετά την έναρξη της παγερής διαδικασίας για το τι θέμα "έπεσε".
Και σε αυτό το θέμα φυσικά, η χώρα μας και οι κάτοικοί της δε θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση. Η υπερβολή βασιλεύει. Το σφάλμα - φυσικά - είναι των μεγαλύτερων, στη συνείδηση των οποίων οι εξετάσεις αυτές αποτελούν - ντε και καλά - πρόκριμα (όχι εφαλτήριο), ίσως και αναγκαία συνθήκη της μετέπειτα ευζωϊας του βλασταριού τους.
Οι δύστυχοι μαθητές της Γ' Λυκείου για μια χρονιά περιφέρονται ως ζόμπι ανάμεσα σε σπίτι - φροντιστήριο - σχολείο, έχοντας μονίμως στις πλάτες τους αμέτρητες υποχρεώσεις και μέσα σ' αυτές και το άγχος των γονέων τους. Για ποιο λόγο άραγε;
Μα, για να περάσουν μέσα από την κρεατομηχανή των πανελλαδικών σε ένα - αμφιβόλου ποιότητος - Ελληνικό Πανεπιστήμιο (μη μιλήσουμε για Τ.Ε.Ι) και να γίνουν στις περισσότερες των περιπτώσεων επαγγελματίες άνεργοι.Και μάλιστα, πολλές φορές, σε μια σχολή που δεν είναι η πρώτη τους επιλογή!
Οι εξετάσεις από μόνες τους είναι το απαύγασμα της επιβράβευσης του μπούφου: ευνοούν τα φωτοτυπικά μυαλά, την χωρίς έλλογα όρια παπαγαλία και εν τέλει το συστηματικό απεγκεφαλισμό του εξεταζομένου. Εναποτίθενται στη συνέχεια οι ελπίδες στο Πανεπιστήμιο να του "ανοίξει" τα μυαλά...
Αλλά όλα τα λεφτά είναι στο αποτέλεσμα: η εισαγωγή στα ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Σε ιδρύματα που ζέχνουν παντοιοτρόπως. Εσωτερικά και εξωτερικά. Κομματικοποίηση, νεποτισμός των καθηγητών που θα ζήλευε και ο πολιτικός κόσμος, ελλείπείς υποδομές, καταλήψεις και ένα σωρό άλλα δεινά.
Αν όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι των εξετάσεων και γενικότερα του συστήματος σκέφτονταν λογικά, τα πράγματα θα ήταν σίγουρα διαφορετικά: σκεφτόμενος δηλαδή κανείς, τα έξοδα φροντιστηρίων και ιδιαιτέρων, το κόστος ζωής του φοιτητή που θα περάσει σε άλλη πόλη και κυρίως το ψυχολογικό φόρτο του γονέα και του εξεταζομένου (ανεκτίμητος), μάλλον θα κέρδιζε αν έστελνε τον έρμο τον μαθητή στο εξωτερικό. Σε σχολή που θέλει να σπουδάσει και όχι βάσει αναγκαίας συνθήκης του βαθμού και του μηχανογραφικού. Οπουδήποτε, πραγματικά θα ήταν καλύτερα. Ίσως μάλιστα και φθηνότερα.
Μέχρι να αποφασιστεί - επιτέλους - η ίδρυση σοβαρών ιδιωτικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στην ψαροκώσταινα, ο δρόμος είναι αναγκαστικά προς τα έξω. Δυστυχώς.
